Οι κυανόλευκοι παρότι συνεχίζουν τις προπονήσεις, αυτό δα έλλειπε, εντούτοις έχουν στη διάθεσή τους μια βδομαδούλα αραλίκι καθόσον κάνουν το ρεπό τους. Ξάπλα στις δάφνες τους λοιπόν, αναπολούν τα περασμένα, μα πρόσφατα, μεγαλεία τους και πιο ήρεμοι πλέον περιμένουν τον Φωκικό στο Καυτανζόγλειο δια τα περεταίρω.
Ολες τις προηγούμενες μέρες απαξάπαντες γαλαζοαίματοι ( μη πάει ο νους σας στον πρώην) συνάδελφοι ασχολήθηκαν με θέρμη και αγάπη με αυτή την ομάδα, η οποία τουλάχιστον εμένα την παλιά καραβάνα με εκπλήσσει. Διότι απ΄όσο θυμάμαι ουδέποτε, εκτός ίσως της περιόδου Σίμονσον, είχε παρόμοιο περιεχόμενο, κυρίως ψυχολογικό. Αυτό το μέταλλο του νικητή με λίγα λόγια, διότι από μονάδες θα ήμουν ανιστόρητος, μνησίκακος και άδικος αν σας έγραφα ότι δεν είχε. Αλλωστε και ποιος δεν γνωρίζει τις περιόδους που ο Ηρακλής διέθετε ομάδα με πληθώρα πολυτάλαντων ποδοσφαιριστών.
Ποτέ όμως δεν είχε αποφασιστικότητα, εγωισμό και σθένος σε αγώνες «φωτιά». Ποιος δεν θυμάται τους τελικούς του ΄80 και ΄87. Ποιος τα χαμένα Πρωταθλήματα, πέραν των αδικιών.
Για παράδειγμα ο ανεπανάληπτος Βάσια. Παρότι αγαπούσε τον Ηρακλή, εντούτοις εξαιτίας της οικουμενικότητας του ταλέντου του ένοιωθε κτήμα, ναι κτήμα ολονών των φιλάθλων της Ελλάδας . Θυμάμαι το ΄87 άγιο τον είχαν κάνει για μια δήλωση του τύπου « το Κύπελλο θα το πάρουμε» ή κάπως έτσι τέλος πάντων. « Και οι φίλαθλοι του ΟΦΗ, τι θα πουν;» με ρωτούσε αφοπλιστικά. Θα μου πείτε το τότε με το σήμερα δεν συγκρίνεται. Μπορεί. Όμως αυτή η νοοτροπία επικρατούσε. Σ αυτήν όμως , τη σημερινή ομάδα, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Και υπάρχει εξήγηση. Αλλά θα τα πούμε μια άλλη φροά.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου