Ο BallBoy Γιώργος Καραμάνος αναζητά την χαμένη αίγλη της Σελεσάο
και τον δικό της ποδοσφαιρικό ύμνο: «Εάν είναι να παίξεις, οφείλεις να
το κάνεις όμορφα»!
Σε μία από τις πάμπολλες αναλαμπές του κοφτερού μυαλού του, ο Κάρλος
Ντρουμόντ ντε Αντράντε ξεστόμισε την ατάκα που έμελλε να ριζωθεί βαθιά
στη συνείδηση των συμπατριωτών του. Σύμφωνα με έναν αστικό μύθο που
αιωρείται πάνω από τις φαβέλες του Ρίο, ο διασημότερος ποιητής της
Βραζιλίας χάζευε από το παράθυρο του δύο παρέες να διασκεδάζουν η μία
δίπλα στην άλλη. Στην πρώτη χόρευαν σάμπα. Στη δεύτερη έπαιζαν
ποδόσφαιρο. Οσο παρακολουθούσε, τόσο μαγευόταν. Οσο και να προσπαθούσε,
δεν μπορούσε να διακρίνει την παραμικρή διαφορά. Οι κινήσεις ήταν
ολόιδιες. «Οι λαοί παίζουν μπάλα όπως χορεύουν», συμπέρανε!
Τότε λοιπόν ο Αντράντε δεν έκανε λανθασμένη μήτε υπερβολική διαπίστωση (μόνο τυχαίο δεν είναι άλλωστε ότι οι Ελληνες ενίοτε ρίχνουν και καμία… ζεϊμπεκιά). Με αυτή την έννοια περί του μαγικού βραζιλιάνικου «φουτσεμπόλ», όπως το αποκαλούν οι ίδιοι, δεν μεγαλώσαμε άλλωστε οι 30άρηδες και πάνω; Εκλεπτυσμένα σπασίματα της μέσης, χορευτικός συνδυασμός της σάμπα με τον δικό τους πολεμικό χορό, το περίφημο καποέιρα και πάντα η ίδια σκέψη, ο μόνιμος στόχος: η αντίπαλη εστία, το γκολ!
Το φάντασμα του 1950
Για κάποιους λόγους όμως σήμερα οι Βραζιλιάνοι μοιάζουν να αυτοαναιρούνται. Ισως να είναι αυτός ο αέναος φόβος για ένα νέο «Μαρακανάσο» (έτσι έχουν ονομάσει την απώλεια του Μουντιάλ του 1950 στο «Μαρακανά» από την Ουρουγουάη) που τους κάνει να μαζεύονται και να φυλάνε τα νώτα τους. Ναι η Σελεσάο παίζει πρωτίστως άμυνα. Και δεν το κάνει τώρα τελευταία. Η ντροπιαστική –για την ψυχοσύνθεση τους- υιοθέτηση του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» έχει ξεκινήσει από το Μουντιάλ του 1994.
Μόνο που όσο πάει και χειροτερεύει. Το κακό δεν περιορίζεται στη φιλοσοφία που διέπει τους ομοσπονδιακούς από τον Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, τον Λουίς Φελίπε Σκολάρι ως τον Κάρλος Ντούνγκα, τον Μάνο Μενέζες και τον προκάτοχο του. Πρόκειται για κάτι χειρότερο. Από την εποχή του πρώτου θρύλου, Λεονίντας, οι φουρνιές των ζογκλέρ γέμιζαν ευτυχία τα κουρασμένα και φτωχά μάτια των Βραζιλιάνων. Πλέον οι δρόμοι στις φτωχογειτονιές δεν γενούν αντίστοιχα φωτεινά αστέρια. Στις μέρες της ευημερία και της ανάπτυξης που γνωρίζει η χώρα, τα μάτια πονάνε από τα καμώματα των διαφόρων Φελίπε Μέλο και Γκραφίτε που καλούνται κατά καιρούς στην Εθνική.
Στη Σελεσάο πρωταγωνιστούν παίκτες που κάποτε οι παρέες των Πελέ, Γκαρίντσα, Ζαγκάλο, των Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο, Τοστάο και των Ζίκο, Φαλκάο, Σόκρατες θα τους είχαν για να μαζεύουν τις μπάλες στην προπόνηση. Ακόμα και η τελευταία μεγάλη τριπλέτα, αυτή των Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο της πέμπτης και τελευταίας κούπας του 2002, θα τους έκανε πλακίτσα.
Ενόψει του δικού της Μουντιάλ το 2014, η Βραζιλία ψάχνει τον χαμένο εαυτό της. Σε αυτή την περίεργη αναζήτηση έχει ξεμείνει με το σμπαραλιασμένο γόνατο του Κακά και τους παρηκμασμένους Ρομπίνιο και Πάτο. Μα καλά, είναι δυνατόν οι καλύτεροι παίκτες της να είναι οι αμυντικοί (Ντάνι Αλβες, Τιάγκο Σίλβα); «Υπάρχει και ο Νεϊμάρ, ο Οσκαρ, ο Λούκας, ο Γκάνσο και η νέα φουρνιά», υποστηρίζουν οι αισιόδοξοι. Μπορεί και να έχουν δίκιο και ο 20χρονος επιθετικός με τη μοίκάνα να αποδειχτεί στην πορεία καλύτερος ακόμα και από τον Λιονέλ Μέσι, όπως δήλωσε πριν από καιρό και ο Πελέ. Ακόμα και εάν ο Νεϊμάρ όμως ξεπεταχτεί όπως κάποτε ο Βασιλιάς το 1958, όλα τα παραπάνω δεν αναιρούνται.
Ο Σκιαφίνο και ο Σκολάρι
Σίγουρα δεν θα αναιρεθούν εάν δοθεί και πάλι το τιμόνι στον Σκολάρι, όπως προμηνύουν όλες οι ενδείξεις. Ο άνθρωπος που οδήγησε την χώρα στην 5η και τελευταία κούπα, έχει ξεπεραστεί από την εποχή του και δεν θα κάνει κάτι διαφορετικό απ’ ότι το 2002, όταν πήρε το Μουντιάλ με δύο αμυντικούς χαφ: θα παίξει σφικτά και να πάρει τα ματς στο γκολ. Οι Βραζιλιάνοι φοβούνται. Ακόμα τρέμουν πως θα εμφανιστεί το φάντασμα του Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο και θα τους κάνει το 2-1 για να τους στείλει σε ομαδικές αυτοκτονίες και αυτό δεν το αντέχουν. Οπότε θα πάνε στα σίγουρα, εγκαταλείποντας το αρχικό πλάνο του απολυθέντα Μενέζες για αναδιάρθρωση και επιστροφή στις ποδοσφαιρικές τους ρίζες. Και κάπως έτσι θα ξαναχάσουν την επαφή με τα όσα πρεσβεύει γι αυτούς το τόπι.
Εάν ζούσε σήμερα ο Αντράντε και έριχνε και πάλι εκείνη την κρυφή ματιά από το παράθυρο του, θα διαπίστωνε το πρόβλημα από το πρώτο κιόλας πετάρισμα των βλεφάρων του. Η παρέα της σάμπα και εκείνη του ποδοσφαίρου θα είχαν πλέον διαφορετικές… ασχολίες. Οι κινήσεις τους δεν θα ήταν συγχρονισμένες όπως τότε. Και κάπως έτσι θα έβρισκε δικαίωση και ο πρώτος στίχος από τον ύμνο της Σελεσάο: «Χωρίς σάμπα δεν υπάρχει ποδόσφαιρο», γιατί όσον αφορά τη δεύτερη στροφή του ύμνου: «Κανείς δεν μπορεί να μας μιμηθεί», μάλλον αποτελεί διακαή πόθο και ανάμνηση μία άλλης εποχής: της ατέρμονης αλεγκρίας του πιο όμορφου παιχνιδιού του δικού τους jogabonito που τόσο μας έχει λείψει…
Αυτά που θα έπρεπε είχαν γίνει…
1. Περισσότερα ματς στη Βραζιλία
Τα τελευταία χρόνια το Λονδίνο είχε μετατραπεί στο σπίτι της Σελεσάο (έδωσε πολλά φιλικά εκεί). Θα ήταν καλύτερα για τους δικούς τους παίκτες και χειρότερα για τους αντιπάλους εάν τα φιλικά διεξάγονταν στο «Μαρακανά», ή κάποιο άλλο γήπεδο της χώρας.
2. Να είχε γίνει πιο… βραζιλιάνικη
Οι εκατομμυριούχοι που αγωνίζονται στην Ευρώπη, ενδιαφέρονται λιγότερο για την Εθνική. Θα έπρεπε να καλούνται πιο πολλοί από τους εγχώριους αστέρες, ακόμα και εάν υπήρχε ο κίνδυνος να μην κατακτηθεί αρχικά κάποιος τίτλος.
3. Κολλημένοι σε ένα σύστημα
Ο Παρέιρα είχε έναν τρόπο παιχνιδιού. Ο Ντούνγκα διαφορετικό και ο Μενέζες έναν τρίτο. Η Ισπανία, η Ολλανδία, η Γερμανία αλλάζουν προπονητές, αλλά το βασικό σύστημα παραμένει αμετάβλητο.
4. Επιθετική φιλοσοφία
Καλή είναι η άμυνα. Φέρνει αποτελέσματα και ενίοτε και τίτλους. Αυτό όμως δεν είναι η Βραζιλία, είναι κάτι άλλο. Κάποιος πρέπει επιτέλους να βγάλει από τους Βραζιλιάνους αυτό που έχουν μέσα τους: το επιθετικό πνεύμα.
5. Υπομονή με τους νέους
Οι ακαδημίες των ομάδων, αλλά και οι μικρές Εθνικές έχουν εξελιχτεί σε φάμπρικες παραγωγής ταλέντων προς πώληση. Οι νεαροί παίκτες θα έπρεπε να μένουν λίγο περισσότερο στην χώρα, ώστε να μπαίνουν ακόμα πιο πολύ στη λογική του βραζιλιάνικου πνεύματος.
πηγή: gazzetta.gr
Τότε λοιπόν ο Αντράντε δεν έκανε λανθασμένη μήτε υπερβολική διαπίστωση (μόνο τυχαίο δεν είναι άλλωστε ότι οι Ελληνες ενίοτε ρίχνουν και καμία… ζεϊμπεκιά). Με αυτή την έννοια περί του μαγικού βραζιλιάνικου «φουτσεμπόλ», όπως το αποκαλούν οι ίδιοι, δεν μεγαλώσαμε άλλωστε οι 30άρηδες και πάνω; Εκλεπτυσμένα σπασίματα της μέσης, χορευτικός συνδυασμός της σάμπα με τον δικό τους πολεμικό χορό, το περίφημο καποέιρα και πάντα η ίδια σκέψη, ο μόνιμος στόχος: η αντίπαλη εστία, το γκολ!
Το φάντασμα του 1950
Για κάποιους λόγους όμως σήμερα οι Βραζιλιάνοι μοιάζουν να αυτοαναιρούνται. Ισως να είναι αυτός ο αέναος φόβος για ένα νέο «Μαρακανάσο» (έτσι έχουν ονομάσει την απώλεια του Μουντιάλ του 1950 στο «Μαρακανά» από την Ουρουγουάη) που τους κάνει να μαζεύονται και να φυλάνε τα νώτα τους. Ναι η Σελεσάο παίζει πρωτίστως άμυνα. Και δεν το κάνει τώρα τελευταία. Η ντροπιαστική –για την ψυχοσύνθεση τους- υιοθέτηση του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» έχει ξεκινήσει από το Μουντιάλ του 1994.
Μόνο που όσο πάει και χειροτερεύει. Το κακό δεν περιορίζεται στη φιλοσοφία που διέπει τους ομοσπονδιακούς από τον Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, τον Λουίς Φελίπε Σκολάρι ως τον Κάρλος Ντούνγκα, τον Μάνο Μενέζες και τον προκάτοχο του. Πρόκειται για κάτι χειρότερο. Από την εποχή του πρώτου θρύλου, Λεονίντας, οι φουρνιές των ζογκλέρ γέμιζαν ευτυχία τα κουρασμένα και φτωχά μάτια των Βραζιλιάνων. Πλέον οι δρόμοι στις φτωχογειτονιές δεν γενούν αντίστοιχα φωτεινά αστέρια. Στις μέρες της ευημερία και της ανάπτυξης που γνωρίζει η χώρα, τα μάτια πονάνε από τα καμώματα των διαφόρων Φελίπε Μέλο και Γκραφίτε που καλούνται κατά καιρούς στην Εθνική.
Στη Σελεσάο πρωταγωνιστούν παίκτες που κάποτε οι παρέες των Πελέ, Γκαρίντσα, Ζαγκάλο, των Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο, Τοστάο και των Ζίκο, Φαλκάο, Σόκρατες θα τους είχαν για να μαζεύουν τις μπάλες στην προπόνηση. Ακόμα και η τελευταία μεγάλη τριπλέτα, αυτή των Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο της πέμπτης και τελευταίας κούπας του 2002, θα τους έκανε πλακίτσα.
Ενόψει του δικού της Μουντιάλ το 2014, η Βραζιλία ψάχνει τον χαμένο εαυτό της. Σε αυτή την περίεργη αναζήτηση έχει ξεμείνει με το σμπαραλιασμένο γόνατο του Κακά και τους παρηκμασμένους Ρομπίνιο και Πάτο. Μα καλά, είναι δυνατόν οι καλύτεροι παίκτες της να είναι οι αμυντικοί (Ντάνι Αλβες, Τιάγκο Σίλβα); «Υπάρχει και ο Νεϊμάρ, ο Οσκαρ, ο Λούκας, ο Γκάνσο και η νέα φουρνιά», υποστηρίζουν οι αισιόδοξοι. Μπορεί και να έχουν δίκιο και ο 20χρονος επιθετικός με τη μοίκάνα να αποδειχτεί στην πορεία καλύτερος ακόμα και από τον Λιονέλ Μέσι, όπως δήλωσε πριν από καιρό και ο Πελέ. Ακόμα και εάν ο Νεϊμάρ όμως ξεπεταχτεί όπως κάποτε ο Βασιλιάς το 1958, όλα τα παραπάνω δεν αναιρούνται.
Ο Σκιαφίνο και ο Σκολάρι
Σίγουρα δεν θα αναιρεθούν εάν δοθεί και πάλι το τιμόνι στον Σκολάρι, όπως προμηνύουν όλες οι ενδείξεις. Ο άνθρωπος που οδήγησε την χώρα στην 5η και τελευταία κούπα, έχει ξεπεραστεί από την εποχή του και δεν θα κάνει κάτι διαφορετικό απ’ ότι το 2002, όταν πήρε το Μουντιάλ με δύο αμυντικούς χαφ: θα παίξει σφικτά και να πάρει τα ματς στο γκολ. Οι Βραζιλιάνοι φοβούνται. Ακόμα τρέμουν πως θα εμφανιστεί το φάντασμα του Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο και θα τους κάνει το 2-1 για να τους στείλει σε ομαδικές αυτοκτονίες και αυτό δεν το αντέχουν. Οπότε θα πάνε στα σίγουρα, εγκαταλείποντας το αρχικό πλάνο του απολυθέντα Μενέζες για αναδιάρθρωση και επιστροφή στις ποδοσφαιρικές τους ρίζες. Και κάπως έτσι θα ξαναχάσουν την επαφή με τα όσα πρεσβεύει γι αυτούς το τόπι.
Εάν ζούσε σήμερα ο Αντράντε και έριχνε και πάλι εκείνη την κρυφή ματιά από το παράθυρο του, θα διαπίστωνε το πρόβλημα από το πρώτο κιόλας πετάρισμα των βλεφάρων του. Η παρέα της σάμπα και εκείνη του ποδοσφαίρου θα είχαν πλέον διαφορετικές… ασχολίες. Οι κινήσεις τους δεν θα ήταν συγχρονισμένες όπως τότε. Και κάπως έτσι θα έβρισκε δικαίωση και ο πρώτος στίχος από τον ύμνο της Σελεσάο: «Χωρίς σάμπα δεν υπάρχει ποδόσφαιρο», γιατί όσον αφορά τη δεύτερη στροφή του ύμνου: «Κανείς δεν μπορεί να μας μιμηθεί», μάλλον αποτελεί διακαή πόθο και ανάμνηση μία άλλης εποχής: της ατέρμονης αλεγκρίας του πιο όμορφου παιχνιδιού του δικού τους jogabonito που τόσο μας έχει λείψει…
Αυτά που θα έπρεπε είχαν γίνει…
1. Περισσότερα ματς στη Βραζιλία
Τα τελευταία χρόνια το Λονδίνο είχε μετατραπεί στο σπίτι της Σελεσάο (έδωσε πολλά φιλικά εκεί). Θα ήταν καλύτερα για τους δικούς τους παίκτες και χειρότερα για τους αντιπάλους εάν τα φιλικά διεξάγονταν στο «Μαρακανά», ή κάποιο άλλο γήπεδο της χώρας.
2. Να είχε γίνει πιο… βραζιλιάνικη
Οι εκατομμυριούχοι που αγωνίζονται στην Ευρώπη, ενδιαφέρονται λιγότερο για την Εθνική. Θα έπρεπε να καλούνται πιο πολλοί από τους εγχώριους αστέρες, ακόμα και εάν υπήρχε ο κίνδυνος να μην κατακτηθεί αρχικά κάποιος τίτλος.
3. Κολλημένοι σε ένα σύστημα
Ο Παρέιρα είχε έναν τρόπο παιχνιδιού. Ο Ντούνγκα διαφορετικό και ο Μενέζες έναν τρίτο. Η Ισπανία, η Ολλανδία, η Γερμανία αλλάζουν προπονητές, αλλά το βασικό σύστημα παραμένει αμετάβλητο.
4. Επιθετική φιλοσοφία
Καλή είναι η άμυνα. Φέρνει αποτελέσματα και ενίοτε και τίτλους. Αυτό όμως δεν είναι η Βραζιλία, είναι κάτι άλλο. Κάποιος πρέπει επιτέλους να βγάλει από τους Βραζιλιάνους αυτό που έχουν μέσα τους: το επιθετικό πνεύμα.
5. Υπομονή με τους νέους
Οι ακαδημίες των ομάδων, αλλά και οι μικρές Εθνικές έχουν εξελιχτεί σε φάμπρικες παραγωγής ταλέντων προς πώληση. Οι νεαροί παίκτες θα έπρεπε να μένουν λίγο περισσότερο στην χώρα, ώστε να μπαίνουν ακόμα πιο πολύ στη λογική του βραζιλιάνικου πνεύματος.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου