Και αυτό γιατί στα 5 από τα 7 μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης (Αγγλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ολλανδία) ο άνθρωπος που κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή, είχε θητεία στην Μπαρτσελόνα από το 1996 μέχρι το 1999. Στο διάστημα δηλαδή που στον πάγκο βρίσκονταν ο Μπόμπι Ρόμπσον και στη συνέχεια ο Λουίς Φαν Γκααλ και το περιβραχιόνιο του αρχηγού φορούσε ο Γιόχαν Κρόιφ.
Η Τσέλσι στην Αγγλία, η Μπάγερν Μονάχου στην Γερμανία, η Μπαρτσελόνα στην Ισπανία, η Παρί Σεν Ζερμέν στην Γαλλία και η Αϊντχόφεν στην Ολλανδία, είχαν στον πάγκο τεχνικούς που δούλεψαν στους Μπλαουγκράνα στα πρόσωπα των Ζοσέ Μουρίνιο, Πεπ Γκουαρδιόλα, Λουίς Ενρίκε, Λοράν Μπλαν και Φιλίπ Κοκού.
Με εξαίρεση τον Special One, όλοι τους είχαν δυνατό όνομα σαν ποδοσφαιριστές, κάτι που τους βοήθησε ως ένα βαθμό στην καριέρα που έχτισαν στους πάγκους, όμως εκτός από αυτό τα αποτελέσματα μιλούν για τις ικανότητές τους στο κοουτσάρισμα. Είναι πραγματικά άκρως εντυπωσιακό το ότι 5 προπονητές με κοινό παρελθόν 'κατέκτησαν' την Ευρώπη, ενώ την ίδια εποχή -αν και δεν πήραν πρωτάθλημα- υπάρχουν κι άλλοι σε υψηλό επίπεδο που έχουν αποφοιτήσει από την ίδια σχολή, όπως είναι οι Φρανκ Ντε Μπουρ (Αγιαξ), Χούλεν Λοπετέγκι (Πόρτο), Μαουρίσιο Πελεγκρίνο (Εστουδιάντες).
Από τους 5 που δημιούργησαν αυτό το εντυπωσιακό στατιστικό, οι δύο έχουν ταυτιστεί πολύ περιοσσότερο με την Μπαρτσελόνα. Γκουαρδιόλα και Λουίς Ενρίκε ήταν παίκτες των Καταλανών επί σειρά ετών και δούλεψαν σαν προπονητές στις μικρότερες κατηγορίες πριν πάρουν την τεράστια ευκαιρία, την οποία και οι δύο αξιοποίησαν. Το DNA των Μπλαουγκράνα υπάρχει στο αίμα των δύο τεχνικών που είχαν καθημερινή τριβή με το 4-3-3 - αν και ο Πεπ τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει εμμονή με το 3-4-3. Οι δύο έχουν κοινά χαρακτηριστικά στον τρόπο παιχνιδιού των ομάδων τους, με τις γραμμές να είναι κοντά, την έντονη πίεση στον αντίπαλο να είναι δεδομένη και τη γρήγορη ανάκτηση της μπάλας σκοπός.
Από αυτούς που στήριξαν το 4-3-3 ήταν και ο Ζοσέ Μουρίνιο, ο οποίος όμως με τα χρόνια επιλέγει 4-2-3-1 -όπως έκανε σε Ρεάλ και Τσέλσι- το οποίο γίνεται 4-3-3 όταν θέλει να θωρακίσει το κέντρο και να προστατεύσει ένα υπέρ του αποτέλεσμα. Ο Πορτογάλος δεν έχει το 'κόλλημα' να κρατάει η ομάδα του τη μπάλα ούτε καίγεται να την πάρει πίσω γρήγορα και προτιμά να βλέπει τους παίκτες του να μην κινδυνεύουν να δεχθούν εύκολα γκολ και σιχαίνεται το ρίσκο στις επικίνδυνες περιοχές. Θέλει συγκεκριμένοι παίκτες να έχουν ελευθερία κινήσεων και αυτοσχεδιασμού και οι περισσότεροι να είναι σκληροί στρατιώτες που ρίχνουν το κορμί τους στη μάχη της αμυντικής λειτουργίας. Ο Special One ήταν βοηθός/μεταφραστής των Ρόμπσον και Φαν Γκααλ, όμως οι δικές του ποδοσφαιρικές ιδέες ήταν περισσότερες από έναν κλαμπ...
Διαφορετικός είναι και ο Λοράν Μπλαν. Ο πάλαι ποτέ κεντρικός αμυντικός που έπαιξε στην Μπαρτσελόνα τη σεζόν 1996-97, σε Μπορντό και Εθνική Γαλλίας χρησιμοποιούσε το 4-4-2, το οποίο και κληρονόμησε στην Παρί Σεν Ζερμέν από τον Κάρλο Αντσελότι. Στα χρόνια που είναι είναι πιο κοντά στο σήμερα, 'αναγκάστηκε' να παίξει 4-3-3 στους Παριζιάνους βάσει του υλικού που είχε στα χέρια του. Την 5άδα κλείνει ο Φιλίπ Κοκού (Μπαρτσελόνα, 1998-2004), ο οποίος φέτος έκανε πλάκα στην Ολλανδία με την PSV, η οποία κατέκτησε τον τίτλο στην Eredivisie με 17 βαθμούς διαφορά από τον 2ο, Αγιαξ. Ο 44χρονος είχε βάση το 4-1-4-1 και εναλλακτική το 4-2-3-1.
Αν μπορούσε κάποιος μπορούσε να πει για μία άλλη ομάδα που να βλέπει αρκετούς πρώην 'δικούς της' να είναι σήμερα προπονητές, αυτή είναι η αντίπαλος της Μπαρτσελόνα στον τελικό του Champions League, Γιουβέντους, με τους Αντόνιο Κόντε, Ντιντιέ Ντεσάν, Πίπο Ιντζάγκι, Ζινεντίν Ζιντάν, Τσίρο Φεράρα να έχουν τα τελευταία χρόνια σημαντικές δουλειές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου