Στον τελικό του Μουντιάλ του 1954 άπαντες περίμεναν να σηκώσει εύκολα
την κούπα η Ουγγαρία. Την τριετία που είχε προηγηθεί, η «Αράντσιπατ»
είχε βγάλει πολλές φορές στους δρόμους τους Ούγγρους που πανηγύριζαν σαν
τρελοί τις επιτυχίες της. Μετά το «Θαύμα της Βέρνης» (σ.σ.: η νίκη της
Δυτικής Γερμανίας με 3-2) όμως οι αντιδράσεις κατά την επιστροφή της
ομάδας στην χώρα ήταν ακραίες. Ο Πούσκας και η παρέα του φυγαδεύτηκαν σε
μία πόλη του βορρά, την Τάτα, ώστε να αποφευχθεί το λιντσάρισμα, ο
τερματοφύλακας, Γκιούλα Λόραντ συνελήφθη και κρατήθηκε για λίγες μέρες
και ο μικρός γιος του προπονητή Γκουστάβ Σέμπες, έφαγε ξύλο στο σχολείο
του! Απόλυτο δείγμα των οπαδών που υπάρχουν μόνο για τη νίκη…
Αυτό ήταν ένα απλό παράδειγμα υπερβολής που αναδεικνύει τη διαφορετικότητα των περήφανων Βάσκων. Στο Μπιλμπάο ζουν και αναπνέουν για το παιχνίδι με την εκ διαμέτρου αντίθετη νοοτροπία. Αυτό συνειδητοποίησα για πολλοστή φορά μετά τη βόλτα που έκανα στις βασκικές ιστοσελίδες και τις δηλώσεις των ηττημένων. Το ήξερα βέβαια από νωρίτερα. Από το τέλος του τελικού και τις αυθόρμητες διεργασίες που έλαβαν χώρα στην κούτρα μου, έχοντας την ακόλουθη σειρά: Αποθέωσα για ώρες τον Φαλκάο. Τις κινήσεις, τα τελειώματα ενός αυθεντικού matador (σ.σ.: δολοφόνου). Απέδωσα τα εύσημα στο στήσιμο και στο μέταλλο νικητή του Ντιέγκο Σιμεόνε, ο οποίος όπου πηγαίνει σηκώνει κούπα (άσχετα αν στη δεύτερη χρονιά του πάντα αποτυγχάνει). Δεν έμεινα όμως για πολύ εκεί.
Δεν περίμενα αυτό το σπουδαίο ματς της Ατλέτικο για να ανακαλύψω τις εξαιρετικές ικανότητες των δύο Λατίνων. Αυτό που με συνεπήρε ήταν ένα τηλεοπτικό στιγμιότυπο που διήρκησε το πολύ ένα δευτερόλεπτο. Τη στιγμή που οι Μαδριλένοι έκαναν βουτιές στο χορτάρι, πανηγυρίζοντας, λίγο πιο δίπλα η κάμερα έπιασε τον Ικερ Μουνιαΐν μπρούμυτα στο χορτάρι να το ποτίζει με τα παιδικά δάκρυα του. Λίγο αργότερα στο πλευρό του 19χρονου έσπευσαν ο επίσης δακρυσμένος Αντερ Ερέρα και ο κάπως πιο σκληρός Φερνάντο Γιορέντε.
Αυτό είναι η αληθινή αγάπη για τη φανέλα. Γνήσιο συναίσθημα για την ομάδα. Από παιδιά που ανδρώθηκαν έχοντας μάθει το πώς είναι η γνήσια και μοναδική ποδοσφαιρική αγάπη. Κάτι σαν τον παλιό καιρό. Τότε που το feeling ήταν αυθεντικό και δεν έτρεχε ο κάθε τυχάρπαστος που έβαζε γκολ, να επιδείξει –φιλώντας το- το σηματάκι της ομάδας στην εξέδρα. Γι αυτό είναι τυχεροί εκεί στην χώρα των Βάσκων. Μπορεί να παρέμειναν χωρίς ευρωπαϊκή κούπα, να έχουν να γιορτάσουν από το τρεμπλ (πρωτάθλημα, Κύπελλο, Σούπερ Καπ) του 1984, αλλά την τρέλα τους δεν την αλλάζουν. Αρνούμενοι πεισματικά να υποκύψουν στις επιταγές των καιρών, παραμένουν μόνο με γηγενείς παίκτες και δίχως διαφήμιση στη φανέλα τους.
Και αυτό εξαργυρώνεται με τον πιο γλυκό τρόπο από τους γύρω τους. Οι φίλοι δάκρυσαν μαζί τους μετά την ήττα και τους αποθέωσαν ρυθμικά μετά το ματς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τους περιμένει και μία σούπερ φιέστα στο δημαρχείο του Μπιλμπάο, όπου αναμφίβολα θα γίνει χαλασμός. Οσο για τα τοπικά ΜΜΕ, τιτλοφόρησαν σαν να είχε νικήσει η Αθλέτικ και έδωσαν το σύνθημα για τον επόμενο στόχο, τον τελικό του Κόπα ντελ Ρέι. Πόσο όμορφο να είσαι οπαδός, να ανήκεις σε μία τέτοια οικογένεια ενός τόσο σημαντικού-διαφορετικού συλλόγου. Και ας μην είναι οι χαρές περισσότερες από τις σφαλιάρες. Γιατί ακόμα και εάν είσαι χαμένος, θα είναι πάντοτε σαν τα έχεις πάρει όλα…
ΥΓ. ΖΗΛΙΑ! ΘΥΜΟΣ! Αυτά είναι τα συναισθήματα που προκάλεσε η συμπεριφορά νικητών και ηττημένων. ΖΗΛΙΑ: Οι παίκτες της Ατλέτικο στήνουν το περίφημο pasillo για να διαβούν ανάμεσα τους οι αντίπαλοι και τους χειροκροτούν, όμως και όλο το γήπεδο. Στους δρόμους του Βουκουρεστίου όσοι είχαν μείνει χωρίς εισιτήριο είδαν μαζί τον τελικό. Οπαδοί της Ατλέτικο και της Αθλέτικ στις ίδιες καφετέριες, στημένοι στις ίδιες γιγαντοοθόνες. Και δεν άνοιξε μύτη. Ακόμα και ο πρόεδρος της Μπιλμπάο, ο παλιός συμπαίκτης του Ερνέστο Βαλβέρδε, Γιόσου Ουρούτια στήθηκε με άνεση στην κάμερα και το παραδέχτηκε δίχως να κομπιάζει ή να αναζητά κάποια δικαιολογία: «Η Ατλέτικο ήταν πολύ καλύτερη!» Αφού λοιπόν ζηλέψεις αυτό τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό, σκέφτεσαι τα όσα θα συνέβαιναν με δύο ελληνικές ομάδες και θυμώνεις…
πηγή:gazzetta.gr
Αυτό ήταν ένα απλό παράδειγμα υπερβολής που αναδεικνύει τη διαφορετικότητα των περήφανων Βάσκων. Στο Μπιλμπάο ζουν και αναπνέουν για το παιχνίδι με την εκ διαμέτρου αντίθετη νοοτροπία. Αυτό συνειδητοποίησα για πολλοστή φορά μετά τη βόλτα που έκανα στις βασκικές ιστοσελίδες και τις δηλώσεις των ηττημένων. Το ήξερα βέβαια από νωρίτερα. Από το τέλος του τελικού και τις αυθόρμητες διεργασίες που έλαβαν χώρα στην κούτρα μου, έχοντας την ακόλουθη σειρά: Αποθέωσα για ώρες τον Φαλκάο. Τις κινήσεις, τα τελειώματα ενός αυθεντικού matador (σ.σ.: δολοφόνου). Απέδωσα τα εύσημα στο στήσιμο και στο μέταλλο νικητή του Ντιέγκο Σιμεόνε, ο οποίος όπου πηγαίνει σηκώνει κούπα (άσχετα αν στη δεύτερη χρονιά του πάντα αποτυγχάνει). Δεν έμεινα όμως για πολύ εκεί.
Δεν περίμενα αυτό το σπουδαίο ματς της Ατλέτικο για να ανακαλύψω τις εξαιρετικές ικανότητες των δύο Λατίνων. Αυτό που με συνεπήρε ήταν ένα τηλεοπτικό στιγμιότυπο που διήρκησε το πολύ ένα δευτερόλεπτο. Τη στιγμή που οι Μαδριλένοι έκαναν βουτιές στο χορτάρι, πανηγυρίζοντας, λίγο πιο δίπλα η κάμερα έπιασε τον Ικερ Μουνιαΐν μπρούμυτα στο χορτάρι να το ποτίζει με τα παιδικά δάκρυα του. Λίγο αργότερα στο πλευρό του 19χρονου έσπευσαν ο επίσης δακρυσμένος Αντερ Ερέρα και ο κάπως πιο σκληρός Φερνάντο Γιορέντε.
Αυτό είναι η αληθινή αγάπη για τη φανέλα. Γνήσιο συναίσθημα για την ομάδα. Από παιδιά που ανδρώθηκαν έχοντας μάθει το πώς είναι η γνήσια και μοναδική ποδοσφαιρική αγάπη. Κάτι σαν τον παλιό καιρό. Τότε που το feeling ήταν αυθεντικό και δεν έτρεχε ο κάθε τυχάρπαστος που έβαζε γκολ, να επιδείξει –φιλώντας το- το σηματάκι της ομάδας στην εξέδρα. Γι αυτό είναι τυχεροί εκεί στην χώρα των Βάσκων. Μπορεί να παρέμειναν χωρίς ευρωπαϊκή κούπα, να έχουν να γιορτάσουν από το τρεμπλ (πρωτάθλημα, Κύπελλο, Σούπερ Καπ) του 1984, αλλά την τρέλα τους δεν την αλλάζουν. Αρνούμενοι πεισματικά να υποκύψουν στις επιταγές των καιρών, παραμένουν μόνο με γηγενείς παίκτες και δίχως διαφήμιση στη φανέλα τους.
Και αυτό εξαργυρώνεται με τον πιο γλυκό τρόπο από τους γύρω τους. Οι φίλοι δάκρυσαν μαζί τους μετά την ήττα και τους αποθέωσαν ρυθμικά μετά το ματς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τους περιμένει και μία σούπερ φιέστα στο δημαρχείο του Μπιλμπάο, όπου αναμφίβολα θα γίνει χαλασμός. Οσο για τα τοπικά ΜΜΕ, τιτλοφόρησαν σαν να είχε νικήσει η Αθλέτικ και έδωσαν το σύνθημα για τον επόμενο στόχο, τον τελικό του Κόπα ντελ Ρέι. Πόσο όμορφο να είσαι οπαδός, να ανήκεις σε μία τέτοια οικογένεια ενός τόσο σημαντικού-διαφορετικού συλλόγου. Και ας μην είναι οι χαρές περισσότερες από τις σφαλιάρες. Γιατί ακόμα και εάν είσαι χαμένος, θα είναι πάντοτε σαν τα έχεις πάρει όλα…
ΥΓ. ΖΗΛΙΑ! ΘΥΜΟΣ! Αυτά είναι τα συναισθήματα που προκάλεσε η συμπεριφορά νικητών και ηττημένων. ΖΗΛΙΑ: Οι παίκτες της Ατλέτικο στήνουν το περίφημο pasillo για να διαβούν ανάμεσα τους οι αντίπαλοι και τους χειροκροτούν, όμως και όλο το γήπεδο. Στους δρόμους του Βουκουρεστίου όσοι είχαν μείνει χωρίς εισιτήριο είδαν μαζί τον τελικό. Οπαδοί της Ατλέτικο και της Αθλέτικ στις ίδιες καφετέριες, στημένοι στις ίδιες γιγαντοοθόνες. Και δεν άνοιξε μύτη. Ακόμα και ο πρόεδρος της Μπιλμπάο, ο παλιός συμπαίκτης του Ερνέστο Βαλβέρδε, Γιόσου Ουρούτια στήθηκε με άνεση στην κάμερα και το παραδέχτηκε δίχως να κομπιάζει ή να αναζητά κάποια δικαιολογία: «Η Ατλέτικο ήταν πολύ καλύτερη!» Αφού λοιπόν ζηλέψεις αυτό τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό, σκέφτεσαι τα όσα θα συνέβαιναν με δύο ελληνικές ομάδες και θυμώνεις…
πηγή:gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου