Αντίο "τίκι - τάκα"!

Με αφορμή την απώλεια της κατοχής της μπάλας κόντρα στη Ράγιο ο Τάσος Κολλίντζας εξηγεί πως η αλλαγή φιλοσοφίας της Μπαρτσελόνα ήταν αναγκαία.

Διαβάζοντας κανείς τις κριτικές και τις αναλύσεις στον ισπανικό Τύπο αλλά και τα διάφορα σχόλια των φίλων της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης, δεν θα είχε άδικο να πιστεύει ότι κάποια συμφορά βρήκε τους “μπλαουγκράνα” και ότι στη πραγματικότητα δεν νίκησαν αλλά έχασαν 4-0 από τη Ράγιο το βράδυ του Σαββάτου στο Βαγιέκας. Η απώλεια της κατοχής της μπάλας για πρώτη φορά μετά από πεντέμιση χρόνια και 316 παιχνίδια προκάλεσε τέτοια αίσθηση στον κόσμο του ποδοσφαίρου που πολλοί έχουν μείνει με την εντύπωση ότι η Μπαρτσελόνα υπέστη μια μεγάλη ήττα.

Οι πολέμιοι της τακτικής που ακολούθησε η Μπαρτσελόνα τα τελευταία πέντε με έξι χρόνια, όλοι όσοι χαρακτήριζαν “βαρετό” και “κουραστικό” το “τίκι τάκα” που καθιέρωσε ο Πεπ Γκουαρδιόλα, είναι οι ίδιοι που σήμερα κοροϊδεύουν για την απώλεια ενός ρεκόρ που πολύ αμφιβάλω αν στη Βαρκελώνη είχαν συνείδηση ότι κυνηγούσαν. Την ίδια ώρα, οι φίλοι της Μπαρτσελόνα που φώναζαν από καιρό για την ανάγκη της ομάδας να έχει ένα “plan B”, είναι οι ίδιοι που τώρα κυριεύονται από πανικό στην ιδέα ότι η ομάδα χάνει τη ταυτότητά της.

Ενδεικτικός ήταν ο τρόπος που πρόβαλε το θέμα ο αθλητικός Τύπος στην Ισπανία. Στις εφημερίδες της Μαδρίτης έγινε πρωτοσέλιδο, ενώ σε αυτές της Βαρκελώνης πέρασε στα ψιλά, με τη “Sport” μάλιστα να δίνει αγώνα για να αποδείξει ότι η στατιστική έκανε λάθος και ότι στη πραγματικότητα η Μπαρτσελόνα είχε περισσότερη ώρα τη μπάλα στα πόδια της απ' ότι η Ράγιο.

Μισό λεπτάκι όμως. Προς τι όλος αυτός ο ντόρος; Από πότε η κατοχή της μπάλας έγινε αυτοσκοπός; Μιλάμε για ποδόσφαιρο και για μία ομάδα, τη Μπαρτσελόνα, που είναι υποχρεωμένη κάθε χρόνο να διεκδικεί όλους τους τίτλους. Αν μπορεί, συνδυάζοντάς το με ωραίο ποδόσφαιρο. Και αν μη τι άλλο αυτό το κατάφεραν στη Βαρκελώνη. Ίσως καλύτερα απ' οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ήδη από πέρσι όμως είχε φανεί ότι ήταν ώρα για μία αλλαγή.

Όσο απρόβλεπτος και αν παραμένει ο Μέσι, το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα είχε αρχίσει να γίνεται προβλέψιμο για τους αντιπάλους της. Μπορεί να πήρε το πρωτάθλημα περίπατο και να συνάντησε ελάχιστες δυσκολίες απέναντι στις πιο αδύναμες ομάδες, όμως στα ντέρμπι με τη Ρεάλ, στους προημιτελικούς με τη Μίλαν στο Τσάμπιονς Λιγκ και κυρίως στη πανωλεθρία που γνώρισε από την Μπάγερν στα ημιτελικά, αποδείχθηκε ότι οι βασικοί αντίπαλοί της είχαν βρει πια το κουμπί της.

To – οριακό – 51% - 49% υπέρ της Ράγιο το βράδυ του Σαββάτου ήταν μια στατιστική επιβεβαίωση αυτού που είχαμε διαπιστώσει όλοι με γυμνό μάτι στα προηγούμενα παιχνίδια της Μπαρτσελόνα. Η ομάδα γύρισε σελίδα και με τον Τάτα Μαρτίνο στον πάγκο της έχει αποφασίσει να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο. Η κατοχή της μπάλας και το ατελείωτο passing game δεν είναι πια το βασικό ζητούμενο. Τουλάχιστον όχι σε όλα τα παιχνίδια. Ο στόχος είναι ένα πιο γρήγορο, πιο κάθετο και πιο direct στυλ ποδοσφαίρου. Και ας έχει ο αντίπαλος περισσότερους χώρους ή περισσότερη ώρα τη μπάλα στα πόδια.

Προσωπικά δεν βλέπω κάτι λάθος σε αυτή την αλλαγή φιλοσοφίας. Όσο και αν έβλεπα με μισό μάτι όλους όσοι γκρίνιαζαν τα προηγούμενα χρόνια για το “βαρετό” τρόπο παιχνιδιού της Μπαρτσελόνα, η αλήθεια είναι ότι πέρσι σε πολλά παιχνίδια άρχισα να κουράζομαι κι εγώ – όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι. Και θεωρούσα λάθος την ανάγκη που ένιωθε η Μπαρτσελόνα να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και την πρωτοβουλία των κινήσεων σε κάθε παιχνίδι, ανεξαρτήτου αντιπάλου και έδρας. Την υποχρέωση που ένιωθε να έχει το πάνω χέρι ακόμα και μέσα στο “Μπερναμπέου” ή το “Σαν Σίρο”. Ήρθε η ώρα νομίζω να αφήσει στους αντιπάλους της – κυρίως στα μεγάλα παιχνίδια – να αναλάβουν το ρόλο και την ευθύνη που τους αναλογεί, ειδικά όταν παίζουν μπροστά στο κοινό τους.

Πέρα από το τι πιστεύω εγώ όμως, η ουσία είναι ότι τα αποτελέσματα δικαιώνουν την επιλογή του Μαρτίνο. Βρισκόμενη σε μία μεταβατική φάση, η Μπαρτσελόνα έχει αλλάξει το αγωνιστικό στυλ της χωρίς να θυσιάσει ούτε το αποτέλεσμα ούτε το θέαμα. Κατέκτησε το Σούπερ Καπ (έστω και αν δεν έλαμψε κόντρα στην Ατλέτικο), μετράει έξι στις έξι νίκες στα υπόλοιπα παιχνίδια και στα περισσότερα έχει αποδώσει εξαιρετικό ποδόσφαιρο.

Προφανώς είναι ακόμη πολύ νωρίς για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Δεν έχουμε κλείσει ούτε μήνα ακόμα στη νέα σεζόν. Το πόσο διαφορετική θα είναι φέτος η Μπαρτσελόνα, προς το καλύτερο ή το χειρότερο, θα φανεί στα παιχνίδια του πρωταθλήματος και του Τσάμπιονς Λιγκ που πραγματικά μετράνε – και αυτά αργούν ακόμα. Για τους φίλους της που ανησυχούν ότι η ομάδα θα χάσει τη μοναδικότητά της και θα καταλήξει να παίζει ένα πιο συμβατικό στυλ ποδοσφαίρου, πιστεύω ότι όσο υπάρχει ο Μέσι (και τώρα ο Νεϊμάρ) δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος.

Πηγή: gazzetta.gr