Ομολογώ πως για να κάνεις το δεύτερο απαιτεί αρκετή... φαντασία, όταν έχεις κριτήριο ένα ματς ποιότητας σαν κι αυτό, ωστόσο δεν παύει να είναι ένα φιλικό, το πρώτο στην ουσία, από το οποίο μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια πράγματα.
Το σίγουρο είναι πως ο Παναθηναϊκός είναι ανέτοιμος κι αυτό είναι πέρα για πέρα φυσιολογικό, όταν οι παίκτες - κλειδιά δεν έχουν προλάβει καν να προπονηθούν όλοι μαζί.
Δεύτερον, είναι σαφές πως οι βασικές αρχές της εθνικής Σερβίας αποτελούν οδηγό και για τη φιλοσοφία των «πράσινων». Πίεση στην άμυνα, ακόμη και στα 3/4 του γηπέδου, ταχύτητα στην επίθεση, συνεργασίες με... μοιρογνωμόνιο κοντών - ψηλών.
Τα πρώτα συμπεράσματα σε ατομικό επίπεδο, όσον αφορά τις μεταγραφές, είναι τα εξής:
Νικ Καλάθης: Σε ρόλο Διαμαντίδη με την... εποπτία του Διαμαντίδη. Προσαρμοσμένος απόλυτα, σαν να παίζει δύο χρόνια στον Παναθηναϊκό, είναι ο παίκτης από τον οποίο περνάνε όλες οι επιθέσεις. Ο Νικ θα πάρει σιγά - σιγά τη μπαγκέτα από τον αρχηγό, πιθανότατα θα είναι παίκτης με τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής τη φετινή σεζόν και είναι αυτός που θα παίρνει την κρίσιμη απόφαση, όταν θα ξεκουράζεται ο Διαμαντίδης.
Μίροσλαβ Ραντούλιτσα: Δεν χρειάστηκε να κάνει κάτι παραπάνω απ' όσα προβλέπονται για ένα τέτοιο παιχνίδι. Ο τρόπος που ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να αξιοποιήσει τον Κούζμιτς, πιθανότατα αποτελεί τον οδηγό για να καταλάβουμε πώς σκέφτεται να εκμεταλλευτεί τον Ραντούλιτσα. Ο Σέρβος σέντερ θα τελειώνει πολλές φάσεις μετά από πικ εντ ρολ, αλλά ίσως είναι αυτός που χρειάζεται λίγο περισσότερο χρόνο από τους υπόλοιπους.
Σάσα Πάβλοβιτς: Με μια φράση «παίκτης οικονομίας». Πρώτος σκόρερ στο φιλικό με την Παρτίζαν, πρώτος σκόρερ στο φιλικό της Κίνας και το σημαντικότερο χωρίς να το καταλάβει κανείς. Ο Μαυροβούνιος το κατέχει το άθλημα, έχει την προσωπικότητα που απαιτείται για να παίξει σε υψηλό επίπεδο και θα αποδειχτεί εργαλείο στα χέρια του Τζόρτζεβιτς. Αλλωστε ο Παναθηναϊκός δεν έψαχνε ένα «3άρι» που θα «κλείδωνε» τη θέση του βασικού, αλλά έναν πολύ καλό ρολίστα που θα μοιραζόταν το χρόνο με Γιάνκοβιτς και Χαραλαμπόπουλο. Εναν παίκτη που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να δώσει λύσεις και μέχρι σήμερα αποδεικνύεται πως το κάνει και μάλιστα αθόρυβα.
Τζέιμς Φελντέιν: Να πω την αλήθεια μου θύμισε λίγο από Σλότερ, κυρίως στον τρόπο που αντιμετωπίζει το παιχνίδι. Από τη μία είναι πολύ καλό που έχει θράσος, από την άλλη θα πρέπει να παραδειγματιστεί από τον Πάβλοβιτς ώστε να χρειάζεται 7 προσπάθειες για να βάλει τις 4 και όχι 15 για να βάλει τις 7. Ο Φελντέιν είναι το παράδειγμα του παίκτη που έχει μάθει να «βομβαρδίζει» από παντού και ανεξαρτήτως μέρας, αλλά στον Παναθηναϊκό τα πράγματα θα είναι διαφορετικά και θα πρέπει να μπει στο καλούπι που λέει «όσο το δυνατόν περισσότερα με λιγότερες προσπάθειες».
Ογκνιεν Κούζμιτς: Είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα ψηλού που τον βλέπεις και λες «θα τον κάνει μάγκα ο Διαμαντίδης και ο Καλάθης». Ο Σέρβος είναι ένας παίκτης του 5-6 με άριστα το 10, αλλά στον Παναθηναϊκό μπορεί να φτάσει ίσως και να ξεπεράσει τα όρια του, έχοντας αυτούς ως συμπαίκτες. Τελείωσε με 12 πόντους, το 80% εκ των οποίων προήλθαν από «πάρε - βάλε» των κοντών. Ο Κούζμιτς είναι ψηλός που θα προσαρμοστεί πολύ γρήγορα και επειδή έχει ένστικτο και ταχύτητα στο τελείωμα των φάσεων μπορεί να αποδειχτεί εργαλείο στα χέρια των «κοντών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου