Αρκετά λεπτά αργότερα οι δύο μεγαλύτερες ατραξιόν του στούντιο βρίσκονται μπροστά στην κάμερα. Σε ένα σημείο, η Σάντι στέκεται στα πίσω πόδια της και ο Κολομβιανός playmaker αγγίζει τη μύτη της για να την μετατρέψει σε χρυσή. Αυτό θα γίνει φυσικά μετά από επεξεργασία, το δεκάρι της Ρεάλ δεν είναι ακόμα πραγματικός Μήδας.
Από το Μουντιάλ του προηγούμενου καλοκαιριού, όλες, από την Σοφία Βεργκάρα, επίσης Κολομβιανή, μέχρι την Rihanna, θέλουν ένα κομμάτι από το χρυσό παιδί, με το εκπληκτικό ταλέντο και την αγορίστικη γοητεία. Τώρα, έχοντας πει αντίο στη Σάντι, ο Χάμες κάθεται για την πρώτη του συνέντευξη στο FourFourTwo, ντυμένος στα μαύρα από την κορυφή μέχρι τα νύχια και χωρίς να πετάει μια τρίχα από τα μαλλιά του. Πρόκειται για έναν τύπο που του αρέσει να εκτίθεται, ενώ παράλληλα τον αγαπά και ο φακός. Είναι επίσης ένας γεννημένος μαχητής, που θα μπορούσε να διαλέξει ένα διαφορετικό δρόμο από το ποδόσφαιρο σε διάφορες φάσεις της ζωής του. Δεν το έκανε ποτέ. Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του τη σκέψη του να φορέσει μια μέρα τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, όσα εμπόδια κι αν συναντήσει. Γιατί; Αυτό ακριβώς θέλει να πει στο FFT...
«Ο τρομακτικός γείτονας μας απειλούσε ότι θα μας σκοτώσει αν δεν σταματούσαμε να παίζουμε!»
Όλα ξεκίνησαν όταν ο Χάμες Νταβίδ Ροδρίγκες φορούσε ακόμα πάνες. Ο πατέρας του, Γουίλσον Χάμες Ροδρίγκες, ο οποίος έπαιξε το 1985 με τον Ρενέ Ιγκίτα στην K-20 της Κολομβίας, άφησε το οικογενειακό του σπίτι στην Κουκουτά, στα σύνορα με την Βενεζουέλα, όταν ο Χάμες ήταν μόλις τριών. Από τότε, σπάνια έβλεπε τον πατέρα του.Όταν ο Χάμες και η μητέρα του Πιλάρ μετακόμισαν στο Ιμπαγέ, ξεκίνησε μια σχέση αγάπης με το ποδόσφαιρο. Η γιαγιά του, Ντόνα Ρόσα, ακόμα λέει τις ιστορίες για τον τετράχρονο Χάμες. Κρυφοκοιτούσε από το μπαλκόνι τη δράση στο δρόμο. Όταν είδε την ομάδα της τοπικής τρίτης κατηγορίας Κοοπεράμος να προπονείται, αμέσως απαίτησε να περάσει το δρόμο για να βλέπει καλύτερα το τι κάνουν. Η μοίρα το έφερε ώστε ο πατριός του, Χουάν Κάρλος Ρεστρέρο, ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής ο ίδιος και τεχνικός υπολογιστών, να δει και να καλλιεργήσει το φοβερό ταλέντο του μικρού.
«Έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην καριέρα μου», λέει ο Χάμες, με φωνή που κόβεται. Όχι από το τραύλισμα που του άφησε η φυγή του πατέρα του απο το σπίτι, αλλά από το συναίσθημα της ανάμνησης της επιρροής του Ρεστρέρο. «Με έκανε να πάω σε ποδοσφαιρικό σχολείο όταν ήμουν έξι. Είδε ότι είχα το ταλέντο και την επαφή με τη μπάλα για να παίξω ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο και ήταν σίγουρος ότι έπρεπε να πάω σε ακαδημία για να μάθω περισσότερα». Ωστόσο, το ταλέντο του δεν τους κέρδισε όλους. Η πρώτη του δοκιμή σε νεανική ομάδα στο Ιμπαγέ δεν πήγε ακριβώς όπως περίμενε ο ίδιος.
«Στο τέλος της προπόνησης, ο κόουτς είπε ότι δεν ήμουν αρκετά καλός», λέει ο ίδιος χαμογελώντας, ενώ θυμάται τη συζήτηση. «Μερικά χρόνια αργότερα, έπαιξα απέναντι στην ομάδα του και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ήμουν εγώ. Φώναζε στον πατριό μου: "Φέρτον πίσω, σε παρακαλώ, φέρτον πίσω!". Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση. Ο πατριός μου απλά έλεγε: "Είχες την ευκαιρία σου". Αγαπώ αυτή την ιστορία!». Ευτυχώς, μια άλλη νεανική ομάδα, η Ακαδέμια Τολιμένσε, αναγνώρισε την ποδοσφαιρική του ιδιοφυΐα. Παρά την αυξανόμενη τακτική παιδεία και την εξέλιξη του ταλέντου, ποτέ δεν σταμάτησε τη μπάλα στο δρόμο με τον πατριό του.
«Θυμάμαι ότι παίζαμε έξω από το σπίτι, κλωτσώντας τη μπάλα απέναντι στον τοίχο», λέει ο Χάμες. «Και ο τρομακτικός μας γείτονας άνοιγε το παράθυρο και φώναζε ότι θα μας σκοτώσει αν δεν σταματήσουμε». Την πρώτη φορά που έγινε αυτό, ο ακόμα ντροπαλός ποδοσφαιριστής ήταν μόλις έξι και ξέσπασε σε κλάματα, αφού ξεκίνησε καυγάς ανάμεσα στα δύο σπίτια. Για την οικογένειά του εκείνη η μέρα ήταν αρχή που ο Κολομβιανός ξεκίνησε να χαϊδεύει και όχι να κλωτσά την μπάλα.
«Είμαι από τη φύση μου μαχητής. Άφησα την πατρίδα μου και όσα ήξερα για να πάω στο εξωτερικό όταν ήμουν 15»
Το 2004, ο Χάμες φόρεσε το περιβραχιόνιο στην Ακαδημία Τολιμένσε για το «Ponyfutbol Cup», το μεγάλο νεανικό τουρνουά της χώρας του, σκοράροντας στον τελικό απευθείας από κόρνερ. Και μάλιστα δύο φορές, για να δείξει ότι δεν ήταν τυχαίο! Σε συνέντευξη που έδωσε σε τηλεοπτικό δίκτυο είχε δηλώσει: «Θέλω να γίνω επαγγελματίας». Ήταν 12 ετών. Ηθελε ποτέ του να γίνει κάτι άλλο εκτός από ποδοσφαιριστής;«Σίγουρα όχι», απαντά αμέσως. «Από όταν είχα αίσθηση της ιδέας αυτής, όταν ήμουν έξι ή εφτά και σκεφτόμουν ότι ήταν πιθανόν να ζω παίζοντας ποδόσφαιρο, αφοσιώθηκα αποκλειστικά σε αυτό. Δεν έχει αλλάξει κάτι από τότε». Αλλά η ζωή του Χάμες άλλαξε, ξεκινώντας εκείνο το τουρνουά. Εντοπίστηκε από έναν σκάουτ από το Ενβιγάδο και η οικογένεια μετακόμισε περισσότερα από 200 μίλια βόρεια, στη δεύτερη πόλη Μεδελίν. Μέσα σε δύο χρόνια έκανε ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα, σε ηλικία 14 ετών (παραμένει ο νεότερος παίκτης στην πρώτη κατηγορία της Κολομβίας) και εξασφάλισε την άνοδο για την Ενβιγάδο στην Primera Division. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2008, πήγε στην Μπάνφιλντ της Αργεντινής. Η οικογένειά του δεν μπορούσε να τον συνοδεύσει αυτή τη φορά και ήξερε ότι θα του λείπουν τρομερά. Ήξερε ότι είναι ρίσκο. Το πιο βασικό όμως, ήξερε ότι ήταν το καλύτερο για την καριέρα του.
«Είμαι από τη φύση μου μαχητής», εξηγεί. «Άφησα την πατρίδα μου και όλα όσα ήξερα για να πάω στο εξωτερικό όταν ήμουν 15. Το έκανε επειδή ήθελα να πετύχω σε αυτό που αγαπώ». Στην αρχή, ωστόσο, τα πράγματα ήταν σχεδόν ακατόρθωτα στην Μπάνφιλντ. Οι συμπαίκτες του τον φώναζαν «Γιέμς» και όχι «Χάμες» (ο αστικός μύθος δεν είναι αλήθεια: Δεν πήρε το όνομά του από τον 007 και ποτέ του δεν έχει παρακολουθήσει ταινία του Τζέιμς Μποντ). Έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι του κάθε βράδυ κλαίγοντας. Αλλά άντεξε. «Υπήρχαν σίγουρα στιγμές που σκεφτόμουν να τα παρατήσω και να γυρίσω σπίτι. Αυτή η περίοδος με έκανε δυνατότερο, χωρίς αμφιβολία. Τώρα δεν έχω καμία σχέση με το πως ήμουν τότε. Αυτό είναι απόδειξη πως πάλεψα για όλα όσα έχω. Υπέφερα, αλλά κοιτάζοντας πίσω καταλαβαίνω ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί. Αυτό είναι το κίνητρό μου».
Η ζωή του έγινε καλύτερη και έξω από τον αγωνιστικό χώρο. Ο Χάμες ξεπέρασε το τραύλισμά του διαβάζοντας δυνατά βιβλία και βρίσκοντας ρυθμό που τον βοήθησε να ξεπεράσει το αρχικό του ψυχολογικό εμπόδιο. Επίσης, εκείνη την περίοδο γνώρισε την αγάπη της ζωής του, την Ντανιέλα Οσπίνα, αδερφή του Κολομβιανού τερματοφύλακα της Άρσεναλ Νταβίδ. Η Ντανιέλα και η κόρη του Σαλόμε, η οποία γεννήθηκε το Μάιο του 2013, του έδωσαν τη χαλαρότητα και την καλοπέραση που τόσο ήθελε εκτός αγωνιστικού χώρου.
«Η σύζυγός μου και εγώ πάντα χορεύουμε μαζί», λέει με την αξιαγάπητη προφορά του. «Όποτε παίζει μουσική στο σπίτι μας χορεύουμε, κυρίως όταν έχουμε φίλους καλεσμένους. Νομίζω μπορείτε να το καταλάβετε από τους πανηγυρισμούς μου στα γκολ. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να χαλαρώσεις».
Με τον τρόπο που εξελίσσεται η συνέντευξη του FFT, καταλαβαίνεις τι εννοεί. Η μουσική που ακούγεται περιλαμβάνει μια μίξη από Jackson 5, Specials και έναν συνδυασμό Jay Z και Led Zeppelin. Ο Χάμες δύσκολα κρατιέται ακίνητος. Η κίνησή του είναι τόσο μεταδοτική, που δύο μηχανικοί από δίπλα σταματούν να συζητούν τα δυνατά σημεία του Citroen Picasso και αρχίζουν να χορεύουν μαζί του, αν και όχι με τον ίδιο ρυθμό. Είναι επίσης πολύ ευγενικός.
«Ο τερματοφύλακας της Ουρουγουάης ήταν στη μέση, οπότε σκέφτηκα: Γιατί να μην σουτάρω;»
Όταν η Πόρτο χτύπησε την πόρτα του τον Ιούλιο του 2010, ο Χάμες δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Ήθελε να παλέψει ξανά, αυτή τη φορά σε διαφορετική ήπειρο. «Κατάλαβα ότι λειτουργούσα επαγγελματικά όταν πήγα στην Πόρτο», λέει. «Η μεταγραφή στην Ευρώπη ήταν αυτό που ήθελα πάντα. Είμαι ένα πολύ φιλόδοξο άτομο και πάω πάντα θέλω περισσότερα». Για τέσσερα χρόνια, ήταν σχεδόν άριστος στην Ευρώπη. Δίπλα στους συμπατριώτες του Ραδαμέλ Φαλκάο, Φρέδι Γκουαρίν και Τζάκσον Μαρτίνες, προσαρμόστηκε γρήγορα στην Πορτογαλία, κατακτώντας τρία πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και το Europa League του 2011 μέσα σε τρεις σεζόν.Η απόδοσή του ήταν αρκετή για να κάνει την Μονακό να πληρώσει 38 εκατομμύρια λίρες για να επανενώσει τον Χάμες με τον Φαλκάο. Παρότι δεν κατέκτησαν κάποιο τίτλο, η χρονιά τελείωσε με 12 ασίστ για τον Χάμες, που είχε τις περισσότερες στη Γαλλία και 10 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Ωστόσο, ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο του περασμένου καλοκαιριού που ουσιαστικά τον εκτόξευσε στην συνείδηση του Παγκόσμιου Ποδοσφαίρου. Το χρυσό παπούτσι που κατέκτησε με τα έξι γκολ του στη Βραζιλία τον έκανε ήδη τον πρώτο σκόρερ της Κολομβίας σε τελική φάση Μουντιάλ, αλλά ήταν οι συνολικές εμφανίσεις του που μέτρησαν περισσότερο. Η μάχη του αυτή τη φορά είχε να κάνει με το να μην αισθανθεί η χώρα του την απουσία του τραυματία Φαλκάο.
Η είσοδος του στο ημίχρονο του αγώνα με την Ιαπωνία μετέτρεψε τους... κοιμισμένους «καφετέρος» σε μια ομάδα που επικράτησε με 4-1, τελειώνοντας το ματς με δύο ασίστ και ένα εκπληκτικό γκολ. Αργότερα, ήρθε το απίστευτο κοντρόλ και το βολέ με την Ουρουγουάη στη φάση των «16». «Ο τερματοφύλακας ήταν στη μέση, οπότε σκέφτηκα: Γιατί να μην σουτάρω;», θυμάται. Το γκολ του ψηφίστηκε το καλύτερο του 2014. Η Κολομβία αποκλείστηκε από την Βραζιλία στα προημιτελικά, αλλά το Παγκόσμιο Κύπελλο παραμένει το highlight της καριέρας του μέχρι σήμερα. «Το Χρυσό Παπούτσι είναι πιθανότατα ο πιο πολύτιμος ποδοσφαιρικός θησαυρός μου», τονίζει και κάνει μια παύση, για να δικαιολογήσει την απάντησή του. «Όπου και να πάω, θα είναι μια ανάμνηση που θα έχω πάντα μαζί μου, επειδή είμαι ο πρώτος Κολομβιανός που το κατακτώ και το να φτάσω στην τελική οκτάδα, ήταν τεράστια τιμή».
«Θα το παραδεχθώ: Το να παρακολουθώ τον τελικό στο σπίτι μου ήταν πραγματικά έντονο συναίσθημα. Όλη η οικογένειά μου ήταν μαζί μου και όλοι είχαν την ελπίδα να μην σκοράρει, ώστε να γίνω πρώτος σκόρερ! Όταν ακούστηκε το σφύριγμα της λήξης, όλοι τρελαθήκαμε. Τέτοια χαρά, που δεν θα την ξεχάσω ποτέ».
Γνωρίζοντας τους αγώνες που έχει δώσει ο Χάμες και η οικογένειά του για να φτάσει σε αυτό το σημείο, είναι δύσκολο να κρατήσεις κακία για μια τόσο χαρούμενη στιγμή του 23χρονου. Ακόμα και 12 μήνες πριν, η στιγμή αυτή θα φάνταζε πολύ μακρινή.
«Ναι, αυτά τα πράγματα ονειρευόμουν πάντα και ακόμα και για μένα τον ίδια, όλα έγιναν πολύ γρήγορα», λέει γελώντας ο Χάμες. «Ήθελα απλά να δείξω τον καλύτερο εαυτό μου στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Από τότε, τα πράγματα πήγαν καλύτερα από ότι θα μπορούσα να φανταστώ Είναι μια ιστορική σεζόν για μένα».
«Το να είσαι ποδοσφαιριστής είναι αφύσικο»
Τόσο ιστορικό ήταν το προηγούμενο καλοκαίρι, που ο Χάμες έγινε ο τελευταίος Galactico της Ρεάλ Μαδρίτης. Τα 63 εκατομμύρια λίρες που δαπανήθηκαν προκάλεσαν ερωτηματικά, αλλά ο Χάμες είναι μέρος της νέας γενιάς των σούπερσταρ που ο Φλορεντίνο Πέρεθ θέλει να ενσωματώσει στην ομάδα. Οι μέρες που ο Ντέιβιντ Μπέκαμ έφτανε στο Μπερναμπέου με κοστούμι αλά Miami Vice έχουν περάσει. Ο Χάμες και ο Γκάρεθ Μπέιλ είναι υποτιμημένοι και διακριτικοί, ωστόσο η παγκόσμια εικόνα τους ξεπερνάει τα όρια. Ο συγκεκριμένος, ωστόσο, είναι περισσότερο αντί-Galctico. «Νομίζω ότι όλο αυτό που έγινε με το Galactico είναι περισσότερο μύθος. Θυμηθείτε ότι ήρθαν επίσης στην ομάδα ο Τόνι Κρόορς και ο Κέιλορ Νάβας το καλοκαίρι», λέει ο Χάμες, σχεδόν απολογητικά.«Απλά κάνουμε τη δουλειά μας, αλλά παίζουμε πολύ καλά. Θέλουμε να διατηρήσουμε την ένταση και τη φόρμα επειδή είμαστε σε μια ομάδα που μπορεί να γράψει ιστορία, κατακτώντας διαδοχικά Champions League». Ένα ρεκόρ, ωστόσο, έχει ήδη καταρριφθεί. Μετά την εντός έδρας ήττα με 2-1 από την Ατλέτικο Μαδρίτης, οι Blancos νίκησαν 22 διαδοχικά ματς σε όλες τις διοργανώσεις, αριθμός που αποτελεί ρεκόρ στην Ισπανία. Ο Χάμες έπαιξε στα 18 από αυτά, αποδεικνύοντας ότι η μεταγραφή του δεν έγινε απλά για εμπορικούς λόγους.
Έχει επίσης αποδείξει την προσαρμοστικότητά του. Πέραν του να παίζει ως «δεκάρι», όπως άλλωστε περίμεναν όλοι στο ξεκίνημα της χρονιάς, ο Κολομβιανός έχει χρησιμοποιηθεί από τον Κάρλο Αντσελότι ως αριστερός μέσος ή ως εσωτερικός στην τριάδα του κέντρου στο 4-3-3. «Είναι σίγουρα αλήθεια ότι το να επιτίθεσαι και να αμύνεσαι στη Ρεάλ Μαδρίτης είναι διαφορετικό από οπουδήποτε αλλού έχω παίξει», λέει ο Χάμες.
«Τακτικά, έχω βελτιωθεί πάρα πολύ τους τελευταίους έξι μήνες. Αυτό αρέσει στον Αντσελότι και μας ζητάει να επικεντρωθούμε σε αυτό. Ακολουθώ αυτές τις οδηγίες με μεγάλη ικανοποίηση, επειδή είναι ένας φανταστικός προπονητής, που ξέρει πάρα πολλά για το παιχνίδι. Είναι όνειρο το να παίζεις εδώ». Το σημαντικό όμως είναι ότι η πειθαρχία δεν έχει έρθει σε κόστος της δημιουργικότητας. Η ασίστ του στη γκολάρα του Κριστιάνο Ρονάλντο στο 3-0 με τη Λίβερπουλ, απαιτεί τρομερό όραμα. Το αποκαλεί una-picada. Στην κυριολεξία σημαίνει κάτι το πολύ πικάντικο, αλλά εδώ εννοεί την επαφή με το μυτάκι. «Έτσι είμαι εγώ, μου αρέσει να αυτοσχεδιάζω», τονίζει ανασηκώνοντας τους ώμους. «Αναζητώ τέτοιες πάσες για να δημιουργήσω κινδύνους ή να πετύχω γκολ, όπως απέναντι στην Ιαπωνία. Η πάσα στον Κριστιάν Ρονάλντο ήρθε πολύ φυσικά. Είναι ένστικτο».
Αυτό που δεν θα μπορούσε να προβλέψει, ωστόσο, ήταν το κάταγμα στο πέμπτο μετατάρσιο του δεξιού του ποδιού, στο 2-1 με τη Σεβίλλη. Η επέμβαση που ακολούθησε σήμαινε ότι σχεδόν σίγουρα θα χάσει το clasico στα τέλη Μαρτίου. Όπως όμως και πριν τον τραυματισμό, το μυαλό του παραμένει στη θέση του.
«Στο ποδόσφαιρο υπάρχει πίεση, αλλά είναι πραγματική», λέει ο Χάμες. «Υπάρχουν πάντα νεύρα πριν από ένα ματς, αλλά προσπαθώ να προσεγγίσω κάθε παιχνίδι με ηρεμία και ψυχραιμία, ώστε να συγκεντρωθώ στο δικό μου παιχνίδι. Και ναι, σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και το clasico. Θέλω να έχω την ίδια προετοιμασία, ακόμα κι αν είναι ένα από τα μεγαλύτερα παιχνίδια στον κόσμο. Δεν διαφέρει. Δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο μυστικό».
Στην πραγματικότητα, αφιερώνεται περισσότερο στο ποδόσφαιρο τώρα. Πριν πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης, μελετούσε εξ αποστάσεως για πτυχίο μηχανικού υπολογιστών, ακολουθώντας τα βήματα του πατριού του. «Έπρεπε να το αναβάλω, επειδή δεν είχα ώρα για να προπονηθώ όπως έπρεπε, το πρωί και το απόγευμα και παράλληλα να περνώ το χρόνο που ήθελα με την οικογένειά μου», λέει χαρακτηριστικά. «Πάντα μου άρεσαν οι υπολογιστές και η μάθηση γενικότερα. Επίσης, θα έχω χρόνο για να συνεχίσω τις σπουδές μου όταν τελειώσει η καριέρα μου, στα 37 ή τα 38». Ενώ το ποδόσφαιρο είναι η βασική του προτεραιότητα,, ο Χάμες αισθάνεται πολύ άνετα στη Μαδρίτη, όπου ζουν περίπου 55.000 συμπατριώτες του.
«Υπάρχουν τόσοι Κολομβιανοί εδώ, είναι φανταστικό!», τονίζει διακόπτοντας το FFT, πριν καν προλάβουμε να κάνουμε την ερώτησή μας! «Όταν περιπλανιέμαι στο δρόμο, ο κόσμος πάντα έρχεται σε μένα και μου λέει από πιο μέρος της χώρας είναι και ότι ζει τώρα στη Μαδρίτη, όπως εγώ. Πάντα νιώθω αυτή την αγάπη που αισθανόμαστε ως λαός ο ένας για τον άλλον, αλλά και για τον κόσμο γενικά. Προσπαθώ να τους ευχαριστήσω γιατί αν δεν ήταν αυτοί, δεν θα ήμουν εδώ. Είναι θέμα τιμής».
Δεν είναι όμως αυτό το επίπεδο προβολής περίεργο; «Το να είσαι ποδοσφαιρικής δεν είναι φυσιολογικό», υποστηρίζει. «Ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να βγει τη νύχτα σε μπαρ ή εστιατόρια. Μπορούν να κάνουν πράγματα που εμείς οι ποδοσφαιριστές δεν μπορούμε. Σχεδόν πάντα πρέπει να είσαι σε συναγερμό. Είσαι στρεσαρισμένος». Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Ο Χάμες πάλεψε για να φτάσει εδώ, μέσα από οικογενειακά προβλήματα, απορρίψεις και νοσταλγία. Πάλεψε τόσο πολύ που... μήπως είναι σε λάθος άθλημα;
«Είστε τρελοί;», απαντά στο FFT. «Εγώ μποξέρ; Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα στα οποία θα ήμουν χειρότερος! Δεν υπάρχει περίπτωση εναλλακτικής καριέρας για μένα. Το εννοώ, καμία! Το μόνο που πάντα ήθελα ήταν να γίνω ποδοσφαιριστής..».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου