Ηταν το καλοκαίρι των στημένων, ο Εργοτέλης είχε τερματίσει 8ος, ιστορικό υψηλό. Η φωνή του Παπουτσάκη, ή η φωνή κάποιου να μιλά για λογαριασμό του ή η φωνή τρίτων να συνομιλούν γι’ αυτόν, δεν υπήρχε πουθενά, ούτ’ ένα δευτερόλεπτο στις χιλιάδες ώρες ηχητικού υλικού. Το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα». Ο κυρ-Απόστολος μπορούσε να κοιτάζει τον κόσμο, τον κόσμο του Εργοτέλη, τον κόσμο του ποδοσφαίρου, κατάματα. Πίστευε πως είχε φτάσει ο χρόνος για τον σύλλογο, να δοκιμάσει το παραπάνω.
Επειδή, όμως, η μπάλα είναι φύσει το ωραιότερο «άτιμο πράγμα» στον κόσμο, αντί για το παραπάνω ο Εργοτέλης τότε, σε μόλις εννέα μήνες, πήγε παρακάτω. Υποβιβάστηκε, τον Απρίλιο. Ο κυρ-Απόστολος μας έφυγε, τον Ιούλιο. Δεν πρόλαβα να τον συναντήσω, από κοντά. Τον Ιανουάριο, με την πρόσκληση των πιτσιρικιών του Πανιωνίου για ένα τουρνουά στα Μάλια, κατέβηκα. Ελεγα, θα βρεθούμε. Δεν ταίριαξε. Είπα, δεν πειράζει, την επόμενη φορά. Επόμενη ευκαιρία, δεν θα δινόταν.
Εκτοτε, μία στο τόσο τα λέμε με τον Λουδοβίκο που δουλεύει στην επικοινωνία, ομολογώ πως δεν πίστευα ότι θα επέστρεφαν, αλλά φαίνεται πως αυτό που άφησε ο κυρ-Απόστολος δεν ήταν πυργάκι στην άμμο. Αντεξε. Η χαρά στο Πανθεσσαλικό, οι αγκαλιές, τα δάκρυα, οι αφιερώσεις στον «πρόεδρο», η καρδιά που ράγισε πέρυσι, η ψυχή που αναπαύεται εφέτος, από μακρυά όλα τα αισθάνομαι…και λίγο δικά μου. Με το ηθικό πλεονέκτημα, το πλέον σημαντικό, να παραμένει άθικτο.
Αν με ρωτούσαν, ποιοι τρεις ομάδες θέλεις να τα καταφέρουν στη Φούτμπολ Λιγκ εφέτος, θα έλεγα…τις τρεις που τα κατάφεραν. Για την Καλλονή, ο λόγος είναι ο Μπάμπης Τεννές. Είκοσι χρόνια, φίλος. Ενας ασυναγώνιστος μετρ των προβιβασμών. Απορώ, πώς δεν τον σκέφτηκαν αυτές τις ημέρες στον Ηρακλή! Ο Τεννές ήταν το κομμάτι του παζλ που έλειπε ως τα Χριστούγεννα κι η ομάδα, από πλέι-οφ πέρυσι, ευρισκόταν κάτω απ’ τη μέση της βαθμολογίας. Ο,τι είχε πάει ήταν, όταν τον συνάντησα τυχαία ένα πρωινό στο αεροδρόμιο. Μαζί με τον Μαϊστόροβιτς («το γκολ του Πανιωνίου στο Πράτερ») που την ίδια εκείνη ημέρα έφευγε, απ’ την Καλλονή, για Αυστρία.
Ο Μπάμπης ταξίδευε, πίσω στη Μυτιλήνη. «Αμα παίξεις πλέι-οφ, θα έρθω να μεταδώσω». Τον έτρωγε ένα γαμώτο, ότι πλησιάζει εξήντα (sorry, αδελφέ…) κι ακόμη «κάνω αγροτικό». Είναι δύσκολος ο χειμώνας, στα νησιά. Είναι δύσκολος ο πρωταθλητισμός, με νησιωτική ομάδα. Στην Καλλονή δε, το αφεντικό λείπει συνεχώς. Όπως λείπουν, απ’ το σπίτι, οι ναυτικοί. ‘Η και οι προπονητές, στο μακρύ αγροτικό τους. Δεν κουμαντάρεται καράβι, είτε ομάδα είτε σπιτικό, απ’ το τηλέφωνο. Μαθαίνεται η δουλειά, αναγκαστικά. Αν υπάρχει μία Νότα στο σπιτικό με τα παιδιά που μεγάλωσαν πια, ή ένας Μπάμπης στην ομάδα με τα άλλα παιδιά, βοηθάει.
Μετά την άνοδο, ο Τεννές μου είπε ότι το ‘κανε…για μένα, «μη σε βάζω, μεγάλο άνθρωπο, Ιούνιο μήνα στον κόπο να έρχεσαι για μετάδοση πλέι-οφ». Εμεινα ν’ αναρωτιέμαι, τι είναι καλύτερο. Μια, τρόπον τινά, επιβράβευση όλης αυτής της πορείας ζωής, με πρόσληψη σε κλαμπ Σούπερ Λιγκ της βιτρίνας; ‘Η ένα ατελείωτο αγροτικό που όμως δίνει τέτοιες στιγμές, συναισθήματα συνταρακτικά, σε παρθένες τοπικές κοινωνίες; Αν μπορούσα να ζήσω ένα απ’ τα δύο, θα μου ταίριαζε το δεύτερο. Μακράν.
Με τον Απόλλωνα, πάλι, οι δεσμοί είναι πολλαπλοί. Για αρχή, όλο το Καμαρέικο. Ο γιος του Αριστείδη, τ’ ανίψια του, η αδελφή του. Αλλ’ ο Απόλλωνας είναι και το πρώτο μου «ρεπορτάζ ομάδας», 19 ετών στον «Φίλαθλο». Εκεί, στη Ριζούπολη, πρωτομύρισα αποδυτήρια σε καθημερινότητα προπόνησης. Πήρα, παιδαρέλι, συνέντευξη απ’ τον Ρενέ Φαν ντε Κέρκχοφ που τον είχε φέρει για μια χρονιά ο Αλαμάνος στην Ελλάδα, ένα φιναλίστ Μουντιάλ, και…τσιμπιόμουν για να πιστέψω ότι συμβαίνει σε μένα αυτό.
Ο Απόλλωνας μου πρόσφερε τη γνωριμία που κρατάει ακόμη, 30 χρόνια τώρα, με τον Γιάννη Γεωργαρά. Ένα μπαλαδόρο, που δεν έσκυβε το κεφάλι ποτέ. Και στο ποδόσφαιρο και, το κυριότερο, στην περπατησιά του. Αργότερα, Θεσσαλονίκη στα 90s, τη νύχτα που σε ημιτελικό κυπέλλου η Τούμπα τον χειροκρότησε κι εκείνος υποκλίθηκε, ο Απόλλωνας μου έδωσε ένα κοίτασμα. Τον Ντέμη. «Μου ομόρφυνες τη μετάδοση». Τον ευχαριστώ ότι, εδώ και 17 χρόνια, στα εύκολα και στα δύσκολα προστατεύουμε από κοινού αυτή την καθαρή σχέση.
Δεκέμβριο στο «Γεώργιος Καμάρας», κύπελλο με τον ΟΦΗ, μου έκανε εντύπωση η πάστα των οπαδών. Μπήκε η ομάδα στο γήπεδο κι άπλωσαν ένα πανό. Our Day Will Come. Είτε ήταν απ’ το τραγούδι που είπε η Amy Winehouse, είτε απ’ την ταινία του γιου του Γαβρά, το πανό άναβε λαμπάκι. Κάτι διαφορετικό, απ’ τη μέση κουλτούρα της ελληνικής εξέδρας. Η ημέρα τους, πράγματι, ήλθε. Στην Πάτρα. Η πίστη ανταμείφθηκε. Κι από ηθικό πλεονέκτημα; Μόνο ότι άφησαν «στην τύχη» το προτελευταίο ματς με τον Εθνικό Γαζώρου…αντί να το ‘χουν κανονισμένο, πράγμα που «δεν υπάρχει» πουθενά στον ευρωπαϊκό Νότο, αρκεί.
Τέταρτος, θα ήθελα να είναι ο Παναιτωλικός. Για το ηθικό πλεονέκτημα, για τον Χάβο που είναι καρντάσι και μου κάνει, για τον φίλο μου στην «Ελευθεροτυπία», τον Γιάννη Τριάντη, που ξέρω πόση χαρά θα πάρει. Οι τέσσερις, του χρόνου στη Σούπερ Λιγκ, θα συνειδητοποιήσουν πως δεν ανέβηκαν, ακριβώς, στον Παράδεισο. Είναι πιο πολύ το φως, εκεί πάνω. Αυτό που βίωσαν εφέτος, όμως, θα το νοσταλγήσουν. Το ταξίδι ήταν πιο ωραίο, η περιπέτεια, απ’ τον προορισμό.
Οι 21 ομάδες της Φούτμπολ Λιγκ αξίζουν θαυμασμό, για ένα πράγμα. Όχι ότι έδωσαν 40, ή 40+6 οι τέσσερις των πλέι-οφ, παιγνίδια. Αλλ’ ότι έδωσαν τα 40, ή τα 40+6, παιγνίδια σε χωράφια. Του χρόνου, απ’ τα 40 κατεβαίνουμε απότομα στα…26. Θα ‘ναι οι τρεις απ’ τους τέσσερις των πλέι-οφ, θα ‘ναι κλασικοί πόλοι (Καβάλα, Κατερίνη, Πάτρα, Σέρρες, Λάρισα, Δράμα), έρχονται ο Φωστήρας με τον Παναιγιάλειο, οι Κρητικοί, η Καρδίτσα, ίσως και η Προοδευτική, ένα γεμάτο ταμπλό, το οποίο από Β’ Εθνική γίνεται, τι; Δύο όμιλοι των 14, κανονική…Γ’ Εθνική!
Α, θα ‘ναι και μια πολύ ιδιαίτερη συμπάθεια, ο Απόλλωνας Καλαμαριάς. Που έδωσε, να το σημειώσω κι αυτό, μια μικρή στενοχώρια εφέτος. Ότι πήγαν κι έκαναν ένσταση, άδικη ένσταση κιόλας, για να κερδίσουν στα χαρτιά παιγνίδι χαμένο στο γρασίδι. Η ομάδα του Βάλνερ δεν τα κάνει αυτά. Η ομάδα που, απ’ τον Βάλνερ, έφτασε ως τη Δ’ Εθνική δεν νοείται να τα κάνει αυτά...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου