Ο Νίκος Παπαδογιάννης περιμένει με ανυπομονησία
το Ευρωμπάσκετ και τοποθετεί τον πήχυ όσο ψηλότερα γίνεται. Προτείνει
μάλιστα να κληθούν ένας 36άρης και ένας τινέιτζερ.
Eχω ένα παράξενο αντανακλαστικό, όποτε παρακολουθώ Ελληνες
μπασκετμπολίστες που αγωνίζονται σε ομάδες του εξωτερικού. Μολονότι
αυτοί ιδρώνουν φανέλες μαύρες, κόκκινες, κίτρινες ή πράσινες, εγώ τους
βλέπω ντυμένους στα μπλε. Στα γαλανόλευκα της Εθνικής ομάδας.
Μου συνέβη δύο φορές το τελευταίο διήμερο, με τους επαναληπτικούς ημιτελικούς του Eurocup, όπως τους μετέδωσε το ευλογημένο Eurosport. O Nικ Καλάθης οδηγούσε τη Λοκομοτίβ Κούμπαν σε δύσκολη πρόκριση επί της Βαλένθια, αλλά εγώ τον φανταζόμουν να «τρέχει» τα επιθετικά συστήματα του Τρινκιέρι και να μοιράζει ασίστ στον Σπανούλη, στον Φώτση, στον Πρίντεζη. Ο Νίκος Ζήσης έπαιζε τον γνώριμο ρόλο του μυαλωμένου μαέστρου στην Ουξούε Μπιλμπάο και η ασπρόμαυρη φανέλα του έπαιρνε γαλάζια απόχρωση. Ο Κωστής Βασιλειάδης φόρτωνε το καλάθι της Μπουντιβέλνικ με τρίποντα κι εγώ τον έβλεπα να εκτελεί τους Ιταλούς, τους Τούρκους και τους Φινλανδούς.
Στην περίπτωση του Φώτη Κατσικάρη, η εικόνα που ερχόταν από το μέλλον ήταν συγκεχυμένη. Θα είναι και αυτός τον Σεπτέμβριο στο Κόπερ, αλλά ντυμένος με τα χρώματα του «εχθρού», σε εισαγωγικά παρακαλώ η λέξη. Ο Κατσικάρης θα αντιμετωπίσει την Εθνική μας (και τους Ζήση, Βασιλειάδη) ως προπονητής της Εθνικής Ρωσίας. Εμείς θα έχουμε στο τιμόνι μας Ιταλό και θα βρεθούμε αντίπαλοι με την Εθνική Ιταλίας του Σιμόνε Πιανιτζάνι.
Εάν ευοδωθεί το μεγαλεπήβολο σχέδιο των Τούρκων για πρόσληψη του Μεσίνα, που δεν το βλέπω, ο Ομιλος θα έχει τρεις Ιταλούς προπονητές. Από πότε έγιναν τόσο περιζήτητοι; Καλά οι Ελληνες μπασκετμπολίστες, αλλά …οι Ιταλοί προπονητές;
Από τους 17-18 που θα ακούσουν το όνομά τους στο πρώτο προσκλητήριο του νέου Ομοσπονδιακού, οι μισοί περίπου βγάζουν το παντεσπάνι τους έξω από τα ελληνικά σύνορα. Το μπάσκετ ήταν και παραμένει βασικό εξαγώγιμο προϊόν της ταλαίπωρης Ελλάδας.
Ο Αντρέα Τρινκιέρι ξεκίνησε τη θητεία του οπλισμένος με tabula rasa και τηλεφώνησε σε παίκτες που για διάφορους λόγους –συνήθως με ευθύνη δική τους- βρέθηκαν πρόσφατα εκτός νυμφώνος. Μόνο ο Δημήτρης Διαμαντίδης παραμένει αμετάπειστος. Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης δήλωσε πρόθυμος να επιστρέψει στην ομάδα και είναι ευπρόσδεκτος. Ο Ιαν Βουγιούκας το ίδιο. Ο Κώστας Κουφός καταφτάνει με τα γαλόνια του βασικού σέντερ των Ντένβερ Νάγκετς. Ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης θα παίξει κανονικά. Μόνο ο ...Λάζαρος παραμένει non gratus.
Ο Ηλίας Ζούρος έλεγε, επιστρατεύοντας πικρό χιούμορ, ότι «το 2011 δεν είχαμε κοντούς και το 2012 δεν είχαμε ψηλούς». Αυτή τη φορά, φαίνεται ότι θα έχουμε απ’όλα. Εφ’όσον αποφύγουμε τις ανεπιθύμητες διαρροές, θα κατεβάσουμε την πληρέστερη Εθνική Ανδρών της ιστορίας. Μια ομάδα για χρυσό μετάλλιο.
Ο Αντώνης Φώτσης, ο Γιάννης Μπουρούσης και ο Νίκος Ζήσης συγκροτούν το τρίο των αμετακίνητων έμπειρων και καλωσορίζουν ξανά στην παρέα τον Βασίλη Σπανούλη. Ο Κώστας Παπανικολάου με τον Στράτο Περπέρογλου αλλάζουν τα κόκκινα με τα γαλάζια και οι Κωστής Βασιλειάδης, Μάικ Μπράμος διαγκωνίζονται για μία θέση, ο καθένας με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο Κώστας Καϊμακόγλου και ο Γιώργος Πρίντεζης γεμίζουν τη θέση «4» δίπλα στον κάπτεν Φώτση. Ο Κώστας Σλούκας μοιάζει σίγουρος για τη θέση του τέταρτου γκαρντ πίσω από Σπανούλη, Ζήση, Καλάθη.
Ποιος θα μείνει έξω από τους 16 που προαναφέρθηκαν; Με τι καρδιά θα κόψει κάποιον ο Τρινκιέρι; Ούτε ψύλλος στον κόρφο του, όταν έρθει η ώρα να μοιράσει τους ρόλους και να στείλει μερικούς στην άκρη του πάγκου. Η φετινή Εθνική κινδυνεύει να αντιμετωπίσει άλλου είδους προβλήματα, πολύ διαφορετικά από τη λειψανδρία που την ταλαιπώρησε στη Λιθουανία και στη Βενεζουέλα.
Στην πραγματικότητα είναι περισσότεροι από 16 αυτοί που διεκδικούν θέσεις στην τελική 12άδα του Ευρωμπάσκετ. Εκτός του τραυματισμένου Μάντζαρη και των Παπανικολάου, Σλούκα, πλησιάζει η ώρα και των άλλων εκλεκτών εκπροσώπων της ίδιας γενιάς: ο Νίκος Παππάς και ο Βλάντο Γιάνκοβιτς κάνουν σπουδαία σεζόν και συμβολίζουν τη συνέχεια της ομάδας. O Bασίλης Καββαδάς είναι σπουδαίο στοίχημα για το αύριο. Ο Βασίλης Ξανθόπουλος αποτελεί μία θαυμάσια εφεδρεία στην περιφερειακή γραμμή. Κάποιοι ξενιτεμένοι «γκασταρμπάιτερ», όπως ο Πατ Καλάθης ή ο Αγγελος Τσάμης, είναι άκυρο να αγνοηθούν.
Θεωρητικά, θα είναι έτοιμος ακόμα και ο Βαγγέλης Μάντζαρης. «Σε υπολογίζω κανονικά, αρκεί να είσαι γερός», του είπε ο Τρινκιέρι, μία μέρα μετά τον τραυματισμό του. Το τηλεφώνημα του Ιταλού έκανε τον νεαρό να νιώσει άλλος άνθρωπος.
Μπορεί να ακουστεί αιρετική η άποψή μου, αλλά νομίζω ότι αξίζει να εξεταστεί η επιστροφή του Θοδωρή Παπαλουκά, εφ’όσον την επιθυμεί και ο ίδιος. Ο αρχηγός της ομάδας του 2005-6 ανανέωσε τα κύτταρά του με την επιστροφή του στη Μόσχα και παίζει σπουδαίο μπάσκετ, σε έναν ειδικό ρόλο που αρχίζει από τα 10-15 λεπτά του στο παρκέ και ολοκληρώνεται με τις ατελείωτες νουθεσίες προς τους νεαρότερους συμπαίκτες. Δεν είναι μόνο μπασκετμπολίστας, αλλά και άτυπος «ασίσταντ» του Μεσίνα. Η αυτοπεποίθησή του βρίσκεται ξανά στα ύψη, όπως τον παλιό καλό καιρό. Δεν θα μπορούσε να αναλάβει παρόμοια καθήκοντα «μεγάλου αδελφού» στη νέα Εθνική ομάδα; Σε αντίθεση με τον Διαμαντίδη, αυτός ουδέποτε δήλωσε ότι αποχωρεί οριστικά.
Υπάρχει, τέλος, η περίπτωση Αντετοκούμπο, στην απέναντι άκρη του ηλικιακού φάσματος. Για πολύ περισσότερους από έναν λόγους, θα ήθελα να δω τα δύο αδέλφια ντυμένα με τα χρώματα των ελληνικών Εθνικών ομάδων. Η παρουσία ενός (ή δύο) μαύρων μεταναστών που μεγάλωσαν στη χώρα μας και αισθάνονται ακραιφνείς Ελληνες θα δώσει μία πρώτης τάξεως απάντηση στη μισαλλοδοξία και στον καλπάζοντα ρατσισμό των ημερών. Αξίζει, ίσως, να θυσιαστεί ένας πιο έτοιμος για να δημιουργηθεί χώρος.
Αλλωστε, το ταλέντο του Γιάννη Αντετοκούμπο θα τον φέρει σύντομα όχι μόνο στην Εθνική (ελπίζω Ελλάδας και όχι Νιγηρίας) αλλά και στο ΝΒΑ. Είναι και αγωνιστικό το ζήτημα, εκτός από πολιτικοκοινωνικό. Οποιος προτιμάει Εθνικές ομάδες χωρίς μαύρους, ας πάει να το πει κατάμουτρα στον Σοφοκλή Σχορτσανίτη. Ενώπιος ενωπίω όμως. Όχι μέσω θρασύδειλων φαιών ανακοινώσεων.
Μου συνέβη δύο φορές το τελευταίο διήμερο, με τους επαναληπτικούς ημιτελικούς του Eurocup, όπως τους μετέδωσε το ευλογημένο Eurosport. O Nικ Καλάθης οδηγούσε τη Λοκομοτίβ Κούμπαν σε δύσκολη πρόκριση επί της Βαλένθια, αλλά εγώ τον φανταζόμουν να «τρέχει» τα επιθετικά συστήματα του Τρινκιέρι και να μοιράζει ασίστ στον Σπανούλη, στον Φώτση, στον Πρίντεζη. Ο Νίκος Ζήσης έπαιζε τον γνώριμο ρόλο του μυαλωμένου μαέστρου στην Ουξούε Μπιλμπάο και η ασπρόμαυρη φανέλα του έπαιρνε γαλάζια απόχρωση. Ο Κωστής Βασιλειάδης φόρτωνε το καλάθι της Μπουντιβέλνικ με τρίποντα κι εγώ τον έβλεπα να εκτελεί τους Ιταλούς, τους Τούρκους και τους Φινλανδούς.
Στην περίπτωση του Φώτη Κατσικάρη, η εικόνα που ερχόταν από το μέλλον ήταν συγκεχυμένη. Θα είναι και αυτός τον Σεπτέμβριο στο Κόπερ, αλλά ντυμένος με τα χρώματα του «εχθρού», σε εισαγωγικά παρακαλώ η λέξη. Ο Κατσικάρης θα αντιμετωπίσει την Εθνική μας (και τους Ζήση, Βασιλειάδη) ως προπονητής της Εθνικής Ρωσίας. Εμείς θα έχουμε στο τιμόνι μας Ιταλό και θα βρεθούμε αντίπαλοι με την Εθνική Ιταλίας του Σιμόνε Πιανιτζάνι.
Εάν ευοδωθεί το μεγαλεπήβολο σχέδιο των Τούρκων για πρόσληψη του Μεσίνα, που δεν το βλέπω, ο Ομιλος θα έχει τρεις Ιταλούς προπονητές. Από πότε έγιναν τόσο περιζήτητοι; Καλά οι Ελληνες μπασκετμπολίστες, αλλά …οι Ιταλοί προπονητές;
Από τους 17-18 που θα ακούσουν το όνομά τους στο πρώτο προσκλητήριο του νέου Ομοσπονδιακού, οι μισοί περίπου βγάζουν το παντεσπάνι τους έξω από τα ελληνικά σύνορα. Το μπάσκετ ήταν και παραμένει βασικό εξαγώγιμο προϊόν της ταλαίπωρης Ελλάδας.
Ο Αντρέα Τρινκιέρι ξεκίνησε τη θητεία του οπλισμένος με tabula rasa και τηλεφώνησε σε παίκτες που για διάφορους λόγους –συνήθως με ευθύνη δική τους- βρέθηκαν πρόσφατα εκτός νυμφώνος. Μόνο ο Δημήτρης Διαμαντίδης παραμένει αμετάπειστος. Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης δήλωσε πρόθυμος να επιστρέψει στην ομάδα και είναι ευπρόσδεκτος. Ο Ιαν Βουγιούκας το ίδιο. Ο Κώστας Κουφός καταφτάνει με τα γαλόνια του βασικού σέντερ των Ντένβερ Νάγκετς. Ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης θα παίξει κανονικά. Μόνο ο ...Λάζαρος παραμένει non gratus.
Ο Ηλίας Ζούρος έλεγε, επιστρατεύοντας πικρό χιούμορ, ότι «το 2011 δεν είχαμε κοντούς και το 2012 δεν είχαμε ψηλούς». Αυτή τη φορά, φαίνεται ότι θα έχουμε απ’όλα. Εφ’όσον αποφύγουμε τις ανεπιθύμητες διαρροές, θα κατεβάσουμε την πληρέστερη Εθνική Ανδρών της ιστορίας. Μια ομάδα για χρυσό μετάλλιο.
Ο Αντώνης Φώτσης, ο Γιάννης Μπουρούσης και ο Νίκος Ζήσης συγκροτούν το τρίο των αμετακίνητων έμπειρων και καλωσορίζουν ξανά στην παρέα τον Βασίλη Σπανούλη. Ο Κώστας Παπανικολάου με τον Στράτο Περπέρογλου αλλάζουν τα κόκκινα με τα γαλάζια και οι Κωστής Βασιλειάδης, Μάικ Μπράμος διαγκωνίζονται για μία θέση, ο καθένας με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο Κώστας Καϊμακόγλου και ο Γιώργος Πρίντεζης γεμίζουν τη θέση «4» δίπλα στον κάπτεν Φώτση. Ο Κώστας Σλούκας μοιάζει σίγουρος για τη θέση του τέταρτου γκαρντ πίσω από Σπανούλη, Ζήση, Καλάθη.
Ποιος θα μείνει έξω από τους 16 που προαναφέρθηκαν; Με τι καρδιά θα κόψει κάποιον ο Τρινκιέρι; Ούτε ψύλλος στον κόρφο του, όταν έρθει η ώρα να μοιράσει τους ρόλους και να στείλει μερικούς στην άκρη του πάγκου. Η φετινή Εθνική κινδυνεύει να αντιμετωπίσει άλλου είδους προβλήματα, πολύ διαφορετικά από τη λειψανδρία που την ταλαιπώρησε στη Λιθουανία και στη Βενεζουέλα.
Στην πραγματικότητα είναι περισσότεροι από 16 αυτοί που διεκδικούν θέσεις στην τελική 12άδα του Ευρωμπάσκετ. Εκτός του τραυματισμένου Μάντζαρη και των Παπανικολάου, Σλούκα, πλησιάζει η ώρα και των άλλων εκλεκτών εκπροσώπων της ίδιας γενιάς: ο Νίκος Παππάς και ο Βλάντο Γιάνκοβιτς κάνουν σπουδαία σεζόν και συμβολίζουν τη συνέχεια της ομάδας. O Bασίλης Καββαδάς είναι σπουδαίο στοίχημα για το αύριο. Ο Βασίλης Ξανθόπουλος αποτελεί μία θαυμάσια εφεδρεία στην περιφερειακή γραμμή. Κάποιοι ξενιτεμένοι «γκασταρμπάιτερ», όπως ο Πατ Καλάθης ή ο Αγγελος Τσάμης, είναι άκυρο να αγνοηθούν.
Θεωρητικά, θα είναι έτοιμος ακόμα και ο Βαγγέλης Μάντζαρης. «Σε υπολογίζω κανονικά, αρκεί να είσαι γερός», του είπε ο Τρινκιέρι, μία μέρα μετά τον τραυματισμό του. Το τηλεφώνημα του Ιταλού έκανε τον νεαρό να νιώσει άλλος άνθρωπος.
Μπορεί να ακουστεί αιρετική η άποψή μου, αλλά νομίζω ότι αξίζει να εξεταστεί η επιστροφή του Θοδωρή Παπαλουκά, εφ’όσον την επιθυμεί και ο ίδιος. Ο αρχηγός της ομάδας του 2005-6 ανανέωσε τα κύτταρά του με την επιστροφή του στη Μόσχα και παίζει σπουδαίο μπάσκετ, σε έναν ειδικό ρόλο που αρχίζει από τα 10-15 λεπτά του στο παρκέ και ολοκληρώνεται με τις ατελείωτες νουθεσίες προς τους νεαρότερους συμπαίκτες. Δεν είναι μόνο μπασκετμπολίστας, αλλά και άτυπος «ασίσταντ» του Μεσίνα. Η αυτοπεποίθησή του βρίσκεται ξανά στα ύψη, όπως τον παλιό καλό καιρό. Δεν θα μπορούσε να αναλάβει παρόμοια καθήκοντα «μεγάλου αδελφού» στη νέα Εθνική ομάδα; Σε αντίθεση με τον Διαμαντίδη, αυτός ουδέποτε δήλωσε ότι αποχωρεί οριστικά.
Υπάρχει, τέλος, η περίπτωση Αντετοκούμπο, στην απέναντι άκρη του ηλικιακού φάσματος. Για πολύ περισσότερους από έναν λόγους, θα ήθελα να δω τα δύο αδέλφια ντυμένα με τα χρώματα των ελληνικών Εθνικών ομάδων. Η παρουσία ενός (ή δύο) μαύρων μεταναστών που μεγάλωσαν στη χώρα μας και αισθάνονται ακραιφνείς Ελληνες θα δώσει μία πρώτης τάξεως απάντηση στη μισαλλοδοξία και στον καλπάζοντα ρατσισμό των ημερών. Αξίζει, ίσως, να θυσιαστεί ένας πιο έτοιμος για να δημιουργηθεί χώρος.
Αλλωστε, το ταλέντο του Γιάννη Αντετοκούμπο θα τον φέρει σύντομα όχι μόνο στην Εθνική (ελπίζω Ελλάδας και όχι Νιγηρίας) αλλά και στο ΝΒΑ. Είναι και αγωνιστικό το ζήτημα, εκτός από πολιτικοκοινωνικό. Οποιος προτιμάει Εθνικές ομάδες χωρίς μαύρους, ας πάει να το πει κατάμουτρα στον Σοφοκλή Σχορτσανίτη. Ενώπιος ενωπίω όμως. Όχι μέσω θρασύδειλων φαιών ανακοινώσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου