Η Ρεάλ του τελικού της Μαδρίτης ήταν ανώτερη στα 40 λεπτά που έπρεπε. Η αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας όμως υπάρχει και θα υπάρχει. Τι θα είχε συμβεί αν έμπαιναν οι βολές; Αν ο Κάρολ δεν έβαζε τα δύσκολα σουτ; Αν στο 62-55 δε χανόντουσαν 4 συνεχόμενες επιθέσεις;
Όπως πάντα θα είναι πιο στενάχωρη η επόμενη μέρα από τη νύχτα του τελικού. Το βράδυ του τελικού ήμουν στεναχωρημένος, ξύπνησα την Δευτέρα (όσο κοιμήθηκα) και ήμουν πολύ περισσότερο στεναχωρημένος. Την Τρίτη λίγο περισσότερο.
Δε μπορώ να έχω παράπονο από αυτά τα παιδιά. Κανείς δε μπορεί να έχει. Μία ομάδα ανθρώπων που στο τέλος ακόμη μίας αναμέτρησης δε μπορούσαν να σταθούν όρθιοι, να μιλήσουν στους δημοσιογράφους από την κούραση, από την υπερπροσπάθεια.
Αυτό είναι ο Ολυμπιακός. Υπερπροσπάθεια.
Κοιτάζω από το παράθυρο του αεροπλάνου που με γυρίζει σπίτι μου και αντί για το μπλε της θάλασσας βλέπω και ξαναβλέπω στο μυαλό μου τον τελικό.
Κοιτάζω στο δρόμο στη γειτονιά μου και βλέπω στο ανοικτό γήπεδο που περνάω, τον Κάρολ να σουτάρει.
Σκέφτομαι γιατί δε μας έφερε ο Μπαφές το τρόπαιο στις πίσω θέσεις, να το πάρουμε και στα δικά μας χέρια να βγούμε μία φωτογραφία.
Δε θα έρθει φέτος. Χάθηκε μία ευκαιρία.
Το να βρίσκεσαι σε έναν τελικό Ευρωλίγκας, το να δημιουργείς αυτή την ευκαιρία στην οποία αναφέρομαι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΥΚΟΛΟ.
Βασικά είναι εξαιρετικά δύσκολο.
Απλά ο Ολυμπιακός είναι τόσο σπουδαία ομάδα, βγάζει τόση υγεία που το κάνει να φαίνεται λογικό. Στα τελευταία 6 χρόνια έχει 4 τελικούς. Τέσσερις τελικούς ο Ολυμπιακός με την ΤΣΣΚΑ στο ίδιο διάστημα να έχει μόλις έναν (2012), την Ρεάλ τρεις (2013, 2014, 2015), την Μπαρτσελόνα έναν (2010), την Μακάμπι δύο (2011, 2014), τον Παναθηναϊκό έναν (2011). Ο Ολυμπιακός έχει 4! Σκεφτείτε το.
Ολυμπιακός. Κλαις, γελάς, είσαι περήφανος. Ολυμπιακός. Υπερπροσπάθεια.
Συνεχίζουμε...
ΥΓ 1: Ο Ολυμπιακός δεν πήρε την Ευρωλίγκα, αλλά η συγκεκριμένη φωτογραφία παίρνει χωρίς δεύτερη κουβέντα το βραβείο της κορυφαίας εικόνας του Final 4.
Μπράβο ρε «Σπανούλη της φωτογραφίας», Γιώργο Ματθαίο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου