Oι δύο αγώνες του Ολυμπιακού
στο Λονδίνο είχαν ένα κοινό στολίδι. Στο πρώτο 5λεπτο του ημιτελικού
(στο 2-5) αλλά και του τελικού (στο 5-15), ο Κώστας Παπανικολάου πήρε
την εσωτερική και τελείωσε προσωπικές ενέργειες με κάρφωμα, μέσα στο
μποτιλιάρισμα, στα μούτρα των αντιπάλων του.
Χθες, προσπάθησε να κάνει το ίδιο, όταν το σκορ ήταν 2-8. Αυτή τη φορά, βρήκε την πόρτα κλειστή, από τα τέσσερα πλοκάμια των Λάσμε και Γκιστ. Η μπάλα επέστρεψε συστημένη στον αποστολέα. «Απόψε δεν περνάνε αυτά», ήταν το μήνυμα.
Ο αμυντικός MVP της Ευρωλίγκας είχε ήδη προφτάσει να πει το πρώτο «non» (στον Πρίντεζη, λίγα δευτερόλεπτα μετά την έναρξη), ενώ πήρε άλλους τρεις πόντους μέσα από τα δόντια του Στράτου Περπέρογλου, δύο σε λέι-απ στον αιφνιδιασμό και έναν σε ελεύθερη βολή.
Ο Χάινς δεν μπορούσε να δει τον ορίζοντα ούτε με κυάλι. Ο Σπανούλης έβρισκε στον δρόμο του τον Ούκιτς, τον λίμπερο Διαμαντίδη, τον ελεύθερο σκοπευτή Γκιστ. Το καλάθι του Παναθηναϊκού ήταν σκεπασμένο με καλάθι. Οι 100 πόντοι του ευρωπαϊκού τελικού έμοιαζε με μακρυνό όνειρο.
«Νικήστε μας με τρίποντα», έλεγαν οι ‘πράσινοι’ στους ‘κόκκινους’. Ο Κατσίβελης, ο Σλούκας, αλλά και τα «τεσσάρια» Αντιτς-Πρίντεζης, όλοι εκτός των Σπανούλη-Παπανικολάου-Περπέρογλου, αφέθηκαν να σουτάρουν ανενόχλητοι. Βάσει σχεδίου.
Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε, με απόλυτη επιτυχία, να σταματήσει τις συνεργασίες του Σπανούλη με τους ψηλούς και τη δημιουργία του Ολυμπιακού, όπου –απόντος του πολύτιμου Λο- ο αρχηγός του ήταν σχεδόν αβοήθητος. Χρειάστηκαν 23 λεπτά για να γράψει την πρώτη του ασίστ στο φύλλο της στατιστικής ο Σπανούλης. Η διαφορά ήταν ήδη στους 10 πόντους.
Μαθημένος να κερδίζει αγώνες με σαρωτικές αντεπιθέσεις, ο Ολυμπιακός έπεσε αυτή τη φορά σε τοίχο. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι Ρεάλ ούτε Εφές. Η σκέψη, η τακτική και η πείρα των ηγετών του είναι τα μεγάλα του όπλα. Όπως έγραφα και κάπου αλλού, έχει στο κεφάλι του φαιά ουσία και όχι άχυρα.
Το ίδιο, βέβαια, ισχύει για τον Ολυμπιακό. Κατάλαβε ότι η άμυνα ήταν ο μοναδικός δρόμος προς την ανατροπή και έδωσε έμφαση σε αυτήν, προσπαθώντας να πνίξει το ‘τριφύλλι’. Τον πρόδωσε η βιασύνη του στην άλλη άκρη του γηπέδου.
Το τετράλεπτο της απουσίας του Διαμαντίδη μετά το 3ο του φάουλ (στο 24-33) είχε καθοριστική σημασία. Το βραχυκύκλωμα που υπέστη ο Παναθηναϊκός στο διάστημα που ακολούθησε έμεινε ανεκμετάλλευτο για δύο λόγους.
Σε ένα από τα κείμενα που δημοσίευσα τις μέρες των ευρωπαϊκών πλέι-οφ έγραψα ότι ο φετινός Παναθηναϊκός (μπορεί να) είναι καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό. Αποκλείστηκε από το φάιναλ-φορ επειδή αντιμετώπισε ισχυρότερο αντίπαλο, χωρίς πλεονέκτημα έδρας. Αλλά έφερε τη Μπαρτσελόνα εκεί που ήθελε και προδόθηκε από τα δικά του σουτ.
Οι «ερυθρόλευκοι» άρπαξαν τη δική τους ευκαιρία από τα μαλλιά, πήγαν στο Λονδίνο και κέρδισαν με το σπαθί τους το Κύπελλο, αγγίζοντας το ζενίθ. Μπράβο τους, ξανά και ξανά. Το κατόρθωμά τους θα γραφτεί στην ιστορία. Oταν κερδίζεις το ευρωπαϊκό τρόπαιο, το ελληνικό πρωτάθλημα είναι για να περνάει η ώρα.
Τέτοιο μεθύσι, όμως, δεν ξεπερνιέται εύκολα.
Οσο ο Ολυμπιακός πάσχιζε να ξαναγεμίσει το ρεζερβουάρ του, πίσω στην Αθήνα ο Παναθηναϊκός μετέτρεπε το πάθημά του σε μάθημα. Η άμυνα με την οποία μπλόκαρε τη Μπαρτσελόνα στο διάστημα της συμμετοχής του Σάδα ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του ζευγαρώματος με τον (χωρίς Λο και χωρίς κυρίαρχο σέντερ) Ολυμπιακό.
Την είδαμε, πανομοιότυπη, χθες στο Φάληρο. Η απόκτηση του Κάρι και κατά δεύτερο λόγο του Γκουίν μπάλωσε δύο σημαντικά κενά και υπογράμμισε τα λάθη που έγιναν στη στελέχωση της ευρωπαϊκής του δωδεκάδας. Το τρίποντο του Γκουίν στο 6-10 ήταν το καλύτερο σημάδι για τους «πράσινους». Ξεκίνησαν με 4 στα 6.
Ο Παναθηναϊκός ανέβασε το «θέλω» του στις επάλξεις, φόρεσε πολεμική εξάρτυση και προετοιμάστηκε άρτια για το ματς, παρατάσσοντας μια ομάδα με προσεκτικά καταρτισμένο σχέδιο και με απόλυτα καθαρό μυαλό.
Τη δουλειά του Αργύρη Πεδουλάκη στον 1ο τελικό, όχι μόνο στο κοουτσάρισμα αλλά και στον τομέα της αγωνιστικής και ψυχολογικής προπαρασκευής, είμαι βέβαιος ότι θα τη ζήλευε και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Δίχως τα πυρηνικά όπλα που είχε στη διάθεσή του τα προηγούμενα χρόνια ο Σέρβος, ο –ασυγχώρητα υποτιμημένος- διάδοχός του παρουσίασε ένα μικρό αριστούργημα, αντάξιο του κληροδοτήματος. Αλήθεια, πόσες φορές κυριάρχησε σε τέτοιο βαθμό ένας φιλοξενούμενος σε αγώνα των ελληνικών τελικών;
Περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, ζούμε φέτος τη χρονιά των Ελλήνων προπονητών. Απομένει να δούμε ποιος από τους δύο θα σηκώσει το τρόπαιο. Εάν το πάρει και αυτό ο κυπελλούχος Παναθηναϊκός, θα έχουμε μία θαυμάσια μοιρασιά που θα δικαιώσει τους πάντες και δεν θ’αφήσει παραπονεμένο κανέναν.
Το σκορ του 1ου τελικού ήταν χαμηλό, αλλά ο δείκτης της ποιότητας υψηλός, ειδικά στον τομέα της τακτικής. Εφ’όσον επικρατήσει και στα υπόλοιπα παιχνίδια η –τηρουμένων των ελληνικών αναλογιών- φίλαθλη ατμόσφαιρα της χθεσινής βραδιάς (αν και με απογοητευτικά μικρή προσέλευση), θα υποχρεωθούμε να χειροκροτήσουμε και εμείς, οι κατά συρροή γκρινιάρηδες.
Χθες, προσπάθησε να κάνει το ίδιο, όταν το σκορ ήταν 2-8. Αυτή τη φορά, βρήκε την πόρτα κλειστή, από τα τέσσερα πλοκάμια των Λάσμε και Γκιστ. Η μπάλα επέστρεψε συστημένη στον αποστολέα. «Απόψε δεν περνάνε αυτά», ήταν το μήνυμα.
Ο αμυντικός MVP της Ευρωλίγκας είχε ήδη προφτάσει να πει το πρώτο «non» (στον Πρίντεζη, λίγα δευτερόλεπτα μετά την έναρξη), ενώ πήρε άλλους τρεις πόντους μέσα από τα δόντια του Στράτου Περπέρογλου, δύο σε λέι-απ στον αιφνιδιασμό και έναν σε ελεύθερη βολή.
Ο Χάινς δεν μπορούσε να δει τον ορίζοντα ούτε με κυάλι. Ο Σπανούλης έβρισκε στον δρόμο του τον Ούκιτς, τον λίμπερο Διαμαντίδη, τον ελεύθερο σκοπευτή Γκιστ. Το καλάθι του Παναθηναϊκού ήταν σκεπασμένο με καλάθι. Οι 100 πόντοι του ευρωπαϊκού τελικού έμοιαζε με μακρυνό όνειρο.
«Νικήστε μας με τρίποντα», έλεγαν οι ‘πράσινοι’ στους ‘κόκκινους’. Ο Κατσίβελης, ο Σλούκας, αλλά και τα «τεσσάρια» Αντιτς-Πρίντεζης, όλοι εκτός των Σπανούλη-Παπανικολάου-Περπέρογλου, αφέθηκαν να σουτάρουν ανενόχλητοι. Βάσει σχεδίου.
Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε, με απόλυτη επιτυχία, να σταματήσει τις συνεργασίες του Σπανούλη με τους ψηλούς και τη δημιουργία του Ολυμπιακού, όπου –απόντος του πολύτιμου Λο- ο αρχηγός του ήταν σχεδόν αβοήθητος. Χρειάστηκαν 23 λεπτά για να γράψει την πρώτη του ασίστ στο φύλλο της στατιστικής ο Σπανούλης. Η διαφορά ήταν ήδη στους 10 πόντους.
Μαθημένος να κερδίζει αγώνες με σαρωτικές αντεπιθέσεις, ο Ολυμπιακός έπεσε αυτή τη φορά σε τοίχο. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι Ρεάλ ούτε Εφές. Η σκέψη, η τακτική και η πείρα των ηγετών του είναι τα μεγάλα του όπλα. Όπως έγραφα και κάπου αλλού, έχει στο κεφάλι του φαιά ουσία και όχι άχυρα.
Το ίδιο, βέβαια, ισχύει για τον Ολυμπιακό. Κατάλαβε ότι η άμυνα ήταν ο μοναδικός δρόμος προς την ανατροπή και έδωσε έμφαση σε αυτήν, προσπαθώντας να πνίξει το ‘τριφύλλι’. Τον πρόδωσε η βιασύνη του στην άλλη άκρη του γηπέδου.
Το τετράλεπτο της απουσίας του Διαμαντίδη μετά το 3ο του φάουλ (στο 24-33) είχε καθοριστική σημασία. Το βραχυκύκλωμα που υπέστη ο Παναθηναϊκός στο διάστημα που ακολούθησε έμεινε ανεκμετάλλευτο για δύο λόγους.
- Πρώτον, ο Ολυμπιακός βιάστηκε να γυρίσει το ματς με «βροντερά» σουτ και έβαλε μόνο ένα από αυτά (Παπανικολάου), ενώ είχε δυνατότητα να επιβάλει τον νόμο του με υπομονή.
- Δεύτερον, ο Γκιστ πέτυχε 5 πόντους σε «σκοτωμένες» φάσεις, όταν ο χρόνος τελείωνε, με ένα προσωπικό σλάλομ και ένα κάρφωμα γκολ-φάουλ (από ασίστ του Κάρι).
Σε ένα από τα κείμενα που δημοσίευσα τις μέρες των ευρωπαϊκών πλέι-οφ έγραψα ότι ο φετινός Παναθηναϊκός (μπορεί να) είναι καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό. Αποκλείστηκε από το φάιναλ-φορ επειδή αντιμετώπισε ισχυρότερο αντίπαλο, χωρίς πλεονέκτημα έδρας. Αλλά έφερε τη Μπαρτσελόνα εκεί που ήθελε και προδόθηκε από τα δικά του σουτ.
Οι «ερυθρόλευκοι» άρπαξαν τη δική τους ευκαιρία από τα μαλλιά, πήγαν στο Λονδίνο και κέρδισαν με το σπαθί τους το Κύπελλο, αγγίζοντας το ζενίθ. Μπράβο τους, ξανά και ξανά. Το κατόρθωμά τους θα γραφτεί στην ιστορία. Oταν κερδίζεις το ευρωπαϊκό τρόπαιο, το ελληνικό πρωτάθλημα είναι για να περνάει η ώρα.
Τέτοιο μεθύσι, όμως, δεν ξεπερνιέται εύκολα.
Οσο ο Ολυμπιακός πάσχιζε να ξαναγεμίσει το ρεζερβουάρ του, πίσω στην Αθήνα ο Παναθηναϊκός μετέτρεπε το πάθημά του σε μάθημα. Η άμυνα με την οποία μπλόκαρε τη Μπαρτσελόνα στο διάστημα της συμμετοχής του Σάδα ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του ζευγαρώματος με τον (χωρίς Λο και χωρίς κυρίαρχο σέντερ) Ολυμπιακό.
Την είδαμε, πανομοιότυπη, χθες στο Φάληρο. Η απόκτηση του Κάρι και κατά δεύτερο λόγο του Γκουίν μπάλωσε δύο σημαντικά κενά και υπογράμμισε τα λάθη που έγιναν στη στελέχωση της ευρωπαϊκής του δωδεκάδας. Το τρίποντο του Γκουίν στο 6-10 ήταν το καλύτερο σημάδι για τους «πράσινους». Ξεκίνησαν με 4 στα 6.
Ο Παναθηναϊκός ανέβασε το «θέλω» του στις επάλξεις, φόρεσε πολεμική εξάρτυση και προετοιμάστηκε άρτια για το ματς, παρατάσσοντας μια ομάδα με προσεκτικά καταρτισμένο σχέδιο και με απόλυτα καθαρό μυαλό.
Τη δουλειά του Αργύρη Πεδουλάκη στον 1ο τελικό, όχι μόνο στο κοουτσάρισμα αλλά και στον τομέα της αγωνιστικής και ψυχολογικής προπαρασκευής, είμαι βέβαιος ότι θα τη ζήλευε και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Δίχως τα πυρηνικά όπλα που είχε στη διάθεσή του τα προηγούμενα χρόνια ο Σέρβος, ο –ασυγχώρητα υποτιμημένος- διάδοχός του παρουσίασε ένα μικρό αριστούργημα, αντάξιο του κληροδοτήματος. Αλήθεια, πόσες φορές κυριάρχησε σε τέτοιο βαθμό ένας φιλοξενούμενος σε αγώνα των ελληνικών τελικών;
Περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, ζούμε φέτος τη χρονιά των Ελλήνων προπονητών. Απομένει να δούμε ποιος από τους δύο θα σηκώσει το τρόπαιο. Εάν το πάρει και αυτό ο κυπελλούχος Παναθηναϊκός, θα έχουμε μία θαυμάσια μοιρασιά που θα δικαιώσει τους πάντες και δεν θ’αφήσει παραπονεμένο κανέναν.
Το σκορ του 1ου τελικού ήταν χαμηλό, αλλά ο δείκτης της ποιότητας υψηλός, ειδικά στον τομέα της τακτικής. Εφ’όσον επικρατήσει και στα υπόλοιπα παιχνίδια η –τηρουμένων των ελληνικών αναλογιών- φίλαθλη ατμόσφαιρα της χθεσινής βραδιάς (αν και με απογοητευτικά μικρή προσέλευση), θα υποχρεωθούμε να χειροκροτήσουμε και εμείς, οι κατά συρροή γκρινιάρηδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου