Πειράξαμε ο ένας τον άλλο για την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ,
αστειευτήκαμε σε κάθε αφορμή που μας έδωσε το παιχνίδι, θαυμάσαμε το νέο
«τίκι τάκα» της ομάδας θαύμα του Γκουαρντιόλα, ενθαρρύναμε τον
Κριστιάνο και τους υπόλοιπους για να βάλουν γκολ ώστε να δούμε ακόμη
καλύτερο θέαμα, σχολιάσαμε τις αποφάσεις του διαιτητή και των βοηθών,
ουρλιάξαμε στη φωτοβολίδα του Αλβες που παρά λίγο να σκίσει τα δίχτυα
του Κασίγιας, προσπαθήσαμε να μπούμε στο μυαλό του Μουρίνιο, για να
φανταστούμε τι θα έλεγε στους παίκτες του στην ανάπαυλα και τι ψιθύρισε
στο αυτί του Ράμος.
Για περίπου δύο ώρες αυτοί οι πενήντα, στους οποίους αναφέρθηκα παραπάνω, βλέπαμε το clasico στη nova με το twitter στο χέρι. Εκεί «μαζευτήκαμε». Εκεί βρεθήκαμε, γίναμε μια παρέα και ψυχαγωγηθήκαμε, εκτονωθήκαμε, ξεσκάσαμε, ξεχαστήκαμε, επικοινωνήσαμε, φτιάξαμε το βράδυ μας, βάλαμε μια άνω τελεία στην κατάθλιψη, ανοίξαμε το παράθυρο κι αφήσαμε τον καθαρό αέρα του ποδοσφαίρου να γεμίσει τα πνευμόνια της ψυχής μας. Ηταν τέτοια η λαχτάρα μας να δούμε καλή μπάλα και, γι’ αυτό, τέτοιος ο ενθουσιασμός μας όταν το clasico άναψε και έγινε καλό παιχνίδι.
Την ώρα που τουϊτάραμε με τον Καρπετόπουλο, τον Τσόχο, και όλους όσους έχουν επιλέξει να μας ακολουθούν, έπιανα τον εαυτό μου να καταλαβαίνει πόσο κουράγιο θα έδινε αυτή την εποχή στον Ελληνα το ντόπιο ποδόσφαιρο αν ήταν κανονικό και έμοιαζε καθαρό, πολιτισμένο και ασφαλές. Πόσες ανάσες θα είχε δώσει στον μέσο Ελληνα, στον οποίο άλλωστε κυρίως, διαχρονικά, απευθύνεται το ποδόσφαιρο αν ήταν αυτό που ο ορισμός του «απαιτεί»: αθλητικό παιχνίδι.
Αυτή την εποχή, αυτή η κυβέρνηση, κρατά στα χέρια της μια χρυσή ευκαιρία για την επανεκκίνηση του ποδοσφαίρου. Στριμωγμένη από την έλλειψη εσόδων, η αγορά του ποδοσφαίρου περιμένει με τα χέρια ανοιχτά μια χορηγία του ΟΠΑΠ προκειμένου να καταφέρει να παραμείνει ανοιχτή, σε λειτουργία. Γι’ αυτό και είναι έτοιμη να κάνει ό,τι η κυβέρνηση της ζητήσει, προκειμένου να παραμείνει ανοιχτή, ή τουλάχιστον να μην κλείσουν τα περισσότερα μαγαζιά της, δηλαδή για να μη μοιάσει ο ποδοσφαιρικός πεζόδρομος με τους άλλους ελληνικούς εμπορικούς πεζόδρομους που έχουν γεμίσει πωλητήρια και ενοικιαστήρια και έχουν αδειάσει από κόσμο.
Αυτή η ευκαιρία της έλαχε αυτής, της σημερινής, της κυβέρνησης εθνικής ανάγκης. Δυστυχώς. Διότι ακριβώς για αυτό τον λόγο, επειδή είναι υπηρεσιακή, αυτή η κυβέρνηση πολύ δύσκολα θα καταφέρει να την εκμεταλλευτεί. Διότι αυτός ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού, δηλαδή αυτός που έχει καταφέρει να στριμώξει το ποδόσφαιρο στα σχοινιά, αυτός που πετυχαίνει αυτό που προσπαθούσαν ή ισχυρίζονταν ότι προσπαθούσαν όλοι οι υφυπουργοί Αθλητισμού της τελευταίας 20ετίας, θα αντικατασταθεί. Επειδή η Ελλάδα του νταραβεριού θα συνεχίσει να διοικείται με αυτή την αντίληψη και δεν θα προσλάβει ποτέ μάνατζερς για να την διοικήσουν.
Οι Ελληνες δεν έχουμε άλλη επιλογή. Θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε κανονική ποδοσφαιρική τροφή μόνο στο δορυφορικό μας πιάτο. Εκεί να βλέπουμε ποδόσφαιρο, αφού δεν μπορούμε να νιώσουμε ποδόσφαιρο στα δικά μας γήπεδα, στα δικά μας χώματα. Να ‘σαι καλά twitter, που μας βοηθάς να βρισκόμαστε περίπου ανέξοδα σε αυτή, την τόσο δύσκολη εποχή, για να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα που γεννά το κανονικό ποδόσφαιρο, αυτό που δεν μοιάζει με το γεμάτο τοξικά προϊόν που μας σερβίρει η αγορά της Ελλάδας.
Πηγή: aixmi.gr
Για περίπου δύο ώρες αυτοί οι πενήντα, στους οποίους αναφέρθηκα παραπάνω, βλέπαμε το clasico στη nova με το twitter στο χέρι. Εκεί «μαζευτήκαμε». Εκεί βρεθήκαμε, γίναμε μια παρέα και ψυχαγωγηθήκαμε, εκτονωθήκαμε, ξεσκάσαμε, ξεχαστήκαμε, επικοινωνήσαμε, φτιάξαμε το βράδυ μας, βάλαμε μια άνω τελεία στην κατάθλιψη, ανοίξαμε το παράθυρο κι αφήσαμε τον καθαρό αέρα του ποδοσφαίρου να γεμίσει τα πνευμόνια της ψυχής μας. Ηταν τέτοια η λαχτάρα μας να δούμε καλή μπάλα και, γι’ αυτό, τέτοιος ο ενθουσιασμός μας όταν το clasico άναψε και έγινε καλό παιχνίδι.
Την ώρα που τουϊτάραμε με τον Καρπετόπουλο, τον Τσόχο, και όλους όσους έχουν επιλέξει να μας ακολουθούν, έπιανα τον εαυτό μου να καταλαβαίνει πόσο κουράγιο θα έδινε αυτή την εποχή στον Ελληνα το ντόπιο ποδόσφαιρο αν ήταν κανονικό και έμοιαζε καθαρό, πολιτισμένο και ασφαλές. Πόσες ανάσες θα είχε δώσει στον μέσο Ελληνα, στον οποίο άλλωστε κυρίως, διαχρονικά, απευθύνεται το ποδόσφαιρο αν ήταν αυτό που ο ορισμός του «απαιτεί»: αθλητικό παιχνίδι.
Αυτή την εποχή, αυτή η κυβέρνηση, κρατά στα χέρια της μια χρυσή ευκαιρία για την επανεκκίνηση του ποδοσφαίρου. Στριμωγμένη από την έλλειψη εσόδων, η αγορά του ποδοσφαίρου περιμένει με τα χέρια ανοιχτά μια χορηγία του ΟΠΑΠ προκειμένου να καταφέρει να παραμείνει ανοιχτή, σε λειτουργία. Γι’ αυτό και είναι έτοιμη να κάνει ό,τι η κυβέρνηση της ζητήσει, προκειμένου να παραμείνει ανοιχτή, ή τουλάχιστον να μην κλείσουν τα περισσότερα μαγαζιά της, δηλαδή για να μη μοιάσει ο ποδοσφαιρικός πεζόδρομος με τους άλλους ελληνικούς εμπορικούς πεζόδρομους που έχουν γεμίσει πωλητήρια και ενοικιαστήρια και έχουν αδειάσει από κόσμο.
Αυτή η ευκαιρία της έλαχε αυτής, της σημερινής, της κυβέρνησης εθνικής ανάγκης. Δυστυχώς. Διότι ακριβώς για αυτό τον λόγο, επειδή είναι υπηρεσιακή, αυτή η κυβέρνηση πολύ δύσκολα θα καταφέρει να την εκμεταλλευτεί. Διότι αυτός ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού, δηλαδή αυτός που έχει καταφέρει να στριμώξει το ποδόσφαιρο στα σχοινιά, αυτός που πετυχαίνει αυτό που προσπαθούσαν ή ισχυρίζονταν ότι προσπαθούσαν όλοι οι υφυπουργοί Αθλητισμού της τελευταίας 20ετίας, θα αντικατασταθεί. Επειδή η Ελλάδα του νταραβεριού θα συνεχίσει να διοικείται με αυτή την αντίληψη και δεν θα προσλάβει ποτέ μάνατζερς για να την διοικήσουν.
Οι Ελληνες δεν έχουμε άλλη επιλογή. Θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε κανονική ποδοσφαιρική τροφή μόνο στο δορυφορικό μας πιάτο. Εκεί να βλέπουμε ποδόσφαιρο, αφού δεν μπορούμε να νιώσουμε ποδόσφαιρο στα δικά μας γήπεδα, στα δικά μας χώματα. Να ‘σαι καλά twitter, που μας βοηθάς να βρισκόμαστε περίπου ανέξοδα σε αυτή, την τόσο δύσκολη εποχή, για να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα που γεννά το κανονικό ποδόσφαιρο, αυτό που δεν μοιάζει με το γεμάτο τοξικά προϊόν που μας σερβίρει η αγορά της Ελλάδας.
Πηγή: aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου