O Mάνος Αντώναρος γράφει στο blog του για το πώς ενδιαφερόμαστε
(τάχα μου) για το αποτέλεσμα, ενώ αδιαφορούμε για τις βασικές
λεπτομέρειες.
Πριν από αρκετό καιρό…πριν κανέναν χρόνο νομίζω…είχα γράψει ένα ποστ
εδώ στο gazzetta για τα καθισματάκια αυτοκινήτου για παιδιά… Είχε γίνει
(θετικός) πανικός και η αλήθεια είνα,ι ότι δεν το περίμενα.
Θυμάμαι έντονα έναν φίλο αναγνώστη που μου’χε γράψει σε σχόλιο «πωπωπωπω δεν το’χα σκεφτεί ποτέ… πάω τώρα να πάρω καθισματάκι για το παιδί μου!»
Είχα πανηγυρίσει μέσα μου.
Ϊσως (είμαι σχεδόν σίγουρος ότι έτσι είναι) έχετε καταλάβει ότι σπανιότατα σας αντιμετωπίζω ως οπαδούς… Δεν μου λέει τίποτα, αν κάποιος είναι Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, Αρης, Αστέρας ή ο,τιδήποτε άλλο… Με διασκεδάζει… αλλά δεν με καθοδηγεί.
Δεν με ενοχλεί (χαλάει λίγο την αισθητική μου) αν κάποιος είναι κάγκουρας και οδηγεί… Με τσαντίζει όμως απίστευτα… απερίγραπτα πολύ… όταν κάποιος κάγκουρας ή ξε-κάγκουρας οδηγεί με τη γυναίκα του στη θέση του συνοδηγού να κρατά στην αγκαλιά της το μωρό τους… ή ακόμα χειρότερα όταν το παιδάκι του κάθεται στην δική του αγκαλιά αναμεσα σε εκείνον και το τιμόνι… ή (αν και φαίνεται λαθεμένα σωστό) με τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα στο πίσω κάθισμα.
Εγραψα προχθές ένα αντίστοιχο άρθρο στο eimaimama και έγινε χαμός…
Ναι με τσαντίζουν οι κομμένες εξατμίσεις, αλλά δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου.
Γελάω με τις κάθε είδους πρόσθετες αεροτομές… αλλά μπορώ να ζήσω και μ’ αυτές.
Νευριάζω με τους παπούδες και τις γιαγιάδες που πάνε με 32 χλμ στην αριστερή λωρίδα, αλλά αντέχω…
Όλα με τον α’ ή β΄τρόπο ξεπερνιούνται….
Δεν ξεπερνιέται όμως το απότομα φρενάρισμα (ακόμα κι όταν πηγαίνεις με 40 χλμ/ω) που μετατρέπει το παιδί μας, σε ανεξέλγκτη οβίδα. Σε θανασιμη οβίδα…
Τι σκατά, τσάμπα μαγκιά είναι αυτή;
Οσο και σπουδαίος τσαμπουκάς κι αν είσαι, οι νόμοι της φυσικής αδιαφορούν. Προφανώς δεν έχετε ιδέα τι θα κάνει ο αερόσακος , αν ανοίξει στα μούτρα ενός παιδιού σε αγκαλιά στο μπροστινό κάθισμα, ή τι θα του συμβεί αναμεσα σε σας και το τιμόνι ή πώς θα περάσει σαν σφαίρα από το πισινό κάθισμα μέσα από το παρμπριζ.
Μπείτε το google, δείτε ένα οποιοδήποτε αναλογο video και ελάτε να μου πείτε….
-Ασε ρε φίλε… με στενεύει η ζώνη ασφαλείας…. λένε πολλοί…
Και μένα με στενεύει η βλακεία σου, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει αντίστοιχη ζώνη ασφαλείας.
-Εγω προσέχω…. μου λένε με σιγουριά.
-Μάλιστα! Οι άλλοι προσέχουν;
Εδώ δεν μου λένε τίποτα, αλλά γυρνάμε την κουβέντα αν είναι καλός προπονητής ο Φάμπρι ή ποια είναι γνώμη τους για τον Πάμπλο.
Ψιτ φιλαράκια… για τα παιδιά μας μιλάμε. Ε;
Το επαναλαμβάνω για να γίνει σαφές: Αν κάτι τέτοιοσυμβεί σε σκανδιναβική χώρα, δεν επεμβαίνει η Αστυνομία (Τροχαία) που εδώ ούτε αυτή επεμβαίνει, αλλά η Πρόνοια… σου παίρνουν το παιδί και μέτα τρέχα καθάρισε.
Ναι συμφωνώ κι εγώ (μετα δυσκολίας, αλλά συμφωνώ)…ας μην αφαλοκόψουμε τον Κατίδη ή τον Κλάους… για τις φασιστοβλακείες τους…νεαροί είναι… χρειάζονται δεύτερη ευκαιρία… το καταλαβαίνω… Να τους διδάξουμε την αλήθεια…
Τι να κάνουμε;
Να τους διδάξουμε.
Μπα… και τι είναι η διδασκαλία; Πιττόγυρο να το παραγγείλουμε σπίτι;
Ποιος να τον διδάξει; Αυτός που οδηγεί με το παιδί ανάμεσα σε εκείνον και το τιμόνι;
Ποιος να διδάξει παιδεία όταν ο ίδιος είναι απαίδευτος;
Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε εγκαταλείψει τις λεπτομέρειες και μας νιάζει μόνο το «ψητό» αφού μάλιστα βγει από τον φούρνο… Όταν δλδ είναι εντελώς αργά.
Ελπίζω να έγινα κατανοητός.
Και για να γίνω ακόμα πιο πολύ (κατανοητός).
Ξέρω και καθηγητές Πανεπιστημίου που έχουν τα παιδιά τους χύμα μεσα στ’ αυτοκίνητα.
Παιδεία (όχι μόνο βέβαια) είναι να κάνεις το αυτονόητο πράξη.
Να αναρωτηθείς: μπας και κάνεις λάθος;
Κι όταν βεβαιωθείς, απλώς να κάνεις το σωστό.
Δύσκολο ε;
Τι να τον κάνει κανείς τον εγωισμό μετά;
------------------------------------------------------------------------------------------
Πάμε σε ένα άλλο παράδειγμα:
Πέρισυ το καλοκαίρι έγραψα πάλι στο gazzetta για την Δημοτική Παιδική Χαρά του Πολυγύρου Χαλκιδικής, που είναι εγκατελειμένη στη μοίρα της…τα παιγνίδια είναι τίγκα στην σκουριά.
Τις περισσότερες διακοπές μας τις περνάμε εκεί γιατί εκεί μένουν ο παππούς και γιαγιά των παιδιών μας.
Όταν το’γραψα (κράζοντας τις εκεί αρχές) δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσοι νέοι γονείς με πλησιάσαν στις παραλίες για να μου πουν «μπράβο ρε φίλε… κάποιος έπρεπε να το πει!» Και ΠΑΟΚτσήδες, και φίλοι του Αρη, και Ηρακληδείς…
Η Ευρωπαϊκή Ενωση (από την οποιία ζητάμε –ορθότατα- την αλληλεγγύη) έχει δώσει σαφή οδηγία προς όλες τις χώρες-μέλη: (Με λίγα λόγια) Ολες οι Παιδικές Χαρές πρέπει να αναμορφωθούν μέχρι τις 31-12-2012.
Τί έγινε;
Τι-πο-τα!
Στα πα-πά-ρια των αρχών.
Ποιες αρχές;
Μα προφανώς οι Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Θα έχεις κομματικό συμφέρον … θα σκέφτηκαν μερικοί.
Ποιος; Εγώ; Τι με νιάζει εμένα ποιος είναι Δήμαρχος στον Πολύγυρο; Για διακοπές πηγαίνω. Δεν ξέρω καν το ονομα του …
Τα παιδιά με ενδιαφέρουν.
Τα παιδιά που οι γονείς τους δεν έχουν χρήματα να τα πάνε σε ιδιωτικό παιδότοπο.
Τα παιγνίδια(όργανα) συνεχίζουν να’ναι τίνγκα στην σκουριά.
Τι είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει;
Μα αυτά που γίνονται στις (άλλες) Σκουριές. Στα χρυσορυχεία δλδ.
Μέχρι και τα τοπικά ΜΜΕ το ξέχασαν και φαγωθηκαν με τις (άλλες) Σκουριές.
Εχω μιαν απάντηση:
Πρώτα ασχολείται κανείς με τις Παιδικές Χαρές και μετά με τα Ορυχεία…
Αν το κάνεις ανάποδα…όπως και το κάνουν… δεν θα βρεις ποτέ άκρη… και δεν θα λύσεις ούτε το ένα , άλλα ούτε το άλλο πρόβλημα.
Αξιοκρατία ε;
Θέλετε αξιοκρατία;
Ποιος αλήθεια σας είπε ότι η αξιοκρατία αφορά ΜΟΝΟ σε πρόσωπα;
Είμαστε ακριβοί στα λάχανα και φτηνοί στα παραπούλια.
Τους πληροφορώ ότι (ακόμα) στις μέρες μας τα λάχανα παραμένουν φτηνά….και από τους ντολμάδες οι μόνοι που μ’αρέσουν είναι οι λαχανο-ντολμάδες.
Περιμένω (αν και το απεύχομαι) να πάθει έστω και ένα παιδάκι τέτανο ή να κτυπήσει με τα πρωτόγονα παιγνιδια της Παιδικής Χαράς και τότε θα τα ξαναπούμε.
Θυμάμαι έντονα έναν φίλο αναγνώστη που μου’χε γράψει σε σχόλιο «πωπωπωπω δεν το’χα σκεφτεί ποτέ… πάω τώρα να πάρω καθισματάκι για το παιδί μου!»
Είχα πανηγυρίσει μέσα μου.
Ϊσως (είμαι σχεδόν σίγουρος ότι έτσι είναι) έχετε καταλάβει ότι σπανιότατα σας αντιμετωπίζω ως οπαδούς… Δεν μου λέει τίποτα, αν κάποιος είναι Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, Αρης, Αστέρας ή ο,τιδήποτε άλλο… Με διασκεδάζει… αλλά δεν με καθοδηγεί.
Δεν με ενοχλεί (χαλάει λίγο την αισθητική μου) αν κάποιος είναι κάγκουρας και οδηγεί… Με τσαντίζει όμως απίστευτα… απερίγραπτα πολύ… όταν κάποιος κάγκουρας ή ξε-κάγκουρας οδηγεί με τη γυναίκα του στη θέση του συνοδηγού να κρατά στην αγκαλιά της το μωρό τους… ή ακόμα χειρότερα όταν το παιδάκι του κάθεται στην δική του αγκαλιά αναμεσα σε εκείνον και το τιμόνι… ή (αν και φαίνεται λαθεμένα σωστό) με τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα στο πίσω κάθισμα.
Εγραψα προχθές ένα αντίστοιχο άρθρο στο eimaimama και έγινε χαμός…
Ναι με τσαντίζουν οι κομμένες εξατμίσεις, αλλά δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου.
Γελάω με τις κάθε είδους πρόσθετες αεροτομές… αλλά μπορώ να ζήσω και μ’ αυτές.
Νευριάζω με τους παπούδες και τις γιαγιάδες που πάνε με 32 χλμ στην αριστερή λωρίδα, αλλά αντέχω…
Όλα με τον α’ ή β΄τρόπο ξεπερνιούνται….
Δεν ξεπερνιέται όμως το απότομα φρενάρισμα (ακόμα κι όταν πηγαίνεις με 40 χλμ/ω) που μετατρέπει το παιδί μας, σε ανεξέλγκτη οβίδα. Σε θανασιμη οβίδα…
Τι σκατά, τσάμπα μαγκιά είναι αυτή;
Οσο και σπουδαίος τσαμπουκάς κι αν είσαι, οι νόμοι της φυσικής αδιαφορούν. Προφανώς δεν έχετε ιδέα τι θα κάνει ο αερόσακος , αν ανοίξει στα μούτρα ενός παιδιού σε αγκαλιά στο μπροστινό κάθισμα, ή τι θα του συμβεί αναμεσα σε σας και το τιμόνι ή πώς θα περάσει σαν σφαίρα από το πισινό κάθισμα μέσα από το παρμπριζ.
Μπείτε το google, δείτε ένα οποιοδήποτε αναλογο video και ελάτε να μου πείτε….
-Ασε ρε φίλε… με στενεύει η ζώνη ασφαλείας…. λένε πολλοί…
Και μένα με στενεύει η βλακεία σου, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει αντίστοιχη ζώνη ασφαλείας.
-Εγω προσέχω…. μου λένε με σιγουριά.
-Μάλιστα! Οι άλλοι προσέχουν;
Εδώ δεν μου λένε τίποτα, αλλά γυρνάμε την κουβέντα αν είναι καλός προπονητής ο Φάμπρι ή ποια είναι γνώμη τους για τον Πάμπλο.
Ψιτ φιλαράκια… για τα παιδιά μας μιλάμε. Ε;
Το επαναλαμβάνω για να γίνει σαφές: Αν κάτι τέτοιοσυμβεί σε σκανδιναβική χώρα, δεν επεμβαίνει η Αστυνομία (Τροχαία) που εδώ ούτε αυτή επεμβαίνει, αλλά η Πρόνοια… σου παίρνουν το παιδί και μέτα τρέχα καθάρισε.
Ναι συμφωνώ κι εγώ (μετα δυσκολίας, αλλά συμφωνώ)…ας μην αφαλοκόψουμε τον Κατίδη ή τον Κλάους… για τις φασιστοβλακείες τους…νεαροί είναι… χρειάζονται δεύτερη ευκαιρία… το καταλαβαίνω… Να τους διδάξουμε την αλήθεια…
Τι να κάνουμε;
Να τους διδάξουμε.
Μπα… και τι είναι η διδασκαλία; Πιττόγυρο να το παραγγείλουμε σπίτι;
Ποιος να τον διδάξει; Αυτός που οδηγεί με το παιδί ανάμεσα σε εκείνον και το τιμόνι;
Ποιος να διδάξει παιδεία όταν ο ίδιος είναι απαίδευτος;
Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε εγκαταλείψει τις λεπτομέρειες και μας νιάζει μόνο το «ψητό» αφού μάλιστα βγει από τον φούρνο… Όταν δλδ είναι εντελώς αργά.
Ελπίζω να έγινα κατανοητός.
Και για να γίνω ακόμα πιο πολύ (κατανοητός).
Ξέρω και καθηγητές Πανεπιστημίου που έχουν τα παιδιά τους χύμα μεσα στ’ αυτοκίνητα.
Παιδεία (όχι μόνο βέβαια) είναι να κάνεις το αυτονόητο πράξη.
Να αναρωτηθείς: μπας και κάνεις λάθος;
Κι όταν βεβαιωθείς, απλώς να κάνεις το σωστό.
Δύσκολο ε;
Τι να τον κάνει κανείς τον εγωισμό μετά;
------------------------------------------------------------------------------------------
Πάμε σε ένα άλλο παράδειγμα:
Πέρισυ το καλοκαίρι έγραψα πάλι στο gazzetta για την Δημοτική Παιδική Χαρά του Πολυγύρου Χαλκιδικής, που είναι εγκατελειμένη στη μοίρα της…τα παιγνίδια είναι τίγκα στην σκουριά.
Τις περισσότερες διακοπές μας τις περνάμε εκεί γιατί εκεί μένουν ο παππούς και γιαγιά των παιδιών μας.
Όταν το’γραψα (κράζοντας τις εκεί αρχές) δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσοι νέοι γονείς με πλησιάσαν στις παραλίες για να μου πουν «μπράβο ρε φίλε… κάποιος έπρεπε να το πει!» Και ΠΑΟΚτσήδες, και φίλοι του Αρη, και Ηρακληδείς…
Η Ευρωπαϊκή Ενωση (από την οποιία ζητάμε –ορθότατα- την αλληλεγγύη) έχει δώσει σαφή οδηγία προς όλες τις χώρες-μέλη: (Με λίγα λόγια) Ολες οι Παιδικές Χαρές πρέπει να αναμορφωθούν μέχρι τις 31-12-2012.
Τί έγινε;
Τι-πο-τα!
Στα πα-πά-ρια των αρχών.
Ποιες αρχές;
Μα προφανώς οι Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Θα έχεις κομματικό συμφέρον … θα σκέφτηκαν μερικοί.
Ποιος; Εγώ; Τι με νιάζει εμένα ποιος είναι Δήμαρχος στον Πολύγυρο; Για διακοπές πηγαίνω. Δεν ξέρω καν το ονομα του …
Τα παιδιά με ενδιαφέρουν.
Τα παιδιά που οι γονείς τους δεν έχουν χρήματα να τα πάνε σε ιδιωτικό παιδότοπο.
Τα παιγνίδια(όργανα) συνεχίζουν να’ναι τίνγκα στην σκουριά.
Τι είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει;
Μα αυτά που γίνονται στις (άλλες) Σκουριές. Στα χρυσορυχεία δλδ.
Μέχρι και τα τοπικά ΜΜΕ το ξέχασαν και φαγωθηκαν με τις (άλλες) Σκουριές.
Εχω μιαν απάντηση:
Πρώτα ασχολείται κανείς με τις Παιδικές Χαρές και μετά με τα Ορυχεία…
Αν το κάνεις ανάποδα…όπως και το κάνουν… δεν θα βρεις ποτέ άκρη… και δεν θα λύσεις ούτε το ένα , άλλα ούτε το άλλο πρόβλημα.
Αξιοκρατία ε;
Θέλετε αξιοκρατία;
Ποιος αλήθεια σας είπε ότι η αξιοκρατία αφορά ΜΟΝΟ σε πρόσωπα;
Είμαστε ακριβοί στα λάχανα και φτηνοί στα παραπούλια.
Τους πληροφορώ ότι (ακόμα) στις μέρες μας τα λάχανα παραμένουν φτηνά….και από τους ντολμάδες οι μόνοι που μ’αρέσουν είναι οι λαχανο-ντολμάδες.
Περιμένω (αν και το απεύχομαι) να πάθει έστω και ένα παιδάκι τέτανο ή να κτυπήσει με τα πρωτόγονα παιγνιδια της Παιδικής Χαράς και τότε θα τα ξαναπούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου