Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για τους rookies της Superleague που
τέλειωσε και τις ΠΑΕ που έδειξαν ότι πιάνουν το νόημα και άρχισαν την
παραγωγή – ανάδειξη νέων ποδοσφαιριστών.
Θα ήταν το πρωτάθλημα της ευκαιρίας, διότι σε τέτοιο ήθελαν να το
μετατρέψουν οι σύλλογοι, οι ΠΑΕ, σύμφωνα με όσα δήλωναν το περασμένο
καλοκαίρι οι βασικοί συντελεστές τους, όσοι ήθελαν να ισχυρίζονται ότι
αντιμετωπίζουν με δημιουργική αντίληψη την κρίση στο επαγγελματικό
ποδόσφαιρο.Πόσοι εκ των 16 συμμετεχόντων μπορούν να κοιτάζουν πίσω την κανονική σεζόν της Superleague, που πέρασε, με την ικανοποίηση ότι άρχισαν επιτέλους να κάνουν το αυτονόητο, να παράγουν ποδοσφαιριστές; Μόνο 4 εκ των 16 ΠΑΕ μπορούν να πάρουν κουράγιο από τις διαπιστώσεις που προκύπτουν από την επεξεργασία των αποτελεσμάτων τους. Διότι μόνο τόσες ήταν αυτές που “έσπρωξαν” τους 20αρηδες Ελληνες του ρόστερ τους στο τερέν, τους έδωσαν πολύ ή έστω ικανοποιητικό χρόνο συμμετοχής για να ψηθούν, να ωριμάσουν, να εξελιχθούν και συγχρόνως να αποκτήσουν υπεραξία.
Μόνο ο ΠΑΟΚ, ο ΠΑΣ, ο Πανιώνιος και ο Αρης έδωσαν έριξαν πολλούς 93ρηδες και 92ρηδες στο τερέν και τους έδωσαν χρόνο και συμμετοχές για να τους αναδείξουν. Δεν ήταν ούτε 50 οι “20αρηδες” που αναδείχθηκαν από ένα πρωτάθλημα στο οποίο χρησιμοποιήθηκαν περίπου 400 ποδοσφαιριστές. Κι ήταν μόνο οι 10 στις 16 ομάδες που μπορούν να πουν ότι έδωσαν αρκετές ευκαιρίες στους 20αρηδες και δημιούργησαν, ή άρχισαν να δημιουργούν υπεραξίες.
Τον “επιτυχημένη ομάδα – δημιούργημα της κρίσης” χαρακτηρισμό κερδίζει σίγουρα ο ΠΑΣ. Προσέλαβε προπονητή, στον οποίο πιθανόν να μην έδινε τέτοια ευκαιρία στην προ κρίσης εποχή. Είχε 7 ποδοσφαιριστές με μηνιαίο μισθό κάτω των 1000 ευρώ και 5 κάτω των 2000 ευρώ, δηλαδή ήταν η ομάδα με τα πιο φθηνά εργατικά πόδια, μια ομάδα του μνημονίου που όχι μόνο δεν έπαιξε μνημονιακό ποδόσφαιρο αλλά, το αντίθετο, αξιομνημόνευτο, αφού τερμάτισε στην υψηλότερη θέση που βρέθηκε ποτέ στη Superleague και εξασφάλισε, στο τερέν, ευρωπαϊκό εισιτήριο. Κι όλα αυτά τα συνδύασε με την ανάδειξη τουλάχιστον τεσσάρων ποδοσφαιριστών, των Κοροβέση, Κολοβέτσιου, Γιάκου, Οικονόμου, ενώ έδωσε κάποιες ευκαιρίες και σε άλλους “πιτσιρικάδες”.
Κερδισμένο στον τομέα της ανάδειξης – παραγωγής ποδοσφαιριστών δικαιούται να νιώθει ο ΠΑΟΚ, που ανέδειξε στη διάρκεια της σεζόν τον Κάτσε, έναν εκ των καλύτερων “πρωτοεμφανιζόμενων”, αλλά και τους Αποστολόπουλο, Κωνσταντινίδη, Κίτσιου. Επαιξαν κι άλλοι, αλλά λιγότερο. Ο ΠΑΟΚ κατάφερε να συνδυάσει μια πορεία για ευρωπαϊκό εισιτήριο και διεκδίκηση του κυπέλλου με την ανάδειξη νέων παικτών και την δημιουργία υπεραξιών από τις οποίες ο σύλλογος θα βγει κερδισμένος, όπως βγήκε από την πώληση του Σταφυλίδη.
Πολύ κερδισμένοι σε αυτόν τον τομέα μπορούν να νιώθουν ο Πανιώνιος και ο Αρης, δεδομένου ότι κατάφεραν να μείνουν στην Superleague. Ο Πανιώνιος “έβγαλε”, μετά τον Σάμαρη, τον Κολοβό, έναν εκ των καλύτερων νέων παικτών του πρωταθλήματος και έδωσε πολύ χρόνο στους Κούρο, Ντούνη, Κούρντι, Γιαννακόπουλο, Περιστερίδη, όπως και στον Σπυρόπουλο, που πήγε στον Παναθηναϊκό. Ο Αρης ανέδειξε και καθιέρωσε τους Γιαννίτση, Τριανταφυλλάκο, Οικονομόπουλο, Αγγελούδη, Διούδη, Μαργαρίτη, Σουνά, Νταμαρλή και, φυσικά τον Γιαννιώτα.
Από τις υπόλοιπες ομάδες είναι η Ξάνθη αυτή που πρέπει να θεωρεί εαυτήν πιο κερδισμένη. Ανέδειξε μόνο τρεις, αλλά τουλάχιστον οι δύο, ο Μάνταλος και ο Λοντίγκιν έκαναν μεγάλη αίσθηση και “κέρδισαν” την αγορά, ενώ και ο Γούτας, που πήρε μεγάλο αριθμό αγώνων στα πόδια του στάθηκε καλά και ψήθηκε.
Ο Παναθηναϊκός, που έχασε αυτόν τον δρόμο και χρησιμοποίησε πολλούς ξένους, κέρδισε τον Τριανταφυλλόπουλο, έδωσε χρόνο στον Μπαρμπαρούση και τον Χουχούμη, λιγότερο χρόνο στον Λαγό, και κάποιο χρόνο στον Ντίνα. Ο Ατρόμητος, που απογοήτευσε όσους περίμεναν να συνεχίσει στον ρυθμό των προηγούμενων χρόνων, απλώς ανέδειξε παραπάνω τον Καραμάνο και “συντήρησε” τον Καραγκούνη. Το ίδιο και ο Αστέρας, με τον Κουρμπέλη και τον Μπακασέτα, που δεν πήραν περισσότερο χρόνο από τον “περσινό” τους. Ο ΟΦΗ έβγαλε μόνο τον Βιτώρο, και έδωσε χρόνο στους Αγριμάκη, Ζαχαράκη. Στην πιο μαύρη σεζόν της ιστορίας της η ΑΕΚ κέρδισε τον Φούντα και έδωσε χρόνο στους Κατίδη, Σταματή, Βλάχο και Μπουγαΐδη.
Ο Ολυμπιακός πήγε κάποια στιγμή να αναδείξει τον Λυκογιάννη, ο οποίος όμως δεν πήρε πολλές συμμετοχές, και βγήκε κερδισμένος μόνο από την ανάδειξη του – δανεικού – Διαμαντάκου από τον Αρη. Οι υπόλοιπες ομάδες (Λεβαδειακός, Βέροια, Πλατανιάς, Πανθρακικός, Κέρκυρα) δεν έδωσαν σημαντικό αριθμό ευκαιριών ούτε σε έναν 20αρη.
Ναι, συγκριτικά με άλλες σεζόν, οι περίπου 50 προαναφερθέντες πιτσιρικάδες που “μάθαμε” δεν είναι και λίγοι. Είναι όμως ελάχιστοι αν κανείς αναλογιστεί ότι οι συνθήκες και η συγκυρία ευνόησε την προώθηση και έσπρωξε τους πιτσιρικάδες στο τερέν όσο ποτέ στο παρελθόν. Ακόμη και σήμερα στην συντριπτική πλειονότητά τους οι σύλλογοι αρνούνται να αντιληφθούν ότι η μακροημέρευση, η ανάπτυξη και η ευημερία τους εξαρτάται από την παραγωγή ποδοσφαιριστών. Επιμένουν να μην καταλαβαίνουν ότι η βελτίωση των υποδομών και η ανάδειξη πιτσιρικάδων φτάνει να αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη όχι μόνο για την ανάπτυξη αλλά ακόμη και για την ύπαρξη και την επιβίωση μιας ποδοσφαιρικής εταιρείας, η οποία στον καιρό του 2013 είναι υποχρεωμένη να ζει με όσα βγάζει και όχι από την τσέπη του μεγαλομετόχου της.Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου