Το πρόβλημα λοιπόν του μικρού Αρτούρ ήταν πως ήταν μιγάς. Καθώς όμως δεν ήταν εντελώς νέγρος, έσωνε την κατάσταση χάρη στα καταπράσινα μάτια του. Επίσης, από μωρό που ήταν, ο πατέρας του του ίσιωνε το μαλλί, πασαλείφοντας το με τόνους μπριγιαντίνη, ενώ η πούδρα άσπριζε το πρόσωπο του. Κάπως έτσι λοιπόν στα οκτώ χρόνια του τον δέχτηκαν στην ομάδα της γειτονιάς του, μία συνοικία στην πλούσια πλευρά της πόλης. Ηταν η Τζερμάνια και σε αυτήν έπαιζαν αυστηρά μόνο λευκοί, απόγονοι των Γερμανών μεταναστών.
Εκείνη την περίοδο στη Βραζιλία το ποδόσφαιρο παρέμενε ένα ελιτίστικο άθλημα, από το οποίο αποκλείονταν δια νόμου οι έγχρωμοι. Ο Αρτούρ όμως κατάφερε όχι απλά να γίνει αποδεκτός, μα σταδιακά να φτάσει το 1910, σε ηλικία 18 ετών δηλαδή, να θεωρείται ο κορυφαίος παίκτης στην χώρα και να πάρει μεταγραφή στην πανίσχυρη τότε Ιπιράνγκα. Το 1912 βρέθηκε και στην μεικτή του πρωταθλήματος της περιφέρειας Παουλίστα, η οποία με δύο δικά του γκολ νίκησε 4-3 την Εθνική Αργεντινής.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν και οι πρώην σκλάβοι αποκτούσαν δικαιώματα, ο Αρτούρ πάλευε κόντρα στη συνείδηση της καταγωγής του και στον ρατσισμό. Το 1919 αποφάσισε να εμφανίζεται ως νέγρος. Αφησε το μαλλί κατσαρό και κυκλοφορούσε δημόσια με την μητέρα του. Το ίδιο έτος όμως, ο Πρόεδρος της χώρας, Επιφάνιο ντα Σίλβα Πεσόα, επανέφερε το νόμο που απαγόρευσε σε όλους τους έγχρωμους να παίζουν σε οποιαδήποτε Εθνική ομάδα σε όλα τα σπορ. Οπότε ο ήρωας μας έπρεπε να αναθεωρήσει. Το έκανε επειδή λάτρευε πάνω απ' όλα το ποδόσφαιρο. Ισιωσε εκ νέου το μαλλί, επέστρεψε στις παρέες με τους λευκούς, για να οδηγήσει τη Σελεσάο την ίδια χρονιά στην κατάκτηση του πρώτου Κόπα Αμέρικα στην ιστορία της (σ.σ.: έβαλε και το μοναδικό γκολ στον τελικό με την Ουρουγουάη).
Κορυφαίο αστέρι στην πατρίδα του, έφτασε το 1925 η στιγμή να τον γνωρίσει και η Ευρώπη. Με την μεικτή Παουλίστα ταξίδεψε σε Γαλλία, Ελβετία, Πορτογαλία, στην παρθενική περιοδεία ομάδας από τη Βραζιλία στην Γηραιά Ηπειρο. Και εκεί τους τρέλανε όλους, αναγκάζοντας την εφημερίδα «L´Equipe» να τον κάνει πρωτοσέλιδο με τίτλο “Le roi des rois” δηλαδή «Ο βασιλιάς των βασιλιάδων»! Ολα κυλούσαν τέλεια για εκείνον τον μάγο των γηπέδων της χώρας του καφέ. Μέχρι το 1930, τότε που ένας σοβαρός τραυματισμός του στέρησε την παρουσία στο πρώτο Μουντιάλ.
Οι τρεις θρύλοι της Βραζιλίας (Λεονίντας, Φρίντενραϊχ, Πελέ)
Αν και ήταν 38 ετών δεν το έβαλε κάτω και επέστρεψε, για να αγωνιστεί τελικά μέχρι τα 43 του. Εκείνη την εποχή φυσικά δεν υπήρχαν οργανωμένα, πειστικά αρχεία, ώστε να επιβεβαιωθούν το κατορθώματα του. Ωστόσο, οι συμπατριώτες του υποστηρίζουν ότι πρόκειται για τον σημαντικότερο Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Πως ο Αρτούρ Φρίντενραϊχ, εκείνος ο μιγάς με τα πράσινα μάτια που μύριζε μπριγιαντίνη από χιλιόμετρα, έβαλε 1.329 γκολ σε 1.239 αγώνες και υπήρξε πιο τεράστιος ακόμα και από τον Πελέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου