Μπασκετική παράσταση!!

Ο Αρης Λαούδης γράφει για την Εθνική ομάδα που είχε χρόνια να κάνει τέτοια εμφάνιση, τον Κατσικάρη που εμπνεύστηκε το πλάνο και τους διεθνείς που το εκτέλεσαν με τον βαθμό συγκέντρωσης να ξεπερνάει κάθε λογική! 

Ούτε θυμόμαστε από πότε είχαμε να δούμε αυτή την Εθνική ομάδα και να αφωνήσουμε ένα «α γεια σου ρε παιδί μου». Ούτε καν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα την Ελλάδα να παίζει σαν... playstation και να κάνει το μπάσκετ να φαίνεται τόσο απλό.
Ειλικρινά, δεν ξέρω πού μπορεί να φτάσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, ούτε ανεβάζω τον πήχη παραπάνω από 'κει που τον ξεκινήσαμε, δηλαδή την πρόκριση στην 8άδα, ωστόσο, δεν γίνεται να παραγνωρίσουμε πως αυτό που είδαμε κόντρα στην Κροατία ήταν μια μπασκετική παράστασή που όμοιά της θα βρούμε μόνο αν ανατρέξουμε στο... πολύ παρελθόν.

Το μπάσκετ χρειάζεται δύο πράγματα για να πετύχεις: Πρώτον, να έχεις το σχέδιο και δεύτερον να μπορείς να το εφαρμόσεις. Το πρώτο είναι αποκλειστικά κομμάτι του προπονητή, το δεύτερο αφορά σε πολύ μεγάλο βαθμό τους παίκτες. Για να εμπνευστείς το σχέδιο θα πρέπει να έχεις ξεκάθαρη μπασκετική αντίληψη, για να το εφαρμόσεις απαιτείται να έχεις παίκτες που θα έχουν το μάξιμουμ της συγκέντρωσης και ανά πάσα στιγμή θα κοιτούν τον στόχο.
Είναι μία από τις λίγες φορές που βλέπω ένα πλάνο να εκτελείται στο 100% και να μην χρειάζεται η παραμικρή αλλαγή σχεδίου στη διάρκεια ενός 40λέπτου. Είναι μία από τις λίγες φορές που βλέπω μια ομάδα να αντιλαμβάνεται σε κάθε φάση τα μις ματς που προκύπτουν και να έχει την συγκέντρωση και την υπομονή για να «χτυπήσει» τον αντίπαλο.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον Πρίντεζη να έχει στην πλάτη του τον Σίμον κι όλη η ομάδα να δουλεύει για να του δώσει την μπάλα, προκειμένου να χρεωθεί με τέταρτο φάουλ ο Κροάτης; Τον Καλάθη που έψαχνε τα ένας εναντίον ενός με τους Τόμιτς, Ζόριτς, Σάριτς και τους συμπαίκτες του να ανοίγουν αυτόματα σαν βεντάλια για να τον διευκολύνουν; Ναι, δέχομαι πως όλα αυτά δεν είναι πρωτόγνωρα, είναι ξεκάθαροι στόχοι που οφείλουν να τους έχουν όλοι προπονητές. Αυτό που θεωρώ πρωτόγνωρο για μια εθνική ομάδα που δεν είχε τόσο χρόνο να δουλέψει, είναι ο μεγάλος βαθμός συγκέντρωσης ώστε να έχει ξεκάθαρο στόχο σε κάθε φάση του παιχνιδιού...
Η Εθνική είχε έναν Μπουρούση που ήταν απροσπέλαστος, έναν Ζήση που αποδεικνύει ότι ο έξυπνος μπασκετμπολίστας θα είναι απαραίτητος όσο κι αν το μπάσκετ εξελίσσεται κι έχει ανάγκη την ταχύτητα και τη δύναμη. Είχε έναν Παπανικολάου που «βίδωσε» τον Μπογκντάνοβιτς στη μεγαλύτερη διάρκεια, έναν Καλάθη που αθόρυβα έκανε εξαιρετική δουλειά, αλλά κι έναν Βουγιούκα που για πρώτη φορά μας ανάγκασε να φωνάξουμε «επιτέλους».
Δεν στέκομαι βεβαίως στους έξι πόντους του Ιαν, αλλά στο γεγονός ότι για πρώτη φορά πάτησε στο παρκέ με σκοπό να γίνει πιο... σκληρός και από τον Γλυνιαδάκη. Το φάουλ που έκανε στον Τόμιτς ήταν τύπου «δεν θα με περάσεις» κι αυτή είναι η νοοτροπία που πρέπει να έχει ο Βουγιούκας σ' όλα τα παιχνίδια για να γίνει απαραίτητος στην Εθνική. Οποτε χρειάστηκε πήρε τα σουτάκια από τα τρία – τέσσερα μέτρα κι αυτή η εμφάνιση μπορεί να τον βοηθήσει για να αισθανθεί ο ίδιος καλύτερα.
Δίπλα σ' αυτούς, ο Σλούκας που έκανε εξαιρετική δουλειά, αλλά και ο Βασιλειάδης που πήρε ολόσωστα σουτ από τα 6,75μ, έστω κι αν η μπάλα τον χαρίστηκε μόνο σε ένα από τα πέντε που επιχείρησε. Είναι εντυπωσιακό ότι η Εθνική είχε μόλις 22% στα τρίποντα (!) και κατάφερε να νικήσει δια περιπάτου με 11 πόντους διαφορά, βασιζόμενη στην άμυνά, την ταχύτητά και την εξυπνάδα που χρησιμοποίησε σε όλες τις φάσεις πέντε εναντίον πέντε.
Τώρα είναι η σειρά της Αργεντινής. Μια ομάδα που δεν έχει τις λύσεις της Κροατίας, αλλά είναι μπαρουτοκαπνισμένη σε τέτοια παιχνίδια κι έχει τρεις παίκτες με μεγαλύτερη προσωπικότητα από τους Κροάτες. Πλέον, η νίκη είναι μονόδρομος για να αποφύγουμε την Ισπανία, αλλά πάνω απ' όλα χαίρομαι που δεν θα χρειαστεί να μπούμε σε τρυπάκια τύπου «μήπως να χάσουμε το τάδε ματς;», μετατρέποντας πάλι την επίσημη αγαπημένη σε... επίσημη διχασμένη, με τον καθέναν να έχει τη δική του άποψη για το αν πρέπει ή δεν πρέπει.

*Πηγή: gazzetta.gr*