Ο θρύλος των Spurs του 11 στα 11!!

Το «FFT» του gazzetta.gr παρουσιάζει την χρυσή Τότεναμ (1960-'61) με το κορυφαίο ξεκίνημα όλων των εποχών, αλλά και το… αντίο του δικού της Ρον Χένρι.

Το ποδόσφαιρο τότε ήταν αλλιώς. Οι θέσεις, τα συστήματα, όλη η λογική και η φιλοσοφία του δεν είχε και μεγάλη σχέση με το σήμερα. Κάπως έτσι λοιπόν ο Ρον Χένρι δεν μπορείς με τους τωρινούς όρους να πεις που ακριβώς έπαιζε. Στα βιβλία της ιστορίας περιγράφεται ως αριστερός μπακ. Ωστόσο, από το 1952 έως και το 1966, τα 14 χρόνια δηλαδή που υπηρέτησε την μάλλον κορυφαία Τότεναμ όλων των εποχών, βρέθηκε να καλύπτει παντού στα μετόπισθεν. Η αλήθεια είναι πως το τότε σύστημα της ομάδας περιλάμβανε από τρεις έως ακόμα και μόλις δύο αμυντικούς. Και ο Χένρι που από το Σάββατο σε ηλικία 80 ετών πέρασε στον ποδοσφαιρικό παράδεισο, ήταν πάντα εκείνος που έπαιζε στα αριστερά (από τους δύο).

Ο Ρον Χένρι
Ο θάνατος του στάθηκε αφορμή για αυτό το αφιέρωμα σε εκείνη την εκπληκτική ομάδα που υπηρέτησε σε όλη την καριέρα του. Μία ομάδα που κατάφερε να κάνει εκπληκτικά πράγματα στην Αγγλία, αλλά και την Ευρώπη. Μα πάνω απ’ όλα να στήσει ένα ρεκόρ που παραμένει ακατάρριπτο ακόμα και στις μέρες μας. Εκείνο που έφτιαξε τη μυθική για το σύλλογο σεζόν 1960-΄61, τις 11 νίκες στις ισάριθμες πρώτες αγωνιστικές, νούμερο που δεν έχει ξεπεραστεί στα πέντε μεγάλα πρωταθλήματα της Γηραιάς ηπείρου.

Από σπόντα... Μπιλ Νίκολσον
Η ιστορία της πάντως είχε ξεκινήσει κάπως παράδοξα και όχι βάσει σχεδιασμού. Τον Οκτώβριο του 1958 ο προπονητής Τζίμι Αντερσον έμαθε από τους γιατρούς πως είχε πρόβλημα στην καρδιά του και πως θα έπρεπε να σταματήσει να αγχώνεται στους πάγκους. Η δουλειά αμέσως ανατέθηκε στον βοηθό του Μπιλ Νίκολσον. Ο 39χρονος τότε Νίκολσον δεν ήταν βέβαια όποιος κι όποιος βοηθός, αλλά ένας ανερχόμενος τεχνικός με παρελθόν στο σύλλογο (από το 1938 έως το 1955 ως παίκτης των Spurs και πρωταγωνιστής στο παρθενικό πρωτάθλημα του 1950-'51) και ένα Μουντιάλ στην πλάτη του, καθώς στη Σουηδία το 1958 υπηρέτησε ως βοηθός του εκλέκτορα της Εθνικής Αγγλίας, Γουόλτερ Γουίντερμποτομ.

Όταν λοιπόν ανέλαβε, η Τότεναμ βρισκόταν έξι βαθμούς από την ουρά της βαθμολογίας. Ωστόσο, στο παρθενικό ματς του ως πρώτος κόουτς την οδήγησε στο απίστευτο 10-4 επί της Εβερτον (η μεγαλύτερη νίκη της στο πρωτάθλημα). Η χρονιά σώθηκε έστω και δύσκολα και την επομένη σεζόν τα πράγματα κύλησαν αρκετά καλύτερα. Μεταγραφές και σταδιακή εμπέδωση στο τι αξίωνε ο προπονητής απογείωσαν τους Λονδρέζους στο αξεπέραστο ρεκόρ της αμέσως επόμενης περιόδου (1960-'61). Το σερί θα περιλάμβανε νίκη επί της Αρσεναλ στο «Χάιμπουρι», και «τεσσάρες» επί της Μαν. Γιουνάιτεντ, αλλά και εκτός έδρας επί της 3ης στο φινάλε Γουλβς.
ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ 11 ΣΕΡΙ ΝΙΚΕΣ
Τότεναμ-Εβερτον 2-0
Μπλάκπουλ-Τότεναμ 1-3
Μπλάμπερν-Τότεναμ 1-4
Τότεναμ-Μπλάκπουλ 3-1
Τότεναμ-Μάν. Γιουνάιτεντ 4-1
Μπόλτον-Τότεναμ 1-2
Αρσεναλ-Τότεναμ 2-3
Τότεναμ-Μπόλτον 3-1
Λέστερ-Τότεναμ 1-2
Τότεναμ-Αστον Βίλα 6-2
Γουλβς-Τότεναμ 0-4
ΤΟΤΕΝΑΜ-ΜΑΝ. ΣΙΤΙ 1-1

Παραλίγο απώλεια του τίτλου
Αν και αρχικά υπήρξε σκληρή κριτική για το 2-3-5, στο οποίο επέμενε πατροπαράδοτα να χρησιμοποιεί ο Νίκολσον (είχε αρχίσει να ξεπερνιέται εκείνη την εποχή από το 3-4-3 ή αλλιώς WM στην μετά Χέρμπερτ Τσάπμαν αρχική εκδοχή του), η Τότεναμ θα έπαιζε εκπληκτικά επιθετικό ποδόσφαιρο χωρίς να της κοστίζει αμυντικά η τόσο δημιουργική φιλοσοφία. Με ρεκόρ γκολ 38-11 στα 11 πρώτα ματς του θρυλικού επιτεύγματος, θα έφτανε στο τέλος να έχει την απίστευτη παραγωγή των 115 τερμάτων (55 κατά). Το σερί όμως θα σταματούσε απρόσμενα στις 10 Οκτωβρίου, στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν», από την όχι και τόσο ισχυρή Μάντσεστερ Σίτι.


Το 2-3-5 του Νίκολσον με τον Ρον Χένρι να είναι ο αριστερός από τους δύο σέντερ μπακ
Μέχρι το φινάλε η Τότεναμ θα είχε σκαμπανεβάσματα στην απόδοση της, αλλά θα κατακτούσε τον τίτλο. Ωστόσο, με τρεις ακόμα ισοπαλίες και το χειρότερο, επτά ήττες, θα έφτανε στις 17 Απριλίου να υποδεχτεί τη 2η Σέφιλντ Γουένσντεϊ με πλεονέκτημα ενός βαθμού. Μάλιστα η αντίπαλοι θα προηγούνταν στο σκορ αν και οι αρχικανονιέρηδες Μπόμπι Σμιθ και Λες Αλεν θα έκαναν την ανατροπή (2-1) που θα εξασφάλιζε το πρωτάθλημα. Στα ματς που θα ακολουθούσαν, τα Σπιρούνια θα γνώριζαν δύο ακόμα ανώδυνες ήττες που όμως δεν θα τους επέτρεπαν να κάνουν ακόμα ένα ρεκόρ. Η τελική συγκομιδή τους ανήλθε στους 66 βαθμούς. Με έναν ακόμα πόντο θα είχαν ξεπεράσει την θρυλική Αρσεναλ της σεζόν 1930-'31.
Τα αστέρια
Εννοείται πως το ρόστερ εκείνης της ομάδας δεν είχε κανέναν ξένο και απαρτιζόταν μόνο από Βρετανούς. Ειδικά η βασική 11άδα που άλλαζε μόνο εάν τραυματιζόταν κάποιος, είχε έξι Αγγλους, τρεις Σκοτσέζους, έναν Βόρειο-Ιρλανδό και έναν Ουαλό. Το επίτευγμα του Νίκολσον ήταν ότι είχε μαζέψει παίκτες που δεν ήταν πρωταγωνιστές εκεί που έπαιζαν και με αυτούς κατάφερε να στήσει ένα τρομερό σύνολο. Κορυφαίος όλων ο Σκοτσέζος μέσος Ντέιβ Μακάι, ο οποίος αργότερα στα ποδοσφαιρικά γεράματα του (1972) θα συναντιόταν με τον τεράστιο Μπράιν Κλαφ και μαζί θα κατακτούσαν το πρωτάθλημα με τη νεοφώτιστη Ντέρμπι Κάουντι.
Επίσης ο Νίκολσον ανάστησε τον 36χρονο Ντάνι Μπλαντσφλάουερ που άπαντες θεωρούσαν τελειωμένο. Εκείνος θα ήταν αρχηγός του έπους και ηγέτης της μεσαίας γραμμής μαζί με τον Μακάι. Το φοβερό ήταν πως στην ηλικία του έπαιξε όλα τα ματς της χρονιάς σε όλες τις διοργανώσεις (48) και έβαλε και έξι γκολ. Σημείο αναφοράς ήταν ο πιο νεαρός παίκτης της, ο Κλιφ Τζόουνς που ήταν εκείνη την εποχή ο ταχύτερος παίκτης στο Νησί. Μαζί με τους Τζον Γουάιτ, Λες Αλεν και Τέρι Ντάισον σιγοντάριζαν στην επιθετική πεντάδα τον ασυγκράτητο σέντερ φορ Ρόμπερτ Σμιθ των 32 γκολ σε 36 αγώνες! Και φυσικά στην άμυνα θα ξεχώριζε ο όχι ιδιαίτερα ταλαντούχος, μα πραγματικός βράχος, ο Ρον Χένρι, ο οποίος δεν προωθούνταν ποτέ (έβαλε ένα γκολ σε όλη την καριέρα του).

Η χρυσή εποχή
Φυσικά εκείνη η σούπερ ομάδα δεν επαναπαύτηκε με τον έναν τίτλο. Στον τελικό του Κυπέλλου νίκησε 2-0 τη Λέστερ και έγινε η πρώτη ομάδα στην Αγγλία που κατέκτησε το νταμπλ μετά από 64 χρόνια (Αστον Βίλα 1896-'97). Αυτό όμως δεν ήταν παρά η αρχή της χρυσής περιόδου της Τότεναμ. Με τον Νίκολσον στον πάγκο μπορεί να μην πανηγύρισε ξανά το πρωτάθλημα, αλλά έως και το 1974 που εκείνος θα αποσυρόταν, είχε να υπερηφανεύεται για δύο ακόμα Κύπελλα (1962, 1967), τρία Σούπερ Καπ (1961, 1962, 1967), δύο Λιγκ Καπ (1971, 1973), μα πάνω απ' όλα αυτά που κατάφερε στην Ευρώπη. Το 1963 η Τότεναμ θα διέλυε 5-1 την Ατλέτικο Μαδρίτης στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων και θα γινόταν η πρώτη βρετανική ομάδα που θα κατακτούσε ευρωκούπα.
Το απρόσμενο αντίο ενός Μεγάλου
Εναν χρόνο νωρίτερα θα αποκλειόταν στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών από την μετέπειτα κάτοχο Μπενφίκα του Εουσέμπιο, ενώ θα κατακτούσε το Κύπελλο UEFA (1972) και θα έχανε ακόμα μία κούπα από τη Φέγενορντ (1974). Σε εκείνον τον τελικό οι οπαδοί των δύο ομάδων θα έκαναν σοβαρά επεισόδια. Ο χουλιγκανισμός είχε κάνει για τα καλά την εμφάνιση του και αυτό δεν μπορούσε να το αντέξει ο εκπληκτικός προπονητής και ρομαντικός ποδοσφαιράνθρωπος Μπιλ Νίκολσον. Λίγο αργότερα θα άφηνε όλο τον κόσμο εμβρόντητο, ανακοινώνοντας την απόσυρση του εξαιτίας των επεισοδίων που έκαναν σχεδόν μόνιμα πλέον οι οπαδοί, αλλά και τον πολλών χρημάτων που είχαν μπει στο ποδόσφαιρο. Ο εμβληματικός αυτός κόουτς σταματούσε στα προπονητικά ντουζένια του, αφήνοντας ωστόσο, κληρονομία μία εκπληκτική εποχή και κάνοντας πραγματικά πράξη την φράση «against modern football»…

*Πηγή: gazzetta.gr*