Θανάσης Ασπρούλιας: Ενα βήμα μπρος, ένα πίσω
Είναι άδικο να ασκείται κριτική σε μία κάποιον μετά από κάθε ξεχωριστό παιχνίδι, και οι απόψεις να μεταβάλλονται από το ένα 40λεπτο στο άλλο. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτή γίνεται σε μία ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός. Κάθε αναμέτρηση όμως, κάθε άμυνα, κάθε επίθεση για το νέο δημιούργημα του Πεδουλάκη, πρέπει να λογίζεται ως μία αυτόνομη μάχη. Κι όταν αυτό δε συμβαίνει, τότε, κάτι πάει στραβά. Στο πρώτο ημίχρονο με τον Αρη, ο Παναθηναϊκός έκανε πολλά βήματα πίσω στη θεωρητική πρόοδο που θα έπρεπε να έχει σημειώσει μέχρι σήμερα από την αρχή της προετοιμασίας. Ο Παναθηναϊκός δε δικαιούται να αντιμετωπίζει νωθρά οποιοδήποτε παιχνίδι. Και σε αυτό η πρώτη ευθύνη αφορά στον προπονητή. Κι όχι γιατί προετοίμασε την ομάδα ανεπαρκώς, αλλά με τη στάση του στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Κόντρα σε μία ομάδα που έπαιζε χωρίς ξένους, σε παίκτες νεαρούς, ο Παναθηναϊκός, δεν έβγαλε παρά ελάχιστες φάσεις στην επίθεση και η άμυνά του, αν και το σκορ δεν μαρτυρά κάτι τέτοιο (23-27), δεν ήταν τόσο πιεστική ώστε να επιτρέψει στην .επίθεση να καθαρίσει το ματς. Στο πρώτο μέρος, δεν ήταν η καλή άμυνα, μα η έλλειψη επιλογών εκ μέρους του Αρη, αλλά και η διαφορά ποιότητας των παικτών που κράτησε το σκορ τόσο χαμηλά.
Κι αυτό βέβαια αποδείχτηκε στο τρίτο δεκάλεπτο, όταν οι πράσινοι ανέβασαν την άμυνά τους και η διαφορά σε χρόνο ελάχιστο εκτοξεύθηκε. Η ζώνη του Αλεξανδρή, δημιούργησε αρκετά προβλήματα, οι αυτοματισμοί στην επίθεση απλά εν υπήρχαν, τα σουτ χτύπαγαν σίδερο και η μοναδική υποψία δημιουργίας προερχόταν από τα χέρια του Σχορτσιανίτη, ο οποίος βέβαια, στο Αλεξάνδρειο είχε να αντιμετωπίσει δύο και τρεις παίκτες κι όχι μόνο έναν όπως συνέβη στο Παλάθιος ντε λος Ντεπόρτες με τη Ρεάλ. Απόντος του Σόφο, που για ανεξήγητο λόγο ο Πεδουλάκης κράτησε για πολλή ώρα στον πάγκο, ο Παναθηναϊκός ήταν μία ομάδα χωρίς χαρακτήρα και προσωπικότητας. Εκανε τα πάντα μισά, πικ εν ρολ δεν υπήρχαν και βέβαια μπορεί να έβγαιναν κάποια ανοιχτά σουτ, αλλά κι αυτά ήταν άστοχα.
Στην επανάληψη η εικόνα των πράσινων δε βελτιώθηκε στην επίθεση, αλλά ήταν πολύ καλύτερη στην άμυνα, αλλά κι εκεί μόνο στο τρίτο δεκάλεπτο. Στο τελευταίο, τα ζωνάρια ξέσφιξαν και η διαφορά των 23 πόντων εξανεμίστηκε σε χρόνο μηδέν. Η νίκη εν τέλει μπορεί να ήρθε εύκολα για τον Παναθηναϊκό, αλλά η εικόνα του τον μετέφερε ένα βήμα πίσω σε σχέση με αυτό που έδειξε στη Μαδρίτη.
Είναι σαφές ότι ο Αρμστρονγκ δεν μπορεί να προσφέρει μέχρι στιγμής τίποτα, ούτε στην άμυνα, ούτε στην επίθεση, ενώ ο Κίτσεν, έχει δικαιολογίες.
Για να επιστρέψουμε όμως στον Πεδουλάκη. Ξεκινάμε από το δεδομένο πως όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ολόκληρος ο κόσμος. Και ο Αρτζι ξέρει την ομάδα του καλύτερα από τον καθένα, που δεν μπορούμε καν να πλησιάσουμε τη γνώση του γύρω από το μπάσκετ και την ομάδα. Εντούτοις, σε όλα υπάρχει ένα επίπεδο λογικής. Μόλις στο τρίτο επίσημο παιχνίδι της σεζόν κι ενώ έχουν προηγηθεί φιλικά με πολύ αδύναμους αντιπάλους, ο Αργύρης Πεδουλάκης, επιλέγει από πολύ νωρίς να κάνει ένα rotation στην ομάδα του, το οποίο σύμφωνα με τη λογική, ίσως να μην είναι απαιτούμενο. Ο Παναθηναϊκός των 10 νέων παικτών, που έχει ελάχιστα ματς και (κυρίως) ελάχιστες προπονήσεις με φουλ ρόστερ, έχει ανάγκη να βρει το ρυθμό του. ΚΙ αυτό θα γίνει μόνο μέσα από τα παιχνίδια κι όχι την προπόνηση. Από πολύ νωρίς ο Αρτζι, στο Αλεξάνδρειο, έψαξε στην άκρη του πάγκου του, έκανε πάρα πολλές αλλαγές, και παρότι έκανε δοκιμές σε νέα σχήματα (και μάλιστα πολλές) δεν έδωσε την ευκαιρία, σε ένα θεωρητικά εύκολο ματς, στους βασικούς παίκτες του να βρεθούν μεταξύ τους, χωρίς να αντιμετωπίζουν το φάσμα της ήττας. Ο Σχορτσιανίτης έμεινε για πολλή ώρα στον πάγκο, ο Διαμαντίδης το ίδιο, οι διαφορετικές πεντάδες ήταν πάρα πολλές. Κι αυτό για μία απολύτως νέα ομάδα προφανώς λειτουργεί ανασταλτικά.
Ο Πεδουλάκης βεβαίως, γνωρίζει καλύτερα από όλους, τι προσπαθεί να πετύχει και τι ακριβώς αναζητά.
Υ.Γ. Οι διαιτητές θα πρέπει να τελειώσουν επιτέλους αυτό το παραμύθι με τα φάουλ του Σχορτσιανίτη. Το γεγονός ότι είναι ογκώδης, δε σημαίνει ότι σε κάθε επαφή κάνει φάουλ, αν ο αντίπαλος τινάζεται, ή δεν είναι επαρκώς δυνατός για να τον κοντράρει. Είναι (και το γράφω χρόνια, από τότε που έπαιζε στον Ολυμπιακό κιόλας) ο πιο αδικημένος παίκτης της Ευρώπης στην άμυνα πληρώνοντας την πολιτική που θέλουν να κάνουν οι διαιτητές ή την ανεπάρκειά τους.
Υ.Γ.2 Επιτρέπεται να τσεκάρεις τον αντίπαλο στο λόου ποστ, με το χέρι κολλημένο στο σώμα ή όχι; Επιτέλους θα βρεθεί κάποιος να δώσει μία απάντηση σε αυτό το ερώτημα; Η ο κάθε διαιτητής θα σφυρίζει όπως του καπνίζει;
Υ.Γ.3 Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι η δημιουργία και μέχρι τώρα ο Ούκιτς δεν τα πάει καθόλου καλά σε αυτό τον τομέα. Κι έχω την αίσθηση ότι οι ρόλοι με τον Διαμαντίδη δεν είναι ιδιαίτερα διακριτοί. Φυσικά είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμα και ο Παναθηναϊκός δικαιούται την πίστωση χρόνου ακριβώς για αυτό το λόγο. Για να βρεθούν οι παίκτες μεταξύ τους και να καταλάβουν ο ένας τον άλλον.
Σπύρος Καβαλιεράτος: Ηρεμία και… εκνευρισμός
Ο ΠΑΟΚ άντεξε στο ΣΕΦ για 25 λεπτά, ο Αρης στο Αλεξάνδρειο ένα ημίχρονο. Αυτή, όμως ήταν και η μοναδική ομοιότητα στις νίκες των αιωνίων στην πρεμιέρα της Α1.
Διότι η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.
Οι ερυθρόλευκοι, άλλωστε, αντιμετώπισαν μια… κανονική ομάδα, με ξένους. Οι πράσινοι έπαιξαν με έναν αντίπαλο που είχε στο ρόστερ του έναν κοινοτικό και όλους τους άλλους Ελληνες. Καμία σχέση, δηλαδή, με ό,τι είχε σχεδιάσει ο προπονητής του.
Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, δυσκολεύτηκε μέχρι το 26’, όμως δεν έχασε ποτέ τη συγκέντρωση και την ηρεμία του. Εκανε το ξέσπασμα που όλοι περίμεναν, πήρε μέσα σε δύο λεπτά διαφορά ασφαλείας και «καθάρισε» με συνοπτικές διαδικασίες το ματς. Πάτησε με λίγα λόγια το γκάζι για λίγο και ξέφυγε όσο ακριβώς χρειαζόταν για να κερδίσει τον ΠΑΟΚ, που στάθηκε πολύ καλά στο παρκέ.
Βέβαια η εικόνα του αγώνα στο ΣΕΦ ήταν η αναμενόμενη, η λογική. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός στο Αλεξάνδρειο ήταν πάρα πολύ κακός για ένα ημίχρονο, σε τέτοιο βαθμό που επικράτησε εκνευρισμός. Η φάση στην οποία ο Διαμαντίδης φαίνεται να εκνευρίζεται μετά από τα συνεχή άστοχα σουτ των συμπαικτών του και στην εξέλιξη της φάσης μαζεύει το μακρινό επιθετικό ριμπάουντ και δίχως σκέψη εξαπολύει τρίποντο, ήταν η πιο χαρακτηριστική σε αυτό το διάστημα. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει αυτοματισμούς και τον Αρη τον νίκησε χάρη στην άμυνά του. Ας μην ξεχνάμε και τις πολλές ελλείψεις των γηπεδούχων, που έκαναν υπέρβαση στο πρώτο ημίχρονο.
Αν και περισσότερο η διαφορά των 4 πόντων οφείλεται στην κακή εμφάνιση του Παναθηναϊκού, λίγες μέρες μάλιστα μετά τη θετική εικόνα στη Μαδρίτη…
Εννοείται πως τα σκαμπανεβάσματα δικαιολογούνται τέτοια εποχή και μέχρι οι δύο ομάδες να βρουν ρυθμό, θα χρειαστεί χρόνος. Από παιχνίδι σε παιχνίδι θα βλέπουμε διαφορετική εικόνα, κυρίως όμως από τον Παναθηναϊκό που ακόμα ψάχνεται. Οι πράσινοι δεν είναι έτοιμοι, αν αντιμετώπιζαν τώρα τον Ολυμπιακό θα είχαν λιγότερη τύχη. Σε μια εβδομάδα θα έχουν την ευκαιρία να δουλέψουν και να διορθώσουν τις αδυναμίες τους, που στο Αλεξάνδρειο έκαναν την εμφάνισή τους… Ειδικά στην επίθεση ο Παναθηναϊκός έχει πρόβλημα αν ο Σχορτσανίτης δεν βρει ελεύθερο πεδίο κι αν ο Διαμαντίδης δεν αναλάβει δράση. Όμως ο αρχηγός του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να τα κάνει όλα σε κάθε ματς, αν δεν πάρει βοήθεια από τους υπόλοιπους, θα εκνευριστεί – όπως έγινε στη Θεσσαλονίκη – και κυρίως δεν θα αντέξει…
Είναι άδικο να ασκείται κριτική σε μία κάποιον μετά από κάθε ξεχωριστό παιχνίδι, και οι απόψεις να μεταβάλλονται από το ένα 40λεπτο στο άλλο. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτή γίνεται σε μία ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός. Κάθε αναμέτρηση όμως, κάθε άμυνα, κάθε επίθεση για το νέο δημιούργημα του Πεδουλάκη, πρέπει να λογίζεται ως μία αυτόνομη μάχη. Κι όταν αυτό δε συμβαίνει, τότε, κάτι πάει στραβά. Στο πρώτο ημίχρονο με τον Αρη, ο Παναθηναϊκός έκανε πολλά βήματα πίσω στη θεωρητική πρόοδο που θα έπρεπε να έχει σημειώσει μέχρι σήμερα από την αρχή της προετοιμασίας. Ο Παναθηναϊκός δε δικαιούται να αντιμετωπίζει νωθρά οποιοδήποτε παιχνίδι. Και σε αυτό η πρώτη ευθύνη αφορά στον προπονητή. Κι όχι γιατί προετοίμασε την ομάδα ανεπαρκώς, αλλά με τη στάση του στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Κόντρα σε μία ομάδα που έπαιζε χωρίς ξένους, σε παίκτες νεαρούς, ο Παναθηναϊκός, δεν έβγαλε παρά ελάχιστες φάσεις στην επίθεση και η άμυνά του, αν και το σκορ δεν μαρτυρά κάτι τέτοιο (23-27), δεν ήταν τόσο πιεστική ώστε να επιτρέψει στην .επίθεση να καθαρίσει το ματς. Στο πρώτο μέρος, δεν ήταν η καλή άμυνα, μα η έλλειψη επιλογών εκ μέρους του Αρη, αλλά και η διαφορά ποιότητας των παικτών που κράτησε το σκορ τόσο χαμηλά.
Κι αυτό βέβαια αποδείχτηκε στο τρίτο δεκάλεπτο, όταν οι πράσινοι ανέβασαν την άμυνά τους και η διαφορά σε χρόνο ελάχιστο εκτοξεύθηκε. Η ζώνη του Αλεξανδρή, δημιούργησε αρκετά προβλήματα, οι αυτοματισμοί στην επίθεση απλά εν υπήρχαν, τα σουτ χτύπαγαν σίδερο και η μοναδική υποψία δημιουργίας προερχόταν από τα χέρια του Σχορτσιανίτη, ο οποίος βέβαια, στο Αλεξάνδρειο είχε να αντιμετωπίσει δύο και τρεις παίκτες κι όχι μόνο έναν όπως συνέβη στο Παλάθιος ντε λος Ντεπόρτες με τη Ρεάλ. Απόντος του Σόφο, που για ανεξήγητο λόγο ο Πεδουλάκης κράτησε για πολλή ώρα στον πάγκο, ο Παναθηναϊκός ήταν μία ομάδα χωρίς χαρακτήρα και προσωπικότητας. Εκανε τα πάντα μισά, πικ εν ρολ δεν υπήρχαν και βέβαια μπορεί να έβγαιναν κάποια ανοιχτά σουτ, αλλά κι αυτά ήταν άστοχα.
Στην επανάληψη η εικόνα των πράσινων δε βελτιώθηκε στην επίθεση, αλλά ήταν πολύ καλύτερη στην άμυνα, αλλά κι εκεί μόνο στο τρίτο δεκάλεπτο. Στο τελευταίο, τα ζωνάρια ξέσφιξαν και η διαφορά των 23 πόντων εξανεμίστηκε σε χρόνο μηδέν. Η νίκη εν τέλει μπορεί να ήρθε εύκολα για τον Παναθηναϊκό, αλλά η εικόνα του τον μετέφερε ένα βήμα πίσω σε σχέση με αυτό που έδειξε στη Μαδρίτη.
Είναι σαφές ότι ο Αρμστρονγκ δεν μπορεί να προσφέρει μέχρι στιγμής τίποτα, ούτε στην άμυνα, ούτε στην επίθεση, ενώ ο Κίτσεν, έχει δικαιολογίες.
Για να επιστρέψουμε όμως στον Πεδουλάκη. Ξεκινάμε από το δεδομένο πως όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ολόκληρος ο κόσμος. Και ο Αρτζι ξέρει την ομάδα του καλύτερα από τον καθένα, που δεν μπορούμε καν να πλησιάσουμε τη γνώση του γύρω από το μπάσκετ και την ομάδα. Εντούτοις, σε όλα υπάρχει ένα επίπεδο λογικής. Μόλις στο τρίτο επίσημο παιχνίδι της σεζόν κι ενώ έχουν προηγηθεί φιλικά με πολύ αδύναμους αντιπάλους, ο Αργύρης Πεδουλάκης, επιλέγει από πολύ νωρίς να κάνει ένα rotation στην ομάδα του, το οποίο σύμφωνα με τη λογική, ίσως να μην είναι απαιτούμενο. Ο Παναθηναϊκός των 10 νέων παικτών, που έχει ελάχιστα ματς και (κυρίως) ελάχιστες προπονήσεις με φουλ ρόστερ, έχει ανάγκη να βρει το ρυθμό του. ΚΙ αυτό θα γίνει μόνο μέσα από τα παιχνίδια κι όχι την προπόνηση. Από πολύ νωρίς ο Αρτζι, στο Αλεξάνδρειο, έψαξε στην άκρη του πάγκου του, έκανε πάρα πολλές αλλαγές, και παρότι έκανε δοκιμές σε νέα σχήματα (και μάλιστα πολλές) δεν έδωσε την ευκαιρία, σε ένα θεωρητικά εύκολο ματς, στους βασικούς παίκτες του να βρεθούν μεταξύ τους, χωρίς να αντιμετωπίζουν το φάσμα της ήττας. Ο Σχορτσιανίτης έμεινε για πολλή ώρα στον πάγκο, ο Διαμαντίδης το ίδιο, οι διαφορετικές πεντάδες ήταν πάρα πολλές. Κι αυτό για μία απολύτως νέα ομάδα προφανώς λειτουργεί ανασταλτικά.
Ο Πεδουλάκης βεβαίως, γνωρίζει καλύτερα από όλους, τι προσπαθεί να πετύχει και τι ακριβώς αναζητά.
Υ.Γ. Οι διαιτητές θα πρέπει να τελειώσουν επιτέλους αυτό το παραμύθι με τα φάουλ του Σχορτσιανίτη. Το γεγονός ότι είναι ογκώδης, δε σημαίνει ότι σε κάθε επαφή κάνει φάουλ, αν ο αντίπαλος τινάζεται, ή δεν είναι επαρκώς δυνατός για να τον κοντράρει. Είναι (και το γράφω χρόνια, από τότε που έπαιζε στον Ολυμπιακό κιόλας) ο πιο αδικημένος παίκτης της Ευρώπης στην άμυνα πληρώνοντας την πολιτική που θέλουν να κάνουν οι διαιτητές ή την ανεπάρκειά τους.
Υ.Γ.2 Επιτρέπεται να τσεκάρεις τον αντίπαλο στο λόου ποστ, με το χέρι κολλημένο στο σώμα ή όχι; Επιτέλους θα βρεθεί κάποιος να δώσει μία απάντηση σε αυτό το ερώτημα; Η ο κάθε διαιτητής θα σφυρίζει όπως του καπνίζει;
Υ.Γ.3 Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι η δημιουργία και μέχρι τώρα ο Ούκιτς δεν τα πάει καθόλου καλά σε αυτό τον τομέα. Κι έχω την αίσθηση ότι οι ρόλοι με τον Διαμαντίδη δεν είναι ιδιαίτερα διακριτοί. Φυσικά είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμα και ο Παναθηναϊκός δικαιούται την πίστωση χρόνου ακριβώς για αυτό το λόγο. Για να βρεθούν οι παίκτες μεταξύ τους και να καταλάβουν ο ένας τον άλλον.
Σπύρος Καβαλιεράτος: Ηρεμία και… εκνευρισμός
Ο ΠΑΟΚ άντεξε στο ΣΕΦ για 25 λεπτά, ο Αρης στο Αλεξάνδρειο ένα ημίχρονο. Αυτή, όμως ήταν και η μοναδική ομοιότητα στις νίκες των αιωνίων στην πρεμιέρα της Α1.
Διότι η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.
Οι ερυθρόλευκοι, άλλωστε, αντιμετώπισαν μια… κανονική ομάδα, με ξένους. Οι πράσινοι έπαιξαν με έναν αντίπαλο που είχε στο ρόστερ του έναν κοινοτικό και όλους τους άλλους Ελληνες. Καμία σχέση, δηλαδή, με ό,τι είχε σχεδιάσει ο προπονητής του.
Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, δυσκολεύτηκε μέχρι το 26’, όμως δεν έχασε ποτέ τη συγκέντρωση και την ηρεμία του. Εκανε το ξέσπασμα που όλοι περίμεναν, πήρε μέσα σε δύο λεπτά διαφορά ασφαλείας και «καθάρισε» με συνοπτικές διαδικασίες το ματς. Πάτησε με λίγα λόγια το γκάζι για λίγο και ξέφυγε όσο ακριβώς χρειαζόταν για να κερδίσει τον ΠΑΟΚ, που στάθηκε πολύ καλά στο παρκέ.
Βέβαια η εικόνα του αγώνα στο ΣΕΦ ήταν η αναμενόμενη, η λογική. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός στο Αλεξάνδρειο ήταν πάρα πολύ κακός για ένα ημίχρονο, σε τέτοιο βαθμό που επικράτησε εκνευρισμός. Η φάση στην οποία ο Διαμαντίδης φαίνεται να εκνευρίζεται μετά από τα συνεχή άστοχα σουτ των συμπαικτών του και στην εξέλιξη της φάσης μαζεύει το μακρινό επιθετικό ριμπάουντ και δίχως σκέψη εξαπολύει τρίποντο, ήταν η πιο χαρακτηριστική σε αυτό το διάστημα. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει αυτοματισμούς και τον Αρη τον νίκησε χάρη στην άμυνά του. Ας μην ξεχνάμε και τις πολλές ελλείψεις των γηπεδούχων, που έκαναν υπέρβαση στο πρώτο ημίχρονο.
Αν και περισσότερο η διαφορά των 4 πόντων οφείλεται στην κακή εμφάνιση του Παναθηναϊκού, λίγες μέρες μάλιστα μετά τη θετική εικόνα στη Μαδρίτη…
Εννοείται πως τα σκαμπανεβάσματα δικαιολογούνται τέτοια εποχή και μέχρι οι δύο ομάδες να βρουν ρυθμό, θα χρειαστεί χρόνος. Από παιχνίδι σε παιχνίδι θα βλέπουμε διαφορετική εικόνα, κυρίως όμως από τον Παναθηναϊκό που ακόμα ψάχνεται. Οι πράσινοι δεν είναι έτοιμοι, αν αντιμετώπιζαν τώρα τον Ολυμπιακό θα είχαν λιγότερη τύχη. Σε μια εβδομάδα θα έχουν την ευκαιρία να δουλέψουν και να διορθώσουν τις αδυναμίες τους, που στο Αλεξάνδρειο έκαναν την εμφάνισή τους… Ειδικά στην επίθεση ο Παναθηναϊκός έχει πρόβλημα αν ο Σχορτσανίτης δεν βρει ελεύθερο πεδίο κι αν ο Διαμαντίδης δεν αναλάβει δράση. Όμως ο αρχηγός του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να τα κάνει όλα σε κάθε ματς, αν δεν πάρει βοήθεια από τους υπόλοιπους, θα εκνευριστεί – όπως έγινε στη Θεσσαλονίκη – και κυρίως δεν θα αντέξει…
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου