«Πολλά
έχουν δει τα μάτια μου μ' αυτό μου φέρνει τρόμο» λέει το τραγούδι, αλλά
αν κάποιος ανατρέξει στα προηγούμενα 299 παιχνίδια του Παναθηναϊκού στην
Ευρωλίγκα, ο τρόμος συνήθως κυρίευε τους αντιπάλους κι όχι τον ίδιο. Με
199 νίκες, τέσσερις Ευρωλίγκες σε σύνολο 13 και κάτι διοργανώσεων κι
ένα κάρο κερδισμένα μεγάλα ματς, οι «πράσινοι» έχουν μόνο ευχάριστες
αναμνήσεις από μια πορεία που έχει γραφτεί στην ιστορία με χρυσά
γράμματα.
Με αφορμή το 300ο παιχνίδι στην Ευρωλίγκα, είπα να κάνω το Τοπ-5 μου, με βάση την προσωπική εμπειρία. Εννοείται πως το Τοπ-5 του καθενός είναι υποκειμενικό, άλλωστε τα κριτήρια είναι διαφορετικά, οπότε όσοι διαφωνείτε δεν έχετε παρά να εκφράσετε το δικό σας Τοπ-5... Η αρίθμηση ξεκινάει από το καλύτερο και φτάνει μέχρι το λιγότερο καλό...
Νο1 . Μπολόνια, 5 Μαϊου 2002
Σην μπασκετική Μπολόνια λοιπόν έβλεπα τον Παναθηναϊκό να γίνεται η πρώτη ομάδα στην ιστορία του θεσμού που νικούσε την διοργανώτρια του φάιναλ φορ και κατακτούσε πανηγυρικά το τρόπαιο. Ισως επειδή κανείς μας δεν το πίστευε, ίσως επειδή κανείς δεν είχε αντιληφθεί την... ερωτική σχέση του Ομπράντοβιτς με τα φάιναλ φορ, αντιμετωπίζαμε την αποστολή περισσότερο με εκδρομή και λιγότερο με δουλειά, με δεδομένο μάλιστα ότι ήταν οι Αγιες μέρες του Πάσχα και οι εφημερίδες «έκλειναν» από Μεγάλη Πέμπτη κι «άνοιγαν» ξανά την Δευτέρα του Πάσχα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από 'κεινο το πάρτι...
Τους Γιαννακόπουλους να... ορμάνε ανήμερα του αγώνα στον Πορτέλα και να κάνουν ροντέο τη συνέντευξη Τύπου; Τον Θανάση Γιαννακόπουλο να... τρέμει τη διαιτησία και το μεσημέρι του αγώνα να... κοιτάζεται με την μπριζόλα και να μην μπορεί να τη βάλει στο στόμα του από την αγωνία; Τους παίκτες να είναι με τις οικογένειές τους στο λόμπι του ξενοδοχείου κι εμείς μαθημένοι στα... καψώνια των προηγούμενων τεχνικών να πιστεύουμε πως γίνεται επανάσταση; Τον Θανάση να ανοίγει διστακτικά την κουρτίνα, χωρίς να πλησιάζει, για να δει την ομάδα να τρώει λίγες ώρες πριν από το ματς; Η μήπως τα όσα ακολούθησαν μετά το τέλος του τελικού και κατά την επιστροφή της ομάδας από την Ιταλία;
Θεωρώ πως το τριήμερο στην Μπολόνια ήταν η μεγαλύτερη μπασκετική παράσταση που έχει δώσει στην Ευρωλίγκα ο Παναθηναϊκός, λαμβάνοντας υπόψη την αξία του αντιπάλου, της δικές του αδυναμίες, αλλά πάνω απ' όλα την μαεστρία του Ομπράντοβιτς που κατάφερε να δέσει κόμπο τον Μεσίνα, με τον Μποντιρόγκα να παίζει σε δύο θέσεις στην ίδια επίθεση και τον Λάζαρο Παπαδόπουλο να κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Θυμάμαι την ιταλική εξέδρα να μην πιστεύει αυτό που έβλεπε, τους Ελληνες να κάνουν σαν τρελοί, τον Κουτλουάι να υψώνει το χέρι στον ουρανό μετά το τρίποντο της νίκης και καμια 10άρια δημοσιογράφους να πετάγονται από τις θέσεις τους, μην πιστεύοντας την επιστροφή από το -14.
Νο2. Βερολίνο, 3 Μαϊου 2009
Στο Βερολίνο ο Παναθηναϊκός είχε το πιο γεμάτο ρόστερ της ιστορίας του... Με εξαίρεση τον Κέτσμαν που ήταν ο αδύναμος κρίκος, , το υπόλοιπο ρόστερ δεν έχει προηγούμενο... Σπανούλης, Περπέρογλου, Μπατίστ, Φώτσης, Νίκολας, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης, Πέκοβιτς και Γιασικεβίτσιους, μακράν η καλύτερη ομάδα που είχε στα χέρια του ο Ομπράντοβιτς. Το Βερολίνο θα... προσπερνούσε την Μπολόνια, αν το μαγικό πρώτο 20λεπτο του τελικού γινόταν 40λεπτο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Αρτεάγκα να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για την μεγάλη ανατροπή, ούτε βεβαίως την... μπούκα του Θανάση στο φινάλε για να του πετάξει τα λεφτά στη μούρη.
Το λόμπι του ξενοδοχείου να 'χει μετατραπεί σε Θύρα 13 και τους παίκτες να τραγουδούν συνθήματα μαζί με τον κόσμο, τους Γερμανούς υπαλλήλους του ξενοδοχείου να τραβούν τα μαλλιά τους από τον εκνευρισμό για τις φωνές των Ελλήνων, μα πάνω απ' όλα δεν θα ξεχάσω τον τηλεφωνικό διάλογο Παύλου - Θανάση μπροστά στα μάτια μου, με τον πρώτο να παρατηρεί τον αδελφό του για την... μπούκα στο φινάλε, τον δεύτερο να έχει ύφος ενόχου, αλλά στο τέλος να ξεσπά και να του απαντά περήφανος με χιούμορ: «εντάξει, δίκιο έχεις, αλλά εγώ θα γυρίσω με την Κούπα, ενώ εσύ είσαι στην Αθήνα και δεν τα ζεις»...
Ηταν εκεί που είδα για πρώτη και μάλλον τελευταία φορά τον Ομπράντοβιτς να πανηγυρίζει γονατιστός με τη λήξη του αγώνα και να αγκαλιάζει τον Μεσίνα για να προλάβει την παρεξήγηση, την ώρα που επιτίθονταν στους ανθρώπους της γραμματείας για την διαιτησία του Αρτεάγκα.
Νο3. Αθήνα, 12 Απριλίου 2006
Το φάιναλ φορ το θεωρούσαν όλοι στο... τσεπάκι τους και 18.000 φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν ετοιμάσει το πάρτι στο ΟΑΚΑ, με καλεσμένο την Ταού και το εισιτήρια την Πράγα ανά χείρας. Με την σειρά στο 1-1, οι «πράσινοι» χρειάζονταν μια νίκη για να πάνε στην τελική φάση και το ρόστερ που είχαν, το μπάσκετ που έπαιζαν, αλλά και ο θρίαμβος επί του Ολυμπιακού λίγες ημέρες νωρίτερα, αποτελούσαν τις εγγυήσεις για ένα όμορφο βράδυ.
Με το σκορ στο 74-71, ο Αλβέρτης παίρνει την τελευταία προσπάθεια, η μπάλα δεν βρίσκει καν στεφάνη και η Τάου δραπετεύει πανηγυρίζοντας από το ΟΑΚΑ, αφήνοντας άναυδους 18.000 φιλάθλους. Το πάρτι μετατράπηκε σε κηδεία και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα ανθρώπους να παραμένουν επί 10 λεπτά στη θέση τους, πιστεύοντας όλοι πως η φάση με τον Αλβέρτη θα επαναληφθεί, ο αρχηγός θα σουτάρει και ο Παναθηναϊκός θα 'χει μια δεύτερη ευκαιρία.
Η ευκαιρία αυτή δεν υπήρξε ποτέ, ο κόσμος χρειάστηκε χρόνο για να συνέλθει και να χειροκροτήσει, την ώρα που ένας 37χρονος φίλαθλος κατέληγε στο νοσοκομείο λιπόθυμος, μην αντέχοντας προφανώς την πίεση, το άγχος και την απογοήτευση.
.
Νο4. Αθήνα, 6 Μαϊου 2007
Ο τελικός του 2007 μπαίνει στο Τοπ-5, καθώς είναι η πρώτη φορά που είδα έναν παίκτη να αντιστέκεται τόσο πολύ απέναντι σε μια ολόκληρη ομάδα, αλλά και 20.000 κόσμο. Παναθηναϊκός και Παπαλουκάς χάρισαν μια μπασκετική παράσταση στον τελικό του ΟΑΚΑ κι εκείνο το τελικό 93-91 τα λέει όλα. Ο Παπαλουκάς είναι ο μοναδικός παίκτης που έχει σταθεί με τέτοιο τρόπο στο φλεγόμενο ΟΑΚΑ, αρνούμενος να χάσει και παίρνοντας δυνάμεις από τις αποδοκιμασίες και το «κράξιμο» της εξέδρας.
Ηταν τότε που ο Παναθηναϊκός του πρόσφερε «λευκή επιταγή» για να τον ντύσει στα πράσινα, αλλά η υπόθεση σκόνταψε - μεταξύ άλλων - στην άρνηση των Ρώσων της ΤΣΣΚΑ που δεν επέτρεπαν στον παίκτη να πάει σε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα, πλην του ΝΒΑ.
Ο τότε Παναθηναϊκός είχε παίκτες που το μυαλό... ξεχείλιζε. Από τον Βούγιανιτς και τον Σισκάουσας μέχρι τον μεγάλο Τομάσεβιτς που... χωρίς μέση μπορούσε να κάνει καλά τον οποιονδήποτε ψηλό εκείνης της εποχής. Ο «Τόμο» ήταν αυτός που έκανε τη μεγάλη διαφορά στον τελικό και κάθε φορά που τον σκέφτομαι μου 'ρχεται στο μυαλό η φωτογραφία από τον τελικό που μοιάζει να λέει «δεν σας ακούω...», μετά το κρίσιμο καλάθι που έκρινε σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι. Η κατάκτηση εκείνης της Ευρωλίγκας, της μοναδικής που κατέκτησε στην καριέρα του, την άξιζε μόνο και μόνο λόγο μπασκετικής εφυία του.
.
Νο5. Τελ Αβίβ, 29 Μαρτίου 2012
Για το Νο5 είχα δίλημμα... Ημουν ανάμεσα στον εντός έδρας αγώνα με την Μπαρτσελόνα μπροστά σε 20.000 κόσμο, με τον Καλάθη να εξαφανίζει τον Ναβάρο και την ανατροπή στο Τελ Αβίβ επί της Μακάμπι στην τελευταία χρονιά του Ομπράντοβιτς στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Επέλεξα το δεύτερο, ίσως επειδή το έζησα από πιο κοντά. Την επομένη της ήττας από τη Μακάμπι στο ΟΑΚΑ, έπεισα τον Βασίλη Παπανδρέου να τα βάλουμε από την τσέπη μας και να πάμε στο Τελ Αβίν για να ζήσουμε το άλλοτε «Γιαντ Ελιάου».
Με τα πολλά πείσθηκε και το τετραήμερο στο Ισραήλ εξελίχθηκε σε απόλυτη μπασκετική εμπειρία. Το Τελ Αβίβ πράγματι ζει και αναπνέει για το μπάσκετ, οι Ισραηλινοί αντιμετώπιζαν με τέτοιο δέος τον Παναθηναϊκό που αντιλαμβανόσουν πως από το δέος και μόνο ήταν αδύνατον να νικήσουν και τα δύο παιχνίδια. Οι «πράσινοι» χάνουν το τρίτο ματς, βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και το βράδυ της ήττας στο ξενοδοχείο... παίζεται το έργο της ολικής ανατροπής.
Διαμαντίδης και Μπατίστ μέχρι το ξημέρωμα συζητούν με τους Ομπράντοβιτς και Ιτούδη για το τι πρέπει να αλλάξουν και την επόμενη το πρωί αναλαμβάνουν να εξηγήσουν τις... λεπτομέρειες στους συμπαίκτες τους. Ο αποφασισμένος Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να χάσει από την τρομαγμένη Μακάμπι, ισοφάρισε σε 2-2 (69-78), επανέφερε την σειρά στην Αθήνα και τελικά πήρε την πρόκριση για το φάιναλ φορ, έστω κι αν τα χρειάστηκε στο τελευταίο ματς που κρίθηκε στο σουτ.
Με αφορμή το 300ο παιχνίδι στην Ευρωλίγκα, είπα να κάνω το Τοπ-5 μου, με βάση την προσωπική εμπειρία. Εννοείται πως το Τοπ-5 του καθενός είναι υποκειμενικό, άλλωστε τα κριτήρια είναι διαφορετικά, οπότε όσοι διαφωνείτε δεν έχετε παρά να εκφράσετε το δικό σας Τοπ-5... Η αρίθμηση ξεκινάει από το καλύτερο και φτάνει μέχρι το λιγότερο καλό...
Νο1 . Μπολόνια, 5 Μαϊου 2002
Σην μπασκετική Μπολόνια λοιπόν έβλεπα τον Παναθηναϊκό να γίνεται η πρώτη ομάδα στην ιστορία του θεσμού που νικούσε την διοργανώτρια του φάιναλ φορ και κατακτούσε πανηγυρικά το τρόπαιο. Ισως επειδή κανείς μας δεν το πίστευε, ίσως επειδή κανείς δεν είχε αντιληφθεί την... ερωτική σχέση του Ομπράντοβιτς με τα φάιναλ φορ, αντιμετωπίζαμε την αποστολή περισσότερο με εκδρομή και λιγότερο με δουλειά, με δεδομένο μάλιστα ότι ήταν οι Αγιες μέρες του Πάσχα και οι εφημερίδες «έκλειναν» από Μεγάλη Πέμπτη κι «άνοιγαν» ξανά την Δευτέρα του Πάσχα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από 'κεινο το πάρτι...
Τους Γιαννακόπουλους να... ορμάνε ανήμερα του αγώνα στον Πορτέλα και να κάνουν ροντέο τη συνέντευξη Τύπου; Τον Θανάση Γιαννακόπουλο να... τρέμει τη διαιτησία και το μεσημέρι του αγώνα να... κοιτάζεται με την μπριζόλα και να μην μπορεί να τη βάλει στο στόμα του από την αγωνία; Τους παίκτες να είναι με τις οικογένειές τους στο λόμπι του ξενοδοχείου κι εμείς μαθημένοι στα... καψώνια των προηγούμενων τεχνικών να πιστεύουμε πως γίνεται επανάσταση; Τον Θανάση να ανοίγει διστακτικά την κουρτίνα, χωρίς να πλησιάζει, για να δει την ομάδα να τρώει λίγες ώρες πριν από το ματς; Η μήπως τα όσα ακολούθησαν μετά το τέλος του τελικού και κατά την επιστροφή της ομάδας από την Ιταλία;
Θεωρώ πως το τριήμερο στην Μπολόνια ήταν η μεγαλύτερη μπασκετική παράσταση που έχει δώσει στην Ευρωλίγκα ο Παναθηναϊκός, λαμβάνοντας υπόψη την αξία του αντιπάλου, της δικές του αδυναμίες, αλλά πάνω απ' όλα την μαεστρία του Ομπράντοβιτς που κατάφερε να δέσει κόμπο τον Μεσίνα, με τον Μποντιρόγκα να παίζει σε δύο θέσεις στην ίδια επίθεση και τον Λάζαρο Παπαδόπουλο να κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Θυμάμαι την ιταλική εξέδρα να μην πιστεύει αυτό που έβλεπε, τους Ελληνες να κάνουν σαν τρελοί, τον Κουτλουάι να υψώνει το χέρι στον ουρανό μετά το τρίποντο της νίκης και καμια 10άρια δημοσιογράφους να πετάγονται από τις θέσεις τους, μην πιστεύοντας την επιστροφή από το -14.
Νο2. Βερολίνο, 3 Μαϊου 2009
Στο Βερολίνο ο Παναθηναϊκός είχε το πιο γεμάτο ρόστερ της ιστορίας του... Με εξαίρεση τον Κέτσμαν που ήταν ο αδύναμος κρίκος, , το υπόλοιπο ρόστερ δεν έχει προηγούμενο... Σπανούλης, Περπέρογλου, Μπατίστ, Φώτσης, Νίκολας, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης, Πέκοβιτς και Γιασικεβίτσιους, μακράν η καλύτερη ομάδα που είχε στα χέρια του ο Ομπράντοβιτς. Το Βερολίνο θα... προσπερνούσε την Μπολόνια, αν το μαγικό πρώτο 20λεπτο του τελικού γινόταν 40λεπτο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Αρτεάγκα να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για την μεγάλη ανατροπή, ούτε βεβαίως την... μπούκα του Θανάση στο φινάλε για να του πετάξει τα λεφτά στη μούρη.
Το λόμπι του ξενοδοχείου να 'χει μετατραπεί σε Θύρα 13 και τους παίκτες να τραγουδούν συνθήματα μαζί με τον κόσμο, τους Γερμανούς υπαλλήλους του ξενοδοχείου να τραβούν τα μαλλιά τους από τον εκνευρισμό για τις φωνές των Ελλήνων, μα πάνω απ' όλα δεν θα ξεχάσω τον τηλεφωνικό διάλογο Παύλου - Θανάση μπροστά στα μάτια μου, με τον πρώτο να παρατηρεί τον αδελφό του για την... μπούκα στο φινάλε, τον δεύτερο να έχει ύφος ενόχου, αλλά στο τέλος να ξεσπά και να του απαντά περήφανος με χιούμορ: «εντάξει, δίκιο έχεις, αλλά εγώ θα γυρίσω με την Κούπα, ενώ εσύ είσαι στην Αθήνα και δεν τα ζεις»...
Ηταν εκεί που είδα για πρώτη και μάλλον τελευταία φορά τον Ομπράντοβιτς να πανηγυρίζει γονατιστός με τη λήξη του αγώνα και να αγκαλιάζει τον Μεσίνα για να προλάβει την παρεξήγηση, την ώρα που επιτίθονταν στους ανθρώπους της γραμματείας για την διαιτησία του Αρτεάγκα.
Νο3. Αθήνα, 12 Απριλίου 2006
Το φάιναλ φορ το θεωρούσαν όλοι στο... τσεπάκι τους και 18.000 φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν ετοιμάσει το πάρτι στο ΟΑΚΑ, με καλεσμένο την Ταού και το εισιτήρια την Πράγα ανά χείρας. Με την σειρά στο 1-1, οι «πράσινοι» χρειάζονταν μια νίκη για να πάνε στην τελική φάση και το ρόστερ που είχαν, το μπάσκετ που έπαιζαν, αλλά και ο θρίαμβος επί του Ολυμπιακού λίγες ημέρες νωρίτερα, αποτελούσαν τις εγγυήσεις για ένα όμορφο βράδυ.
Με το σκορ στο 74-71, ο Αλβέρτης παίρνει την τελευταία προσπάθεια, η μπάλα δεν βρίσκει καν στεφάνη και η Τάου δραπετεύει πανηγυρίζοντας από το ΟΑΚΑ, αφήνοντας άναυδους 18.000 φιλάθλους. Το πάρτι μετατράπηκε σε κηδεία και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα ανθρώπους να παραμένουν επί 10 λεπτά στη θέση τους, πιστεύοντας όλοι πως η φάση με τον Αλβέρτη θα επαναληφθεί, ο αρχηγός θα σουτάρει και ο Παναθηναϊκός θα 'χει μια δεύτερη ευκαιρία.
Η ευκαιρία αυτή δεν υπήρξε ποτέ, ο κόσμος χρειάστηκε χρόνο για να συνέλθει και να χειροκροτήσει, την ώρα που ένας 37χρονος φίλαθλος κατέληγε στο νοσοκομείο λιπόθυμος, μην αντέχοντας προφανώς την πίεση, το άγχος και την απογοήτευση.
.
Νο4. Αθήνα, 6 Μαϊου 2007
Ο τελικός του 2007 μπαίνει στο Τοπ-5, καθώς είναι η πρώτη φορά που είδα έναν παίκτη να αντιστέκεται τόσο πολύ απέναντι σε μια ολόκληρη ομάδα, αλλά και 20.000 κόσμο. Παναθηναϊκός και Παπαλουκάς χάρισαν μια μπασκετική παράσταση στον τελικό του ΟΑΚΑ κι εκείνο το τελικό 93-91 τα λέει όλα. Ο Παπαλουκάς είναι ο μοναδικός παίκτης που έχει σταθεί με τέτοιο τρόπο στο φλεγόμενο ΟΑΚΑ, αρνούμενος να χάσει και παίρνοντας δυνάμεις από τις αποδοκιμασίες και το «κράξιμο» της εξέδρας.
Ηταν τότε που ο Παναθηναϊκός του πρόσφερε «λευκή επιταγή» για να τον ντύσει στα πράσινα, αλλά η υπόθεση σκόνταψε - μεταξύ άλλων - στην άρνηση των Ρώσων της ΤΣΣΚΑ που δεν επέτρεπαν στον παίκτη να πάει σε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα, πλην του ΝΒΑ.
Ο τότε Παναθηναϊκός είχε παίκτες που το μυαλό... ξεχείλιζε. Από τον Βούγιανιτς και τον Σισκάουσας μέχρι τον μεγάλο Τομάσεβιτς που... χωρίς μέση μπορούσε να κάνει καλά τον οποιονδήποτε ψηλό εκείνης της εποχής. Ο «Τόμο» ήταν αυτός που έκανε τη μεγάλη διαφορά στον τελικό και κάθε φορά που τον σκέφτομαι μου 'ρχεται στο μυαλό η φωτογραφία από τον τελικό που μοιάζει να λέει «δεν σας ακούω...», μετά το κρίσιμο καλάθι που έκρινε σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι. Η κατάκτηση εκείνης της Ευρωλίγκας, της μοναδικής που κατέκτησε στην καριέρα του, την άξιζε μόνο και μόνο λόγο μπασκετικής εφυία του.
.
Νο5. Τελ Αβίβ, 29 Μαρτίου 2012
Για το Νο5 είχα δίλημμα... Ημουν ανάμεσα στον εντός έδρας αγώνα με την Μπαρτσελόνα μπροστά σε 20.000 κόσμο, με τον Καλάθη να εξαφανίζει τον Ναβάρο και την ανατροπή στο Τελ Αβίβ επί της Μακάμπι στην τελευταία χρονιά του Ομπράντοβιτς στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Επέλεξα το δεύτερο, ίσως επειδή το έζησα από πιο κοντά. Την επομένη της ήττας από τη Μακάμπι στο ΟΑΚΑ, έπεισα τον Βασίλη Παπανδρέου να τα βάλουμε από την τσέπη μας και να πάμε στο Τελ Αβίν για να ζήσουμε το άλλοτε «Γιαντ Ελιάου».
Με τα πολλά πείσθηκε και το τετραήμερο στο Ισραήλ εξελίχθηκε σε απόλυτη μπασκετική εμπειρία. Το Τελ Αβίβ πράγματι ζει και αναπνέει για το μπάσκετ, οι Ισραηλινοί αντιμετώπιζαν με τέτοιο δέος τον Παναθηναϊκό που αντιλαμβανόσουν πως από το δέος και μόνο ήταν αδύνατον να νικήσουν και τα δύο παιχνίδια. Οι «πράσινοι» χάνουν το τρίτο ματς, βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και το βράδυ της ήττας στο ξενοδοχείο... παίζεται το έργο της ολικής ανατροπής.
Διαμαντίδης και Μπατίστ μέχρι το ξημέρωμα συζητούν με τους Ομπράντοβιτς και Ιτούδη για το τι πρέπει να αλλάξουν και την επόμενη το πρωί αναλαμβάνουν να εξηγήσουν τις... λεπτομέρειες στους συμπαίκτες τους. Ο αποφασισμένος Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να χάσει από την τρομαγμένη Μακάμπι, ισοφάρισε σε 2-2 (69-78), επανέφερε την σειρά στην Αθήνα και τελικά πήρε την πρόκριση για το φάιναλ φορ, έστω κι αν τα χρειάστηκε στο τελευταίο ματς που κρίθηκε στο σουτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου