10. ΖΛΑΤΑΝ ΙΜΠΡΑΪΜΟΒΙΤΣ
Η τεχνική του βρίσκεται σε απίστευτο επίπεδο, εφάμιλλο των Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο. Από τους πλέον προικισμένους σωματικά και εγκεφαλικά και γι αυτό μπήκε στη λίστα. Με την Εθνική Σουηδίας άλλωστε είναι απίθανο να κατακτήσει Μουντιάλ ή EURO. Δεν γίνεται ωστόσο, να παραγνωρίσεις τα όσα κάνει εντός γηπέδου. Κανείς τόσο ψηλός δεν χειρίστηκε ποδοσφαιρικά το σώμα του με τέτοιο εκπληκτικό και ευφυή τρόπο. Ο Ιμπρα πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο με τον Αγιαξ πριν μεγαλουργήσει στην Ιταλία (τέσσερις σεζόν κορυφαίος στη Σέριε Α') με Γιουβέντους (2 πρωταθλήματα που του αφαιρέθηκαν εξαιτίας του Calciopoli), Ιντερ (3 πρωταθλήματα, 2 Σούπερ Καπ) και Μίλαν (1 πρωτάθλημα, 1 Σούπερ Καπ). Και με τη Μπαρτσελόνα όμως πρόσθεσε και ακόμα καλύτερες κούπες (1 πρωτάθλημα, 1 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης και 1 Μουντιάλ Συλλόγων).
9. ΟΥΓΚΟ ΣΑΝΤΣΕΣ
Υπήρξε απίστευτος killer. Οπορτουνιστής όσο λίγοι, έβαζε το κεφάλι και τα πόδια του στη φωτιά (απίστευτα ψαράκια και ψαλιδάκια). Κάθε γκολ το πανηγύριζε με κωλοτούμπα. Οπότε μόνο στην Πριμέρα έκανε 394 τέτοιες (πρώτος ξένος σκόρερ στην ισπανική λίγκα). Αναδείχτηκε πέντε φορές πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα και μία στην Ευρώπη 1989-'90). Τότε έβαλε 38 γκολ επίδοση που αποτέλεσε ρεκόρ όλων των εποχών στην Ισπανία μέχρι πέρυσι που τον ξεπέρασε ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Πήρε δύο τίτλους στο Μεξικό με την UNAM, για να μετακομίσει στην Ατλέτικο (1 Κύπελλο, 1 Σούπερ Καπ) και να πάρει προαγωγή για τη Ρεάλ. Με τη μεγάλη ομάδα της Βασίλισσας πήρε πέντε σερί τίτλους (1986-'90), 1 Κύπελλο, 3 Σούπερ Καπ και 1 UEFA (1986).
8.ΚΑΡΛ ΧΑΪΝΤΣ ΡΟΥΜΕΝΙΓΚΕ
Ο μοναδικός Γερμανός πέραν του Φραντς Μπεκενμπάουερ που γνώρισε τέτοια καταξίωση στην Ευρώπη. Το 1980 και το 1981 του δόθηκε η Χρυσή Μπάλα. Την πρώτη κυρίως επειδή ήταν ο κορυφαίος της Δυτικής Γερμανίας στην κατάκτηση του EURO και την επόμενη διότι έκανε τρομερές εμφανίσεις και στο Πρωταθλητριών, όπου αποκλείστηκε από την μετέπειτα νικήτρια Λίβερπουλ στα ημιτελικά. Εκείνες τις χρονιές οδήγησε τη Μπάγερν και στην κατάκτηση της Μπουντεσλίγκα (και 2 Κυπέλλων, 1 Σούπερ Καπ), ενώ το 1975 και το 1976 είχε πανηγυρίσει το Πρωταθλητριών. Πολύ δυνατός, γρήγορος, έξυπνος που έπαιζε και για το σύνολο, συνέθεσε μαζί με τους Λόταρ Ματέους, Αντρέας Μπρέμε την Γερμανική τριάδα της Ιντερ στα μέσα των '80ς, συμβάλλοντας στο Σκουντέτο του 1985. Με την Εθνική (45 γκολ σε 97 ματς) εκτός του EURO, έφτασε σε δύο τελικούς Μουντιάλ (1982, 1986), αλλά ηττήθηκε από Ιταλία και Αργεντινή αντίστοιχα (έχει εννέα γκολ σε όλα τα Μουντιάλ).
7. ΡΑΟΥΛ
Τι και αν έφυγε από τη Ρεάλ για να παίξει λίγο ακόμα το τόπι με την Σάλκε, ο Ραούλ είναι μαζί με τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο οι ποδοσφαιριστές που έχουν γιγαντώσει τον μύθο της Βασίλισσας. Πριν φύγει βέβαια φρόντισε σε 16 χρόνια (1994-'00) να σπάσει όλα τα ρεκόρ (σκοραρίσματος 323, συμμετοχών 741) με τη λευκή φανέλα. Συνολικά με τη Ρεάλ έχει 11 ρεκόρ σε Ισπανία και Ευρώπη, ενώ είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ (73) και συνολικά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (74)! Ο Ραούλ είναι ίσως ο πιο εγκεφαλικός παίκτης της εν λόγω λίστας. Οι τρόποι που σκοράρει είναι εκπληκτικοί και ιδίως οι λόμπες στην κίνηση με ένα... χάιδεμα της μπάλας. Είναι ο μοναδικός που έχει ανακηρυχτεί MVP στην Πριμέρα 5 φορές και 4 φορές πρώτος σκόρερ. Με τους Μαδριλένους τα πήρε όλα (εκτός του Κυπέλλου) και όχι απλά από μία φορά. Τα 3 Τσάμπιονς Λιγκ (1998, 2000, 2002), το 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης (2002), τα 2 Διηπειρωτικά (1998, 2002), τα 6 πρωταθλήματα, τα 4 Σούπερ Καπ Ισπανίας. Το 2001 ήταν δεύτερος στην ψηφοφορία για την Χρυσή Μπάλα πίσω από τον Μάικλ Οουεν. Είναι δεύτερος σκόρερ (44 γκολ σε 102 ματς) με την Εθνική Ισπανίας. Και στη Σάλκε όμως έδωσε αμέσως κάτι από τη μαγεία του, οδηγώντας της στο Κύπελλο, το Σούπερ Καπ και τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
6. ΡΟΜΑΡΙΟ
Ο Μαραντόνα που τον γούσταρε επειδή ήταν και εκείνος κάπως ... αλητάκος, τον είχε αποκαλέσει: «ο κορυφαίος στα τελειώματα φάσεων που έχω δει ποτέ!» Βέβαια δεν χρειαζόταν αυτό το τεράστιο παράσημο για να αξιολογήσουμε θετικά τα επιτεύγματα του. Και δεν ήταν μόνο όσα έκανε με την Dream team της Μπαρτσελόνα. Ο «Μπαϊσίνιο» (σ.σ.: κοντούλης) ήταν ασταμάτητος στις επελάσεις του, καθώς χάρη στο χαμηλό κέντρο βάρους του άλλαζε απίστευτα εύκολα κατευθύνσεις. Είχε και τρομερό ξεπέταγμα που του έδινε πλεονέκτημα και όπως είπε και ο Ντιεγκίτο... τέλεια τελειώματα. Ο ίδιος υποστηρίζει πως έχει βάλει 1.47 γκολ σε 1.256 ματς, ενώ η FIFA επισήμως του αναγνωρίζει λιγότερα (929). Τις κορυφαίες επιδόσεις τις έχει στατιστικά με την Αϊντχόφεν (163 γκολ σε 165 ματς), με την οποία κατέκτησε 3 πρωταθλήματα και 1 Κύπελλο. Με τη Μπάρτσα πρόσθεσε ακόμα μία λίγκα και 1 Σούπερ Καπ και με τη Βάσκο Ντα Γκάμα 1 Μπραζιλεϊράο. Κορυφαία στιγμή του όμως ήταν το Μουντιάλ του 1994, όπου οδήγησε την Εθνική Βραζιλίας (55 γκολ σε 70 συμμ.) στον τίτλο και ανακηρύχτηκε κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης, ενώ με τη Σελεσάο πανηγύρισε ακόμα 2 Κόπα Αμέρικα (1989, 1997). Δύο μήνες νωρίτερα είχε χάσει με τη Μπάρτσα από τη Μίλαν τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα.
5. ΕΟΥΣΕΜΠΙΟ
Ο Μαύρος Πάνθηρας ήταν ο μεγαλύτερος Πορτογάλος (αν και γεννημένος στην Αγκόλα) όλων των εποχών. Επαιξε 15 χρόνια (1960-'75) στην κορυφαία ομάδα που έχει βγάλει η χώρα, εκείνη την Μπενφίκα που έδωσε το παρών σε πέντε τελικούς Πρωταθλητριών σε οκτώ χρόνια, κατακτώντας τους δύο εξ αυτών (1961, 1962). Τρεις φορές πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, δύο ακόμα που πήρε το Χρυσό Παπούτσι και επτά πρώτος σκόρερ στην Πορτογαλία. Η ταχύτητα και η δύναμη του ήταν ασύγκριτη για την εποχή και συνδυαζόταν τέλεια με τεχνική, εξυπνάδα και ένα σουτ που σκότωνε. Με τους Αετούς της Λισσαβόνας πήρε 11 πρωταθλήματα, 5 Κύπελλα και το 1965 του δόθηκε η Χρυσή Μπάλα. Αυτή πήγε να την πάρει ακόμα δύο φορές (1962, 1966), αλλά τερμάτισε δεύτερος. Με την Εθνική Πορτογαλίας έκανε τη διαφορά στο Μουντιάλ του 1966, οδηγώντας την στην 3η θέση, ενώ εκείνος αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ και δεύτερος καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης.
4. ΓΚΕΡΝΤ ΜΙΛΕΡ
Εχει χαρακτηριστεί από τη FIFA ως ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών. Κοντός, ελαφρώς χοντρούλης και με κάθε άλλο παρά ποδοσφαιρικό σουλούπι. Και όμως υπήρξε ο μεγαλύτερος οπορτουνιστής και αποτελεσματικός φορ περιοχής που γνώρισε ποτέ το άθλημα. Ηταν το χαμηλό κέντρο βάρος, το ξεπέταγμα στα μικρά σπριντ και πάνω απ' όλα το μοναδικό ένστικτο του killer. Τα 66 γκολ σε 74 παρουσίες σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις (τον περνάει μόνο ο Ραούλ), τα 68 σε 62 παρουσίες με τη Δυτική Γερμανία και τα 487 σε 555 ματς πρωταθλήματος κάθε άλλο παρά αδιάφορα μπορείς να τα προσπεράσεις. Οσο για τίτλους; Αμέτρητους: Με τη Μπάγερν πήρε σερί 3 Πρωταθλητριών (1974, 1975, 1976), 1 Κυπελλούχων (1967), 4 πρωταθλήματα, ισάριθμα Κύπελλα και 1 Διηπειρωτικό. Και με την Εθνική όμως σάρωσε με το Μουντιάλ (με 14 γκολ δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών πίσω από τον Ρονάλντο) του 1974 (είχε παίξει το 1966 στον χαμένο τελικό από την Αγγλία) και το EURO του 1972. Με αυτά κι αυτά του δόθηκε η Χρυσή Μπάλα το 1970, ενώ δύο σεζόν (1970, 1972) πήρε και το Χρυσό Παπούτσι.
3. ΜΑΡΚΟ ΦΑΝ ΜΠΑΣΤΕΝ
Γέμιζε την περιοχή όσο λίγοι. Δυστυχώς όμως σταμάτησε στα ντουζένια του (31 ετών) εξαιτίας τραυματισμού. Ισως να ήταν ο πληρέστερος φορ περιοχής που έχει υπάρξει ποτέ. Η κλάση και η άνεση στις κινήσεις παρά το ύψος του (1,88) ήταν εκπληκτικές. Μπορούσε να σουτάρει στην κίνηση, να κάνει ψαλιδάκια, ψαράκια και να βάζει το κορμί του στη φωτιά για το γκολ. Στην ιστορία του ποδοσφαίρου έχει μείνει ανεξίτηλο το βολ πλανέ του στον τελικό του EURO του 1988 (MVP και πρώτος σκόρερ με 5 γκολ). Ηταν ο μεγάλος τίτλος της καριέρας του και της Εθνικής Ολλανδίας. Ο Φαν Μπάστεν είναι ό τέταρτος της κλειστής... συντροφιάς ( Κρόιφ, Πλατινί, Μέσι) που έχει στη συλλογή του την Χρυσή Μπάλα (1988, 1989, 1992). Οι ατομικές διακρίσεις του ως σκόρερ είναι αμέτρητες, με κορυφαία όλων το Χρυσό Παπούτσι του 1986. Οσο για τις συλλογικές διακρίσεις του; Αφού πήρε 3 πρωταθλήματα, ισάριθμα Κύπελλα και 1 UEFA (1987) με τον Αγιαξ, μετακόμισε στη Μίλαν, όπου σχημάτισε με τους Ρούουντ Γκούλιτ, Φρανκ Ράικαρντ την εκπληκτική ολλανδική τριπλέτα στη μεγάλη ομάδα του Αρίγκο Σάκι και μετέπειτα του Φάμπιο Καπέλο. Μαζί έσπασαν τα κοντέρ με 3 Πρωταθλητριών (1989, 1990, 1994), ισάριθμα Σούπερ Καπ Ευρώπης, 2 Διηπειρωτικά (1989, 1990), 4 πρωταθλήματα και ισάριθμα Σούπερ Καπ Ιταλίας. Τα δύο αρνητικά της καριέρας του με την Εθνική ήταν πως έχασε το πέναλτι στα ημιτελικά του EURO του 1992 και ότι δεν σκόραρε ποτέ σε Μουντιάλ.
2.ΑΛΦΡΕΔΟ ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ
Ισως και να έπρεπε να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας. Σύμφωνα με τους παλιούς ήταν ισάξιος των Πελέ, Μαραντόνα. Η στήλη όμως δεν μπορεί να βάλει κανέναν φορ στο πλευρό του Ρονάλντο. Εκτος των άλλον ο Αργεντινός παικταράς είχε στο πλευρό του τεράστιους συμπαίκτες και αυτό εκτόξευσε ακόμα περισσότερο τον μύθο του. Η αλήθεια είναι πως τα 526 σε 660 γκολ πρωταθλήματος μόνο αμελητέο νούμερο δεν είναι. Τον αποκάλεσαν Ξανθιά Σαΐτα για το ξεπέταγμα του στα πρώτα μέτρα στην περιοχή, όπου ήταν πραγματικά άπιαστος για την εποχή. Δυστυχώς για εκείνον πέρασε τα πρώτα 27 χρόνια του αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ήρθε κάως μεστός στην Ευρώπη.
Σε εθνικό επίπεδο δεν κατάφερε κάτι πολύ μεγάλο με τις Αργεντινή (πήρε το Κόπα Αμέρικα του 1947), Κολομβία και Ισπανία, των οποίων φόρεσε το εθνόσημο και δεν αγωνίστηκε ποτέ σε Μουντιάλ. Σε συλλογικό πεδίο όμως είναι ο κορυφαίος. Οδήγησε τη Ρεάλ στα πέντε πρώτα και διαδοχικά Πρωταθλητριών (1956-'60), 2 Διηπειρωτικά (1956, 1960), 8 πρωταθλήματα και 1 Κύπελλο. Είχαν προηγηθεί οι τίτλοι με Ρίβερ Πλέιτ και Μιγιονάριος (Κολομβία). Αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ σε όλες τις χώρες που αγωνίστηκε και δύο φορές πήρε το Χρυσό Παπούτσι (1958, 1962), ενώ ισάριθμες φορές του απονεμήθηκε η Χρυσή Μπάλα (1957, 1959). Το αξεπέραστο επίτευγμα του είναι πως σκόραρε και στους πέντε τελικούς Πρωταθλητριών, κάνοντας χατ τρικ στον τελευταίο (7-3 την Αϊντραχτ Φρανκφούρτης).
1. ΡΟΝΑΛΝΤΟ
Καλός και άγιος ο Ντι Στέφανο σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, αλλά όσοι έχουμε δει τον Ρονάλντο, δεν γίνεται να μην τον τοποθετήσουμε στην κορυφή. Το Φαινόμενο του ποδοσφαίρου τα είχε όλα. Ταχύτητα, τεχνική, δύναμη, μυαλό, οπορτουνισμό. Μπορούσε να πάρει τη μπάλα από το κέντρο και να τους περάσει όλους με την ίδια ευκολία που έπαιζε με πλάτη στην περιοχή. Χρειάζονται χιλιάδες λέξεις για να καταγραφούν οι ατομικές διακρίσεις του. Ηταν πρώτος σκόρερ σε όλα τα πρωταθλήματα που αγωνίστηκε (Βραζιλία, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία) στην ιστορία του Μουντιάλ (15 γκολ), στο Μουντιάλ του 2002 (8 γκολ), στην κατάκτηση του οποίου οδήγησε τη Βραζιλία και σε κάθε διοργάνωση (εθρωπαίκή ή Νοτίου Αμερικής) και αν βρέθηκε. Για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα του δόθηκε η Χρυσή Μπάλα δύο φορές (1997, 2002), ενώ ήταν δεύτερος στην ψηφοφορία το 1996 και τρίτος το 1998. Ηταν μέλος της Σελεσάο (62 γκολ σε 97 ματς) και στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλου του 1994, ενώ το 1998 την οδήγησε στον χαμένο από τη Γαλλία τελικό (με το μεγάλο σκάνδαλο της επιληψίας του παραμονή του αγώνα). Επίσης πανηγύρισε δύο σερί Κόπα Αμέρικα (1997, 1999).
Στη Μπαρτσελόνα βρέθηκε μία σεζόν, αλλά έκανε απίθανα πράγματα και δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Με Χρυσό Παπούτσι στην Ευρώπη, 1 Κυπελλούχων (1997) 1 Κύπελλο και 1 Σούπερ Καπ Ισπανίας, για να μετακομίσει στην Ιντερ, με την οποία πήρε το UEFA (1998). Βρέθηκε στη Ρεάλ των Γκαλάκτικος, παίρνοντας 1 πρωτάθλημα, 1 Σούπερ Καπ και 1 Διηπειρωτικό (2002). Καημός του ήταν πως δεν σήκωσε ποτέ το Τσάμπιονς Λιγκ και οι πολλοί και σοβαροί τραυματισμοί στα γόνατα. Το φοβερό είναι πως επέστρεφε πάντοτε νικητής. Εάν δεν τους είχε αυτούς, θα ήταν ακόμα μεγαλύτερος και θα στεκόταν άνετα στο πλευρό των Πελέ, Μαραντόνα!
Η τεχνική του βρίσκεται σε απίστευτο επίπεδο, εφάμιλλο των Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο. Από τους πλέον προικισμένους σωματικά και εγκεφαλικά και γι αυτό μπήκε στη λίστα. Με την Εθνική Σουηδίας άλλωστε είναι απίθανο να κατακτήσει Μουντιάλ ή EURO. Δεν γίνεται ωστόσο, να παραγνωρίσεις τα όσα κάνει εντός γηπέδου. Κανείς τόσο ψηλός δεν χειρίστηκε ποδοσφαιρικά το σώμα του με τέτοιο εκπληκτικό και ευφυή τρόπο. Ο Ιμπρα πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο με τον Αγιαξ πριν μεγαλουργήσει στην Ιταλία (τέσσερις σεζόν κορυφαίος στη Σέριε Α') με Γιουβέντους (2 πρωταθλήματα που του αφαιρέθηκαν εξαιτίας του Calciopoli), Ιντερ (3 πρωταθλήματα, 2 Σούπερ Καπ) και Μίλαν (1 πρωτάθλημα, 1 Σούπερ Καπ). Και με τη Μπαρτσελόνα όμως πρόσθεσε και ακόμα καλύτερες κούπες (1 πρωτάθλημα, 1 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης και 1 Μουντιάλ Συλλόγων).
9. ΟΥΓΚΟ ΣΑΝΤΣΕΣ
Υπήρξε απίστευτος killer. Οπορτουνιστής όσο λίγοι, έβαζε το κεφάλι και τα πόδια του στη φωτιά (απίστευτα ψαράκια και ψαλιδάκια). Κάθε γκολ το πανηγύριζε με κωλοτούμπα. Οπότε μόνο στην Πριμέρα έκανε 394 τέτοιες (πρώτος ξένος σκόρερ στην ισπανική λίγκα). Αναδείχτηκε πέντε φορές πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα και μία στην Ευρώπη 1989-'90). Τότε έβαλε 38 γκολ επίδοση που αποτέλεσε ρεκόρ όλων των εποχών στην Ισπανία μέχρι πέρυσι που τον ξεπέρασε ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Πήρε δύο τίτλους στο Μεξικό με την UNAM, για να μετακομίσει στην Ατλέτικο (1 Κύπελλο, 1 Σούπερ Καπ) και να πάρει προαγωγή για τη Ρεάλ. Με τη μεγάλη ομάδα της Βασίλισσας πήρε πέντε σερί τίτλους (1986-'90), 1 Κύπελλο, 3 Σούπερ Καπ και 1 UEFA (1986).
8.ΚΑΡΛ ΧΑΪΝΤΣ ΡΟΥΜΕΝΙΓΚΕ
Ο μοναδικός Γερμανός πέραν του Φραντς Μπεκενμπάουερ που γνώρισε τέτοια καταξίωση στην Ευρώπη. Το 1980 και το 1981 του δόθηκε η Χρυσή Μπάλα. Την πρώτη κυρίως επειδή ήταν ο κορυφαίος της Δυτικής Γερμανίας στην κατάκτηση του EURO και την επόμενη διότι έκανε τρομερές εμφανίσεις και στο Πρωταθλητριών, όπου αποκλείστηκε από την μετέπειτα νικήτρια Λίβερπουλ στα ημιτελικά. Εκείνες τις χρονιές οδήγησε τη Μπάγερν και στην κατάκτηση της Μπουντεσλίγκα (και 2 Κυπέλλων, 1 Σούπερ Καπ), ενώ το 1975 και το 1976 είχε πανηγυρίσει το Πρωταθλητριών. Πολύ δυνατός, γρήγορος, έξυπνος που έπαιζε και για το σύνολο, συνέθεσε μαζί με τους Λόταρ Ματέους, Αντρέας Μπρέμε την Γερμανική τριάδα της Ιντερ στα μέσα των '80ς, συμβάλλοντας στο Σκουντέτο του 1985. Με την Εθνική (45 γκολ σε 97 ματς) εκτός του EURO, έφτασε σε δύο τελικούς Μουντιάλ (1982, 1986), αλλά ηττήθηκε από Ιταλία και Αργεντινή αντίστοιχα (έχει εννέα γκολ σε όλα τα Μουντιάλ).
7. ΡΑΟΥΛ
Τι και αν έφυγε από τη Ρεάλ για να παίξει λίγο ακόμα το τόπι με την Σάλκε, ο Ραούλ είναι μαζί με τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο οι ποδοσφαιριστές που έχουν γιγαντώσει τον μύθο της Βασίλισσας. Πριν φύγει βέβαια φρόντισε σε 16 χρόνια (1994-'00) να σπάσει όλα τα ρεκόρ (σκοραρίσματος 323, συμμετοχών 741) με τη λευκή φανέλα. Συνολικά με τη Ρεάλ έχει 11 ρεκόρ σε Ισπανία και Ευρώπη, ενώ είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ (73) και συνολικά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (74)! Ο Ραούλ είναι ίσως ο πιο εγκεφαλικός παίκτης της εν λόγω λίστας. Οι τρόποι που σκοράρει είναι εκπληκτικοί και ιδίως οι λόμπες στην κίνηση με ένα... χάιδεμα της μπάλας. Είναι ο μοναδικός που έχει ανακηρυχτεί MVP στην Πριμέρα 5 φορές και 4 φορές πρώτος σκόρερ. Με τους Μαδριλένους τα πήρε όλα (εκτός του Κυπέλλου) και όχι απλά από μία φορά. Τα 3 Τσάμπιονς Λιγκ (1998, 2000, 2002), το 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης (2002), τα 2 Διηπειρωτικά (1998, 2002), τα 6 πρωταθλήματα, τα 4 Σούπερ Καπ Ισπανίας. Το 2001 ήταν δεύτερος στην ψηφοφορία για την Χρυσή Μπάλα πίσω από τον Μάικλ Οουεν. Είναι δεύτερος σκόρερ (44 γκολ σε 102 ματς) με την Εθνική Ισπανίας. Και στη Σάλκε όμως έδωσε αμέσως κάτι από τη μαγεία του, οδηγώντας της στο Κύπελλο, το Σούπερ Καπ και τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
6. ΡΟΜΑΡΙΟ
Ο Μαραντόνα που τον γούσταρε επειδή ήταν και εκείνος κάπως ... αλητάκος, τον είχε αποκαλέσει: «ο κορυφαίος στα τελειώματα φάσεων που έχω δει ποτέ!» Βέβαια δεν χρειαζόταν αυτό το τεράστιο παράσημο για να αξιολογήσουμε θετικά τα επιτεύγματα του. Και δεν ήταν μόνο όσα έκανε με την Dream team της Μπαρτσελόνα. Ο «Μπαϊσίνιο» (σ.σ.: κοντούλης) ήταν ασταμάτητος στις επελάσεις του, καθώς χάρη στο χαμηλό κέντρο βάρους του άλλαζε απίστευτα εύκολα κατευθύνσεις. Είχε και τρομερό ξεπέταγμα που του έδινε πλεονέκτημα και όπως είπε και ο Ντιεγκίτο... τέλεια τελειώματα. Ο ίδιος υποστηρίζει πως έχει βάλει 1.47 γκολ σε 1.256 ματς, ενώ η FIFA επισήμως του αναγνωρίζει λιγότερα (929). Τις κορυφαίες επιδόσεις τις έχει στατιστικά με την Αϊντχόφεν (163 γκολ σε 165 ματς), με την οποία κατέκτησε 3 πρωταθλήματα και 1 Κύπελλο. Με τη Μπάρτσα πρόσθεσε ακόμα μία λίγκα και 1 Σούπερ Καπ και με τη Βάσκο Ντα Γκάμα 1 Μπραζιλεϊράο. Κορυφαία στιγμή του όμως ήταν το Μουντιάλ του 1994, όπου οδήγησε την Εθνική Βραζιλίας (55 γκολ σε 70 συμμ.) στον τίτλο και ανακηρύχτηκε κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης, ενώ με τη Σελεσάο πανηγύρισε ακόμα 2 Κόπα Αμέρικα (1989, 1997). Δύο μήνες νωρίτερα είχε χάσει με τη Μπάρτσα από τη Μίλαν τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα.
5. ΕΟΥΣΕΜΠΙΟ
Ο Μαύρος Πάνθηρας ήταν ο μεγαλύτερος Πορτογάλος (αν και γεννημένος στην Αγκόλα) όλων των εποχών. Επαιξε 15 χρόνια (1960-'75) στην κορυφαία ομάδα που έχει βγάλει η χώρα, εκείνη την Μπενφίκα που έδωσε το παρών σε πέντε τελικούς Πρωταθλητριών σε οκτώ χρόνια, κατακτώντας τους δύο εξ αυτών (1961, 1962). Τρεις φορές πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, δύο ακόμα που πήρε το Χρυσό Παπούτσι και επτά πρώτος σκόρερ στην Πορτογαλία. Η ταχύτητα και η δύναμη του ήταν ασύγκριτη για την εποχή και συνδυαζόταν τέλεια με τεχνική, εξυπνάδα και ένα σουτ που σκότωνε. Με τους Αετούς της Λισσαβόνας πήρε 11 πρωταθλήματα, 5 Κύπελλα και το 1965 του δόθηκε η Χρυσή Μπάλα. Αυτή πήγε να την πάρει ακόμα δύο φορές (1962, 1966), αλλά τερμάτισε δεύτερος. Με την Εθνική Πορτογαλίας έκανε τη διαφορά στο Μουντιάλ του 1966, οδηγώντας την στην 3η θέση, ενώ εκείνος αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ και δεύτερος καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης.
4. ΓΚΕΡΝΤ ΜΙΛΕΡ
Εχει χαρακτηριστεί από τη FIFA ως ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών. Κοντός, ελαφρώς χοντρούλης και με κάθε άλλο παρά ποδοσφαιρικό σουλούπι. Και όμως υπήρξε ο μεγαλύτερος οπορτουνιστής και αποτελεσματικός φορ περιοχής που γνώρισε ποτέ το άθλημα. Ηταν το χαμηλό κέντρο βάρος, το ξεπέταγμα στα μικρά σπριντ και πάνω απ' όλα το μοναδικό ένστικτο του killer. Τα 66 γκολ σε 74 παρουσίες σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις (τον περνάει μόνο ο Ραούλ), τα 68 σε 62 παρουσίες με τη Δυτική Γερμανία και τα 487 σε 555 ματς πρωταθλήματος κάθε άλλο παρά αδιάφορα μπορείς να τα προσπεράσεις. Οσο για τίτλους; Αμέτρητους: Με τη Μπάγερν πήρε σερί 3 Πρωταθλητριών (1974, 1975, 1976), 1 Κυπελλούχων (1967), 4 πρωταθλήματα, ισάριθμα Κύπελλα και 1 Διηπειρωτικό. Και με την Εθνική όμως σάρωσε με το Μουντιάλ (με 14 γκολ δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών πίσω από τον Ρονάλντο) του 1974 (είχε παίξει το 1966 στον χαμένο τελικό από την Αγγλία) και το EURO του 1972. Με αυτά κι αυτά του δόθηκε η Χρυσή Μπάλα το 1970, ενώ δύο σεζόν (1970, 1972) πήρε και το Χρυσό Παπούτσι.
3. ΜΑΡΚΟ ΦΑΝ ΜΠΑΣΤΕΝ
Γέμιζε την περιοχή όσο λίγοι. Δυστυχώς όμως σταμάτησε στα ντουζένια του (31 ετών) εξαιτίας τραυματισμού. Ισως να ήταν ο πληρέστερος φορ περιοχής που έχει υπάρξει ποτέ. Η κλάση και η άνεση στις κινήσεις παρά το ύψος του (1,88) ήταν εκπληκτικές. Μπορούσε να σουτάρει στην κίνηση, να κάνει ψαλιδάκια, ψαράκια και να βάζει το κορμί του στη φωτιά για το γκολ. Στην ιστορία του ποδοσφαίρου έχει μείνει ανεξίτηλο το βολ πλανέ του στον τελικό του EURO του 1988 (MVP και πρώτος σκόρερ με 5 γκολ). Ηταν ο μεγάλος τίτλος της καριέρας του και της Εθνικής Ολλανδίας. Ο Φαν Μπάστεν είναι ό τέταρτος της κλειστής... συντροφιάς ( Κρόιφ, Πλατινί, Μέσι) που έχει στη συλλογή του την Χρυσή Μπάλα (1988, 1989, 1992). Οι ατομικές διακρίσεις του ως σκόρερ είναι αμέτρητες, με κορυφαία όλων το Χρυσό Παπούτσι του 1986. Οσο για τις συλλογικές διακρίσεις του; Αφού πήρε 3 πρωταθλήματα, ισάριθμα Κύπελλα και 1 UEFA (1987) με τον Αγιαξ, μετακόμισε στη Μίλαν, όπου σχημάτισε με τους Ρούουντ Γκούλιτ, Φρανκ Ράικαρντ την εκπληκτική ολλανδική τριπλέτα στη μεγάλη ομάδα του Αρίγκο Σάκι και μετέπειτα του Φάμπιο Καπέλο. Μαζί έσπασαν τα κοντέρ με 3 Πρωταθλητριών (1989, 1990, 1994), ισάριθμα Σούπερ Καπ Ευρώπης, 2 Διηπειρωτικά (1989, 1990), 4 πρωταθλήματα και ισάριθμα Σούπερ Καπ Ιταλίας. Τα δύο αρνητικά της καριέρας του με την Εθνική ήταν πως έχασε το πέναλτι στα ημιτελικά του EURO του 1992 και ότι δεν σκόραρε ποτέ σε Μουντιάλ.
2.ΑΛΦΡΕΔΟ ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ
Ισως και να έπρεπε να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας. Σύμφωνα με τους παλιούς ήταν ισάξιος των Πελέ, Μαραντόνα. Η στήλη όμως δεν μπορεί να βάλει κανέναν φορ στο πλευρό του Ρονάλντο. Εκτος των άλλον ο Αργεντινός παικταράς είχε στο πλευρό του τεράστιους συμπαίκτες και αυτό εκτόξευσε ακόμα περισσότερο τον μύθο του. Η αλήθεια είναι πως τα 526 σε 660 γκολ πρωταθλήματος μόνο αμελητέο νούμερο δεν είναι. Τον αποκάλεσαν Ξανθιά Σαΐτα για το ξεπέταγμα του στα πρώτα μέτρα στην περιοχή, όπου ήταν πραγματικά άπιαστος για την εποχή. Δυστυχώς για εκείνον πέρασε τα πρώτα 27 χρόνια του αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ήρθε κάως μεστός στην Ευρώπη.
Σε εθνικό επίπεδο δεν κατάφερε κάτι πολύ μεγάλο με τις Αργεντινή (πήρε το Κόπα Αμέρικα του 1947), Κολομβία και Ισπανία, των οποίων φόρεσε το εθνόσημο και δεν αγωνίστηκε ποτέ σε Μουντιάλ. Σε συλλογικό πεδίο όμως είναι ο κορυφαίος. Οδήγησε τη Ρεάλ στα πέντε πρώτα και διαδοχικά Πρωταθλητριών (1956-'60), 2 Διηπειρωτικά (1956, 1960), 8 πρωταθλήματα και 1 Κύπελλο. Είχαν προηγηθεί οι τίτλοι με Ρίβερ Πλέιτ και Μιγιονάριος (Κολομβία). Αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ σε όλες τις χώρες που αγωνίστηκε και δύο φορές πήρε το Χρυσό Παπούτσι (1958, 1962), ενώ ισάριθμες φορές του απονεμήθηκε η Χρυσή Μπάλα (1957, 1959). Το αξεπέραστο επίτευγμα του είναι πως σκόραρε και στους πέντε τελικούς Πρωταθλητριών, κάνοντας χατ τρικ στον τελευταίο (7-3 την Αϊντραχτ Φρανκφούρτης).
1. ΡΟΝΑΛΝΤΟ
Καλός και άγιος ο Ντι Στέφανο σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, αλλά όσοι έχουμε δει τον Ρονάλντο, δεν γίνεται να μην τον τοποθετήσουμε στην κορυφή. Το Φαινόμενο του ποδοσφαίρου τα είχε όλα. Ταχύτητα, τεχνική, δύναμη, μυαλό, οπορτουνισμό. Μπορούσε να πάρει τη μπάλα από το κέντρο και να τους περάσει όλους με την ίδια ευκολία που έπαιζε με πλάτη στην περιοχή. Χρειάζονται χιλιάδες λέξεις για να καταγραφούν οι ατομικές διακρίσεις του. Ηταν πρώτος σκόρερ σε όλα τα πρωταθλήματα που αγωνίστηκε (Βραζιλία, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία) στην ιστορία του Μουντιάλ (15 γκολ), στο Μουντιάλ του 2002 (8 γκολ), στην κατάκτηση του οποίου οδήγησε τη Βραζιλία και σε κάθε διοργάνωση (εθρωπαίκή ή Νοτίου Αμερικής) και αν βρέθηκε. Για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα του δόθηκε η Χρυσή Μπάλα δύο φορές (1997, 2002), ενώ ήταν δεύτερος στην ψηφοφορία το 1996 και τρίτος το 1998. Ηταν μέλος της Σελεσάο (62 γκολ σε 97 ματς) και στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλου του 1994, ενώ το 1998 την οδήγησε στον χαμένο από τη Γαλλία τελικό (με το μεγάλο σκάνδαλο της επιληψίας του παραμονή του αγώνα). Επίσης πανηγύρισε δύο σερί Κόπα Αμέρικα (1997, 1999).
Στη Μπαρτσελόνα βρέθηκε μία σεζόν, αλλά έκανε απίθανα πράγματα και δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Με Χρυσό Παπούτσι στην Ευρώπη, 1 Κυπελλούχων (1997) 1 Κύπελλο και 1 Σούπερ Καπ Ισπανίας, για να μετακομίσει στην Ιντερ, με την οποία πήρε το UEFA (1998). Βρέθηκε στη Ρεάλ των Γκαλάκτικος, παίρνοντας 1 πρωτάθλημα, 1 Σούπερ Καπ και 1 Διηπειρωτικό (2002). Καημός του ήταν πως δεν σήκωσε ποτέ το Τσάμπιονς Λιγκ και οι πολλοί και σοβαροί τραυματισμοί στα γόνατα. Το φοβερό είναι πως επέστρεφε πάντοτε νικητής. Εάν δεν τους είχε αυτούς, θα ήταν ακόμα μεγαλύτερος και θα στεκόταν άνετα στο πλευρό των Πελέ, Μαραντόνα!
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου