Ο... γαλανόλευκος "Ρεχακλής"

του Βασίλη Μαυρόπουλου

Χαιρετώ του πάντες και ελπίζω να περνάτε καλά. Χαθήκαμε ε; Δυστυχώς! Τελευταία φορά που τα είπαμε η Μπαρτσελόνα ήταν φαβορί για την κατάκτηση της Primera Division... Τι να κάνεις όμως; Στην εποχή που ζούμε πρέπει να είσαι πολυάσχολος για να επιβιώσεις και αυτό είναι κάτι που σου αποσπά χρόνο από άλλες δραστηριότητες που σ' ευχαριστούν και αγαπάς. Πολιτικός αναλυτής όμως δεν ήμουν ποτέ και ούτε σκοπεύω να γίνω και μιας και το θεμα είναι χιλιοειπωμένο, ας το κλείσουμε κάπου εδώ.

Για να περάσουμε στο διά ταύτα, λοιπόν (ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί το λένε έτσι) θα σάς αναφέρω μόνο ένα όνομα: Όττο Ρεχάγκελ... Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι το παρόν άρθρο γράφεται με την αφορμή ενός δώρου που μου έφεραν κάποιοι καλοί μου φίλοι από μία εκδρομή τους στη Γερμανία. Ένα έμβλημα της Χέρτα Βερολίνου του Όττο Ρεχάγκελ!

Τι σημαίνει, όμως, αυτό το όνομα για τους Έλληνες φιλάθλους; Κατά τη δεκαετή παρουσία του στον πάγκο της Εθνικής οι περισσότεροι κατάλαβαν (μεταξύ αυτών κι εγώ) ότι πρόκειται για μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Είναι ένας προπονητής του οποίου οι επιλογές σχεδόν πάντα αμφισβητούνταν από τους "γνώστες" και "ειδήμονες" του ποδοσφαίρου και σχεδόν πάντα δικαιωνόταν, με αποκορύφωμα, φυσικά, την κατάκτηση του Euro 2004 με κάτι άσημους Μπασινάδες, Φύσσες, Σεϊταρίδηδες, Κατσουράνηδες και Χαριστέες. Και, όμως, αυτός ο άνθρωπος λιδορήθηκε το 2008, γιατί πολλοί (οι "ειδήμονες" που αναφέρθηκαν πριν, πάλι) πίστευαν ότι η Ελλάδα είχε γίνει ξαφνικά Βραζιλία και θα σάρωνε τις Διεθνείς Διοργανώσεις. Αποκλείστηκε από τη φάση των ομίλων γνωρίζοντας τρεις ήττες, όμως αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Τι έφερε το Mundial του 2010; Κωλοτούμπες και την ελάχιστη (για να μη γίνουμε και πολύ γλυκούληδες ξαφνικά) αναγνώριση προς το πρόσωπο του ποδοσφαιρικού μας Όθωνα. Έφυγε, γιατί ο κύκλος του στν Εθνική έκλεισε και λογικό, καθώς όλοι οι κύκλοι (πετυχημένοι ή αποτυχημένοι) κλείνουν. Αυτή είναι η μοίρα τους. Το μόνο που μπορεί, ίσως, να καταλογιστεί στον "Ρεχακλή" είναι ότι άφησε την Εθνική να τον ξεπεράσει, όχι φυσικά σε οντότητα (αυτό πολύ δύσκολο να γίνει), αλλά σε εποχή. Η επιμονή (εμμονή) του στα ίδια και τα ίδια πρόσωπα είναι άλλωστε χαρακτηριστική. Μόνο αυτό.

Ως γνήσιος ποδοσφαιράνθρωπος δε θα μπορούσε να μείνει έξω από το ποδόσφαιρο για πολύ καιρό και αποδέχτηκε την πρόταση της Χέρτα Βερολίνου, επιστρέφοντας στην Bundesliga, την οποία αγάπησε και εκεί όπου αγαπήθηκε όσο λίγοι. Και όχι άδικα, αφού εκεί ήταν που πρωτοέδειξε τα διαπιστευτήριά του. Σε μια ομάδα που φοράει και πάλι γαλανόλευκα. Στη Χέρτα Βερολίνου, της οποίας το έμβλημα έχει, ήδη, κρεμαστεί στο δωμάτιό μου. Δεν ξέρω αν θα πετύχει και πάλι και δεν ξέρω αν έχει και ιδιαίτερη σημασία να πετύχει, αφού έτσι κι αλλιώς εκεί η αξία του αναγνωρίζεται από τους πάντες. Αλλά, τι ξέρουν και οι Γερμανοί τώρα; Σάμπως έχουν μακροχρόνια παράδοση στο ποδόσφαιρο; Κάτι ο "Ρεχακλής", πάντως, κάτι το δώρο, ίσως βρω επιτέλους γερμανική ομάδα που να συμπαθήσω.

Τι σου κάνει, όμως, ένα έμβλημα, ε; Ολόκληρο δοκίμιο σε εμπνέει να γράψεις...
Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα!