Το τι φταίει και η Ρεάλ από εκεί που άγγιξε το ρεκόρ νικών στο βιβλίο Guinness, βρέθηκε να παίζει ένα ιδιότυπο παιχνίδι σκιών με τον καλό εαυτό της, έχει αναλυθεί αρκετές φορές. Πλέον όλοι μας ξέρουμε -ίσως απ' έξω κι ανακατωτά- τα νούμερα και τα στατιστικά. Πόσα έβαζαν τότε και πόσα βάζουν τώρα οι τρεις του BBC, πόσα περισσότερα σκοράρουν οι τρεις της Μπαρτσελόνα και ούτω καθ' εξής. Εχοντας παρακολουθήσει τη Ρεάλ στα 2/3 των φετινών αγώνων της, δηλαδή και στα καλύτερα και στα άσχημα της, μπορώ να έχω μία κάποια άποψη για το τι φταίει. Σίγουρα δεν χρειάζεται να είσαι ειδήμων των αναλύσεων, ώστε να μπορέσεις να περιγράψεις το τι δεν κάνει καλά το σύνολο του Κάρλο Αντσελότι.
Στην ισοπαλία με τη Βιγιαρεάλ δεν συνέβη τόσο πολύ όσο στις δύο σερί ήττες με Αθλέτικ και Σάλκε. Ειδικά σε αυτά τα δύο τελευταία παιχνίδια, ξεγυμνώθηκαν όλες οι αδυναμίες της. Οι Μαδριλένοι έχουν τρία σοβαρά θέματα. Το σημαντικότερο είναι εκείνο της φυσικής κατάστασης και ακολουθούν: το ψυχολογικό και των τραυματισμών-απουσιών. Ολα αυτά συνδυαστικά έχουν ως αποτέλεσμα την εμφάνιση κόντρα στους Γερμανούς και κατ' επέκταση την «pañolada». Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...
Υπερφόρτωση στα αριστερά
Στην ήττα από τη Μπιλμπάο, η Ρεάλ έτρεξε κοντά στα έξι λιγότερα χιλιόμετρα. Τώρα απέναντι στη Σάλκε πλησίασε τα 10 χλμ. (112,4 – 121,9)! Σίγουρα τα τρεξίματα από μόνα τους δεν αρκούν ως πληροφορία, αλλά εάν σκεφτείς και το πως κύλησε ο επαναληπτικός της Τρίτης, τον ρυθμό του, το συνεχές πάνω κάτω και την ένταση που έβγαζαν οι φιλοξενούμενοι, τότε κατανοείς απόλυτα τη σημασία των 10 λιγότερων χλμ. Οι Μαδριλένοι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν απόλυτα το τέμπο και προς το φινάλε είχαν σκάσει και θα μπορούσαν κάλλιστα να αποκλειστούν δεχόμενοι και το πέμπτο γκολ.
Πιο «τεμπέλης» από τους 22 του γηπέδου ήταν ο Κριστιάνο. Με 10,2 χλμ ήταν ολοφάνερο, όπως και στις προηγούμενες εμφανίσεις του, πως κρατούσε δυνάμεις για να επιτεθεί. Ο Πορτογάλος δεν βρίσκεται σε καλή φυσική κατάσταση και είναι γνωστό ότι έχει θέμα με το γόνατο του (σ.σ.: φημολογείται ότι οι γιατροί πιέζουν να μην παίζει τόσο, μα εκείνος αρνείται πεισματικά να ξεκουραστεί) και έτσι δεν συμβάλει ανασταλτικά. Οποιος έχει δει μερικές φορές τους Μερένγκες, θα έχει προσέξει πως ο εκάστοτε αριστερός μπακ (Μαρσέλο ή Κοεντράο) δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει βοήθειες από τον CR7.
Η Σάλκε είναι από δεξιά και η πλευρά που επιτέθηκε περισσότερο είναι η πάνω (πηγή Squawka)
Οπότε, κάθε αντίπαλος προπονητής κάνει το αυτονόητο και υπερφορτώνει την πλευρά. Ας πάρουμε για παράδειγμα τι συνέβη με τη Σάλκε, όπου ο Μπαρνέτα που έπαιζε όλη την πλευρά ως μπακ χαφ σε αυτό το 3-5-2, έκανε πραγματικά πάρτι (σ.σ.: στο γράφημα από κάτω φαίνεται ότι η Σάλκε επιτέθηκε περισσότερο από δεξιά αν και σε αυτό δεν μπορεί να αποτυπωθεί το πόσο πιο επικίνδυνη γινόταν από εκείνη την πλευρά). Ακόμα και ο Ουτσίντα που μπήκε στην θέση του, επειδή ο Ελβετός έσκασε από τις τόσες κούρσες που έκανε, συνέχισε ανενόχλητος τις επελάσεις και κάποιες στιγμές έμοιαζε με τον Ρομπέρτο Κάρλος.
Το ανύπαρκτο 6άρι
Καθώς λοιπόν έγερνε το παιχνίδι προς τα εκεί, είτε ο Κεντίρα, είτε ο Κρόος, είτε ο Ισκο, πάλευαν να καλύψουν το κενό, δίνοντας βοήθεια. Τούτο όμως αποδεικνυόταν δίκοπο μαχαίρι, μιας και έτσι άνοιγε άλλη τρύπα στον άξονα. Ο Γερμανός λοιπόν που βρίσκεται όλη την χρονιά εκτός κλίματος και φόρμας, αδυνατούσε να κάνει τη δουλειά του. Το ίδιος όμως συμβαίνει και όταν παίζει ο Ιγιαραμέντι και όπως φαίνεται από τα πρώτα δείγματα και ο Λούκας Σίλβα. Εδώ είναι που εμφανίζεται το θέμα των τραυματισμών και στην προκειμένη περίπτωση αρχικά του Μόντριτς και εν συνεχεία του Χάμες Ροδρίγκες.
Ο Κροάτης είναι ο μόνος που μπορεί με μαεστρία να κάνει παράλληλα τον κόφτη και τον οργανωτή. Οταν λείπει εκείνος, οι Κρόος, Ισκο δεν είναι ήρεμοι να κάνουν το παιχνίδι τους. Ο Γερμανός που κάποτε ξεκίνησε ως κάτι σαν 10άρι, έγινε 8άρι και από τον Νοέμβριο που έμεινε στα πιτς ο Μόντριτς, προσπαθεί να παραστήσει το 6άρι. Γι αυτό άλλωστε σε κάθε αγώνα είναι εκείνος με τα περισσότερα χιλιόμετρα. Αυτό όμως έχει ως συνέπεια να βρίσκεται μακριά από την επιθετική τριάδα και να μην μπορεί να τους περάσει τις ωραίες πάσες του. Το ίδιο ακριβώς δηλαδή που συμβαίνει με τον Ισκο, ο οποίος από επιθετικογενής, επίσης τρέχει να καλύψει αμυντικά κενά (κάτι που δεν είναι στη φύση του και το παλεύει φιλότιμα) και απομακρύνεται από τους Ρονάλντο, Μπέιλ, Μπενζεμά.
Το κενό μεταξύ κέντρου-επίθεσης
Οι αποστάσεις μεταξύ κέντρου και επίθεσης στη Ρεάλ μοιάζουν πιο μακρινές από ποτέ. Γι αυτό ο Ισκο κουβαλάει περισσότερο απ' όσο πρέπει τη μπάλα και ο Κρόος δοκιμάζει πιο πολλές μακρινές μπαλιές. Αυτά τα δύο τα έχει επισημάνει ο Αντσελότι, αλλά με τη μορφή παρατήρησης προς τους δύο παίκτες του να μην το κάνουν τόσο εκτεταμένα. Για να μην το κάνουν όμως, θα πρέπει να βρίσκεται πίσω τους ο Μόντιτς. Ειδάλλως, αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει και να συμβάλει τόσο αρνητικά στην μειωμένη παραγωγικότητα της επίθεσης. Με τους μέσους τους τόσο πίσω, οι μπροστινοί καλούνται να παίρνουν τη μπάλα αρκετά μέτρα μακριά από την αντίπαλη εστία και να ξεκινούν κούρσες, κάτι που δεν τους βγαίνει.
Ειδικά στον Μπέιλ, δεν του πάει με τίποτα, ενώ υποτίθεται ότι το να ξεκινάει τις προσπάθειες του από πιο πίσω, θα ήταν το καλύτερο του. Χωρίς γκολ σε εννέα ματς και με το κοινό να τον έχει στοχοποιήσει, δεν φαίνεται ότι θα ανακάμψει άμεσα. Και κάπου εκεί έρχεται η απουσία του Χάμες Ροδρίγκες. Ο Κολομβιανός θα μπορούσε να καλύψει δύο θέσεις. Από τη μία να αφήσει στον πάγκο τον Ουαλό και από την άλλη να βρεθεί στην τριάδα του κέντρου με τους Ισκο, Κρόος και να αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο με την πάσα και τη διεισδυτικότητα του.
Χωρίς νεύρο, τσαμπουκά, θέληση, αυτοθυσία
Απαντες στη Ρεάλ φαίνονται πεσμένοι ψυχολογικά και όχι μόνο. Οι ευθύνες του Καρλέτο είναι τεράστιες. Εκείνος αποθεώθηκε στα καλά και επόμενο είναι εκείνος να φταίει τώρα. Λογικό δεν είναι; Ειδικά στον τομέα της προετοιμασίας ενός αγώνα. Το βλέπεις πιο ξεκάθαρα από ποτέ. Οι παίκτες της Ρεάλ μπαίνουν μέσα πολύ χαλαροί. Δεν τρώνε σίδερα σε κανένα πρόσφατο παιχνίδι, δεν βγάζουν ένταση, νεύρο, τσαμπουκά, σιγουριά για τις ικανότητες: τις δικές τους και της ομάδας γενικότερα. Χαρακτηριστικό της παθογένειας τους είναι ότι με τη Σάλκε έκαναν μονάχα τέσσερα φάουλ ΜΟΝΟ ΤΕΣΣΕΡΑ! όσα και τα γκολ που δέχτηκαν δηλαδή. Απλά άφηναν τους αντιπάλους τους να αλωνίζουν και να προσπερνάνε όπως και όποτε ήθελαν.
Σε όλα αυτά προσθέστε και την ηγετική απουσία του Σέρχιο Ράμος. Σούπερ και έμπειρος ο Πέπε, δυνατός, γρήγορος και εξελίξιμος ο Βαράν. Ωστόσο, μαζί δεν ταιριάζουν. Θα πρέπει να είναι οένας τους ζευγάρι με τον Ράμος. Οσα λάθη και αν κάνει μερικές φορές ο τελευταίος, δεν χωράει αμφιβολία πως πρόκειται για έναν εκ των κορυφαίων σέντερ μπακ στον κόσμο. Εκείνος είναι το αφεντικό στα μετόπισθεν και τούτο αποδεικνύεται με τραγικό για την ομάδα τρόπο.
Ολα τα παραπάνω λοιπόν και άλλα τόσα μικρότερα, απλά πραγματάκια, είναι εκείνα που βγάζει ή για την ακρίβεια που δεν βγάζει η Ρεάλ πλέον στο παιχνίδι της. Οι επιστροφές των τριών θα λύσουν σε μεγάλο μέρος τα προβλήματα. Η αρχή έγινε με τον Μόντριτς, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Ο Αντσελότι θα πρέπει να πάρει τα μέτρα του και πιο σκληρές αποφάσεις. Κάποιοι θα πρέπει να καθίσουν και λίγο στον πάγκο. Οπως και αν λέγονται, όσα και αν εισπράττουν. Μπορεί όμως να το κάνει αυτό; Πόσο μάλλον όταν ακούγεται πως πρόκειται για εντολή από τον Πέρεθ, το να είναι πάντα βασικοί οι BBC. Ο χρόνος βέβαια μετράει αντίστροφα για το Clasico. Τα περιθώρια χρόνου και απωλειών έχουν στενέψει σε οριακό επίπεδο. Στο παρελθόν ο Καρλέτο έβγαλε άσους από το μανίκι του. Εχει άραγε ακόμα κάποιον καλά φυλαγμένο για τώρα;
ΥΓ.: Η εικόνα του Κασίγιας να τραβάει τους συμπαίκτες του για να χαιρετήσουν τους οπαδούς και εκείνοι να μην πηγαίνουν, δείχνει ξεκάθαρα ότι υπάρχει τεράστιο θέμα στο touch μεταξύ ομάδας και οπαδών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου