Θα βάλει δηλαδή -Θεού θέλοντος- γκολ ο Γκέκας και πρώτη του δουλειά,
αντί να πάει στην ελληνική εξέδρα να πανηγυρίσει, θα είναι να τρέξει
μπροστά από τα επίσημα, να σηκώσει τη φανέλα και από κάτω να υπάρχει
μήνυμα γραμμένο στην μπλούζα του: «Μνημόνιο, ε, να»!
Πολλοί, πάρα πολλοί θα πλήρωναν να δουν τη σκηνή σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ομολογώ (αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία) πως δεν θα... με χάλαγε. Ομως καιρός είναι να αφήσουμε στην άκρη τα υπόλοιπα, τις ανοησίες, τις υπερβολές και τις... φαντασίες και να πορευτούμε καθαρά ποδοσφαιρικά, όπως πρώτα απ' όλα οι Ελληνες διεθνείς θέλουν.
Δεν αμφιβάλλω ότι η παρουσία της Μέρκελ στο γήπεδο μάλλον έχει τη σημειολογία της για τους Γερμανούς, σίγουρα θα «φτιάξει» τους Ελληνες οπαδούς, καθώς το πρόσωπό της είναι για όλους μας αποκρουστικό, αλλά οι διεθνείς τον Κλόζε και τον Εζίλ θα έχουν αντιπάλους, όχι τη... Μάνταμ. Κι αυτοί, πιστέψτε με, στο χορτάρι είναι απείρως πιο επικίνδυνοι από την «κίλερ» πολιτικό τους.
Το ερώτημα είναι αν και πώς η Εθνική Ελλάδας μπορεί να περάσει το (ένα ακόμη) φαβορί. Γιατί όχι; Ποδοσφαιρικά τα έχει καταφέρει και σε πιο δύσκολα σταυρόλεξα. Πώς; Με τον τρόπο που έχει αναγάγει σε επιστήμη: άψογη αμυντική συμπεριφορά, κλειστούς χώρους, πολύ κοντά όλες οι γραμμές της, καμία «προσφορά»-λάθος μπάλα στους «δολοφόνους» του Λεβ, τρέξιμο μέχρι να βγουν τα συκώτια, τύχη μπόλικη και... μία δύο φάσεις για να το μπουμπουνίσει.
Εργο, δηλαδή, που το έχουμε ξαναδεί. Και για την πρόκριση απαιτείται ποδοσφαιρική ευλάβεια ώστε να το ξαναδούμε. Ακόμη και χωρίς την καρδιά αυτής της ομάδας, τον Γιώργαρο (Καραγκούνη).
Τα παιδιά ξέρουν ότι κουβαλάνε τις ελπίδες εκατομμυρίων Ελλήνων σε όλο τον κόσμο. Γνωρίζουν πόσο επιθυμούμε όλοι αυτήν τη νίκη. Θέλουν να παίξουν για την Ελλάδα, για τον κόσμο, για τον Αλκέτα, για όλους. Μα πάνω απ' όλα πρέπει να παίξουν για τον εαυτό τους και για τον προπονητή τους.
Αυτοί οδήγησαν την Εθνική Ελλάδας σε ακόμη μία (ήδη) μεγάλη επιτυχία. Ας το απολαύσουν. Είναι στους «8» της Ευρώπης. Τους ευχαριστούμε γι' αυτό. Θα σταθούμε δίπλα τους ό,τι κι αν γίνει.
Πηγή: Goal
Πολλοί, πάρα πολλοί θα πλήρωναν να δουν τη σκηνή σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ομολογώ (αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία) πως δεν θα... με χάλαγε. Ομως καιρός είναι να αφήσουμε στην άκρη τα υπόλοιπα, τις ανοησίες, τις υπερβολές και τις... φαντασίες και να πορευτούμε καθαρά ποδοσφαιρικά, όπως πρώτα απ' όλα οι Ελληνες διεθνείς θέλουν.
Δεν αμφιβάλλω ότι η παρουσία της Μέρκελ στο γήπεδο μάλλον έχει τη σημειολογία της για τους Γερμανούς, σίγουρα θα «φτιάξει» τους Ελληνες οπαδούς, καθώς το πρόσωπό της είναι για όλους μας αποκρουστικό, αλλά οι διεθνείς τον Κλόζε και τον Εζίλ θα έχουν αντιπάλους, όχι τη... Μάνταμ. Κι αυτοί, πιστέψτε με, στο χορτάρι είναι απείρως πιο επικίνδυνοι από την «κίλερ» πολιτικό τους.
Το ερώτημα είναι αν και πώς η Εθνική Ελλάδας μπορεί να περάσει το (ένα ακόμη) φαβορί. Γιατί όχι; Ποδοσφαιρικά τα έχει καταφέρει και σε πιο δύσκολα σταυρόλεξα. Πώς; Με τον τρόπο που έχει αναγάγει σε επιστήμη: άψογη αμυντική συμπεριφορά, κλειστούς χώρους, πολύ κοντά όλες οι γραμμές της, καμία «προσφορά»-λάθος μπάλα στους «δολοφόνους» του Λεβ, τρέξιμο μέχρι να βγουν τα συκώτια, τύχη μπόλικη και... μία δύο φάσεις για να το μπουμπουνίσει.
Εργο, δηλαδή, που το έχουμε ξαναδεί. Και για την πρόκριση απαιτείται ποδοσφαιρική ευλάβεια ώστε να το ξαναδούμε. Ακόμη και χωρίς την καρδιά αυτής της ομάδας, τον Γιώργαρο (Καραγκούνη).
Τα παιδιά ξέρουν ότι κουβαλάνε τις ελπίδες εκατομμυρίων Ελλήνων σε όλο τον κόσμο. Γνωρίζουν πόσο επιθυμούμε όλοι αυτήν τη νίκη. Θέλουν να παίξουν για την Ελλάδα, για τον κόσμο, για τον Αλκέτα, για όλους. Μα πάνω απ' όλα πρέπει να παίξουν για τον εαυτό τους και για τον προπονητή τους.
Αυτοί οδήγησαν την Εθνική Ελλάδας σε ακόμη μία (ήδη) μεγάλη επιτυχία. Ας το απολαύσουν. Είναι στους «8» της Ευρώπης. Τους ευχαριστούμε γι' αυτό. Θα σταθούμε δίπλα τους ό,τι κι αν γίνει.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου