Σε έχει πείσει αθλητικά το κόμμα που θα ψηφίσεις;

Παραμονές των εκλογών, ο Βασίλης Σαμπράκος κοιτάζει το αθλητικό μέρος του προεκλογικού λόγου των κομμάτων και γελά. Απ' τα νεύρα του.

Σε ακόμη μια προεκλογική περίοδο, πριν από τις – σύμφωνα με τους αναλυτές – σημαντικότερες εκλογές της μεταπολίτευσης, ο παρατηρητής κοιτάζει το αθλητικό μέρος του προεκλογικού λόγου των κομμάτων και βάζει τα γέλια από τα νεύρα του. Διότι είναι για γέλια και για κλάματα οι αθλητικές θέσεις, διακηρύξεις, ιδέες και προτάσεις των κομμάτων, οι λύσεις που έχουν στα προγράμματά τους για τα βασικά προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού. Είτε ενδιαφέρεται κανείς για τον επαγγελματικό αθλητισμό, είτε για τον ερασιτεχνικό είτε για τον μαζικό αθλητισμό, το λιγότερο απογοητεύεται με όσα ακούει ή δεν ακούει, διαβάζει ή δεν διαβάζει, βλέπει ή δεν βλέπει στις θέσεις των κομμάτων.
Ακούς γραφικότητες (“να τελειώσουμε με τον επαγγελματικό αθλητισμό και να επιστρέψουμε άμεσα στον ερασιτεχνικό”), κενότητες και αοριστίες (“να επιστρέψει ο κόσμος στα γήπεδα”, “να πατάξουμε τη βία και τη διαφθορά”), ή δεν ακούς τίποτα (τις προάλλες ο υπεύθυνος αθλητισμού ενός κόμματος φώναξε τους δημοσιογράφους για να τους αναλύσει τις θέσεις του κόμματος για τον αθλητισμό και δεν τους είπε λέξη επ' αυτού). Με εξαίρεση το κόμμα που κυβερνούσε, το οποίο λόγω αυτής της εμπειρίας έχει κάποια αντίληψη για τα βασικά προβλήματα και μια ιδέα για το πώς κάποια εξ αυτών θα μπορούσαν (στα λόγια) να λυθούν, και γι' αυτό έχει αθλητική ενότητα στο πρόγραμμά του, οι ελληνικοί πολιτικοί σχηματισμοί είναι άσχετοι με τον αθλητισμό. Και αυτό δεν συμβαίνει, διαχρονικά, μόνο επειδή οι πολιτικοί και ειδικά αυτοί που χαράζουν την πολιτική των κομμάτων ήταν αδιάφοροι για – επαγγελματικό και ερασιτεχνικό – αθλητισμό, αλλά και επειδή κάθε μια εκ των κυβερνήσεων στη διάρκεια των τελευταίων 35 ετών άφηνε το χωράφι του επαγγελματικού αθλητισμού ξέφραγο, για να κυκλοφορούν ανεμπόδιστοι οι μεγάλοι επιχειρηματίες και να διαμορφώνουν το χώρο, μαζί και τους κανόνες του παιχνιδιού, ανάλογα με τα συμφέροντά τους.
Στη στιγμή των κυριακάτικων εκλογών η αθλητική συγκυρία δεν ήταν/είναι απλώς ευνοϊκή για τα κόμματα. Τους προσέφερε την χρυσή ευκαιρία για λαϊκισμό και ψηφοθηρία: εισαγγελική δίωξη για ύπαρξη και δράση εγκληματικής οργάνωσης στο ποδόσφαιρο, η ΕΠΟ υπό κατάρρευση με διοικητικά στελέχη να διώκονται από τον εισαγγελέα για κακουργήματα, ποδοσφαιρικές εταιρείες που καταρρέουν λόγω χρεών, άδεια ή μισοάδεια γήπεδα λόγω της αποστροφής που έχει δημιουργήσει το πρωτάθλημα στον μέσο ποδοσφαιρόφιλο. Στο ακροατήριο των κομμάτων υπάρχει ένα πολύ μεγάλο μέρος (αναποφάσιστων ή μη) που θα ήθελε πολύ να ακούσει εξαγγελίες και προγράμματα, αρκεί αυτά να ήταν σαφή και όχι αόριστα. Ενα κόμμα που θα έπειθε ότι έχει την γνώση και την πρόθεση να καθαρίσει τον επαγγελματικό αθλητισμό και να ξαναδημιουργήσει μαζικό αθλητισμό θα κέρδιζε πόντους, και τελικώς πιθανόν και ψήφους, αφού θα επηρέαζε την συνολική εικόνα του κόμματος στη συνείδηση του ψηφοφόρου.
Στην στιγμή αυτών των εκλογών υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες, αν όχι εκατομμύρια, που προσπαθούν να κάνουν μαζικό και ερασιτεχνικό αθλητισμό υπό τις εξαιρετικά δύσκολες, έως και αντίξοες συνθήκες που έχει δημιουργήσει η κρίση. Εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που ψάχνουν ένα ανοιχτό στάδιο για να αθληθούν χωρίς να πληρώσουν, που ψάχνουν “ζωντανά” ερασιτεχνικά σωματεία που δεν θα τους “γδύσουν” για να τους δώσουν το δικαίωμα να αθληθούν, οικογενειάρχες που δεν αντέχουν να σηκώσουν το αντίτιμο για τον παιδικό αθλητισμό, ο οποίος στην Ελλάδα έφτασε να είναι προνόμιο των λίγων, που έχουν.
Ναι, δεν διαφωνώ, η σημερινή Ελλάδα έχει πολλά πολύ σοβαρότερα προβλήματα από το αθλητικό. Δεν είναι όμως τόσο μικρό και αδιάφορο το πρόβλημα που αφορά την πλειοψηφία των Ελλήνων, που είτε αθλούνται, είτε έχουν παιδιά στον αθλητισμό, είτε ψυχαγωγούνται σε μια εποχή που το έχουν πολύ ανάγκη. Κι είναι, άλλωστε, και ένα σημάδι η στάση των κομμάτων απέναντι στον αθλητισμό. Δείχνει πόσο πρόχειρα είναι, όλα τους, φτιαγμένα, πόσο κενά είναι από όραμα για την αναβάθμιση της ελληνικής ζωής, και πόσο εφήμερη είναι η πολιτική στρατηγική τους. Νομίζουν ότι όλη η κουβέντα που αφορά τον μέσο Ελληνα αρχίζει και τελειώνει στο ευρώ και την διαπραγμάτευση του χρέους. Λες και είναι η πλειοψηφία των Ελλήνων και όχι η μειοψηφία αυτή που τούτες τις μέρες σηκώνει 700 εκατ. ευρώ την ημέρα από τις τράπεζες για να σιγουρέψει τις καταθέσεις της σε ευρώ.
Στη διάρκεια της τελευταίας 5ετίας έχω κάνει αυτή τη συζήτηση με αρκετά πολιτικά πρόσωπα από διαφορετικούς πολιτικούς σχηματισμούς. Τους βάζω απέναντι και κάνω την “πώς είναι δυνατόν να μην ασχολείται το κόμμα σου σοβαρά με τον αθλητισμό;” ερώτηση. Πού καταλήγω; Δεν είναι ότι δεν τα καταλαβαίνουν, ή ότι δεν τα αντιλαμβάνονται όλα αυτά ως σημαντικά. Είναι κυρίως ζήτημα της νοοτροπίας που οφείλεται στην ανατροφή και τα βιώματά τους από την Ελλάδα των τελευταίων 35 ετών. Από μια πολιτική Ελλάδα που αντιλαμβανόταν το υπουργείο Αθλητισμού (όταν υπήρχε...) σαν υπουργείο άνευ χαρτοφυλακίου, ως μια προνομιακή θέση που έδινε την ευκαιρία για πολλά ρουσφέτια, αρκετή κονόμα και ζωή χωρίς πολιτικό κόστος. Από μια πολιτική Ελλάδα που δεν επέτρεπε σε κανέναν υπουργό Αθλητισμού να ακουμπήσει τον επαγγελματικό αθλητισμό για να μη θίξει τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα. Αυτές οι γενιές των πολιτικών, η σημερινή και η χθεσινή, αυτόν τον ελληνικό αθλητισμό έμαθαν, αυτόν ξέρουν, αυτόν θα συντηρήσουν. Και δυστυχώς το ίδιο ισχύει για τους Ελληνες πολίτες. Με αυτόν τον αθλητισμό γεννήθηκαν, με αυτόν έζησαν, και αυτόν θα συντηρήσουν επειδή δεν καίγονται να τον αλλάξουν. Γι' αυτό και αμφιβάλλω πολύ για το αν η δική μου γενιά, των 40αρηδων, θα προλάβει να ζήσει άλλον ελληνικό αθλητισμό, επαγγελματικό και μαζικό. Επειδή μάλλον αυτός που έχουμε είναι αυτός μας “αξίζει”.

*Πηγή: gazzetta.gr*