Και στο πρώτο τέταρτο του δευτέρου ημιχρόνου όλα έδειχναν ότι το σχέδιο μπορεί να ολοκληρωθεί και με νίκη. Ο Ολυμπιακός πήρε ρίσκα η ΑΕΚ βρήκε χώρους και απειλούσε. Από την άλλη ο Ολυμπιακός άρχισε να παίζει και αυτό συνέβη χάρη στην άνοδο της απόδοσης του Τσόρι, ο οποίος για μία ακόμη φορά επιβεβαίωσε ότι είναι το βαρόμετρο του Ολυμπιακού.
Και κάπου εκεί ήρθε ο τραυματισμός του Μάνταλου και η επιλογή του Δέλλα να βάλει στη θέση του τον Ντακόλ και να αλλάξει όλη την επιθετική λειτουργία της ομάδας του. Αλλαξαν θέση ο Αραβίδης, ο Μπαρμπόσα και φυσικά άλλαξε και ο παίκτης στην κορυφή της επίθεσης.
Αυτό δημιούργησε πρόβλημα στην ΑΕΚ για τρεις λόγους. Ο πρώτος ήταν ο προφανής, ότι η ΑΕΚ έχασε από το ματς τον ποιοτικότερο παίκτη της. Ο δεύτερος ότι με την επιλογή του Δέλλα να περάσει στο ματς τον Ντακόλ που είναι πιο αργός και πιο βαρύς από τον Αραβίδη, το πρέσινγκ της ΑΕΚ έπαψε να είναι το ίδιο πιεστικό και αποτελεσματικό, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να μπορεί να κυκλοφορεί πολύ πιο άνετα την μπάλα σε σχέση με τα πρώτα 60 λεπτά. Ο τρίτος λόγος έχει να κάνει με την ταχύτητα που έχασε η ΑΕΚ μπροστά. Με τον Ντακόλ στην κορυφή της
επίθεσης δύσκολα βγαίνει η κόντρα επίθεση.
Την ίδια ώρα ο Περέιρα έβαζε στο ματς όχι επιθετικούς, αλλά παίκτες που κυκλοφορούν καλά την μπάλα. Τον Αφελάι, τον Κασάμι, τον Φορτούνη. Πήρε την κατοχή, άρχισε να απειλεί ο Ολυμπιακός και εν τέλη το βρήκε το γκολ έστω και στο 89'. Σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού και δη οι αμυντικοί όσο περνούσε η ώρα αισθάνονταν μεγαλύτερη ασφάλεια και φυσικά λόγω και της πίεσης του χρόνου κέρδιζαν συνεχώς μέτρα. Δεν είναι τυχαίο ότι το γκολ που δέχτηκε η ΑΕΚ είναι σε καρμπόν φάση με το δοκάρι του Ντοσεβί δέκα λεπτά
νωρίτερα. Την πρώτη πήγε στο δοκάρι, την δεύτερη στα δίχτυα. Ενα γκολ που όσα ριπλέι και να δεις καταλήγεις στο ίδιο συμπέρασμα. “Κατά πάσα πιθανότητα είναι κανονικό, αλλά όρκο δεν παίρνω”.
Αυτά έγιναν εντός του γηπέδου. Εκτός για μία ακόμη φορά το πράγμα χάλασε. Και δεν φαίνονταν πουθενά ότι θα χαλάσει. Ολα κυλούσαν ομαλά, θα έλεγες σχεδόν τέλεια. Η μπούκα των οπαδών της ΑΕΚ στο 90 είναι καταδικαστέα και ανεξήγητη μετά από τόσες προειδοποιήσεις και τόσες εκκλήσεις. Οπως είναι αδιανόητο (χωρίς όμως ούτε στο ελάχιστο να δικαιολογεί τους οπαδούς της ΑΕΚ) ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκε ο Περέιρα. Καλά κάνει και τρέχει, καλά κάνει και πανηγυρίζει, μπορεί να βγάλει την ένταση της στιγμής όπως θέλει, ακόμη και στο
σημαιάκι του κόρνερ που πήγε. Αλλα με τους παίκτες του, όχι με τους οπαδούς της ΑΕΚ. Οπως φαίνεται και στο βίντεο ο Περέιρα δεν πάει ούτε ένα δεύτερο προς τους παίκτες του, προς τον σκόρερ, παρά φτάνει στο πέταλο για να κάνει χειρονομίες στους οπαδούς της ΑΕΚ και μετά φεύγει. Τρελός πανηγυρισμός ήταν αυτός του Χάρα και ασφαλώς όχι κατακριτέος. Βγάζει φανέλες, κλωτσάει σημαιάκια, αλλά όχι για να προκαλέσει, απλώς γιατί του βγαίνει η ένταση. Κίτρινη κάρτα και τέλος, τίποτα άλλο, ούτε καν σχόλιο. Ο Περέιρα όμως δεν κάνει αυτό.
Το ματς ορθώς διεκόπη (έχουν γίνει πολύ χειρότερα και δεν έχουν διακοπεί παιχνίδια, αλλά όταν τα κάνεις την ώρα που ο Υπουργός έχει κλείσει όλα τα γήπεδα και απειλεί ξεκάθαρα ότι δεν θα αφήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο να παίξει στην Ευρώπη η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά) η ΑΕΚ θα τιμωρηθεί και ο ιδιοκτήτης της οφείλει και στον εαυτό του και στην προσπάθεια που κάνει να βρει αυτούς τους λίγους κάφρους που πάλι έκαναν την ζημιά στην ΑΕΚ. Ο Δέλλας μετά το τέλος του ματς ήταν ο μόνος που στάθηκε στο ύψος του. Και για μία ακόμη φορά
απέδειξε πόσο μεγάλο είναι. Και είπε όλη την αλήθεια με τέσσερις λέξεις. “Η βλακεία είναι ανίκητη”...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου