Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης...
Τον ζήλευα και τον ζηλεύω πάντα με λύσσα γιατί… αυτός και όχι εγώ; Ποτέ όμως ακόμα και ένα «ακραίο αθλητικό φαινόμενο» δεν άλλαξε τον τρόπο που βλέπω ένα άθλημα. Αν δεν το γούσταρα και πριν δεν θα με τρελάνει επειδή μια ομάδα από τη χώρα μου σήκωσε μια κούπα ή πέτυχε μια μεγάλη πρόκριση. Αντίθετα οι στιγμές μετά από μια μεγάλη επιτυχία είναι πάντα δυσβάσταχτες για την ίδια… την επιτυχία και το έρμο το (όποιο) άθλημα. Γιατί αυτό γίνεται πλέον η χαρά του κάθε πικραμένου. Ειδικά σε αυτή τη χώρα που η μοναδική πραγματική λαγνεία είναι αυτή της υπερβολής.
Το «άγιο» twitter το βράδυ μετά την πρόκριση του ΑΠΟΕΛ επί της Λιόν παραλίγο να καταρρεύσει από το βάρος της ακατάσχετης εθνικοπατριωτικής εκσπερμάτισης σε συνδυασμό με την χαρακτηριστική ελληνική καταγγελία της παπαρολογίας. Εκεί όπου πρέπει πίσω από ένα πραγματικό γεγονός να ανακαλύπτεις την «άτιμη την κενωνία» και να ανασύρεις το πρότυπο «Ξανθόπουλος» από τα ράφια των πνευματικών και λεκτικών κλισέ για να πεις κάτι παραπάνω από αυτό που βλέπεις. Από αυτό που υπάρχει πραγματικά και το οποίο δεν χρειάζεται κανέναν σχολιασμό.
Οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ κόντρα στη Λιόν πέτυχαν κάτι μοναδικό γι’ αυτούς και την ομάδα τους. Μοναδικό μέχρι την επόμενη φορά. Δεν μας θάμπωσαν με την ποιότητα του ποδοσφαίρου τους, όπως δεν το έκανε και η εθνική μας το 2004 αλλά με το μέγεθος και την αποτελεσματικότητά της μαχητικότητάς τους. Βλέποντας πριν τον αγώνα την ενδεκάδα της κυπριακής ομάδας, έλεγες πως τέτοια πράγματα συμβαίνουν μόνο στο football manager και πάλι με το ζόρι. Η ιστορίες του Χιώτη, του Πουρσαϊτίδη, του (απόντα) Κόντη και του Γιοβάνοβιτς από μόνες τους θα είχαν γίνει κινηματογραφική ταινία στις ΗΠΑ. Φτάνουν στην επιτυχία σε μια ηλικία που άλλοι θα άνοιγαν καφετέριες με τα λεφτά που έβγαλαν και με το μη αναμενόμενο «όχημα». Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει λόγος να γίνουν σαπουνόπερα στην Ελλάδα.
Επειδή όμως σε αυτή τη χώρα τα «στερνά τιμούν τα πρώτα» έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Χύθηκε πολύ δάκρυ για τους «αποτυχημένους» που έφυγαν με αυτή τη στάμπα από την Ελλάδα και πήγαν να φτιάξουν το θαύμα του ΑΠΟΕΛ. Πουλάει το θέμα δεν λέω, αλλά μια απλή αναζήτηση θα μας βοηθούσε να πανηγυρίσουμε αυτές τις υπέροχες στιγμές και να κλείσουμε το θέμα εκεί.
Ολοι αυτοί είχαν και τον χρόνο και τις συμμετοχές και τις ευκαιρίες τους στις ομάδες που έπαιξαν στην Ελλάδα. Κανένας δεν τους έστειλε με καίκι βράδυ από τη Ραφήνα στην Κύπρο γιατί κινδύνευαν να τους εκτελέσουν. Οι περισσότεροι βρήκαν καλύτερα λεφτά και πήγαν. Αν βρήκαν και ηρεμία δεν το ξέρω γιατί και στην Κύπρο το μπινελίκι πάει σύννεφο στο γήπεδο.
Δεν υπάρχει λοιπόν κάτι περισσότερο να διδαχθούμε από την επιτυχία του ΑΠΟΕΛ πέρα από την μαγκιά όλων αυτών των ανθρώπων που φτιάχνουν αυτό το μικρό θαύμα στην ηλικία μάλιστα που το καταφέρνουν (οι περισσότεροι). Και είναι οι μόνοι που μπορούν να λένε ότι γουστάρουν. Οι παπαριές ημών των υπολοίπων απλά αδικούν αυτή την προσπάθεια…
Πηγή: theinsiders.gr
Τον ζήλευα και τον ζηλεύω πάντα με λύσσα γιατί… αυτός και όχι εγώ; Ποτέ όμως ακόμα και ένα «ακραίο αθλητικό φαινόμενο» δεν άλλαξε τον τρόπο που βλέπω ένα άθλημα. Αν δεν το γούσταρα και πριν δεν θα με τρελάνει επειδή μια ομάδα από τη χώρα μου σήκωσε μια κούπα ή πέτυχε μια μεγάλη πρόκριση. Αντίθετα οι στιγμές μετά από μια μεγάλη επιτυχία είναι πάντα δυσβάσταχτες για την ίδια… την επιτυχία και το έρμο το (όποιο) άθλημα. Γιατί αυτό γίνεται πλέον η χαρά του κάθε πικραμένου. Ειδικά σε αυτή τη χώρα που η μοναδική πραγματική λαγνεία είναι αυτή της υπερβολής.
Το «άγιο» twitter το βράδυ μετά την πρόκριση του ΑΠΟΕΛ επί της Λιόν παραλίγο να καταρρεύσει από το βάρος της ακατάσχετης εθνικοπατριωτικής εκσπερμάτισης σε συνδυασμό με την χαρακτηριστική ελληνική καταγγελία της παπαρολογίας. Εκεί όπου πρέπει πίσω από ένα πραγματικό γεγονός να ανακαλύπτεις την «άτιμη την κενωνία» και να ανασύρεις το πρότυπο «Ξανθόπουλος» από τα ράφια των πνευματικών και λεκτικών κλισέ για να πεις κάτι παραπάνω από αυτό που βλέπεις. Από αυτό που υπάρχει πραγματικά και το οποίο δεν χρειάζεται κανέναν σχολιασμό.
Οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ κόντρα στη Λιόν πέτυχαν κάτι μοναδικό γι’ αυτούς και την ομάδα τους. Μοναδικό μέχρι την επόμενη φορά. Δεν μας θάμπωσαν με την ποιότητα του ποδοσφαίρου τους, όπως δεν το έκανε και η εθνική μας το 2004 αλλά με το μέγεθος και την αποτελεσματικότητά της μαχητικότητάς τους. Βλέποντας πριν τον αγώνα την ενδεκάδα της κυπριακής ομάδας, έλεγες πως τέτοια πράγματα συμβαίνουν μόνο στο football manager και πάλι με το ζόρι. Η ιστορίες του Χιώτη, του Πουρσαϊτίδη, του (απόντα) Κόντη και του Γιοβάνοβιτς από μόνες τους θα είχαν γίνει κινηματογραφική ταινία στις ΗΠΑ. Φτάνουν στην επιτυχία σε μια ηλικία που άλλοι θα άνοιγαν καφετέριες με τα λεφτά που έβγαλαν και με το μη αναμενόμενο «όχημα». Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει λόγος να γίνουν σαπουνόπερα στην Ελλάδα.
Επειδή όμως σε αυτή τη χώρα τα «στερνά τιμούν τα πρώτα» έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Χύθηκε πολύ δάκρυ για τους «αποτυχημένους» που έφυγαν με αυτή τη στάμπα από την Ελλάδα και πήγαν να φτιάξουν το θαύμα του ΑΠΟΕΛ. Πουλάει το θέμα δεν λέω, αλλά μια απλή αναζήτηση θα μας βοηθούσε να πανηγυρίσουμε αυτές τις υπέροχες στιγμές και να κλείσουμε το θέμα εκεί.
Ολοι αυτοί είχαν και τον χρόνο και τις συμμετοχές και τις ευκαιρίες τους στις ομάδες που έπαιξαν στην Ελλάδα. Κανένας δεν τους έστειλε με καίκι βράδυ από τη Ραφήνα στην Κύπρο γιατί κινδύνευαν να τους εκτελέσουν. Οι περισσότεροι βρήκαν καλύτερα λεφτά και πήγαν. Αν βρήκαν και ηρεμία δεν το ξέρω γιατί και στην Κύπρο το μπινελίκι πάει σύννεφο στο γήπεδο.
Δεν υπάρχει λοιπόν κάτι περισσότερο να διδαχθούμε από την επιτυχία του ΑΠΟΕΛ πέρα από την μαγκιά όλων αυτών των ανθρώπων που φτιάχνουν αυτό το μικρό θαύμα στην ηλικία μάλιστα που το καταφέρνουν (οι περισσότεροι). Και είναι οι μόνοι που μπορούν να λένε ότι γουστάρουν. Οι παπαριές ημών των υπολοίπων απλά αδικούν αυτή την προσπάθεια…
Πηγή: theinsiders.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου