Σημασία δεν έχει ούτε «το ταξίδι», ούτε «ο προορισμός» αλλά
πόσο θα νιώσεις «σαν στο σπίτι σου» εκεί που θα πας. Γράφει ο Κώστας
Βαϊμάκης για το www.sport-fm.gr.
Πάρτε για παράδειγμα τον ποδοσφαιρικό και τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. «Περασμένα μεγαλεία και θυμώντας τα να κλαις» και οι δυο. Με λιγότερα λεφτά από προηγούμενα χρόνια, αλλαγμένα ρόστερ, είδαν και οι δυο πέρυσι τον Ολυμπιακό στην κορυφή, με διοικητικούς τριγμούς, με άστοχες επιλογές σε παίκτες που ήρθαν. Κι όμως δείτε πώς τα αντιμετωπίζει τα προβλήματά του ο ένας και πώς ο άλλος. Και - κυρίως - πώς αντιμετωπίζει ο κόσμος της ομάδας το μπάσκετ του Παναθηναϊκού και πώς το ποδόσφαιρο.
Η εύκολη ερμηνεία για την λατρεία απέναντι στο μπάσκετ και την απαξίωση του ποδοσφαιρικού τμήματος από τον κόσμο, είναι ότι ο πρώτος είναι ο «εξάστερος, που έχει φέρει τόσες επιτυχίες». Αλλά μήπως το ποδόσφαιρο δεν έχει κάνει επιτυχίες στην Ευρώπη, δεν έχει πάει στον τελικό του Ουέμπλεϊ, δυο φορές στους «4», δεν έχει κάνει σπουδαία διπλά, δεν είχε καθιερωθεί κάποτε ως ο «Panathinaikos from Greece»; Η διαφορά λοιπόν δεν είναι τα 6 αστέρια και τα ευρωπαϊκά (άλλα μεγέθη και συσχετισμοί στο μπάσκετ κι άλλοι στο ποδόσφαιρο) αλλά στη νοοτροπία και την «υγεία» που βγάζει το μπάσκετ, ακόμα και σε περιόδους που μπορεί να «νοσεί».
Στο μπάσκετ, ο κόσμος πάει και χειροκροτεί τον Παναθηναϊκό, «αγκαλιάζει» τους νέους παίκτες, στηρίζει την προσπάθεια που γίνεται παρόλο που αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες και βλέπει τον Ολυμπιακό ένα βήμα μπροστά. Δεν χειροκροτεί προς πάσα κατεύθυνση όμως, όλους ανεξαιρέτως επειδή φοράνε τη φανέλα της ομάδας (ακούς Ούκιτς παιδί μου;), χειροκροτεί αυτούς που βλέπει να παίζουν για την ομάδα, να δίνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, να παίζουν με καθαρό μυαλό. Στο ποδόσφαιρο αντίθετα, που ψάχνεις να βρεις κάτι που να βγάζει υγεία στην ομάδα και δεν βρίσκεις, η διάθεση του κόσμου είναι τελείως διαφορετική. Κι αυτό το εισπράττουν οι παίκτες πολύ πιο έντονα απ’ ό,τι φανταζόμαστε...
Έτσι λοιπόν ο Καπόνο, ο Λάσμε, ο Μασιούλις, ο Μπανκς, ο Γκιστ και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους «νέους», ξέρουν ότι ήρθαν σε μια ομάδα με σπουδαίο όνομα αλλά ενδεχομένως όχι με την δυναμική των περασμένων ετών κι όμως γουστάρουν που είναι εδώ. Νιώθουν σαν στο σπίτι τους, παίρνουν ενέργεια από την εξέδρα και την ανταποδίδουν με τρίποντα, καρφώματα, τάπες, σφιγμένες γροθιές και πλατιά χαμόγελα. Μέσα σε λίγους μήνες ή εβδομάδες ενσωματώθηκαν απόλυτα, νιώθουν οικεία και αυτό που νιώθουν τούς επιτρέπει να παίξουν αυτό που μπορούν. Στο ποδοσφαιρικό τμήμα αντίθετα, πέρα από τις απληρωσιές έχουν κι άλλα βάσανα στο κεφάλι τους, έχουν νεύρα μεταξύ τους και προς τους διαιτητές για το παραμικρό σφύριγμα, μανουριάζουν με τον κόσμο, έχουν σκυμμένα κεφάλια και κακή διάθεση, βλέποντας τον προπονητή να αλλάζει ξανά και ξανά και τίποτα να μην βελτιώνεται.
Στο μπάσκετ, ο κάθε Καπόνο και ο κάθε Μπανκς, που ήρθαν από το ΝΒΑ έχοντας αμφιβολίες για το αν έκαναν το σωστό ερχόμενοι στην Ελλάδα, είναι χαρούμενοι πλέον εδώ και σίγουροι ότι έκαναν την καλύτερη επιλογή. Και καθόλου δεν θα τους χαλάσει να μείνουν εδώ για χρόνια. Στο ποδόσφαιρο αντίθετα, ο κάθε Σισοκό ανυπομονεί να λήξει ο δανεισμός του και να γυρίσει Γερμανία για να τον στείλουν ενδεχομένως δανεικό κάπου αλλού, ο κάθε Κουίνσι καταριέται τη στιγμή που ξανάρθε και δεσμεύτηκε με συμβόλαιο, ο κάθε Μπουμσόνγκ πατάει πάνω στο συμβόλαιό του και αδιαφορεί αν θα ξαναπαίξει ποτέ μπάλα, ο κάθε Λάζαρος, Βύντρα ή Σπυρόπουλος σκέφτεται πόσο μακριά θα πάει να γλιτώσει, ο κάθε Μαυρίας ή Καρνέζης ενδεχομένως να σκέφτεται να παίξει όσο καλύτερα μπορεί μπας και το καλοκαίρι έρθει μια καλή πρόταση να πάει στην ευχή του Θεού. Διότι τελικά σημασία δεν έχει ούτε «το ταξίδι», ούτε «ο προορισμός» αλλά πόσο ζεστά και οικεία σε κάνουν οι άνθρωποι και οι καταστάσεις να νιώθεις όπου κι αν πας. «Σαν το σπίτι σου» που λέμε.
πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου