Ντροπαλό, χλωμό αγόρι... λικνίζεται!

O Ball Boy Γιώργος Καραμάνος γράφει για τον «πουδραρισμένο» κορυφαίο ποδοσφαιρικό συνθέτη που κάθε φορά που χαϊδεύει το τόπι... αναδύεται μουσική.

Αυτό το μάλλον γραφικό κείμενο δεν περιέχει καμία ανάλυση. Δεν αναφέρεται σε συστήματα, τακτικές, στρατηγικές κτλ και σίγουρα δεν έχει να προσφέρει την παραμικρή γνώση. Δεν υπήρχε καν πρόνοια να γραφτεί μέχρι αργά χθες το βράδυ. Τότε που κάνοντας live το  Μάλαγα – Μπαρτσελόνα για τη νέα υπηρεσία του gazzetta.gr, μπλέχτηκε στο κεφάλι μου το ποδόσφαιρο με τη μουσική. Χωρίς να καταλάβω το πως και το γιατί, βρέθηκα αποσβολωμένος. Χαζεμένος νόμιζα πως θα με ρουφήξει η οθόνη. Οποτε η μπάλα ακουμπούσε το πόδι του, ήταν σα να... ξερνούσε νότες από τον υπολογιστή.

Δεν είχε άμεση ανάμιξη σε κανένα από τα τρία γκολ της ομάδας του. Δεν έκανε τρέλες ούτε κάτι που δεν έχει ξανακάνει στις 100άδες φορές που τον έχω παρακολουθήσει. Ηταν απλά ο ίδιος παικταράς που είναι πάντα. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο όμως αισθάνθηκα σα να τον έβλεπα πρώτη φορά. Σε τρεις περιπτώσεις είχε συγκεντρωμένους γύρω του 2-3-4 αντιπάλους και τους απέφευγε χαλαρά σα να κοιτούσε τις βιτρίνες σε μία περατζάδα του. Αφήνοντας ακίνητο το τόπι, λίκνιζε μόνο το κορμί του λες και από γεννησιμιού του σαν άλλος Οβελίξ βούτηξε στο δικό του βαρέλι που αντί για το μαγικό ζωμό, περιείχε την έννοια και την αξία της προσποίησης.

Οποιος κατά τύχη τον είδε χθες ή έχει εστιάσει πάνω του κάποια άλλη φορά, θα καταλάβει. Δεν αναφερόμαστε σε έναν τύπο με τη δύναμη, την ταχύτητα, τους κοιλιακούς του Κριστιάνο. Δεν έχει το ξεπέταγμα και τη μοναδικότητα του Μέσι. Υπολείπεται σε κορμί και πλαστικότητα του Ιμπρα. Μιλάμε για έναν χλωμό, ντροπαλό τύπο που το πρόσωπο του είναι τόσο λευκό και αναιμικό που μοιάζει πιότερο με το πουδραρισμένο προφίλ της πρωταγωνίστριας στην ταινία «Οι αναμνήσεις μίας γκέισας». Περισσότερο φέρνει με ασθενικό συνθέτη περασμένου αιώνα παρά με ρωμαλέο ποδοσφαιριστή της σημερινής απαιτητικής εποχής.

Κάτι είχε το παλικάρι το βράδυ της Κυριακής και έκανε τα πάντα να μοιάζουν μαγικά. Το άγγιγμα στο τόπι... ηχούσε σαν σονάτα του Σοπέν. Τα σλάλομ του... ακούγονταν σαν το βραχνό παίξιμο του Τζίμι Χέντριξ όταν σόλαρε στο «Voodoo child». Η δημιουργικότητα και η διορατικότητα στο παιχνίδι του είχε την ευφυΐα τον Pink Floyd στο άλμπουμ «Wish You Were Here». Ο μοναδικός που μου έρχεται στο μυαλό απ' όσους έχω δει και έχω διαβάσει, ο οποίος είχε την ίδια εγκεφαλική λειτουργία στο τερέν, ήταν ο Ζινεντίν Ζιντάν. Ούτε Μαραντόνα ουτε Κρόιφ, Πελέ ή Μέσι. Εάν για κάποιο λόγο, με κάποιο τρόπο μπορούσα να ξαναγεννηθώ στο κορμί ενός τεράστιου ποδοσφαιριστή... θα ήθελα να παίζω όπως ο Αντρές Ινιέστα!


* Δυστυχώς δεν υπήρχε πιο πλήρες βίντεο για τις κινήσεις του στο ματς με τη Μάλαγα παρά μονάχα αυτές οι μικρές στιγμές μαγείας







πηγή: gazzetta.gr