4 Σεπτεμβρίου 2013. Μιάμιση
δεκαετία πριν έκανε πρεμιέρα σε αγγλικό κανάλι το τηλεπαιχνίδι «Ποιος
θέλει να γίνει εκατομμυριούχος». Σήμερα, η Εθνική ομάδα της Ελλάδας,
δηλώνει συμμετοχή! Ετσι κι αλλιώς τη λείπει μόνο ένα νόμισμα για να τα
καταφέρει. Δυσεύρετο, σπάνιο, πολύτιμο, αλλά κρύβεται κάπου κοντά μας
όπως αρέσει στον Τρινκιέρι να λέει. Το βράδυ βέβαια, μιλώντας στην
ζωντανή εκπομπή του ΟΤΕ TV, διαφοροποιήθηκε λέγοντας. «Μάλλον θα έρθει
να με βρει μόνο του το νόμισμα» είπε.
Επί της ουσίας, το Ευρωμπάσκετ ξεκινά απέναντι στην παρέα του Γερέμπκο και του Τέιλορ, δύο παίκτες προερχόμενους από το ΝΒΑ και μία χώρα πολυφυλετική, από την οποία η Εθνική Σουηδίας έχει από Ρώσους (η καταγωγή του Γερέμπκο), μέχρι Αφρικάνους (οι αφοι Μασάμπα είναι Κονγκολέζοι) και Βόσνιους. Α, έχει και μία ελληνίδα. Την τζένεραλ μάνατζερ, την Αθηνά που, προς τιμήν της η κοπέλα, όταν την πλησίασα να της μιλήσω, δεν οχυρώθηκε πίσω από την ψευδεπίγραφη εθνικοφροσύνη. «Είμαι Σουηδέζα και δεν θα έχω πρόβλημα να παίξω κόντρα στην Ελλάδα, την οποία αγαπώ και λατρεύω πάντως». Ειλικρινής και της χτυπάω το καπέλο.
ΟΙ Σουηδοί πάντως, μποέμ τύποι έτσι κι αλλιώς, δεν έχουν απολύτως τίποτα να χάσουν στο ματς με την Ελλάδα. Σωστά είπε ο Ιταλός πως. «Αυτές οι ομάδες που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, μπορεί να μπουν στο γήπεδο και ό,τι πετάνε προς το καλάθι να μπαίνει μέσα». Οι πρεμιέρες κρύβουν παγίδες και πολύ περισσότερο για τις ομάδες που θεωρούνται φαβορί. Φαβορί; Χμ, ας το αφήσουμε αυτό για λίγο αργότερα. Θα σας εξηγήσω. Ας επιστρέψουμε στους Βίκινγκς, που βρίσκονται στη ζώνη του μπασκετικού λυκόφωτος, εξαιτίας της μεγάλης νίκης της γυναικείας ομάδας κόντρα στο μεγαθήριο, τη Ρωσία, αλλά και της πρόκρισης των Αντρών στο Ευρωμπάσκετ. Η ώρα για το hangover από τη μέθη της επιτυχίας (για τα δεδομένα τους) δεν έχει έρθει ακόμα και οι ξανθοί (μα και κατάμαυροι κάποιοι από αυτούς) Σουηδοί δεν έχουν σκοπό να παραδοθούν αμαχητί. Προβλέπω ότι ο κόουτς Ντιν, θα στήσει την ομάδα του σε μία ζωνάρα με τους ψηλούς να ελέγχουν τη ρακέτα και τους κοντούς να μην ξεμυτίζουν από τα έξι μέτρα και θα μας προσκαλέσουν σε ένα πάρτι για πολυβόλα. «Σουτάρετε και όσα βάλετε κι όσα βάλουμε». Το λέω τούτο διότι για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι η Εθνική σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, όπως και σε άλλες μεγάλες διοργανώσεις αντιμετωπίζει γενικώς πρόβλημα απέναντι σε ζωνάρες στημένη με ακίνητους κώνους. Κι αν πιστεύετε ότι θα είναι εύκολο το παιχνιδάκι, καλό θα ήταν να έχουμε στο μυαλό μας ότι τέτοια ματς, στραβώνουν πολύ εύκολα. Η μόνη διαφορά της Σουηδίας με την Ισπανία ή κάθε ομάδα αντίστοιχου βεληνεκούς, είναι ότι αν στραβώσει το ματς, με τη Σουηδία είναι εφικτό να το ισιώσεις με πολλή υπομονή. Ενώ με τους Ισπανούς γρήγορα συνειδητοποιείς πως θα πρέπει να ζήσουμε να το θυμόμαστε.
Οσο για το φαβορί, συντάσσομαι με αυτό που είπε ευθαρσώς και δίχως περιστροφές με αυτό που είπε ο Νίκος Ζήσης. «Είμαστε στα φαβορί και πρέπει να το διαχειριστούμε». Αυτή είναι η πιο σωστή τοποθέτηση και η πιο ακριβής προσέγγιση που μπορεί να γίνει. Ο Τρινκιέρι ζητά από τους πάντες να μην φορτώνουν με πίεση την Εθνική. Πολύ καλά κάνει κι έτσι πρέπει να πράξει. Αλλά, όταν ο ίδιος λέει ότι είναι τεράστια τιμή του που εργάζεται σε αυτή την ομάδα, ότι πρόκειται για πολύ μεγάλη ευκαιρία και μιλάει με τόσο κολακευτικά σχόλια για τους παίκτες του, αποδεικνύει ότι ανέλαβε τα ηνία μίας μεγάλης ομάδας. Ε, μεγάλα καράβια μεγάλες φουρτούνες. Ποιος μπορεί να κοροϊδέψει τον κόσμο; Ποιος μπορεί να πείσει ότι στο μυαλό των διεθνών δεν υπάρχει το μετάλλιο, αλλά μία πορεία που θα χαράσσει τους σταθμούς της μέρα με την ημέρα; Ετσι πρέπει να γίνεται, αλλά και ο κόσμος γνωρίζει. Σημασία δεν έχει να θες να αποφύγεις το ρόλο του φαβορί, αλλά να καταφέρεις να τον διαχειριστείς. Αυτή είναι η μεγάλη παλικαριά. Η μήπως επειδή θα το λένε οι δημοσιογράφοι και ο Τρινκιέρ ο κόσμος θα σταματήσει να το πιστεύει; Η Ελλάδα σε κάθε διοργάνωση που συμμετέχει είναι καταδικασμένη να διεκδικεί τον υψηλότερο στόχο. Όπως κάθε ομάδα με σπουδαία παράδοση και μεγάλους παίκτες. Φιλοδοξία, προσμονή και αγωνία για μία διάκριση υπάρχει και θα υπάρχει. Η Εθνική αποτελείται από παίκτες που αυτή την πίεση την έχουν μασήσειρχει με το κουτάλι. Και πλέον χρειάζεται μόνο διαχείριση ώστε να μην τους επηρεάσει. Αυτό με τις ταμπέλες και τα φαβορί ομολογώ ότι ποτέ δεν τα κατάλαβα. Τι πρεπει να γράφουν δηλαδή οι δημοσιογράφοι; Ότι η Ελλάδα παίζει με στόχο να απολαύσει το παίχνίδι; Ε όχι βέβαια. Ακόμα κι αν δεν γινόταν καμία αναφορά στους στόχους., ο κόσμος θα υπήρχε περίπτωση να σταματήσει να αγαπάει και να πιστεύει αυτή την ομάδα; Η μήπως οι παίκτες δεν ξέρουν αν είναι η δεν είναι φαβορί! Ξέρουν και πολύ καλά μάλιστα. Αρα οι ταμπέλες είναι μία αστεία υπόθεση κα παράξενος μου φαίνεται ο αγώνες που γίνεται να χρεώσει η μία ομάδα στην άλλη τον χαρακτήρα του φαβορί.
Πίεση και άγχος μπορεί να δημιουργεί κάτι άλλο. Αυτό που κάποιοι πρωτοκλασάτοι παίκτες της Εθνικής κουβαλούν ως ανέκφραστο μέχρι σήμερα καημό: Το γεγονός ότι αυτή η γενιά των παικτών, που σε ένα, δύο τρία χρόνια το πολύ θα αποχωρήσει από το προσκήνιο, είχε δυνατότητα να κρεμάσει στο στήθος της πολύ περισσότερο χρυσάφι ή ασήμι από αυτό που έχει κερδίσει. Και το ξέρουν οι παίκτες. Και το κουβαλούν. Και αισθάνονται ότι αργά ή πιο γρήγορα ο χρόνος τους θα έχει περάσει. Και δε θα μπορεί να γυρίσει πίσω. Ε ναι, αυτό είναι άγχος! Και πίεση! Στην πραγματικότητα όμως, ένας από τους πιο βασικούς λόγους που αυτή η ομάδα με κάνει να αισιοδοξώ είναι τούτου ακριβώς: Η αναγνώριση του απωθημένου και η τεράστια διάθεση που υπάρχει στους παίκτες να του δώσουν ένα τέλος. Φέτος κιόλας! Που είναι μία καλή ευκαιρία.
ΥΓ. Η Ελλάδα είναι μέσα στα φαβορί για ένα μετάλλιο και προσωπικά είμαι χαρούμενος που σε κάθε τουρνουά υπάρχει ένα άθλημα όπου η Εθνική μπαίνει ανάμεσα στους επικρατέστερους για το κατακτήσει.
Επί της ουσίας, το Ευρωμπάσκετ ξεκινά απέναντι στην παρέα του Γερέμπκο και του Τέιλορ, δύο παίκτες προερχόμενους από το ΝΒΑ και μία χώρα πολυφυλετική, από την οποία η Εθνική Σουηδίας έχει από Ρώσους (η καταγωγή του Γερέμπκο), μέχρι Αφρικάνους (οι αφοι Μασάμπα είναι Κονγκολέζοι) και Βόσνιους. Α, έχει και μία ελληνίδα. Την τζένεραλ μάνατζερ, την Αθηνά που, προς τιμήν της η κοπέλα, όταν την πλησίασα να της μιλήσω, δεν οχυρώθηκε πίσω από την ψευδεπίγραφη εθνικοφροσύνη. «Είμαι Σουηδέζα και δεν θα έχω πρόβλημα να παίξω κόντρα στην Ελλάδα, την οποία αγαπώ και λατρεύω πάντως». Ειλικρινής και της χτυπάω το καπέλο.
ΟΙ Σουηδοί πάντως, μποέμ τύποι έτσι κι αλλιώς, δεν έχουν απολύτως τίποτα να χάσουν στο ματς με την Ελλάδα. Σωστά είπε ο Ιταλός πως. «Αυτές οι ομάδες που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, μπορεί να μπουν στο γήπεδο και ό,τι πετάνε προς το καλάθι να μπαίνει μέσα». Οι πρεμιέρες κρύβουν παγίδες και πολύ περισσότερο για τις ομάδες που θεωρούνται φαβορί. Φαβορί; Χμ, ας το αφήσουμε αυτό για λίγο αργότερα. Θα σας εξηγήσω. Ας επιστρέψουμε στους Βίκινγκς, που βρίσκονται στη ζώνη του μπασκετικού λυκόφωτος, εξαιτίας της μεγάλης νίκης της γυναικείας ομάδας κόντρα στο μεγαθήριο, τη Ρωσία, αλλά και της πρόκρισης των Αντρών στο Ευρωμπάσκετ. Η ώρα για το hangover από τη μέθη της επιτυχίας (για τα δεδομένα τους) δεν έχει έρθει ακόμα και οι ξανθοί (μα και κατάμαυροι κάποιοι από αυτούς) Σουηδοί δεν έχουν σκοπό να παραδοθούν αμαχητί. Προβλέπω ότι ο κόουτς Ντιν, θα στήσει την ομάδα του σε μία ζωνάρα με τους ψηλούς να ελέγχουν τη ρακέτα και τους κοντούς να μην ξεμυτίζουν από τα έξι μέτρα και θα μας προσκαλέσουν σε ένα πάρτι για πολυβόλα. «Σουτάρετε και όσα βάλετε κι όσα βάλουμε». Το λέω τούτο διότι για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι η Εθνική σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, όπως και σε άλλες μεγάλες διοργανώσεις αντιμετωπίζει γενικώς πρόβλημα απέναντι σε ζωνάρες στημένη με ακίνητους κώνους. Κι αν πιστεύετε ότι θα είναι εύκολο το παιχνιδάκι, καλό θα ήταν να έχουμε στο μυαλό μας ότι τέτοια ματς, στραβώνουν πολύ εύκολα. Η μόνη διαφορά της Σουηδίας με την Ισπανία ή κάθε ομάδα αντίστοιχου βεληνεκούς, είναι ότι αν στραβώσει το ματς, με τη Σουηδία είναι εφικτό να το ισιώσεις με πολλή υπομονή. Ενώ με τους Ισπανούς γρήγορα συνειδητοποιείς πως θα πρέπει να ζήσουμε να το θυμόμαστε.
Οσο για το φαβορί, συντάσσομαι με αυτό που είπε ευθαρσώς και δίχως περιστροφές με αυτό που είπε ο Νίκος Ζήσης. «Είμαστε στα φαβορί και πρέπει να το διαχειριστούμε». Αυτή είναι η πιο σωστή τοποθέτηση και η πιο ακριβής προσέγγιση που μπορεί να γίνει. Ο Τρινκιέρι ζητά από τους πάντες να μην φορτώνουν με πίεση την Εθνική. Πολύ καλά κάνει κι έτσι πρέπει να πράξει. Αλλά, όταν ο ίδιος λέει ότι είναι τεράστια τιμή του που εργάζεται σε αυτή την ομάδα, ότι πρόκειται για πολύ μεγάλη ευκαιρία και μιλάει με τόσο κολακευτικά σχόλια για τους παίκτες του, αποδεικνύει ότι ανέλαβε τα ηνία μίας μεγάλης ομάδας. Ε, μεγάλα καράβια μεγάλες φουρτούνες. Ποιος μπορεί να κοροϊδέψει τον κόσμο; Ποιος μπορεί να πείσει ότι στο μυαλό των διεθνών δεν υπάρχει το μετάλλιο, αλλά μία πορεία που θα χαράσσει τους σταθμούς της μέρα με την ημέρα; Ετσι πρέπει να γίνεται, αλλά και ο κόσμος γνωρίζει. Σημασία δεν έχει να θες να αποφύγεις το ρόλο του φαβορί, αλλά να καταφέρεις να τον διαχειριστείς. Αυτή είναι η μεγάλη παλικαριά. Η μήπως επειδή θα το λένε οι δημοσιογράφοι και ο Τρινκιέρ ο κόσμος θα σταματήσει να το πιστεύει; Η Ελλάδα σε κάθε διοργάνωση που συμμετέχει είναι καταδικασμένη να διεκδικεί τον υψηλότερο στόχο. Όπως κάθε ομάδα με σπουδαία παράδοση και μεγάλους παίκτες. Φιλοδοξία, προσμονή και αγωνία για μία διάκριση υπάρχει και θα υπάρχει. Η Εθνική αποτελείται από παίκτες που αυτή την πίεση την έχουν μασήσειρχει με το κουτάλι. Και πλέον χρειάζεται μόνο διαχείριση ώστε να μην τους επηρεάσει. Αυτό με τις ταμπέλες και τα φαβορί ομολογώ ότι ποτέ δεν τα κατάλαβα. Τι πρεπει να γράφουν δηλαδή οι δημοσιογράφοι; Ότι η Ελλάδα παίζει με στόχο να απολαύσει το παίχνίδι; Ε όχι βέβαια. Ακόμα κι αν δεν γινόταν καμία αναφορά στους στόχους., ο κόσμος θα υπήρχε περίπτωση να σταματήσει να αγαπάει και να πιστεύει αυτή την ομάδα; Η μήπως οι παίκτες δεν ξέρουν αν είναι η δεν είναι φαβορί! Ξέρουν και πολύ καλά μάλιστα. Αρα οι ταμπέλες είναι μία αστεία υπόθεση κα παράξενος μου φαίνεται ο αγώνες που γίνεται να χρεώσει η μία ομάδα στην άλλη τον χαρακτήρα του φαβορί.
Πίεση και άγχος μπορεί να δημιουργεί κάτι άλλο. Αυτό που κάποιοι πρωτοκλασάτοι παίκτες της Εθνικής κουβαλούν ως ανέκφραστο μέχρι σήμερα καημό: Το γεγονός ότι αυτή η γενιά των παικτών, που σε ένα, δύο τρία χρόνια το πολύ θα αποχωρήσει από το προσκήνιο, είχε δυνατότητα να κρεμάσει στο στήθος της πολύ περισσότερο χρυσάφι ή ασήμι από αυτό που έχει κερδίσει. Και το ξέρουν οι παίκτες. Και το κουβαλούν. Και αισθάνονται ότι αργά ή πιο γρήγορα ο χρόνος τους θα έχει περάσει. Και δε θα μπορεί να γυρίσει πίσω. Ε ναι, αυτό είναι άγχος! Και πίεση! Στην πραγματικότητα όμως, ένας από τους πιο βασικούς λόγους που αυτή η ομάδα με κάνει να αισιοδοξώ είναι τούτου ακριβώς: Η αναγνώριση του απωθημένου και η τεράστια διάθεση που υπάρχει στους παίκτες να του δώσουν ένα τέλος. Φέτος κιόλας! Που είναι μία καλή ευκαιρία.
ΥΓ. Η Ελλάδα είναι μέσα στα φαβορί για ένα μετάλλιο και προσωπικά είμαι χαρούμενος που σε κάθε τουρνουά υπάρχει ένα άθλημα όπου η Εθνική μπαίνει ανάμεσα στους επικρατέστερους για το κατακτήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου