Η κοινωνία του ΠΑΟΚ κατάφερε (περί κατορθώματος πρόκειται) να ακυρώσει
ακόμα κι αυτόν! Τον «μεσσία» του 2007! Τον ακύρωσε το 2012 ακριβώς
επειδή τον αναγόρευσε σε τέτοιον πριν από 4,5 χρόνια και ανέμενε τα
«θαύματά» του...
Λίγη σημασία έχει το ότι ο ίδιος ο Ζαγοράκης (στο μέτρο του δυνατού, τόσο ώστε να μην αποσυσπειρώνει, αφού η συσπείρωση του κόσμου ήταν ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης της ομάδας) δεν αποδεχόταν τη μεσσιανική ιδιότητα. Εκείνοι «μεσσία» περίμεναν και νομοτελειακά σε «προδότη» κατέληξαν...
«Ο ΠΑΟΚ θέλει πρόεδρο με αρχ κι όχι κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια» ήταν το σύνθημα «καταγγελίας» του Ζαγοράκη. Του καταλόγιζαν ότι δεν εξυγίανε οικονομικά την ΠΑΕ επειδή το άνοιγμά της είναι ακριβώς το ίδιο με εκείνο που παρέλαβε! Σοφιστεία, διότι αν το «ταμείο» του γίνεται σε σύγκριση με το τι παρέλαβε, τότε θα έπρεπε όχι να τον ωθήσουν σε παραίτηση, αλλά να τον παρακαλούν γονατιστοί να συνεχίσει...
Σε μία χώρα, λοιπόν, που το 2007 «έδεναν ακόμα τα σκυλιά με τα λουκάνικα» και το χρήμα έρεε άφρονα και άφθονο, ο Ζαγοράκης κλήθηκε να σώσει τον ΠΑΟΚ από τη λαίλαπα των προηγούμενων διοικήσεων. Η ομάδα ήταν οικονομικά στο χείλος της χρεοκοπίας και αγωνιστικά στο επίπεδο της ανυποληψίας...
Το 2012, που το χρήμα απλώς δεν υπάρχει, είναι επίτευγμα για τον «αυτοδιαχειριζόμενο» ΠΑΟΚ που τα χρέη του είναι έτσι ελέγξιμα ώστε η UEFA να του επιτρέπει να αγωνίζεται στην Ευρώπη. Και είναι επίτευγμα επιπλέον που ξαναμπήκε με όρους «ισχυρού» ρεαλιστικά (και όχι στη θεωρία ή στα περασμένα μεγαλεία) στην ποδοσφαιρική μας κούρσα την τελευταία τετραετία...
Ναι, πρωτάθλημα δεν πήρε. Ναι, στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν έπαιξε. Για να συνέβαιναν, όμως, αυτά θα έπρεπε ο (κάθε) Ζαγοράκης να έχει ξοδέψει πολύ περισσότερα, άρα η «τρύπα» θα ήταν τώρα πολλαπλάσια. Κι αν τυχόν είχε ξοδέψει πολύ λιγότερα, για να μειώσει το έλλειμμα, τότε ο ΠΑΟΚ αγωνιστικά δεν θα είχε επανέλθει...
Συνεπώς, η επιχειρηματολογία όσων τον ώθησαν στην έξοδο περιγράφεται μόνο με το «και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο». Ητοι, ψάχνανε έναν θαυματοποιό. Ε, ο Ζαγοράκης τέτοιος δεν ήταν, δεν είναι και δεν ξέρω και κανέναν άλλον που να είναι...
Πηγή: Goal
Λίγη σημασία έχει το ότι ο ίδιος ο Ζαγοράκης (στο μέτρο του δυνατού, τόσο ώστε να μην αποσυσπειρώνει, αφού η συσπείρωση του κόσμου ήταν ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης της ομάδας) δεν αποδεχόταν τη μεσσιανική ιδιότητα. Εκείνοι «μεσσία» περίμεναν και νομοτελειακά σε «προδότη» κατέληξαν...
«Ο ΠΑΟΚ θέλει πρόεδρο με αρχ κι όχι κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια» ήταν το σύνθημα «καταγγελίας» του Ζαγοράκη. Του καταλόγιζαν ότι δεν εξυγίανε οικονομικά την ΠΑΕ επειδή το άνοιγμά της είναι ακριβώς το ίδιο με εκείνο που παρέλαβε! Σοφιστεία, διότι αν το «ταμείο» του γίνεται σε σύγκριση με το τι παρέλαβε, τότε θα έπρεπε όχι να τον ωθήσουν σε παραίτηση, αλλά να τον παρακαλούν γονατιστοί να συνεχίσει...
Σε μία χώρα, λοιπόν, που το 2007 «έδεναν ακόμα τα σκυλιά με τα λουκάνικα» και το χρήμα έρεε άφρονα και άφθονο, ο Ζαγοράκης κλήθηκε να σώσει τον ΠΑΟΚ από τη λαίλαπα των προηγούμενων διοικήσεων. Η ομάδα ήταν οικονομικά στο χείλος της χρεοκοπίας και αγωνιστικά στο επίπεδο της ανυποληψίας...
Το 2012, που το χρήμα απλώς δεν υπάρχει, είναι επίτευγμα για τον «αυτοδιαχειριζόμενο» ΠΑΟΚ που τα χρέη του είναι έτσι ελέγξιμα ώστε η UEFA να του επιτρέπει να αγωνίζεται στην Ευρώπη. Και είναι επίτευγμα επιπλέον που ξαναμπήκε με όρους «ισχυρού» ρεαλιστικά (και όχι στη θεωρία ή στα περασμένα μεγαλεία) στην ποδοσφαιρική μας κούρσα την τελευταία τετραετία...
Ναι, πρωτάθλημα δεν πήρε. Ναι, στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν έπαιξε. Για να συνέβαιναν, όμως, αυτά θα έπρεπε ο (κάθε) Ζαγοράκης να έχει ξοδέψει πολύ περισσότερα, άρα η «τρύπα» θα ήταν τώρα πολλαπλάσια. Κι αν τυχόν είχε ξοδέψει πολύ λιγότερα, για να μειώσει το έλλειμμα, τότε ο ΠΑΟΚ αγωνιστικά δεν θα είχε επανέλθει...
Συνεπώς, η επιχειρηματολογία όσων τον ώθησαν στην έξοδο περιγράφεται μόνο με το «και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο». Ητοι, ψάχνανε έναν θαυματοποιό. Ε, ο Ζαγοράκης τέτοιος δεν ήταν, δεν είναι και δεν ξέρω και κανέναν άλλον που να είναι...
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου