Αν και η αλήθεια είναι πως κάθισα πολύ αργά στον
υπολογιστή μου, είπα να θυμηθώ κάποια πράγματα σε αυτά τα 4,5 χρόνια του
Θοδωρή Ζαγοράκη στον ΠΑΟΚ. Γράφει ο Σταύρος Κόλκας.
Πρώτα απ όλα, θυμάμαι την ανακούφιση που ένιωσα όταν άκουσα το ναι από
το στόμα του για να αναλάβει την ΠΑΕ. Θυμάμαι, φούσκωνε το στήθος μου
από το στρες για το που πάμε. Όποιος έχει στρεσαριστεί έντονα στο
παρελθόν, μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι εννοώ.
Θυμάμαι την προετοιμασία που φύγαμε λίγες μέρες μετά. Ανακουφισμένοι που σωθήκαμε, πάμε στο Ανόβερο και μένουμε σε ένα μοτέλ για νταλικέρηδες που δίπλα έχει μόνο Μακ Ντόναλτς και ένα καζίνο. Τίποτα άλλο.
Είναι τέτοια η ηρεμία μου όμως, που δεν με πειράζει που θα μείνω δεκαπέντε μέρες στη μέση του πουθενά. Αφού βλέπω να έρχονται καλύτερες μέρες για την ομάδα, όλα καλά.
Δεν είχα βγάλει καν τα ρούχα μου από τη βαλίτσα και πήγαμε να παίξουμε εναντίον της Μπραουσβάινγκ το πρώτο φιλικό. Πάμε χαλαρά και ξαφνικά ζω τον εφιάλτη. Το πρώτο παιχνίδι του ΠΑΟΚ του Ζαγοράκη, ήταν εκείνο το 7-0 από το χωριό.
Είχα πάρει μαζί μου δύο κουτιά παναντόλ αναβράζοντα τα οποία τελείωσαν το πρώτο τριήμερο. Το σοκ δεν γινόταν να ξεπεραστεί και εκείνη η προετοιμασία που ξεκίνησε με ανακούφιση, έγινε εφιαλτική. Δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε με ευκολία ούτε μπυραρίες.
Ο δρόμος ήταν μακρύς για να βγούμε από το τούνελ. Ο Σάντος ήρθε Σεπτέμβρη και μας ξεκαθάρισε από τη πρώτη συνέντευξη Τύπου το λούκι που θα βγάλουμε. Στο πηγαδάκι μετά.
Είχαμε τον Ζαγοράκη να μας κοιτάει ήρεμος και να λέει πως δεν πρέπει να φοβόμαστε τον Πορτογάλο. Ήταν καλά τότε και είχε αυτοπεποίθηση. Είχε την καύλα που του έλλειπε στο τέλος και την αναζητούσε από εμάς.
Στηρίξαμε τον Σάντος γιατί ο ηγέτης του ΠΑΟΚ ήταν σίγουρος για την επιλογή του και ο ίδιος ο Πορτογάλος μας έπειθε ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα.
Εκείνη τη χρονιά πονέσαμε, πάλι είχε λαϊκά δικαστήρια, πάλι δεχθήκαμε πίεση ως ρεπόρτερ εμείς, ο ΠΑΟΚ ως οργανισμός. Το πλάνο πήγε μια χαρά. Ο ΠΑΟΚ ναι μεν δεν πέτυχε εκείνη τη σεζόν αλλά κατάφερε να βρει τον χρόνο για την επόμενη. Δύο μήνες προετοιμασίας με παίκτες που τους κοιτούσα και δεν πίστευα πως ήρθαν στον ΠΑΟΚ. Είχε μπει και ο Ζήσης στη ζωή μας από τον περασμένο Γενάρη και ο Ζαγοράκης με τον Σάντος είχαν άλλο ένα στήριγμα.
Ο Σάντος κατηγορήθηκε για τη δήλωση με τις σαρδέλες τόσο άκομψα λίγους μήνες πριν, όμως μέσα από τις πράξεις φάνηκε το πόσο δίκαιο είχε. Η στήριξη του Ζαγοράκη στον Πορτογάλο, αποτελεί παράδειγμα παραγοντικής συμπεριφοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κυρίως όταν μιλάμε για μεγάλη ομάδα.
Ο ΠΑΟΚ άλλαξε επίπεδο, ο Σάντος με τον Βρύζα έβαλαν τον Γενάρη άλλες δύο σημαντικές πινελιές, τον Λίνο και τον Σορλέν, υπήρχαν Κοντρέρας, Κονσεϊσάο, Μουσλίμοβιτς, Μάρκος Αντόνιο κτλ και ο Γκαρσία που δεν είχε εγκλιματιστεί ακόμη στη χώρα μας.
Τερματίσαμε 2οι λόγω Κάκου και εκεί φάνηκε η πρώτη βασική αδυναμία του Ζαγοράκη. Το παρασκήνιο.
Ακούει πολλά για την αντιμετώπιση του ΠΑΟΚ από το κοινό της ομάδας και μάλλον τον εκνευρίζει η φράση «ο Ζαγοράκης πρέπει να μάθει να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι».
Φέρνει τον Βασίλη Γκαγκάτση στον ΠΑΟΚ και εκεί υπάρχει η πρώτη ρήξη με τους οργανωμένους, νομίζω δικαιολογημένη από τη πλευρά τους αλλά και κίνηση που είχε λογική από την πλευρά του. Ήθελε να δυναμώσει στο παρασκήνιο και ουδέποτε ήταν οπαδός για να κατανοήσει το τι σημαίνει Βασίλης Γκαγκάτσης για τους οργανωμένους του ΠΑΟΚ. Για άλλους που γνωρίζουν καλύτερα τον πρώην πρόεδρο της ΕΠΟ, ήταν εύκολο να το καταπιούν.
Ο ΠΑΟΚ γνωρίζει τον αποκλεισμό από τη Χίρενφέιν, ο οποίος δείχνει καταστροφικός αλλά εν τέλει, δίνει τη δυνατότητα στην ομάδα να χτυπήσει τον τίτλο. Έναν τίτλο που θα έπαιρνε αν στο ξεκίνημα της σεζόν δεν την έστηναν … παντού. Μέχρι να φύγει ο Γκαγκάτσης. Στη Τρίπολη, στη Νέα Σμύρνη τουλάχιστον ύποπτες διαιτησίες και θυμάμαι είμαι μέσα στο γήπεδο του Πανιωνίου όταν μαθαίνω πως Βιολίδης και Γκαγκάτσης συμφώνησαν ουσιαστικά ως προς την παραίτηση του τελευταίου.
Αμέσως μετά, γίνεται η ιστορία φυγής του Ζαγοράκη για προσωπικούς λόγους. Τότε πρέπει να ήταν που μπήκε μπροστά ο Βρύζας. Ο τρόπος που επέστρεψε ο Ζαγοράκης δεν μου άρεσε, αν και πολλές φορές άκουσα διαφορετικά πράγματα για αυτή την ιστορία από τις δύο πλευρές. Νομίζω πως εκείνη η ρήξη έδιωξε τον Σάντος από την ομάδα, ο οποίος μάλλον δεν είχε τη διάθεση να κάνει τον κυανόκρανο και κάπου εκεί κλονίστηκε για πρώτη φορά η εμπιστοσύνη μου στον πρόεδρο.
Ο ΠΑΟΚ μετά από αυτή την ιστορία Γκαγκάτση γίνεται τρένο αλλά χωρίς σπρώξιμο. Χτίζει το μέταλλό του και παιχνίδι κλειδί ήταν εκείνο στο Καραϊσκάκη. Το γκολ του Εντίνιο μας δίνει να καταλάβουμε πως μπορούμε. Η ΚΕΔ μας στέλνει τον Τριτσώνη στα εκτός έδρας αλλά κατά ένα μαγικό τρόπο δεν μπορεί να μας κάνει καλά. Στα Γιάννενα κερδίζουμε ενώ παίζουμε με δέκα, στη Ξάνθη στο 12΄είμαστε 0-2 ενώ στο κρίσιμο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στη Τούμπα δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Η δεύτερη στιγμή που κλονίζομαι σοβαρά με την τακτική χαμηλών τόνων του Ζαγοράκη, είναι το Βικελίδης. Ήθελα να αντιμετωπιστεί το παιχνίδι ως ο προάγγελος του τρίτου παγκοσμίου πολέμου και έβλεπα τον επίσημο ΠΑΟΚ να είναι ήσυχος για την επιλογή Σπάθα. Ο Πιλάβιος τότε, διαβεβαίωνε τον ΠΑΟΚ πως ο Σπάθας θα είναι πενήντα – πενήντα. Και ο ΠΑΟΚ έφαγε.
Τελικά βγαίνουμε 2η μέσω πλέι οφ και το καλοκαίρι πλέον, ο ΠΑΟΚ αρχίζει και δε μου αρέσει χωρίς Σάντος. Η επιλογή Μπερέτα, μία βιαστική επιλογή Βρύζα που δεν ήθελε τον Δερμιτζάκη, η επιλογή αμέσως μετά του τελευταίου, η παρουσία του Χάβου, επέστρεψαν στο μυαλό μου εικόνες δύσκολες αν και με τον τελευταίο υπήρξαν στιγμές που πίστεψα πως νιώθει προπονητικά πολύ καλά. Απλά δεν είχε την υποδομή να αντέξει την πίεση.
Ο Βρύζας έχει φύγει, ο Βιολίδης το ίδιο λόγω των επιχειρηματικών του προβλημάτων, ο Σάντος τον ίδιο και γενικά ο ΠΑΟΚ έχασε σε προσωπικότητα και έγινε η ομάδα του προέδρου του. Αυτή η περίοδος ήταν και η πλέον καταστροφική για τον Ζαγοράκη. Χωρίς ανθρώπους με πυγμή γύρω του, τα πήρε όλα πάνω του ενώ οι απαιτήσεις είχαν γίνει τεράστιες. Παρόλα αυτά, φτάσαμε στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ, ενώ δεν παίξαμε Τσάμπιονς Λιγκ από ένα γκολ οφσάιντ του Ζιλμπέρτο Σίλβα.
Άργησε να αντιληφθεί τι συμβαίνει με το οικονομικό, άργησε να πάρει τα μηνύματα που έπρεπε από την κοινή γνώμη. Έφτασε στο σημείο να παίζει κουκλοθέατρο με έναν Φλωρίδη μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε.
Όλα τα λάθη έγιναν σε εκείνο το διάστημα και αυτό που προσπαθώ να καταλάβω είναι το αν φταίμε και εμείς που τον αφήσαμε μόνο ή αν ο ίδιος επέλεξε τον δρόμο της μοναξιάς. Μήπως βολευτήκαμε με την παρουσία του; Μήπως υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του; Λίγο απ όλα. Όλοι έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης στην όχι και τόσο ομαλή αποχώρησή του. Εγώ έτσι το αισθάνομαι.
Γράφοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω και χωρίς να σταθώ σε προπονητικά κέντρα, υποδομές κτλ, είμαι υποχρεωμένος να ευχαριστήσω δημοσίως τον Θοδωρή Ζαγοράκη για τα συναισθήματα που μου προσέφερε η εποχή του.
Για το ότι υπήρξαν στιγμές που ως ΠΑΟΚτσής αισθάνθηκα ανίκητος, για το φούσκωμα στο στήθος μου φεύγοντας νικητής δύο φορές σερί από το Καραϊσκάκη, για την τρέλα που μου έδωσε δικαίωμα να πουλήσω ως ΠΑΟΚτσής περνώντας από τη Πόλη, τον Άμστερνταμ Αρίνα, το Ζάγκρεμπ, το Γουάιτ Χαρτ Λέιν. Φτιάχνοντας μία ομάδα που ποτέ δεν λύγισε χωρίς να ματώσει τον αντίπαλο.
Διαβάζω σε αυτά τα καταραμένα social media πολλά παιδιά να πιστεύουν πως ο λαός του ΠΑΟΚ έδωσε αυτές τις διακρίσεις στην ομάδα, ως απάντηση της αγιοποίησης του Ζαγοράκη που επιχειρείται από άλλους που είναι υπέρ του.
Κανένας λαός δεν πρόκοψε χωρίς ηγέτη και θα πρέπει όλοι να το καταλάβουν αυτό. Ας κοιτάξουμε λίγο την κοινωνική μας ζωή και θα το καταλάβουμε.
Ο Ζαγοράκης δεν είναι ούτε Γούμενος, ούτε Μπατατούδης. Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΟΚ βοήθησε την ομάδα να εξελιχθεί μέχρι εκεί που το επέτρεψαν οι δυνάμεις του. Απλά υπήρξαν στιγμές που στα μάτια μας έδειχνε Σούπερμαν και ίσως για αυτό απογοητευτήκαμε όταν είδαμε πως έχει ταβάνι. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι μετά τον Παντελάκη – από αυτούς που έζησα έστω και λίγο – που άφησε τόσο έντονο το στίγμα του.
Η ιστορία έχει καταγράψει για τον Ζαγοράκη τα πάντα και απλά περιμένουμε να δούμε αν θα μπορέσει να βρεθεί ο άνθρωπος που θα εξελίξει τον ΠΑΟΚ από εκεί που τον πήγε.
Η συγκυρία της κρίσης, δεν βοηθάει και πολύ τον Βρύζα να πάρει τη σκυτάλη. Ας κάνουμε λοιπόν όλοι την αυτοκριτική μας και ας δούμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε τον νυν πρόεδρο να συνεχίσει το δικό του έργο.
Ο δρόμος είναι πάρα πολύ δύσκολος και δεν χωράει μικρόψυχους.
Πηγή: paok24.com
Θυμάμαι την προετοιμασία που φύγαμε λίγες μέρες μετά. Ανακουφισμένοι που σωθήκαμε, πάμε στο Ανόβερο και μένουμε σε ένα μοτέλ για νταλικέρηδες που δίπλα έχει μόνο Μακ Ντόναλτς και ένα καζίνο. Τίποτα άλλο.
Είναι τέτοια η ηρεμία μου όμως, που δεν με πειράζει που θα μείνω δεκαπέντε μέρες στη μέση του πουθενά. Αφού βλέπω να έρχονται καλύτερες μέρες για την ομάδα, όλα καλά.
Δεν είχα βγάλει καν τα ρούχα μου από τη βαλίτσα και πήγαμε να παίξουμε εναντίον της Μπραουσβάινγκ το πρώτο φιλικό. Πάμε χαλαρά και ξαφνικά ζω τον εφιάλτη. Το πρώτο παιχνίδι του ΠΑΟΚ του Ζαγοράκη, ήταν εκείνο το 7-0 από το χωριό.
Είχα πάρει μαζί μου δύο κουτιά παναντόλ αναβράζοντα τα οποία τελείωσαν το πρώτο τριήμερο. Το σοκ δεν γινόταν να ξεπεραστεί και εκείνη η προετοιμασία που ξεκίνησε με ανακούφιση, έγινε εφιαλτική. Δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε με ευκολία ούτε μπυραρίες.
Ο δρόμος ήταν μακρύς για να βγούμε από το τούνελ. Ο Σάντος ήρθε Σεπτέμβρη και μας ξεκαθάρισε από τη πρώτη συνέντευξη Τύπου το λούκι που θα βγάλουμε. Στο πηγαδάκι μετά.
Είχαμε τον Ζαγοράκη να μας κοιτάει ήρεμος και να λέει πως δεν πρέπει να φοβόμαστε τον Πορτογάλο. Ήταν καλά τότε και είχε αυτοπεποίθηση. Είχε την καύλα που του έλλειπε στο τέλος και την αναζητούσε από εμάς.
Στηρίξαμε τον Σάντος γιατί ο ηγέτης του ΠΑΟΚ ήταν σίγουρος για την επιλογή του και ο ίδιος ο Πορτογάλος μας έπειθε ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα.
Εκείνη τη χρονιά πονέσαμε, πάλι είχε λαϊκά δικαστήρια, πάλι δεχθήκαμε πίεση ως ρεπόρτερ εμείς, ο ΠΑΟΚ ως οργανισμός. Το πλάνο πήγε μια χαρά. Ο ΠΑΟΚ ναι μεν δεν πέτυχε εκείνη τη σεζόν αλλά κατάφερε να βρει τον χρόνο για την επόμενη. Δύο μήνες προετοιμασίας με παίκτες που τους κοιτούσα και δεν πίστευα πως ήρθαν στον ΠΑΟΚ. Είχε μπει και ο Ζήσης στη ζωή μας από τον περασμένο Γενάρη και ο Ζαγοράκης με τον Σάντος είχαν άλλο ένα στήριγμα.
Ο Σάντος κατηγορήθηκε για τη δήλωση με τις σαρδέλες τόσο άκομψα λίγους μήνες πριν, όμως μέσα από τις πράξεις φάνηκε το πόσο δίκαιο είχε. Η στήριξη του Ζαγοράκη στον Πορτογάλο, αποτελεί παράδειγμα παραγοντικής συμπεριφοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κυρίως όταν μιλάμε για μεγάλη ομάδα.
Ο ΠΑΟΚ άλλαξε επίπεδο, ο Σάντος με τον Βρύζα έβαλαν τον Γενάρη άλλες δύο σημαντικές πινελιές, τον Λίνο και τον Σορλέν, υπήρχαν Κοντρέρας, Κονσεϊσάο, Μουσλίμοβιτς, Μάρκος Αντόνιο κτλ και ο Γκαρσία που δεν είχε εγκλιματιστεί ακόμη στη χώρα μας.
Τερματίσαμε 2οι λόγω Κάκου και εκεί φάνηκε η πρώτη βασική αδυναμία του Ζαγοράκη. Το παρασκήνιο.
Ακούει πολλά για την αντιμετώπιση του ΠΑΟΚ από το κοινό της ομάδας και μάλλον τον εκνευρίζει η φράση «ο Ζαγοράκης πρέπει να μάθει να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι».
Φέρνει τον Βασίλη Γκαγκάτση στον ΠΑΟΚ και εκεί υπάρχει η πρώτη ρήξη με τους οργανωμένους, νομίζω δικαιολογημένη από τη πλευρά τους αλλά και κίνηση που είχε λογική από την πλευρά του. Ήθελε να δυναμώσει στο παρασκήνιο και ουδέποτε ήταν οπαδός για να κατανοήσει το τι σημαίνει Βασίλης Γκαγκάτσης για τους οργανωμένους του ΠΑΟΚ. Για άλλους που γνωρίζουν καλύτερα τον πρώην πρόεδρο της ΕΠΟ, ήταν εύκολο να το καταπιούν.
Ο ΠΑΟΚ γνωρίζει τον αποκλεισμό από τη Χίρενφέιν, ο οποίος δείχνει καταστροφικός αλλά εν τέλει, δίνει τη δυνατότητα στην ομάδα να χτυπήσει τον τίτλο. Έναν τίτλο που θα έπαιρνε αν στο ξεκίνημα της σεζόν δεν την έστηναν … παντού. Μέχρι να φύγει ο Γκαγκάτσης. Στη Τρίπολη, στη Νέα Σμύρνη τουλάχιστον ύποπτες διαιτησίες και θυμάμαι είμαι μέσα στο γήπεδο του Πανιωνίου όταν μαθαίνω πως Βιολίδης και Γκαγκάτσης συμφώνησαν ουσιαστικά ως προς την παραίτηση του τελευταίου.
Αμέσως μετά, γίνεται η ιστορία φυγής του Ζαγοράκη για προσωπικούς λόγους. Τότε πρέπει να ήταν που μπήκε μπροστά ο Βρύζας. Ο τρόπος που επέστρεψε ο Ζαγοράκης δεν μου άρεσε, αν και πολλές φορές άκουσα διαφορετικά πράγματα για αυτή την ιστορία από τις δύο πλευρές. Νομίζω πως εκείνη η ρήξη έδιωξε τον Σάντος από την ομάδα, ο οποίος μάλλον δεν είχε τη διάθεση να κάνει τον κυανόκρανο και κάπου εκεί κλονίστηκε για πρώτη φορά η εμπιστοσύνη μου στον πρόεδρο.
Ο ΠΑΟΚ μετά από αυτή την ιστορία Γκαγκάτση γίνεται τρένο αλλά χωρίς σπρώξιμο. Χτίζει το μέταλλό του και παιχνίδι κλειδί ήταν εκείνο στο Καραϊσκάκη. Το γκολ του Εντίνιο μας δίνει να καταλάβουμε πως μπορούμε. Η ΚΕΔ μας στέλνει τον Τριτσώνη στα εκτός έδρας αλλά κατά ένα μαγικό τρόπο δεν μπορεί να μας κάνει καλά. Στα Γιάννενα κερδίζουμε ενώ παίζουμε με δέκα, στη Ξάνθη στο 12΄είμαστε 0-2 ενώ στο κρίσιμο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στη Τούμπα δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Η δεύτερη στιγμή που κλονίζομαι σοβαρά με την τακτική χαμηλών τόνων του Ζαγοράκη, είναι το Βικελίδης. Ήθελα να αντιμετωπιστεί το παιχνίδι ως ο προάγγελος του τρίτου παγκοσμίου πολέμου και έβλεπα τον επίσημο ΠΑΟΚ να είναι ήσυχος για την επιλογή Σπάθα. Ο Πιλάβιος τότε, διαβεβαίωνε τον ΠΑΟΚ πως ο Σπάθας θα είναι πενήντα – πενήντα. Και ο ΠΑΟΚ έφαγε.
Τελικά βγαίνουμε 2η μέσω πλέι οφ και το καλοκαίρι πλέον, ο ΠΑΟΚ αρχίζει και δε μου αρέσει χωρίς Σάντος. Η επιλογή Μπερέτα, μία βιαστική επιλογή Βρύζα που δεν ήθελε τον Δερμιτζάκη, η επιλογή αμέσως μετά του τελευταίου, η παρουσία του Χάβου, επέστρεψαν στο μυαλό μου εικόνες δύσκολες αν και με τον τελευταίο υπήρξαν στιγμές που πίστεψα πως νιώθει προπονητικά πολύ καλά. Απλά δεν είχε την υποδομή να αντέξει την πίεση.
Ο Βρύζας έχει φύγει, ο Βιολίδης το ίδιο λόγω των επιχειρηματικών του προβλημάτων, ο Σάντος τον ίδιο και γενικά ο ΠΑΟΚ έχασε σε προσωπικότητα και έγινε η ομάδα του προέδρου του. Αυτή η περίοδος ήταν και η πλέον καταστροφική για τον Ζαγοράκη. Χωρίς ανθρώπους με πυγμή γύρω του, τα πήρε όλα πάνω του ενώ οι απαιτήσεις είχαν γίνει τεράστιες. Παρόλα αυτά, φτάσαμε στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ, ενώ δεν παίξαμε Τσάμπιονς Λιγκ από ένα γκολ οφσάιντ του Ζιλμπέρτο Σίλβα.
Άργησε να αντιληφθεί τι συμβαίνει με το οικονομικό, άργησε να πάρει τα μηνύματα που έπρεπε από την κοινή γνώμη. Έφτασε στο σημείο να παίζει κουκλοθέατρο με έναν Φλωρίδη μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε.
Όλα τα λάθη έγιναν σε εκείνο το διάστημα και αυτό που προσπαθώ να καταλάβω είναι το αν φταίμε και εμείς που τον αφήσαμε μόνο ή αν ο ίδιος επέλεξε τον δρόμο της μοναξιάς. Μήπως βολευτήκαμε με την παρουσία του; Μήπως υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του; Λίγο απ όλα. Όλοι έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης στην όχι και τόσο ομαλή αποχώρησή του. Εγώ έτσι το αισθάνομαι.
Γράφοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω και χωρίς να σταθώ σε προπονητικά κέντρα, υποδομές κτλ, είμαι υποχρεωμένος να ευχαριστήσω δημοσίως τον Θοδωρή Ζαγοράκη για τα συναισθήματα που μου προσέφερε η εποχή του.
Για το ότι υπήρξαν στιγμές που ως ΠΑΟΚτσής αισθάνθηκα ανίκητος, για το φούσκωμα στο στήθος μου φεύγοντας νικητής δύο φορές σερί από το Καραϊσκάκη, για την τρέλα που μου έδωσε δικαίωμα να πουλήσω ως ΠΑΟΚτσής περνώντας από τη Πόλη, τον Άμστερνταμ Αρίνα, το Ζάγκρεμπ, το Γουάιτ Χαρτ Λέιν. Φτιάχνοντας μία ομάδα που ποτέ δεν λύγισε χωρίς να ματώσει τον αντίπαλο.
Διαβάζω σε αυτά τα καταραμένα social media πολλά παιδιά να πιστεύουν πως ο λαός του ΠΑΟΚ έδωσε αυτές τις διακρίσεις στην ομάδα, ως απάντηση της αγιοποίησης του Ζαγοράκη που επιχειρείται από άλλους που είναι υπέρ του.
Κανένας λαός δεν πρόκοψε χωρίς ηγέτη και θα πρέπει όλοι να το καταλάβουν αυτό. Ας κοιτάξουμε λίγο την κοινωνική μας ζωή και θα το καταλάβουμε.
Ο Ζαγοράκης δεν είναι ούτε Γούμενος, ούτε Μπατατούδης. Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΟΚ βοήθησε την ομάδα να εξελιχθεί μέχρι εκεί που το επέτρεψαν οι δυνάμεις του. Απλά υπήρξαν στιγμές που στα μάτια μας έδειχνε Σούπερμαν και ίσως για αυτό απογοητευτήκαμε όταν είδαμε πως έχει ταβάνι. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι μετά τον Παντελάκη – από αυτούς που έζησα έστω και λίγο – που άφησε τόσο έντονο το στίγμα του.
Η ιστορία έχει καταγράψει για τον Ζαγοράκη τα πάντα και απλά περιμένουμε να δούμε αν θα μπορέσει να βρεθεί ο άνθρωπος που θα εξελίξει τον ΠΑΟΚ από εκεί που τον πήγε.
Η συγκυρία της κρίσης, δεν βοηθάει και πολύ τον Βρύζα να πάρει τη σκυτάλη. Ας κάνουμε λοιπόν όλοι την αυτοκριτική μας και ας δούμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε τον νυν πρόεδρο να συνεχίσει το δικό του έργο.
Ο δρόμος είναι πάρα πολύ δύσκολος και δεν χωράει μικρόψυχους.
Πηγή: paok24.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου