Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός και ποπ κορν!!

Για πάρτη μου παίζουν οι παίκτες γράφει ο Αποδυτηριάκιας και ετοιμάζεται για τον δεύτερο τελικό του μπάσκετ, ανάμεσα σε δύο ομάδες που είναι σε άλλο επίπεδο.

Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, ξανά μανά μπάσκετ time. Γιατί, όχι. Ομαδάρες και οι δύο, με παικταράδες και αξίζει τον κόπο να την αράξεις μπροστά στο κουτί. Και κάθε λίγο και λιγάκι να σπαρταράει το έργο. Να τρέχει το σκορ, η διαφορά να πηγαίνει πάνω κάτω. Και από μπάσκετ, μπάσκετ. Όχι ξυλοκοπηαίησιον αλά ποδόσφαιρο. Πως θα γίνει. Είναι άλλο το επίπεδο των δύο αιωνίων στην καλαθόσφαιρα σε σύγκριση μ'εκείνο στην ποδοσφαίρα.
Είμαι της αμερικάνικης σχολής, όχι της βαλκανικής, ούτε καν της ευρωπαϊκής. Δεν έχω καμμία σχέση με ιδεολογίες, θρησκείες. Δεν μ'έχει ακουμπήσει καμμία μαλακία να θέλω να βγάλω μέσα από την ομάδα μου κάποια κοσμοθεωρία. Σε παρακαλώ.
Του ποπ κορν είμαι. Της κόκα κόλας. Οι παίκτες παίζουν για πάρτη μου. Τους πληρώνω για να φχαριστηθώ θέαμα, μπασκετικό, ποδοσφαιρικό. Όχι να τους στηρίξω. Όχι να τους δώσω ηθικό. Βεβαίως θα τους θαυμάσω τους επαγγελματίες παίκτες αν με ικανοποιήσουν. Θα τους χειροκροτήσω. Θα τους πω μπράβο. Δεν θα τους βρίσω. Ποτέ αυτό.
Ούτε με τον προπονητή θα τα βάλω. Ούτε με τον πρόεδρο. Για ποιο λόγο; Αν δεν παίζει η ομάδα μου, δηλαδή δεν με φτιάχνει, τότε μία είναι η υγιής αντίδραση. Απουσία. Δεν πάω στο γήπεδο. Παραμένω οπαδός της ομάδος μου, δεν την απαρνούμαι, όμως δεν θα γίνω Μάου-Μάου. Σε παρακαλώ.
Μπήκα μία φορά στο ΟΑΚΑ με την γυναίκα μου και το παιδί μου για τα ματς του φάιναλ-φωρ. Τρόμαξα! Δεν ξαναπάτησα. Τι δουλειά έχω σ'ένα χώρο ο ορισμός της αλητείας ανάμεσα σε μαστουρωμένους που δεν μ'άφηναν να παρακολουθώ το ματς μασουλώντας το ποπ κορν μου και πίνοντας κόκα κόλα. Και για να πιάνω πλάνα από μπάσκετ να είμαι υποχρεωμένος να στέκομαι επάνω σε κάγκελο, επειδή και όρθιος έπρεπε να φωνάζω “Καμπούρη, γράμματα”. Άντε να χαθείτε.

Η διαιτησία έπαιζε Άρη όταν κυριαρχούσε στο μπασκετ μαζύ με τον ΠΑΟΚ, αργότερα επέλεξε Παναθηναϊκό κι όχι Ολυμπιακό

Να ξεκαθαρίσω και να υπογράψω φαρδειά πλατιά με την υπογραφή μου, αποδυτηριάκιας και ως gr, ότι δεν ρίχνω την ευθύνη των εγκλημάτων της διαιτησίας στη διαιτησία και στους διαιτητές. Να το πω όσο γίνεται πιο ξεφωνημένα. Η διαιτησία δεν κάνει του κεφαλιού της. Οι αλεπουδιάρηδες στο χώρο της διαιτησίας μία ζωή ψάχνονται για να κονομήσουν. Και τρελλαίνονται αν δεν χοντροχαρτζηλικώνονται, μάλιστα όταν στις ομάδες μπαίνουν ονόματα βαρειά και φορτωμένα με μπόλικο χαρτί.

Μιλάμε για το μπάσκετ, που σε σύγκριση με το ποδόσφαιρο είναι πιο κυριλάτο. Τη χάρη της βρωμιάς την έχει η μπάλλα του ποδοσφαίρου κι όχι εκείνη του μπάσκετ. Αμ, δε. Εγκληματίες και εγκληματολόγους θα βρεις υψηλώτερης κλάσεως στο ελληνικό μπάσκετ, παρά στο ποδόσφαιρο.

Το μπάσκετ επιτρέπει τη σωματική επαφή, αλλά και στον διαιτητή δίνει την πολυτέλεια της υποκειμενικής εκτίμησης, πολύ περισσότερο απ'ό,τι στο ποδόσφαιρο. Η χαρά του κόρακα. Ύστερα, πέρα από το οικονομικό όφελος, το λαμογέ, είναι η ανθρώπινη αδυναμία, δηλαδή η επιβεβαίωση ότι εγώ ο διαιτητής είμαι εξουσία, εσύ, ο παίκτης, ο προπονητής, ο όποιος, εξαρτάσαι από τη δική μου απόφαση.

Την περίοδο που κυκλοφορούσε το δίδυμο Άρη και ΠΑΟΚ, η διαιτησία και ό,τι εννοείται σα διαιτησία, έκανε το δικό της παιχνίδι. Νταηλίκι έπαιζε Άρη, όχι ΠΑΟΚ.

Το πράμα αγρίεψε όταν ο Γιάννης Γιαννάκης ο αρειανός έφυγε από τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη και του Γιάννη Ιωαννίδη. Το σύστημα μετακινήθηκε στον Παναθηναϊκό.

Θυμίζω ότι τέτοια εποχή, πριν τρία χρόνια, ο Παναθηναϊκός πήρε 3-1 την παρτίδα από τον Ολυμπιακό και οι Αγγελόπουλοι δεν άντεξαν άλλο. Αποφάσισαν να εγκαταλείψουν. Ήταν μπροστά 14 πόντους ο Ολυμπιακός και οι γκρι έδωσαν σφυρίγματα τέτοια που γύρισαν το ματς.

Αυτό που έλεγα στην αρχή. Εγκληματίες οι διαιτητές, αλλά μεγαλύτεροι εγκληματίες οι πρόεδροι των ομάδων που ανέχονται τα χαριστικά σφυρίγματα.

πηγή: gazzetta.gr