Τελικά, ούτε ο Μουρίνιο μπορεί...

Ο Γεράσιμος Μανωλίδης γράφει για τη… μαύρη σελίδα στο βιογραφικό του Ζοσέ Μουρίνιο.

Ακόμα και οι καλύτεροι, αυτή που αφήνουν εποχή, που δεν χρειάζεται να μείνουν κι άλλο στο προσκήνιο για να εξασφαλίσουν υστεροφημία, που είναι ήδη πετυχημένοι, έχουν «μαύρες» σελίδες στο βιογραφικό τους. Μία τέτοια, είναι η Ρεάλ Μαδρίτης για τον Ζοσέ Μουρίνιο.

Η θητεία του εκεί έχει ακόμα μισή σεζόν για να ολοκληρωθεί, αν πιστέψουμε τα ισπανικά δημοσιεύματα που θέλουν τον Πορτογάλο να αποχωρεί -ότι και να γίνει- στο τέλος της σεζόν. Καμία αντίρρηση. Δεν πρέπει να βγαίνουν συμπεράσματα για ένα «κεφάλαιο», προτού αυτό ολοκληρωθεί. Και το κεφάλαιο «Ρεάλ» δεν έχει ολοκληρωθεί για τον «εκλεκτό».

Σε αυτό όμως, έχει ήδη αποτύχει. Κυρίως για τον εαυτό του, για τις μεθόδους του, για το τι πρεσβεύει ο προπονητής Μουρίνιο. Οτι κι αν συμβεί με τη «Βασίλισσα», που αυτή τη στιγμή είναι φαβορί για το πρωτάθλημα. Ο λόγος δεν είναι φυσικά η... Μπαρτσελόνα, αυτή καθαυτή. Αυτή η έκδοση των «μπλαουγκράνα» δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί. Ακόμα κι αν στον πάγκο υπάρχει ένα δυνατός «σκακιστής». Ενδεχομένως να είναι το καλύτερο σύνολο που εμφανίστηκε ποτέ σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ο χρόνος θα δείξει. Στην περίπτωση του Μουρίνιο θα είναι άδικο να τον απομυθοποιηθεί επειδή δεν μπόρεσε να σταματήσει την «Μπάρτσα». Οταν άφησε την Ιντερ για τους «μερένχες» ήξερε ότι έχει να τα βάλει με ένα «θηρίο». Παράσημο και μόνο που πήρε το ρίσκο να... λερωθεί και να το αντιμετωπίσει. Έστω κι αν το δυνατό «εγώ» του πίστευε ότι θα τα καταφέρει τελικά κι ήταν αυτό που τον οδήγησε στο να πάρει αυτή την απόφαση.

Αυτό που δεν μπόρεσε ο Μουρίνιο είναι να... εφαρμόσει τον εαυτό του στη Ρεάλ. Κι ας φάνηκε ότι το καλοκαίρι θα τα καταφέρει, όταν «έστειλε» τον Χόρχε Βαλντάνο (τεχνικός διευθυντής). Ο «Special One» δεν έγινε αγαπητός στο κοινό, ούτε στον πρόεδρο, ούτε στον Τύπο, ούτε στους παίκτες. Το μότο του ήταν συγκεκριμένο. «Η πειθαρχία φέρνει την επιτυχία». Η πειθαρχία δεν ήρθε ποτέ.

Ο πρόεδρος των Μαδριλένων, Φλορεντίνο Πέρεθ, συμφώνησε στην αποχώρηση του το καλοκαίρι. Ο Μάσιμο Μοράτι (Ιντερ) τον παρακαλούσε να μείνει στο Μιλάνο. Στην Τσέλσι τα αποδυτήρια ήταν άβατο. Στη Ρεάλ η «Marca» συνεχίζει να μαθαίνει τα πάντα. Τόσο στην Λονδρέζους, όσους και στους «νερατζούρι» είχε κόντρες, με τους Τέρι, Λάμπαρντ, Ντρογκμπά, Ζανέτι, Σνάιντερ, Ετό. Ολοι τους όμως, παρά τις διαφωνίες ήταν έτοιμοι να βάλουν το πόδι τους στη φωτιά για πάρτη του. Να παίξουν ακόμα και... μπακ (Ετό) αν χρειαστεί. Σχεδόν τον λάτρευαν. Γι' αυτούς ήταν ο... πολύς Ζοσέ Μουρίνιο. Στους Παγκόσμιους Πρωταθλητές Ικερ Κασίγιας και Σέρχιο Ράμος όμως, του περίσσιου τουπέ αυτά δεν περνάνε. Κι ας έχει στο ρόστερ ένα κάρο συμπατριώτες του (Ρονάλντο, Κοεντράο, Πέπε, Καρβάλιο). Τους Ισπανούς δεν τους «κέρδισε».

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, στη Ρεάλ του Μουρίνιο οι Κασίγιας και Ράμος θα έμεναν για ένα-δυο ματς εκτός ενδεκάδας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες στη Ρεάλ του Μουρίνιο οι στιχομυθίες ανάμεσα στον ίδιο και τους παίκτες του, δεν θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η Ρεάλ Του Μουρίνιο δεν θα είχε και Κακά, και Εζίλ στην ενδεκάδα της για ένα παιχνίδι στο «Καμπ Νόου». Αλλά στη Ρεάλ, που όλοι έχουν λόγο, που ο κόσμος της θέλει να τη βλέπει μόνο επιθετική και όχι να «κλέβει» ένα παιχνίδι, που δεν αρκεί ένας τίτλος, ή το ότι είναι πρώτη στη βαθμολογία, αλλά να κερδίζει τα «clasicos», ούτε ο Μουρίνιο μπορεί να φέρει φυσιολογικές συνθήκες.