Ζαγοράκη να το ξέρεις...

Ο Σωτήρης Μήλιος γράφει στο sday.gr για την αποχώρηση του Θοδωρή Ζαγοράκη από την προεδρία του ΠΑΟΚ και για το τι κατάφερε κατά τη διάρκεια της θητείας του.

Ο οπαδός είναι περίεργο ον. Ακατανόητο. Δεν ξέρει τι θέλει. Για την ακρίβεια ξέρει τι θέλει. Τα πάντα! Ακόμα κι αν αυτά αλληλοσυγκρούονται.

Τι πρόεδρο θέλει για την ομάδα του; Καταρχήν πρέπει να είναι... λεφτάς. Και... χοσάδας. Να μην είναι «καβούριας» και να τα σπρώχνει χοντρά στην ομάδα. Ακόμα κι αν αυτό είναι επιχειρηματικά λάθος, ακόμα και αν αυτά τα έξοδα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Στα... τέτοια μας.
Ο «πρόεδρας» οφείλει να φέρνει συνέχεια νέους παικταράδες, αλλιώς δεν... επενδύει! Αλλιώς ας καθόταν σπιτάκι του. Πρέπει να έχει πιστοποιητικό οπαδικών φρονημάτων, να έχει ξελαρυγγιαστεί για την ομάδα, να έχει φάει κάγκελο για αυτήν. Θέλουμε να έχει κύρος, προσωπικότητα, να μπορεί να συσπειρώσει, να εμπνεύσει όραμα, να έχει μακρόχρονο αλλά και βραχυπρόθεσμο πλάνο, να είναι του σαλονιού, αλλά και του λιμανιού. Να έχει λέγειν, ηγετική προσωπικότητα, αλλά να είναι και της πιάτσας. Να χτυπάει τη γροθιά στο τραπέζι και να κάνουν όλοι μόκο. Να ακούνε τα βήματα από το σκαρπίνι του και να τρέμουν. Να είναι πρώτη μούρη στα επίσημα, αλλά άμα λάχει να κάνει και μπούκες στα καμαράκια των διαιτητών. Να δηλώνει υπέρμαχος του 50-50%, αλλά να ελέγχει το παρασκήνιο, πάντα για να μην του την φέρουν πισώπλατα οι εχθροί. Να τραβιέται στην προπόνηση και να τα χώνει γκάζια στους παίκτες, όταν οι καλοπληρωμένες φίρμες το ρίχνουν στο σορολόπ, να ακολουθεί την ομάδα στις εκδρομές, να πωρώνεται με αυτήν, αν γίνεται να σιγοτραγουδάει και κανένα σύνθημα. Θέλουμε να ελέγχει επικοινωνιακά το παιχνίδι, να δίνει και δύο-τρία μεροκάματα δεξιά και αριστερά, να έχει φθηνά εισιτήρια, να τρέχει στα κρατητήρια για να βγάλει τους δικούς μας που άδικα τους μπουζουριάσανε, να εξασφαλίζει τσάμπα εκδρομές, να τα έχει καλά με τους κυβερνητικούς για να ρεγουλάρει τα χρέη, να φέρνει μάγκες προπονητές και να τους διώχνει άμα δεν κάνουνε. Α! Επίσης πρέπει η ομάδα του να παίζει μπαλάρα, να φέρνει τίτλους (αν γίνεται να μην χάνει κανέναν), να μην πουλάει κανέναν, να οργανώνει ακαδημίες, να κόψει το σβέρκο του για να φτιάξει νέο γήπεδο, να μην πουλάει κανέναν, να «κλέβει» και κανέναν παίκτη από τους αιώνιους αντιπάλους. 

Συγνώμη, αλλά αυτό το πράγμα δεν υπάρχει. Ενας συνηθισμένος πρόεδρος σε οποιαδήποτε ποδοσφαιρική ομάδα είναι απλά η... μόστρα. Το εκτελεστικό όργανο, που εγκρίνει ή απορρίπτει. Όλα τα παραπάνω είναι προεδρικές «υποχρεώσεις» μόνο στο... Ελλάντα.


Ο Θοδωρής Ζαγοράκης ξεκίνησε την προεδρική του θητεία στον ΠΑΟΚ από απλή... «καύλα». Αυτή για την οποία έλεγε στην τελευταία του συνέντευξη τύπου ότι δεν την βλέπει πλέον γύρω του. Ξεκίνησε με άγνοια κινδύνου. Αν ήξερε τι τον περίμενε θα ήταν... βλαξ να ρισκάρει την υστεροφημία του. Το που ήταν ο ΠΑΟΚ π.Ζ (προ Ζαγοράκη) και που σήμερα που αποχωρεί μετά από 4,5 χρόνια είναι γνωστό τοις πάσι. Το τι στιγμές έζησε ο οπαδός του ΠΑΟΚ αυτή την εποχή «revolution» όπως βαφτίστηκε είναι επίσης γνωστό. Κι όλα αυτά με μία απλή διαχειριστική διοίκηση πρωτοδικείου, που στηρίχθηκε στην αγάπη, το μεράκι, την γνώση, την προσωπική δουλειά μιας παρέας ποδοσφαιρανθρώπων. Ναι, έγιναν λάθη. Χοντρά ίσως. Η ΠΑΕ δεν στελεχώθηκε ποτέ από τεχνοκράτες. Δεν αναπτύχθηκε εταιρικά. Εμεινε στον μεσαίωνα σε ότι αφορά το μάρκετινγκ και την εξέλιξη της εισροής εσόδων. Έγιναν σπατάλες. Το έλλειμμα δεν μειώθηκε ποτέ, αφού προτιμήθηκε η αγωνιστική ανάταση,. Η διοίκηση παρέμεινε παρέα και δεν διοίκησε με ψυχρούς αριθμούς, αλλά με συναίσθημα. Δεν άκουσα κανέναν, προ Χριστό προφήτη να λέει όχι σε μεταγραφές και ανανεώσεις συμβολαίων. Το ανάθεμα πάντα πέφτει μετά. 

Μετά από χρόνια ο ΠΑΟΚ ακούστηκε και στην Ευρώπη και για άλλο λόγο εκτός από απληρωσιές και επεισόδια. Έζησε μεγάλα βράδια και πήρε ιστορικά αποτέλεσματα. Διεκδίκησε στα ίσα πρωτάθλημα ως το τέλος. Έφερε προπονητές τεράστιας εμβέλειας. Έφερε παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Εξέλιξε τους δικούς του. Έγινε ξανά ελκυστικό μαγαζί στην πιάτσα. Έβγαλε πρωτοφανείς δημοκρατικές διαδικασίες οικονομικής ενημέρωσης. Έσπασε το ρεκόρ στα διαρκείας. Άρχισε να βλέπει ξανά τα εγχώρια ντέρμπι από  θέση φαβορί και με αέρα υπεροχής. Ξανάγινε μέγεθος ισοβαρές σε όλα τα επίπεδα με τους τρεις του Π.Ο.Κ. Άρχισαν ξανά να τον φοβούνται.
Μέχρι που... έφτασε η κυβερνητική φθορά. Αυτή από την οποία δεν έχει γλιτώσει ουδείς ηγέτης. Θα γλίτωνε ο Ζαγοράκης «που δεν έφερε ούτε ένα κυπελλάκι να 'ούμε»; Από την στιγμή που η συσπείρωση χάθηκε και ο Ζαγοράκης σταμάτησε να είναι πρόσωπο καθολικής αποδοχής οι εξελίξεις είχαν χρονολογηθεί. Έμενε το ρέκβιεμ. Δεν ήρθε με κομψό τρόπο. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε την θητεία του με το σύνθημα: «Ζαγοράκη να το ξέρεις, το πρωτάθλημα εσύ θα μας το φέρεις», έφυγε σχεδόν κυνηγημένος από την «Τούμπα» πριν καν τελειώσει το ματς με τον Ατρόμητο αναρωτούμενος: «το κακό έκανα στον ΠΑΟΚ και μου φέρονται έτσι;».

Αντί επιλόγου αντιγράφω την ταιριαστή ρήση του αμερικανού συγγραφέα Τζιμ Ρον: «Το δύσκολο για τον ηγέτη είναι να είναι δυνατός, αλλά όχι αυταρχικός. Να είναι ευγενικός, αλλά όχι αδύναμος. Να είναι τολμηρός, αλλά όχι παλικαράς. Να είναι προσεκτικός, αλλά όχι αδρανής. Να είναι μετριόφρων, αλλά όχι ντροπαλός. Να είναι περήφανος, αλλά όχι αλαζονικός. Να έχει χιούμορ, χωρίς να είναι σαχλός». Να έχει γερό στομάχι και κλειστά αυτιά θα προσέθετα. Δεν ξέρω αν ο Ζήσης Βρύζας αποδειχθεί ικανότερος, μακάρι για να τον ΠΑΟΚ να γίνει έτσι και να μακροημερεύσει στην προεδρική καρέκλα παρά την προγραμματική δήλωση: «Μέχρι τον Μάιο και βλέπουμε». Για τον ΠΑΟΚ όμως είναι αδιανόητη πολυτέλεια, αφέλεια, σαχλαμάρα να... καίει με τόση ευκολία μία από τις ελάχιστες σημαίες που παρήγαγε τις δύο τελευταίες δεκαετίες, όπου την προεδρική καρέκλα του Ζαγοράκη ζέσταναν τύποι όπως ο Γούμενος, ο Μπατατούδης. Δεν χρειάζεται να το γράψει η ιστορία. Το βλέπουμε με τα ματάκια μας. Ο Ζαγοράκης ως πρόεδρος κατάφερε περισσότερα από ότι σαν παίκτης στον ΠΑΟΚ! Τον ξύπνησε. Τον έκανε να πετάξει ξανά. Τον συσπείρωσε. Τον μεγάλωσε. Με τα όποια λάθη και αδυναμίες του. Να 'σαι καλά... «σκύλε». Ξέρεις εσύ...