Ταξιδεύοντας
ανά την υφήλιο εδώ και δέκα ημέρες και νιώθοντας ως πολίτης του κόσμου
(τρομάρα μου), επιστρέφω στη βάση μου, ελπίζοντας ότι την επόμενη φορά,
που ένα ταξίδι θα διαρκέσει τόσο πολύ να 'ναι για εθνικούς λόγους!
Και τώρα για τέτοιους (εθνικούς λόγους) ήταν οι περιπλανήσεις μου στο Μιλγουόκι (Αντετοκούνμπο), στο Χιούστον (Παπανικολάου, Καλάθης, Κουφός) και στο Παρίσι (κλήρωση Ευρωμπάσκετ), αλλά αισθάνομαι πως στις βαλίτσες μου κουβαλάω το ανεκπλήρωτο απωθημένο που στοιχειώνει τις τελευταίες γενιές του ελληνικού μπάσκετ...
Ένα μεταλλιάκι ρε γαμώ το και τι στον κόσμο!
«Τούτο γιο, για τη μανούλα μου» όπως έλεγε (καμιά εικοσαριά χρόνια προτού η μάνα γίνει... φουκαριάρα για τις ανάγκες της διαφήμισης) καμαρώνοντας το χάλκινο μετάλλιο που κρεμόταν στο λαιμό του ο Μπάμπης Χολίδης, το 1988 στη Σεούλ!
Βεβαίως ακόμη είναι νωρίς για να τροχοδρομήσει το αεροσκάφος με το οποίο η Εθνική θα ταξιδέψει στις αρχές Σεπτεμβρίου στο Ζάγκρεμπ και -ακόμη περισσότερο-εκείνο που, πρώτα ο Θεός, θα την κουβαλήσει από την «μαγική πόλη» της τότε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και πλέον πρωτεύουσα της Κροατίας στη Λιλ...
Στη Λιλ για να παίξει μπάσκετ και όχι ποδόσφαιρο!
Έμπλεξα και το ποδόσφαιρο σε αυτή την υπόθεση όχι από σπόντα, αλλά επειδή η τελική φάση του 39ου Ευρωμπάσκετ (12-20 Σεπτεμβρίου) θα διεξαχθεί στο νεότευκτο «Grand Stade Pierre Mauroy» που είναι η έδρα της Λιλ και έχει χωρητικότητα 50.186 θεατών. Το γήπεδο φέρει το όνομα μιας εμβληματικής φιγούρας της σύγχρονης πολιτικής ζωής της Ευρώπης, καθώς ο Μορουά που έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιουνίου του 2013 υπήρξε ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός της Γαλλίας (1981-1984, επί προεδρίας Φρανσουά Μιτεράν), ενώ επί 28 συναπτά έτη διετέλεσε Δήμαρχος της πόλης που θα στέψει τη νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης ή θα διατηρήσει στον θρόνο την ήδη υπάρχουσα...
Στην κουβέντα που άνοιξα γι' αυτό το θέμα με τον ευγενέστατο και συν τοις άλλοις εξαιρετικό προπονητή και (καθόλου ειρωνικά αποκαλούμενο από τους συμπατριώτες του) «προφεσόρο», Βενσάν Κολέ, συνειδητοποίησα πόσο πολύ ποθεί να οδηγήσει τους «τρικολόρ» στο «repeat», επαναλαμβάνοντας το επίτευγμα των Σοβιετικών, των Γιουγκοσλάβων και εσχάτως (2009-2011) των Ισπανών...
Για την τελική φάση του Ευρωμπάσκετ, η χωρητικότητα του γηπέδου που πριν από είκοσι ημέρες φιλοξένησε την τελική φάση του «Davis Cup» στο τένις (με τη νίκη της Ελβετίας επί της Γαλλίας), ενώ το 2016 θα χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες του ποδοσφαιρικού Εuro και το 2017 θα φιλοξενήσει το Παγκόσμιο πρωτάθλημα χάντμπολ θα περιοριστεί στους 27.000 θεατές, αλλά και αυτό το νούμερο θα είναι αρκετό για να δημιουργήσει ένα νέο ρεκόρ στη σύγχρονη εποχή του ευρωπαϊκού μπάσκετ...
Στη σύγχρονη, το τονίζω, διότι το 1968 η ΑΕΚ μάζεψε 80.000 φιλάθλους στο Καλλιμάρμαρο, ενώ στη δεκαετία του '50 οι τελικοί των Ευρωμπάσκετ στις ανατολικές χώρες διεξάγονταν επίσης σε ανοικτά γήπεδα και μάζευαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου!
Όσο για τον χαρακτηρισμό του Ζάγκρεμπ ως μαγικής πόλης, δικαιολογείται από το έπος που έγραψε εκεί η «επίσημη αγαπημένη» στις 24 Ιουνίου του 1989, όταν με το τρίποντο του Φάνη Χριστοδούλου (και με τον Γκάλη που του πάσαρε την μπάλα να πανηγυρίζει προτού καν η μπάλα καταλήξει στο καλάθι) νίκησε τη Σοβιετική Ένωση με 81-80, προκρίθηκε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ και μετά τον θρίαμβο του '87 πρόσθεσε στη συλλογή της στο καπάκι και το ασημένιο μετάλλιο!
Τόσο αχάριστοι και τόσο ηλίθιοι είμαστε μερικές φορές που θυμάμαι ότι τότε δεν ήμασταν ικανοποιημένοι από τη δεύτερη θέση και ξεφωνίζαμε την Εθνική, επειδή πιάστηκε αιχμάλωτη από τους οικοδεσπότες Γιουγκοσλάβους, ενώ μετά από 25 χρόνια βλέπουμε τα βάθρα με το κιάλι!
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και ενόψει της (φορτωμένης με ανεξίτηλες αναμνήσεις και πολύ δυνατά συναισθήματα) επιστροφής στο Ζάγκρεμπ έγραψα στον πρόλογο μου ότι ελπίζω, εύχομαι και συνάμα προσεύχομαι την επόμενη φορά που θα κάνω ένα ταξίδι διαρκείας να είναι για εθνικούς λόγους και να εκπληρώσει το απωθημένο που βαστά εδώ και έξι χρόνια...
Από το 2009 στο Κατοβίτσε, όταν επιδεικνύοντας και πάλι αγνωμοσύνη και βλακεία «κράζαμε» τον Καζλάουσκας και ολόκληρη την (ελλιπή μάλιστα) ομάδα, επειδή στον μεν ημιτελικό χάσαμε από την Ισπανία, στον μικρό τελικό με τη Σλοβενία βάλαμε, λέει, μόνο 57 πόντους, που ωστόσο ήταν αρκετοί για να γραπώσουμε το χάλκινο μετάλλιο και ν' αφήσουμε στα κρύα του λουτρού τον φίλο μας τον Γιούρε Ζντοβτς και τον (Έλληνα μόνιμο συνεργάτη του) Στέφανο Δέδα!
Τι... μαλάκες είμαστε, που θα έλεγε και ο Μαρκαριάν!
Μιας και το 'φερε η κουβέντα στους Σλοβένους, θα τους ξανασυναντήσουμε στο Ζάγκρεμπ, και όπως μου έλεγε χθες το βράδυ στο Παρίσι, ο πρώην παίκτης του Ηρακλή (του οποίου διετέλεσε και προπονητής) και του Πανιωνίου «αυτό δεν μου αρέσει καθόλου, αλλά προτιμώ να παίξουμε μεταξύ μας στην πρώτη φάση, παρά σε χιαστί αγώνα»!
Να ένα παράσημο, λοιπόν, για την μπασκετική φάρα μας...
Τα εγκώμια που επιδαψίλευσε ο Αντουάν Ριγκοντό για τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη είναι άλλο ένα...
Τα πολύ καλά λόγια του Μάικ Φρατέλο, που θυμήθηκε κιόλας τον Φάνη Χριστοδούλου, που ήταν η... καψούρα του) δεν περνούν απαρατήρητα... Η δήλωση του Κολέ ότι «ένας λόγος που ήθελα να αναλάβω τον Ολυμπιακό ήταν η ευκαιρία να κοουτσάρω τον Σπανούλη» επίσης μετράει πολύ. ..
Αλλά, διάβολε, το καλύτερο απ' όλα το είπε ο πρώην παίκτης του Αρη και του Πανιωνίου και νυν αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας της Γεωργίας, Βλαντιμίρ Μπόισα: «Εχω παίξει στα καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, αλλά πουθενά δεν συνάντησα τόσο έξυπνους παίκτες όσο στην Ελλάδα. Το IQ τους δεν παίζεται με καμιά άμυνα και ανά πάσα στιγμή, είτε πάρουν εντολή από τον προπονητή, είτε αυτοσχεδιάσουν, μπορούν να σε τρελάνουν. Ξέρω όμως για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό: διότι γενικότερα οι Ελληνες μιλούν πολύ, είναι πρώτοι στην... καβλάντα (ΣΣ: στο λόγο της τιμής μου, αυτό ακριβώς είπε και μάλιστα σε άπταιστα ελληνικά, άλλωστε όσοι είδαν πριν από λίγη ώρα τη συνέντευξη του στο «Pick N' Roll» του ΟΤΕ TV θα το διαπίστωσαν) και ενώ όλοι οι υπόλοιποι παίκτες όταν συζητούν λένε τι έκαναν, οι Ελληνες μιλούν συνεχώς γι' αυτά που δεν έκαναν»!
Αμ' το άλλο, με τον Γκάλη; Αυτό επίτηδες δεν το γράφω σήμερα, αλλά το κρατώ για μια άλλη στιγμή, εν καιρώ τω δέοντι. Απλώς περιορίζομαι να επισημάνω σήμερα ότι το έντυπο που εξέδωσε η FIBA Europe για την κλήρωση είναι γεμάτο από Νικ, ωστόσο οι Γάλλοι του ετοιμάζουν μια έκπληξη, που ασφαλώς θα τον κάνει να νιώσει ρίγη συγκίνησης...
Ελπίζω μονάχα να ξορκίσουμε τη γαλλική κατάρα που κατατρύχει την ελληνική ομάδα, διότι σε αντίθεση με το Ζάγκρεμπ που μας χάρισε ένα μετάλλιο, η οικοδέσποινα της τελικής φάσης μας προσφέρει διαχρονικά αντί του μάννα χολή και αντί του ύδατος όξος!
Στο πρώτο Ευρωμπάσκετ που διοργάνωσαν, το 1951 στο Παρίσι η Εθνική βγήκε όγδοη με δύο νίκες σε οκτώ αγώνες. Το 1983 στη Λιμόζ και στη Ναντ νίκησε μονάχα τους Σουηδούς (δυο φορές) και έμεινε με την παρηγοριά ότι ηττήθηκε στον πόντο από τη Γαλλία, τη Γιουγκοσλαβία και την Τσεχολοσλοβακία, συν την πρωτιά του Γκάλη στον πίνακα των σκόρερς. Οσο για το 1999, πήγε, είδε (τρεις σερί ήττες) και απήλθε με την ουρά στα σκέλια, στο μεγαλύτερο φιάσκο της ιστορίας της!
Ενώ εμείς ακούμε Γαλλία και ψάχνουμε λαγούμι για να κρυφτούμε (αλλά ιδού η Λιλ, ιδού και το πήδημα, αφού το κακό έχει πλέον τριτώσει), στον αντίποδα οι Ιταλοί την έχουν ως απόλυτο φετίχ: το 1983 στη Ναντ και το 1999 στο Παρίσι στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης, έχοντας και τις δυο φορές έναν Μενεγκίν στις τάξεις τους, πρώτα τον Ντίνο και εν συνεχεία τον Αντρέα. Το 'πα για πλάκα αυτό χθες στον Ντίνο που φύσαγε και ξεφύσαγε βλέποντας τους «ατζούρι» να έχουν πέσει στον λάκκο των λεόντων (ή στον «όμιλο του θανάτου», όπως τον χαρακτήρισε ο Τόνι Πάρκερ, με Ισπανία, Σερβία, Τουρκία και Γερμανία, συν την «Σταχτοπούτα» Ισλανδία) και του έδωσα μια αφορμή να χαμογελάσει και να βγει από τη μαυρίλα του...
«Αφού το 'χει η φάρα μας να θριαμβεύει στη Γαλλία, ελπίζω να διατηρήσει την παράδοση μας ο εγγονός μου, γιατί με τέτοια κλήρωση, δεν θα τα κατάφερνε ούτε ο Μάικλ Τζόρνταν»!
Και τώρα για τέτοιους (εθνικούς λόγους) ήταν οι περιπλανήσεις μου στο Μιλγουόκι (Αντετοκούνμπο), στο Χιούστον (Παπανικολάου, Καλάθης, Κουφός) και στο Παρίσι (κλήρωση Ευρωμπάσκετ), αλλά αισθάνομαι πως στις βαλίτσες μου κουβαλάω το ανεκπλήρωτο απωθημένο που στοιχειώνει τις τελευταίες γενιές του ελληνικού μπάσκετ...
Ένα μεταλλιάκι ρε γαμώ το και τι στον κόσμο!
«Τούτο γιο, για τη μανούλα μου» όπως έλεγε (καμιά εικοσαριά χρόνια προτού η μάνα γίνει... φουκαριάρα για τις ανάγκες της διαφήμισης) καμαρώνοντας το χάλκινο μετάλλιο που κρεμόταν στο λαιμό του ο Μπάμπης Χολίδης, το 1988 στη Σεούλ!
Βεβαίως ακόμη είναι νωρίς για να τροχοδρομήσει το αεροσκάφος με το οποίο η Εθνική θα ταξιδέψει στις αρχές Σεπτεμβρίου στο Ζάγκρεμπ και -ακόμη περισσότερο-εκείνο που, πρώτα ο Θεός, θα την κουβαλήσει από την «μαγική πόλη» της τότε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και πλέον πρωτεύουσα της Κροατίας στη Λιλ...
Στη Λιλ για να παίξει μπάσκετ και όχι ποδόσφαιρο!
Έμπλεξα και το ποδόσφαιρο σε αυτή την υπόθεση όχι από σπόντα, αλλά επειδή η τελική φάση του 39ου Ευρωμπάσκετ (12-20 Σεπτεμβρίου) θα διεξαχθεί στο νεότευκτο «Grand Stade Pierre Mauroy» που είναι η έδρα της Λιλ και έχει χωρητικότητα 50.186 θεατών. Το γήπεδο φέρει το όνομα μιας εμβληματικής φιγούρας της σύγχρονης πολιτικής ζωής της Ευρώπης, καθώς ο Μορουά που έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιουνίου του 2013 υπήρξε ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός της Γαλλίας (1981-1984, επί προεδρίας Φρανσουά Μιτεράν), ενώ επί 28 συναπτά έτη διετέλεσε Δήμαρχος της πόλης που θα στέψει τη νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης ή θα διατηρήσει στον θρόνο την ήδη υπάρχουσα...
Στην κουβέντα που άνοιξα γι' αυτό το θέμα με τον ευγενέστατο και συν τοις άλλοις εξαιρετικό προπονητή και (καθόλου ειρωνικά αποκαλούμενο από τους συμπατριώτες του) «προφεσόρο», Βενσάν Κολέ, συνειδητοποίησα πόσο πολύ ποθεί να οδηγήσει τους «τρικολόρ» στο «repeat», επαναλαμβάνοντας το επίτευγμα των Σοβιετικών, των Γιουγκοσλάβων και εσχάτως (2009-2011) των Ισπανών...
Για την τελική φάση του Ευρωμπάσκετ, η χωρητικότητα του γηπέδου που πριν από είκοσι ημέρες φιλοξένησε την τελική φάση του «Davis Cup» στο τένις (με τη νίκη της Ελβετίας επί της Γαλλίας), ενώ το 2016 θα χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες του ποδοσφαιρικού Εuro και το 2017 θα φιλοξενήσει το Παγκόσμιο πρωτάθλημα χάντμπολ θα περιοριστεί στους 27.000 θεατές, αλλά και αυτό το νούμερο θα είναι αρκετό για να δημιουργήσει ένα νέο ρεκόρ στη σύγχρονη εποχή του ευρωπαϊκού μπάσκετ...
Στη σύγχρονη, το τονίζω, διότι το 1968 η ΑΕΚ μάζεψε 80.000 φιλάθλους στο Καλλιμάρμαρο, ενώ στη δεκαετία του '50 οι τελικοί των Ευρωμπάσκετ στις ανατολικές χώρες διεξάγονταν επίσης σε ανοικτά γήπεδα και μάζευαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου!
Όσο για τον χαρακτηρισμό του Ζάγκρεμπ ως μαγικής πόλης, δικαιολογείται από το έπος που έγραψε εκεί η «επίσημη αγαπημένη» στις 24 Ιουνίου του 1989, όταν με το τρίποντο του Φάνη Χριστοδούλου (και με τον Γκάλη που του πάσαρε την μπάλα να πανηγυρίζει προτού καν η μπάλα καταλήξει στο καλάθι) νίκησε τη Σοβιετική Ένωση με 81-80, προκρίθηκε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ και μετά τον θρίαμβο του '87 πρόσθεσε στη συλλογή της στο καπάκι και το ασημένιο μετάλλιο!
Τόσο αχάριστοι και τόσο ηλίθιοι είμαστε μερικές φορές που θυμάμαι ότι τότε δεν ήμασταν ικανοποιημένοι από τη δεύτερη θέση και ξεφωνίζαμε την Εθνική, επειδή πιάστηκε αιχμάλωτη από τους οικοδεσπότες Γιουγκοσλάβους, ενώ μετά από 25 χρόνια βλέπουμε τα βάθρα με το κιάλι!
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και ενόψει της (φορτωμένης με ανεξίτηλες αναμνήσεις και πολύ δυνατά συναισθήματα) επιστροφής στο Ζάγκρεμπ έγραψα στον πρόλογο μου ότι ελπίζω, εύχομαι και συνάμα προσεύχομαι την επόμενη φορά που θα κάνω ένα ταξίδι διαρκείας να είναι για εθνικούς λόγους και να εκπληρώσει το απωθημένο που βαστά εδώ και έξι χρόνια...
Από το 2009 στο Κατοβίτσε, όταν επιδεικνύοντας και πάλι αγνωμοσύνη και βλακεία «κράζαμε» τον Καζλάουσκας και ολόκληρη την (ελλιπή μάλιστα) ομάδα, επειδή στον μεν ημιτελικό χάσαμε από την Ισπανία, στον μικρό τελικό με τη Σλοβενία βάλαμε, λέει, μόνο 57 πόντους, που ωστόσο ήταν αρκετοί για να γραπώσουμε το χάλκινο μετάλλιο και ν' αφήσουμε στα κρύα του λουτρού τον φίλο μας τον Γιούρε Ζντοβτς και τον (Έλληνα μόνιμο συνεργάτη του) Στέφανο Δέδα!
Τι... μαλάκες είμαστε, που θα έλεγε και ο Μαρκαριάν!
Μιας και το 'φερε η κουβέντα στους Σλοβένους, θα τους ξανασυναντήσουμε στο Ζάγκρεμπ, και όπως μου έλεγε χθες το βράδυ στο Παρίσι, ο πρώην παίκτης του Ηρακλή (του οποίου διετέλεσε και προπονητής) και του Πανιωνίου «αυτό δεν μου αρέσει καθόλου, αλλά προτιμώ να παίξουμε μεταξύ μας στην πρώτη φάση, παρά σε χιαστί αγώνα»!
Να ένα παράσημο, λοιπόν, για την μπασκετική φάρα μας...
Τα εγκώμια που επιδαψίλευσε ο Αντουάν Ριγκοντό για τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη είναι άλλο ένα...
Τα πολύ καλά λόγια του Μάικ Φρατέλο, που θυμήθηκε κιόλας τον Φάνη Χριστοδούλου, που ήταν η... καψούρα του) δεν περνούν απαρατήρητα... Η δήλωση του Κολέ ότι «ένας λόγος που ήθελα να αναλάβω τον Ολυμπιακό ήταν η ευκαιρία να κοουτσάρω τον Σπανούλη» επίσης μετράει πολύ. ..
Αλλά, διάβολε, το καλύτερο απ' όλα το είπε ο πρώην παίκτης του Αρη και του Πανιωνίου και νυν αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας της Γεωργίας, Βλαντιμίρ Μπόισα: «Εχω παίξει στα καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, αλλά πουθενά δεν συνάντησα τόσο έξυπνους παίκτες όσο στην Ελλάδα. Το IQ τους δεν παίζεται με καμιά άμυνα και ανά πάσα στιγμή, είτε πάρουν εντολή από τον προπονητή, είτε αυτοσχεδιάσουν, μπορούν να σε τρελάνουν. Ξέρω όμως για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό: διότι γενικότερα οι Ελληνες μιλούν πολύ, είναι πρώτοι στην... καβλάντα (ΣΣ: στο λόγο της τιμής μου, αυτό ακριβώς είπε και μάλιστα σε άπταιστα ελληνικά, άλλωστε όσοι είδαν πριν από λίγη ώρα τη συνέντευξη του στο «Pick N' Roll» του ΟΤΕ TV θα το διαπίστωσαν) και ενώ όλοι οι υπόλοιποι παίκτες όταν συζητούν λένε τι έκαναν, οι Ελληνες μιλούν συνεχώς γι' αυτά που δεν έκαναν»!
Αμ' το άλλο, με τον Γκάλη; Αυτό επίτηδες δεν το γράφω σήμερα, αλλά το κρατώ για μια άλλη στιγμή, εν καιρώ τω δέοντι. Απλώς περιορίζομαι να επισημάνω σήμερα ότι το έντυπο που εξέδωσε η FIBA Europe για την κλήρωση είναι γεμάτο από Νικ, ωστόσο οι Γάλλοι του ετοιμάζουν μια έκπληξη, που ασφαλώς θα τον κάνει να νιώσει ρίγη συγκίνησης...
Ελπίζω μονάχα να ξορκίσουμε τη γαλλική κατάρα που κατατρύχει την ελληνική ομάδα, διότι σε αντίθεση με το Ζάγκρεμπ που μας χάρισε ένα μετάλλιο, η οικοδέσποινα της τελικής φάσης μας προσφέρει διαχρονικά αντί του μάννα χολή και αντί του ύδατος όξος!
Στο πρώτο Ευρωμπάσκετ που διοργάνωσαν, το 1951 στο Παρίσι η Εθνική βγήκε όγδοη με δύο νίκες σε οκτώ αγώνες. Το 1983 στη Λιμόζ και στη Ναντ νίκησε μονάχα τους Σουηδούς (δυο φορές) και έμεινε με την παρηγοριά ότι ηττήθηκε στον πόντο από τη Γαλλία, τη Γιουγκοσλαβία και την Τσεχολοσλοβακία, συν την πρωτιά του Γκάλη στον πίνακα των σκόρερς. Οσο για το 1999, πήγε, είδε (τρεις σερί ήττες) και απήλθε με την ουρά στα σκέλια, στο μεγαλύτερο φιάσκο της ιστορίας της!
Ενώ εμείς ακούμε Γαλλία και ψάχνουμε λαγούμι για να κρυφτούμε (αλλά ιδού η Λιλ, ιδού και το πήδημα, αφού το κακό έχει πλέον τριτώσει), στον αντίποδα οι Ιταλοί την έχουν ως απόλυτο φετίχ: το 1983 στη Ναντ και το 1999 στο Παρίσι στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης, έχοντας και τις δυο φορές έναν Μενεγκίν στις τάξεις τους, πρώτα τον Ντίνο και εν συνεχεία τον Αντρέα. Το 'πα για πλάκα αυτό χθες στον Ντίνο που φύσαγε και ξεφύσαγε βλέποντας τους «ατζούρι» να έχουν πέσει στον λάκκο των λεόντων (ή στον «όμιλο του θανάτου», όπως τον χαρακτήρισε ο Τόνι Πάρκερ, με Ισπανία, Σερβία, Τουρκία και Γερμανία, συν την «Σταχτοπούτα» Ισλανδία) και του έδωσα μια αφορμή να χαμογελάσει και να βγει από τη μαυρίλα του...
«Αφού το 'χει η φάρα μας να θριαμβεύει στη Γαλλία, ελπίζω να διατηρήσει την παράδοση μας ο εγγονός μου, γιατί με τέτοια κλήρωση, δεν θα τα κατάφερνε ούτε ο Μάικλ Τζόρνταν»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου