H σφραγίδα και το βαρίδι!!

Ο Νίκος Παπαδογιάννης ρίχνει μια πρώτη, προσεκτική ματιά στον new-look Παναθηναϊκό.

Oσο ο Παναθηναϊκός διεκδικούσε διάκριση στην Ευρωλίγκα και το πλεονέκτημα έδρας για τα ελληνικά πλέι-οφ, τα πιο βαριά χαρτιά του ήταν, κατά σειρά σπουδαιότητας, οι κ.κ. Διαμαντίδης, Γκιστ, Μπατίστα και Παππάς. Και το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του, η έδρα που συχνά έδινε φτερά στα ποδάρια των παικτών του.
Βεβαίως, κουβαλούσε τότε και ο βαρίδι που άκουγε στο όνομα Ιβάνοβιτς: ο Μαυροβούνιος πελάγωσε, έχασε τα αυγά και τα πασχάλια, αποδείχθηκε λίγος για τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν και εν τέλει απολύθηκε, Μάιο μήνα, αμέσως μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό.
Ο Παναθηναϊκός που εμφανίστηκε χθες στο ΟΑΚΑ, στον πρώτο ημιτελικό της Α1 με τον ΠΑΟΚ, δεν είχε κανένα από τα πέντε ατού του Απριλίου.
Ο Διαμαντίδης και ο Μπατίστα  αναρρώνουν από τραυματισμούς. Ο Παππάς έκανε εγχείρηση και μετράει τους μήνες της υπομονής. Το γήπεδο ήταν άδειο, ένεκα της πρωτομαγιάτικης "σπανουλειάδας".
Και όμως, το αποτέλεσμα ήταν θετικό πέρα από κάθε προσδοκία: καλή απόδοση και νίκη με 25 πόντους, επί του ίδιου ΠΑΟΚ που πέρυσι τέτοιες μέρες αποδείχθηκε πολύ σκληρό καρύδι.
Έλειπε, βλέπετε, και το βαρίδι. Η εικόνα του χθεσινού αγώνα ήταν μία πρώτη δικαίωση όχι μόνο της δουλειάς του Σωτήρη Μανωλόπουλου, αλλά και όσων θεωρούσαν ακατάλληλο τον ήδη ξεχασμένο Ιβάνοβιτς.
Για πρώτη φορά μετά από μήνες, ο Παναθηναϊκός είχε ταυτότητα και αγωνιστικό προσανατολισμό. Επιστράτευσε ξανά τη δυναμική άμυνα που είναι γραμμένη στο dna του, αγωνίστηκε στοχευμένα στην επίθεση για να εκμεταλλευτεί συγκεκριμένα πλεονέκτημα και να κρύψει συγκεκριμένες αδυναμίες, έδινε εικόνα ομάδας παρά τις απουσίες.
Στα χαρτιά, θα έπρεπε να θυμίζει ομάδα του Σεπτέμβρη, αφού είχε αρκετά καινούρια πρόσωπα σε καίρια πόστα (Κούπερ, Μόργκαν), νέο προπονητικό τιμ, πολλές σημαντικές απουσίες, αλλά και κάποιους κομπάρσους χρεωμένους με ρόλους πρωταγωνιστικούς. Δεν ήταν όμως σκορποχώρι ούτε αναλώθηκε σε άκαιρους πειραματισμούς.
Ο Κούπερ με τον Μποχωρίδη μοιράστηκαν τα ηνία, ο Νέλσον αγκυροβόλησε "χαμηλά" για να εκμεταλλευτεί τα δυνατά του πόδια, ο Μαυροκεφαλίδης απέσπασε ψήφο εμπιστοσύνης, ο Σλότερ ξαναβρήκε τον γνώριμο ρόλο του, ο Φώτσης αξιοποίησε τα ελεύθερα σουτ, ο Χαραλαμπόπουλος πάτησε με σιγουριά, η νίκη επιτεύχθηκε χωρίς άγχος.
Οσο απογοητευτικός κι αν εμφανίστηκε ο ΠΑΟΚ, είναι αιθεροβάμων όποιος πιστεύει ότι τέτοιοι αγώνες κερδίζονται με τη φανέλα. Ο Παναθηναϊκός είχε μπροστά του έναν δρόμο γεμάτο λακκούβες και χειρίστηκε την αποστολή του με προσοχή και αυτοσυγκέντρωση.
Με άλλα λόγια, θύμιζε ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη. Δεν τον έβγαλε μόνο από το δικό του μυαλό τον τυφλοσούρτη που χρησιμοποίησε ο Σωτήρης Μανωλόπουλος...
Δεν προσπαθώ να πω ότι ο Παναθηναϊκός θα κατακτήσει το πρωτάθλημα. Όχι. Το πιθανότερο είναι να "σκουπιστεί" από τον Ολυμπιακό ή έστω να γνωρίσει τιμητική ήττα με 1-3 ή 2-3. Εκτός απροόπτου θα περάσει δύσκολες στιγμές και στη Θεσσαλονίκη, όπου θα ανεβεί για 3ο και ίσως για 4ο ημιτελικό.
Ωστόσο, δίνει την εντύπωση ότι θα εμφανιστεί στους τελικούς αξιόμαχος, ικανός (εφ'όσον εμφανιστεί πλήρης) να μετουσιώσει το ειδικό του βάρος σε λυσσαλέα αντίσταση, αντάξια της κληρονομιάς του.
Η σφραγίδα ενός "νεοσύλλεκτου" αλλά ικανότατου προπονητή θα είναι το κέρδος μίας, ενδεχομένως χαμένης, χρονιάς.

*Πηγή: gazzetta.gr*