Με μια τουλάχιστον νίκη στο δυο παιχνίδια στο Ισραήλ ο Παναθηναϊκός
φέρνει τη σειρά ξανά στο ΟΑΚΑ – αν και καθόλου απίθανο δεν θα μου φανεί
να κερδίσει δυο φορές στο Ισραήλ και να ξεμπερδεύει.
Αυτά, δεν τα λέω κάτω από κανένα οπαδικό πρίσμα, αλλά κοιτάζοντας στο παρελθόν. Τη χρονιά του triple – crown, ο Παναθηναϊκός είχε χάσει επίσης το δεύτερο εντός έδρας παιχνίδι, πήγε στην Ιταλία κι έκανε δυο νίκες. Πέρυσι, πήγε σαν αουτσάιντερ στη Βαρκελώνη, έχασε το πρώτο ματς στις λεπτομέρειες και πήρε το δεύτερο παλικαρίσια. Και στις δυο αυτές περιπτώσεις, περισσότερο είχε πληγωθεί ο εγωισμός του, παρά είχε τσαλακωθεί αγωνιστικά: οι Ιταλοί ήταν σίγουροι για την πρόκριση μετά το break, το ίδιο και οι υπερόπτες Καταλανοί. Αμφότεροι, είδαν τα final – four από τον καναπέ τους, με την ίδια κατάληξη: την κούπα σε πράσινα χέρια.
Το ίδιο πράγμα, ο πληγωμένος εγωισμός, όπλισε και τα χέρια των παικτών της Μακάμπι το βράδυ της Πέμπτης: ο Παναθηναϊκός τη διέλυσε την Τρίτη στο παρκέ, τα ΜΜΕ στο Ισραήλ την ξέσκισαν, ο Πίνι Γκέρσον και άλλοι γκουρού έσταξαν χολή για τον Μπλατ και τους παίκτες του κι όλα αυτά τους αφύπνισαν. Και μπορεί τελικά η Μακάμπι να νίκησε από κάτι απίθανα σουτ του Μπλου εκτός λογικής και πάνω σε άμυνα, αλλά αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι η εικόνα της σε όλο το ματς ήταν πιο πειθαρχημένη, πιο «λογική» και πιο πειστική απ’ αυτή του Παναθηναϊκού.
Τι έκανε ο Παναθηναϊκός; Έμεινε πίσω στο σκορ και μετά άρχισε να μπουμπουνάει τρίποντα για να μαζέψει τη διαφορά, μόν που τον χορό των τριπόντων τον είχε σύρει από πολύ νωρίτερα ως επιλογή και όχι ως ανάγκη. Το κατάφερε να φέρει το ματς στα ίσια, αλλά αυτό είναι μπάσκετ ειδικών συνθηκών κι όχι το οργανωμένο μπάσκετ που ζητούν οι προπονητές – μια ματιά στα πόσα δίποντα και πόσα τρίποντα σούταραν οι δυο ομάδες, θα σας πείσει. Αυτού του είδους το μπάσκετ, όπως τα είδαμε, το ξεχνάμε: αποκλείεται ο Ομπράντοβιτς να επιτρέψει ξανά κάτι τέτοιο στο Ισραήλ, εκτός αν οι περιστάσεις το επιβάλουν στα τελευταία λεπτά. Αλλά παιχνίδι που θα πάει απ’ την αρχή σε σουτ απ΄την περιφέρεια κι όχι μοιρασμένο – με τις περισσότερες επιθέσεις από κοντά και έμφαση στα πικ’εν’ρολ, μην περιμένει κανείς.
Και ναι, είναι «κολαστήριο» το γήπεδο της Μακάμπι. Αλλά για μια ομάδα που έχει κάνει τη διαδρομή Κόλαση – Παράδεισος κάτι σαν Καλογρέζα – Κηφισιά, αυτό δεν λέει και πολλά…
ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr
Αυτά, δεν τα λέω κάτω από κανένα οπαδικό πρίσμα, αλλά κοιτάζοντας στο παρελθόν. Τη χρονιά του triple – crown, ο Παναθηναϊκός είχε χάσει επίσης το δεύτερο εντός έδρας παιχνίδι, πήγε στην Ιταλία κι έκανε δυο νίκες. Πέρυσι, πήγε σαν αουτσάιντερ στη Βαρκελώνη, έχασε το πρώτο ματς στις λεπτομέρειες και πήρε το δεύτερο παλικαρίσια. Και στις δυο αυτές περιπτώσεις, περισσότερο είχε πληγωθεί ο εγωισμός του, παρά είχε τσαλακωθεί αγωνιστικά: οι Ιταλοί ήταν σίγουροι για την πρόκριση μετά το break, το ίδιο και οι υπερόπτες Καταλανοί. Αμφότεροι, είδαν τα final – four από τον καναπέ τους, με την ίδια κατάληξη: την κούπα σε πράσινα χέρια.
Το ίδιο πράγμα, ο πληγωμένος εγωισμός, όπλισε και τα χέρια των παικτών της Μακάμπι το βράδυ της Πέμπτης: ο Παναθηναϊκός τη διέλυσε την Τρίτη στο παρκέ, τα ΜΜΕ στο Ισραήλ την ξέσκισαν, ο Πίνι Γκέρσον και άλλοι γκουρού έσταξαν χολή για τον Μπλατ και τους παίκτες του κι όλα αυτά τους αφύπνισαν. Και μπορεί τελικά η Μακάμπι να νίκησε από κάτι απίθανα σουτ του Μπλου εκτός λογικής και πάνω σε άμυνα, αλλά αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι η εικόνα της σε όλο το ματς ήταν πιο πειθαρχημένη, πιο «λογική» και πιο πειστική απ’ αυτή του Παναθηναϊκού.
Τι έκανε ο Παναθηναϊκός; Έμεινε πίσω στο σκορ και μετά άρχισε να μπουμπουνάει τρίποντα για να μαζέψει τη διαφορά, μόν που τον χορό των τριπόντων τον είχε σύρει από πολύ νωρίτερα ως επιλογή και όχι ως ανάγκη. Το κατάφερε να φέρει το ματς στα ίσια, αλλά αυτό είναι μπάσκετ ειδικών συνθηκών κι όχι το οργανωμένο μπάσκετ που ζητούν οι προπονητές – μια ματιά στα πόσα δίποντα και πόσα τρίποντα σούταραν οι δυο ομάδες, θα σας πείσει. Αυτού του είδους το μπάσκετ, όπως τα είδαμε, το ξεχνάμε: αποκλείεται ο Ομπράντοβιτς να επιτρέψει ξανά κάτι τέτοιο στο Ισραήλ, εκτός αν οι περιστάσεις το επιβάλουν στα τελευταία λεπτά. Αλλά παιχνίδι που θα πάει απ’ την αρχή σε σουτ απ΄την περιφέρεια κι όχι μοιρασμένο – με τις περισσότερες επιθέσεις από κοντά και έμφαση στα πικ’εν’ρολ, μην περιμένει κανείς.
Και ναι, είναι «κολαστήριο» το γήπεδο της Μακάμπι. Αλλά για μια ομάδα που έχει κάνει τη διαδρομή Κόλαση – Παράδεισος κάτι σαν Καλογρέζα – Κηφισιά, αυτό δεν λέει και πολλά…
ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου