Μια τόσο εκκωφαντική νίκη στην
έδρα του Ολυμπιακού έχει εξηγήσεις. Τεχνικές, ψυχολογικές αλλά και
άλλες αιτίες. Οι 13 πόντοι της διαφοράς θα μπορούσαν να έχουν και
ισάριθμους λόγους. Πάμε να τους αναλύσουμε.
1) Ο Πεδουλάκης ήξερε ότι ο Μπαρτζώκας ξέρει. Τι; Ότι η δημιουργία του Παναθηναϊκού βασίζεται στον Διαμαντίδη, η άμυνα του Ολυμπιακού θα προσαρμοστεί πάνω του και θα προσπαθήσει να τον βγάλει εκτός σχεδίου. Το κατάφερε βγάζοντας με δυναμικά hedge out τον Πάουελ να τον κυνηγάει. Μόνο που ο «Άρτζι» πέτυχε τον απόλυτο αιφνιδιασμό εφαρμόζοντας κάτι για πρώτη φορά φέτος σε ματς με τον Ολυμπιακό. Στα πικ εν ρολ με τον Λάσμε, ο Γκαμπονέζος έκανε μισή «βουτιά» στο ύψος του φάουλ για να αποτελέσει σκαλοπάτι στην πάσα του Διαμαντίδη. Κι ο Λάσμε γινόταν ο δημιουργός ή άμεσος εκτελεστής! Ήταν μεν άστοχος, αλλά ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του είχε 4 ασίστ (αριθμός πολύ μεγάλος για σέντερ σε ματς 63 πόντων) μοιράζοντας τη μπάλα στην αδύνατη πλευρά για ελεύθερα σουτ του Μπράμος, του Μασιούλις, του Γκουίν, του Γκιστ. Κάποια μπήκαν, κάποια όχι. Αλλά η δουλειά έγινε. Κι ήταν το απόλυτο κόλπο, σε μια σκακιέρα όπου σε τέτοιο επίπεδο πολύ δύσκολα μπορεί να υπάρχουν «αιφνιδιασμοί» τέτοιου τύπου.
2) Μόνο ο ΟΠΑΠ (που έβαλε όριο-δώρο 146,5 πόντους για under/over) και όποιος βλέπει μπάσκετ πρώτη φορά δεν ήξερε ότι ο Παναθηναϊκός θα κατεβάσει τον ρυθμό και θα πάει το ματς στη δύναμη και στο μυαλό. Κι ήταν εξαιρετικά σημαντικό ότι η ομάδα δούλευε 1,5 μήνα για αυτό το ματς. Ήταν απόλυτα προετοιμασμένη για όλα και συγκεντρωμένη στο στόχο. Δεν υπάρχει προηγούμενο φέτος, να είναι τόσο εμφανώς καλύτερος σε αυτό το ανταγωνιστικό επίπεδο και στα 40 λεπτά ενός αγώνα. Η διοίκηση έκανε το κομμάτι της εξωαγωνιστικά, οι παίκτες το δικό τους αγωνιστικά, δεν αποπροσανατολίστηκαν, δεν βρήκαν άλλοθι και έμοιαζαν με καμικάζι γνωρίζοντας ότι ίσως είναι η ευκαιρία της χρονιάς.
3) Την ίδια ώρα, ο Ολυμπιακός πετούσε «αετό», από ενέργεια και συγκέντρωση. Από το πρώτο λεπτό ο Μπαρτζώκας και ο κόσμος ασχολούνταν με τους διαιτητές αλλά αυτό συμβαίνει. Το σπάνιο, και απόλυτα χαρακτηριστικό του εκνευρισμού, της έλλειψης ψυχραιμίας (που αποτυπώθηκε και στα σουτ…) ήταν ότι καταγράφονται τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις που παίκτες του Ολυμπιακού έκαναν «τσαμπουκάδες» με τους αντιπάλους τους. Σπανούλης με Ούκιτς, Άντιτς με Λάσμε, Παπανικολάου με… όποιον έβλεπε μπροστά του.
4) Η απουσία του Λο μετά από αυτή του Μάντζαρη άφησε γυμνό τον Ολυμπιακό στην περιφέρεια, στη δημιουργία, στην εκτέλεση, σε όλα. Κι έδωσε το δικαίωμα στον Παναθηναϊκό να ρισκάρει με λίγες πιθανότητες να μην δικαιωθεί. Άφησε τον Κατσίβελη να εκτελεί και σε κάθε πικ εν ρολ επιδίωκε να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του Σπανούλη, δίνοντας του μόνο ένα μακρινό – αλλά όχι υπό καλές προϋποθέσεις σουτ. Κι από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν πλήρωσε δεχόμενος εύκολα καλάθια τα 17 λάθη του (4/7 αιφνιδιασμούς ο Ολυμπιακός), δεν άφησε εύκολους πόντους στο αγαπημένο transition του Ολυμπιακού, στο σετ παιχνίδι έλεγχε απόλυτα την κατάσταση.
5) Η τελευταία λύση του Ολυμπιακού ήταν να πάει στο low post τη μπάλα, εκεί όπου έχει φανερή αδυναμία. Ο Περπέρογλου τελείωσε δύο φάσεις, αλλά το πιο μεγάλο του όπλο, ο Πρίντεζης, είχε απέναντι του τον Γκιστ. Ο Αμερικανός έμοιαζε με απροσπέλαστο βουνό, από πίσω παραμόνευε ο Λάσμε, οι επιλογές του ήταν προβλέψιμες και από ένα σημείο και μετά ο Πρίντεζης περισσότερο επιδίωκε να βγάλει τη μπάλα έξω παρά να εκτελέσει. Είναι ενδεχομένως η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, μετά την πτώση του Τσαρτσαρή, που ο Πρίντεζης είχε αντίπαλο στα ίδια, αν όχι μεγαλύτερα, σωματικά κυβικά. Συνέβη και στο Κύπελλο, όπου ο Πρίντεζης είχε ένα εύστοχο δίποντο. Λες και η επιλογή του Γκιστ ήταν κομμένη και ραμμένη για να βγει αυτό το ματς απ…
6) Η έδρα επηρεάζει τους παίκτες αλλά δεν καθορίζει αποτελέσματα όπως παλιά. Το ένα κομμάτι αφορά τον κόσμο και το άλλο τη διαιτησία, με την οποία θα ασχοληθούμε παρακάτω. Ο κόσμος δεν βρήκε μισή φάση από τους παίκτες για να δώσει έναυσμα, όμως με την ευκαιρία προκύπτουν δύο συμπεράσματα. Το ένα αφορά όσους πήγαν και έμειναν ως το τέλος να χειροκροτήσουν, μια σκηνή σπάνια στο ΣΕΦ εδώ και μια δεκαετία μετά από εντός έδρας ήττα, που αποτελεί επιβράβευση της ομάδας για την back to back κατάκτηση ευρωπαϊκού τίτλου. Το δεύτερο, από την απελπιστική εικόνα του ΣΕΦ που δεν γέμισε, επιβεβαιώνει ότι παρά τις επιτυχίες, η ευρεία μάζα οπαδών του Ολυμπιακού δεν αγαπά πραγματικά το μπάσκετ ή τουλάχιστον όχι όσο το ποδόσφαιρο. Μόνο έτσι εξηγείται ότι δεν γεμίζουν το γήπεδο ούτε σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Προφανώς, η σοβαρότητα, η εντιμότητα, η προσπάθεια, δεν εκτιμώνται και τόσο…
7) Σπάνια μετά από τελικό δεν υπάρχει συζήτηση για τη διαιτησία. Κι ο λόγος που συνέβη ήταν η καθαρή διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων. Διότι κατά τα άλλα, η διαιτησία ήταν περίπου στο επίπεδο απόδοσης του Ολυμπιακού. Ο Γκόντας προσπαθούσε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα… Ευτυχώς τα λάθη ήταν μοιρασμένα στη μέση. Κάποια φάουλ πάνω στον Διαμαντίδη, το τέταρτο φάουλ του Διαμαντίδη στον Χάινς που δεν δόθηκε, πεντακάθαρο φάουλ του Μασιούλις στον αέρα στον Πρίντεζη, κι από την άλλη η ανανέωση χρόνου σε λέι απ του Πρίντεζη ενώ η μπάλα πέρασε 1,5 μέτρο μακριά από τη στεφάνη, το αντικανονικό κόψιμο στον Πρίντεζη στην πρώτη φάση, ο λανθασμένος πειθαρχικός έλεγχος στην κοκορομαχία Άντιτς-Λάσμε αλλά και στις φάσεις του Παπανικολάου με Γκιστ και Λάσμε.
8) Ο Σπανούλης είναι μια κατηγορία μόνος του. Χωρίς αυτόν, ο Ολυμπιακός είναι μια άλλη ομάδα και στην πραγματικότητα χθες, οι 11 πόντοι και οι 4 ασίστ δε λένε την αλήθεια. Ήταν εκτός αγώνα σε επίθεση και άμυνα, δεν είχε μάτι που γυάλιζε και ορισμένα άσχημα σουτ δεν δικαιολογούν την ψυχολογική του κατάπτωση στο υπόλοιπο του αγώνα. Γιατί και στο πρώτο ημίχρονο του Λονδίνου ήταν αλλού για αλλού και στο δεύτερο μέρος χόρευε τους Μαδριλένους στο ταψί.
9) Δίχως άλλο, με 4/29 τρίποντα, πολλά εκ των οποίων με καλές προϋποθέσεις, δεν κερδίζεις ματς. Και πέραν όλων των άλλων, στο μπάσκετ κερδίζει όποιος βάζει τη μπαλίτσα στο καλάθι. Ειδικά αν είναι μόνος του σε αυτό το επίπεδο υποχρεούται να το βάλει! Δεν θα ξανασυμβεί, αλλά κι ο Παναθηναϊκός δεν είχε πολύ καλύτερο ποσοστό με 7/22 (29%). Δεν μπορεί λοιπόν, να είναι αυτή σοβαρή τεκμηρίωση άποψης ότι ο Ολυμπιακός θα τα βάλει, διότι μπορεί να τα βάλει και ο Διαμαντίδης με τον Κάρι που είχαν 10 πόντους κι οι δύο μαζί.
10) Κάρι είπαμε; Αν ο Αμερικανός συνεχίσει έτσι, θα είναι η σπουδαιότερη μεταγραφή από πλευράς επιρροής πριν τα πλέι οφ που έγινε τα τελευταία χρόνια. Αλάνθαστος, δεν εκβιάζει καταστάσεις, σίγουρος στις κινήσεις του, από δύο δικές του πάσες καταγράφηκαν οι πιο θεαματικές φάσεις του αγώνα. Αν σκεφτεί κανείς τη θέση ποιου πήρε θα εκτιμήσει διπλά τη μεταγραφή του και θα διαπιστώσει γιατί αυτός, ο έξτρα παίκτης που έλειπε, ήταν ο λόγος της μη πρόκρισης στο φάιναλ φορ.
11) Λάσμε vs Σχορτσανίτης. Η απόλυτη αντίθεση. Η αποτύπωση της θεώρησης ότι οι ομάδες φτιάχνονται στο παρκέ κι όχι στα πρωτοσέλιδα. Το «θωρηκτό Σόφο» (3 λάθη, ¼ βολές χθες) είναι κάθε μήνα και χειρότερος, ο άσημος μέχρι τον Σεπτέμβρη Γκαμπονέζος, που έχει κατά πολύ μικρότερο συμβόλαιο από τον Έλληνα σέντερ, ο πιο σημαντικός παίκτης μαζί με τον Διαμαντίδη στο πράσινο ρόστερ. Κόβει, αλλοιώνει, φοβίζει, τελειώνει τα πικ εν ρολ, είναι ακούραστος, αμίλητος, fighter όπως και ο undersize Χάινς, τώρα και δημιουργός. Παρεμπιπτόντως, ίσως έκανε και το κάρφωμα της 20ετίας στην Α1. Εσείς ποιου το συμβόλαιο θα τρέχατε να ανανεώσετε το καλοκαίρι;
12) Η ψυχολογία και η έδρα είναι στην πλευρά του Παναθηναϊκού. Μπορεί να ανταπεξέλθει στον τίτλο του φαβορί; Και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός έδειξαν μέχρι τώρα ότι λειτουργούν καλύτερα ως αουτσάιντερ. Οι πράσινοι έσπασαν και πιο δύσκολη έδρα, της Μπαρτσελόνα, αλλά απέτυχαν όταν η μπάλα βάρυνε στο ΟΑΚΑ. Οι ερυθρόλευκοι έχουν χάσει ξανά με κάτω τα χέρια στο ΣΕΦ (Μπάρτσα, Ζαλγκίρις, Μακάμπι), έχασαν και από απίθανες ομάδες τύπου Σιένα ή κέρδισαν στο ένα σουτ την Τσεντεβίτα, αλλά βρήκε το σθένος να κερδίσει σχεδόν όπου έχασε, εκτός της Βαρκελώνης, συν την αήττητη ως τότε εντός έδρας Κίμκι.
13) Για όλους αυτούς τους λόγους, η σειρά δεν θα έχει τελειώσει ακόμα κι αν την Κυριακή γίνει το 2-0. Τότε ναι, θα έχει ξεκάθαρο φαβορί, αλλά η φετινή σειρά δεν έχει καμία σχέση με όσες προηγήθηκαν την τελευταία 15ετία όπου break ισοδυναμούσε με κούπα. Ο Παναθηναϊκός δεν τρέχει, δεν θα ξεφύγει εύκολα όπως στο ΣΕΦ, θα πολεμήσει για κάθε μπάλα και για να μην φτάσει στο τελευταίο σουτ, πρέπει να βάλει +70 πόντους, κάτι που στην προ Κάρι εποχή έκανε μια φορά στα δέκα ματς. Τα αποθέματα ενέργειας, όπου ο Ολυμπιακός υστερούσε, θα παίξουν κρίσιμο ρόλο, καθώς και οι προσωπικές μονομαχίες στις οποίες οι ερυθρόλευκοι δεν κέρδισαν ούτε μία. Αναμένονται παιχνίδια που θα κριθούν στην κόψη του ξυραφιού!
1) Ο Πεδουλάκης ήξερε ότι ο Μπαρτζώκας ξέρει. Τι; Ότι η δημιουργία του Παναθηναϊκού βασίζεται στον Διαμαντίδη, η άμυνα του Ολυμπιακού θα προσαρμοστεί πάνω του και θα προσπαθήσει να τον βγάλει εκτός σχεδίου. Το κατάφερε βγάζοντας με δυναμικά hedge out τον Πάουελ να τον κυνηγάει. Μόνο που ο «Άρτζι» πέτυχε τον απόλυτο αιφνιδιασμό εφαρμόζοντας κάτι για πρώτη φορά φέτος σε ματς με τον Ολυμπιακό. Στα πικ εν ρολ με τον Λάσμε, ο Γκαμπονέζος έκανε μισή «βουτιά» στο ύψος του φάουλ για να αποτελέσει σκαλοπάτι στην πάσα του Διαμαντίδη. Κι ο Λάσμε γινόταν ο δημιουργός ή άμεσος εκτελεστής! Ήταν μεν άστοχος, αλλά ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του είχε 4 ασίστ (αριθμός πολύ μεγάλος για σέντερ σε ματς 63 πόντων) μοιράζοντας τη μπάλα στην αδύνατη πλευρά για ελεύθερα σουτ του Μπράμος, του Μασιούλις, του Γκουίν, του Γκιστ. Κάποια μπήκαν, κάποια όχι. Αλλά η δουλειά έγινε. Κι ήταν το απόλυτο κόλπο, σε μια σκακιέρα όπου σε τέτοιο επίπεδο πολύ δύσκολα μπορεί να υπάρχουν «αιφνιδιασμοί» τέτοιου τύπου.
2) Μόνο ο ΟΠΑΠ (που έβαλε όριο-δώρο 146,5 πόντους για under/over) και όποιος βλέπει μπάσκετ πρώτη φορά δεν ήξερε ότι ο Παναθηναϊκός θα κατεβάσει τον ρυθμό και θα πάει το ματς στη δύναμη και στο μυαλό. Κι ήταν εξαιρετικά σημαντικό ότι η ομάδα δούλευε 1,5 μήνα για αυτό το ματς. Ήταν απόλυτα προετοιμασμένη για όλα και συγκεντρωμένη στο στόχο. Δεν υπάρχει προηγούμενο φέτος, να είναι τόσο εμφανώς καλύτερος σε αυτό το ανταγωνιστικό επίπεδο και στα 40 λεπτά ενός αγώνα. Η διοίκηση έκανε το κομμάτι της εξωαγωνιστικά, οι παίκτες το δικό τους αγωνιστικά, δεν αποπροσανατολίστηκαν, δεν βρήκαν άλλοθι και έμοιαζαν με καμικάζι γνωρίζοντας ότι ίσως είναι η ευκαιρία της χρονιάς.
3) Την ίδια ώρα, ο Ολυμπιακός πετούσε «αετό», από ενέργεια και συγκέντρωση. Από το πρώτο λεπτό ο Μπαρτζώκας και ο κόσμος ασχολούνταν με τους διαιτητές αλλά αυτό συμβαίνει. Το σπάνιο, και απόλυτα χαρακτηριστικό του εκνευρισμού, της έλλειψης ψυχραιμίας (που αποτυπώθηκε και στα σουτ…) ήταν ότι καταγράφονται τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις που παίκτες του Ολυμπιακού έκαναν «τσαμπουκάδες» με τους αντιπάλους τους. Σπανούλης με Ούκιτς, Άντιτς με Λάσμε, Παπανικολάου με… όποιον έβλεπε μπροστά του.
4) Η απουσία του Λο μετά από αυτή του Μάντζαρη άφησε γυμνό τον Ολυμπιακό στην περιφέρεια, στη δημιουργία, στην εκτέλεση, σε όλα. Κι έδωσε το δικαίωμα στον Παναθηναϊκό να ρισκάρει με λίγες πιθανότητες να μην δικαιωθεί. Άφησε τον Κατσίβελη να εκτελεί και σε κάθε πικ εν ρολ επιδίωκε να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του Σπανούλη, δίνοντας του μόνο ένα μακρινό – αλλά όχι υπό καλές προϋποθέσεις σουτ. Κι από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν πλήρωσε δεχόμενος εύκολα καλάθια τα 17 λάθη του (4/7 αιφνιδιασμούς ο Ολυμπιακός), δεν άφησε εύκολους πόντους στο αγαπημένο transition του Ολυμπιακού, στο σετ παιχνίδι έλεγχε απόλυτα την κατάσταση.
5) Η τελευταία λύση του Ολυμπιακού ήταν να πάει στο low post τη μπάλα, εκεί όπου έχει φανερή αδυναμία. Ο Περπέρογλου τελείωσε δύο φάσεις, αλλά το πιο μεγάλο του όπλο, ο Πρίντεζης, είχε απέναντι του τον Γκιστ. Ο Αμερικανός έμοιαζε με απροσπέλαστο βουνό, από πίσω παραμόνευε ο Λάσμε, οι επιλογές του ήταν προβλέψιμες και από ένα σημείο και μετά ο Πρίντεζης περισσότερο επιδίωκε να βγάλει τη μπάλα έξω παρά να εκτελέσει. Είναι ενδεχομένως η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, μετά την πτώση του Τσαρτσαρή, που ο Πρίντεζης είχε αντίπαλο στα ίδια, αν όχι μεγαλύτερα, σωματικά κυβικά. Συνέβη και στο Κύπελλο, όπου ο Πρίντεζης είχε ένα εύστοχο δίποντο. Λες και η επιλογή του Γκιστ ήταν κομμένη και ραμμένη για να βγει αυτό το ματς απ…
6) Η έδρα επηρεάζει τους παίκτες αλλά δεν καθορίζει αποτελέσματα όπως παλιά. Το ένα κομμάτι αφορά τον κόσμο και το άλλο τη διαιτησία, με την οποία θα ασχοληθούμε παρακάτω. Ο κόσμος δεν βρήκε μισή φάση από τους παίκτες για να δώσει έναυσμα, όμως με την ευκαιρία προκύπτουν δύο συμπεράσματα. Το ένα αφορά όσους πήγαν και έμειναν ως το τέλος να χειροκροτήσουν, μια σκηνή σπάνια στο ΣΕΦ εδώ και μια δεκαετία μετά από εντός έδρας ήττα, που αποτελεί επιβράβευση της ομάδας για την back to back κατάκτηση ευρωπαϊκού τίτλου. Το δεύτερο, από την απελπιστική εικόνα του ΣΕΦ που δεν γέμισε, επιβεβαιώνει ότι παρά τις επιτυχίες, η ευρεία μάζα οπαδών του Ολυμπιακού δεν αγαπά πραγματικά το μπάσκετ ή τουλάχιστον όχι όσο το ποδόσφαιρο. Μόνο έτσι εξηγείται ότι δεν γεμίζουν το γήπεδο ούτε σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Προφανώς, η σοβαρότητα, η εντιμότητα, η προσπάθεια, δεν εκτιμώνται και τόσο…
7) Σπάνια μετά από τελικό δεν υπάρχει συζήτηση για τη διαιτησία. Κι ο λόγος που συνέβη ήταν η καθαρή διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων. Διότι κατά τα άλλα, η διαιτησία ήταν περίπου στο επίπεδο απόδοσης του Ολυμπιακού. Ο Γκόντας προσπαθούσε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα… Ευτυχώς τα λάθη ήταν μοιρασμένα στη μέση. Κάποια φάουλ πάνω στον Διαμαντίδη, το τέταρτο φάουλ του Διαμαντίδη στον Χάινς που δεν δόθηκε, πεντακάθαρο φάουλ του Μασιούλις στον αέρα στον Πρίντεζη, κι από την άλλη η ανανέωση χρόνου σε λέι απ του Πρίντεζη ενώ η μπάλα πέρασε 1,5 μέτρο μακριά από τη στεφάνη, το αντικανονικό κόψιμο στον Πρίντεζη στην πρώτη φάση, ο λανθασμένος πειθαρχικός έλεγχος στην κοκορομαχία Άντιτς-Λάσμε αλλά και στις φάσεις του Παπανικολάου με Γκιστ και Λάσμε.
8) Ο Σπανούλης είναι μια κατηγορία μόνος του. Χωρίς αυτόν, ο Ολυμπιακός είναι μια άλλη ομάδα και στην πραγματικότητα χθες, οι 11 πόντοι και οι 4 ασίστ δε λένε την αλήθεια. Ήταν εκτός αγώνα σε επίθεση και άμυνα, δεν είχε μάτι που γυάλιζε και ορισμένα άσχημα σουτ δεν δικαιολογούν την ψυχολογική του κατάπτωση στο υπόλοιπο του αγώνα. Γιατί και στο πρώτο ημίχρονο του Λονδίνου ήταν αλλού για αλλού και στο δεύτερο μέρος χόρευε τους Μαδριλένους στο ταψί.
9) Δίχως άλλο, με 4/29 τρίποντα, πολλά εκ των οποίων με καλές προϋποθέσεις, δεν κερδίζεις ματς. Και πέραν όλων των άλλων, στο μπάσκετ κερδίζει όποιος βάζει τη μπαλίτσα στο καλάθι. Ειδικά αν είναι μόνος του σε αυτό το επίπεδο υποχρεούται να το βάλει! Δεν θα ξανασυμβεί, αλλά κι ο Παναθηναϊκός δεν είχε πολύ καλύτερο ποσοστό με 7/22 (29%). Δεν μπορεί λοιπόν, να είναι αυτή σοβαρή τεκμηρίωση άποψης ότι ο Ολυμπιακός θα τα βάλει, διότι μπορεί να τα βάλει και ο Διαμαντίδης με τον Κάρι που είχαν 10 πόντους κι οι δύο μαζί.
10) Κάρι είπαμε; Αν ο Αμερικανός συνεχίσει έτσι, θα είναι η σπουδαιότερη μεταγραφή από πλευράς επιρροής πριν τα πλέι οφ που έγινε τα τελευταία χρόνια. Αλάνθαστος, δεν εκβιάζει καταστάσεις, σίγουρος στις κινήσεις του, από δύο δικές του πάσες καταγράφηκαν οι πιο θεαματικές φάσεις του αγώνα. Αν σκεφτεί κανείς τη θέση ποιου πήρε θα εκτιμήσει διπλά τη μεταγραφή του και θα διαπιστώσει γιατί αυτός, ο έξτρα παίκτης που έλειπε, ήταν ο λόγος της μη πρόκρισης στο φάιναλ φορ.
11) Λάσμε vs Σχορτσανίτης. Η απόλυτη αντίθεση. Η αποτύπωση της θεώρησης ότι οι ομάδες φτιάχνονται στο παρκέ κι όχι στα πρωτοσέλιδα. Το «θωρηκτό Σόφο» (3 λάθη, ¼ βολές χθες) είναι κάθε μήνα και χειρότερος, ο άσημος μέχρι τον Σεπτέμβρη Γκαμπονέζος, που έχει κατά πολύ μικρότερο συμβόλαιο από τον Έλληνα σέντερ, ο πιο σημαντικός παίκτης μαζί με τον Διαμαντίδη στο πράσινο ρόστερ. Κόβει, αλλοιώνει, φοβίζει, τελειώνει τα πικ εν ρολ, είναι ακούραστος, αμίλητος, fighter όπως και ο undersize Χάινς, τώρα και δημιουργός. Παρεμπιπτόντως, ίσως έκανε και το κάρφωμα της 20ετίας στην Α1. Εσείς ποιου το συμβόλαιο θα τρέχατε να ανανεώσετε το καλοκαίρι;
12) Η ψυχολογία και η έδρα είναι στην πλευρά του Παναθηναϊκού. Μπορεί να ανταπεξέλθει στον τίτλο του φαβορί; Και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός έδειξαν μέχρι τώρα ότι λειτουργούν καλύτερα ως αουτσάιντερ. Οι πράσινοι έσπασαν και πιο δύσκολη έδρα, της Μπαρτσελόνα, αλλά απέτυχαν όταν η μπάλα βάρυνε στο ΟΑΚΑ. Οι ερυθρόλευκοι έχουν χάσει ξανά με κάτω τα χέρια στο ΣΕΦ (Μπάρτσα, Ζαλγκίρις, Μακάμπι), έχασαν και από απίθανες ομάδες τύπου Σιένα ή κέρδισαν στο ένα σουτ την Τσεντεβίτα, αλλά βρήκε το σθένος να κερδίσει σχεδόν όπου έχασε, εκτός της Βαρκελώνης, συν την αήττητη ως τότε εντός έδρας Κίμκι.
13) Για όλους αυτούς τους λόγους, η σειρά δεν θα έχει τελειώσει ακόμα κι αν την Κυριακή γίνει το 2-0. Τότε ναι, θα έχει ξεκάθαρο φαβορί, αλλά η φετινή σειρά δεν έχει καμία σχέση με όσες προηγήθηκαν την τελευταία 15ετία όπου break ισοδυναμούσε με κούπα. Ο Παναθηναϊκός δεν τρέχει, δεν θα ξεφύγει εύκολα όπως στο ΣΕΦ, θα πολεμήσει για κάθε μπάλα και για να μην φτάσει στο τελευταίο σουτ, πρέπει να βάλει +70 πόντους, κάτι που στην προ Κάρι εποχή έκανε μια φορά στα δέκα ματς. Τα αποθέματα ενέργειας, όπου ο Ολυμπιακός υστερούσε, θα παίξουν κρίσιμο ρόλο, καθώς και οι προσωπικές μονομαχίες στις οποίες οι ερυθρόλευκοι δεν κέρδισαν ούτε μία. Αναμένονται παιχνίδια που θα κριθούν στην κόψη του ξυραφιού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου