Συνήθεια που έγινε λατρεία...!

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για τον τρόπο που έχει ο ΠΑΟΚ να επιστρέφει στα ματς που μοιάζουν χαμένα, αλλά και τα προβλήματα που παραμένουν άλυτα...  

Αν ψάξεις να βρεις τον αγωνιστικό τρόπο με τον οποίο ο ΠΑΟΚ γυρνάει τα ματς, δύσκολα θα τον εντοπίσεις. Θέλω να πω, ότι δεν είναι ότι διαφοροποιεί το παιχνίδι του σε κάτι. Δεν είναι ότι παίρνει άλλου είδους ρίσκα, ότι παίζει διαφορετικά, ότι αλλάζει την διάταξή του, ότι έχει τέλος πάντων ένα αγωνιστικό κόλπο ή ένα τρικ που του βγαίνει στο γήπεδο.

Ισα ίσα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο και για αυτό ο ΠΑΟΚ έχει καταφέρει να γυρίσει τόσα ματς φέτος. Δεν αλλάζει απολύτως τίποτα, δεν πανικοβάλλεται, έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητές του και συνεχίζει να παίζει τα ματς με τον ίδιο τρόπο, όποια στραβή και να του συμβεί, ακόμη και το 0-2 κόντρα στη Μακάμπι Χάιφα στο πρώτο 20λεπτο.

Αυτό αν μη τι άλλο δείχνει ομάδα που έχει εμπιστοσύνη σε αυτά που μπορεί να κάνει στο γήπεδο. Και όσο κι' αν κάποιοι θα πουν με ευκολία ότι τις επιστροφές τις έκανε κόντρα σε μικρές ομάδες, πρόκειται απλά για την κλασική ελληνική αντίληψη “ότι δεν ξέρουμε καλά το υποβαθμίζουμε...”. Δεν θέλω να θυμίσω τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια σε διάφορες ελληνικές ομάδες από... τις διάφορες Μακάμπι του ποδοσφαίρου του Ισραήλ, ούτε επίσης να τονίσω ότι αυτή η Μακάμπι Χάιφα από τη μέση και εμπρός έχει ορισμένους παίκτες που ακόμη και στον ΠΑΟΚ βασικοί θα έπαιζαν...

Εδώ όμως, υπάρχει ένα μεγάλο αλλά... Ο ΠΑΟΚ δεν είναι δυνατόν σε κάθε ματς να κάνει το ίδιο λάθος και να μπαίνει νωθρά. Δεν είναι δυνατόν να κυνηγά το σκορ μονίμως γιατί το λάθος δεν θα το διορθώνει μονίμως. Και εδώ το πρόβλημα είναι και αγωνιστικό, αλλά και φρεσκάδας.

Ο Χουμπ Στέφενς πρέπει να ξαναδεί το ζήτημα ροτέισον. Δεν μπορεί, δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό το φαινόμενο με τους Κατσουράνη, Τζιόλη, Βίτορ, Κίτσιου, Στοχ, οι οποίοι παίζουν ασταμάτητα, συνεχόμενα, χωρίς ανάσα, τα πάντα όλα. Ελληνικό πρωτάθλημα, Ευρώπη και Εθνική Ελλάδας (οι δύο πρώτοι) για να μην παίξει κάποιος από αυτούς πρέπει να είναι τιμωρημένος ή τραυματίας. Και επειδή δεν τους συμβαίνει συχνά παίζουν τα πάντα όλα.

Ο ΠΑΟΚ ξεκινά σε κάποια από τα ματς του και η έλλειψη ενέργειας είναι φανερή στους παίκτες του και λόγω κόπωσης. Ο Τζιόλης ειδικά είναι μονίμως στα κόκκινα. Και όχι μόνο. Η αμυντική γραμμή του ΠΑΟΚ έχει τρεις από τους τέσσερις παίκτες που παίζουν ασταμάτητα (Κατσουράνης, Βίτορ και Κίτσιου) και σε συνδυασμό και με τον Τζιόλη που είναι ο επόμενος βασικός κρίκος στην αλυσίδα της ανασταλτικής λειτουργίας της ομάδας και ο οποίος επίσης παίζει χωρίς ανάσα, δημιουργεί πρόβλημα φρεσκάδας και ενέργειας στον ΠΑΟΚ.

Και εγώ δεν θα κρίνω αν ο ΠΑΟΚ έχει κι' άλλους ποιοτικούς παίκτες που μπορούν να παίξουν σε κάποια ματς για να πάρουν ανάσες κάποιοι από όλους αυτούς, αυτό προφανώς το ξέρει και το κρίνει καλύτερα ο Στέφενς, αλλά ασφαλώς αυτό δεν μπορεί να είναι δικαιολογία. Δηλαδή αν σε ένα ματς δεν μπορέσει να παίξει ο Βίτορ, ή ο Κατσούρ λόγω καρτών ή μικροτραυματισμού τι θα συμβεί, ο Στέφενς θα ξεκινήσει το ματς με δέκα παίκτες, επειδή δεν υπάρχει ισάξιος αντικαταστάτης; Προφανώς όχι.

Ο ΠΑΟΚ με τη νίκη κόντρα στην Μακάμπι φαίνεται ότι θα συνεχίσει το ευρωπαϊκό ταξίδι και άρα τα παιχνίδια που θα δώσει μέσα στη σεζόν μπορεί να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν τα 50. Με έξι ή επτά στους έντεκα παίκτες να είναι ίδιοι η χρονιά αποκλείεται να βγει. Και όσο πιο νωρίς το αποφασίσει ο Στέφενς να δώσει ανάσες σε κάποιους παίκτες και ευκαιρίες σε κάποιους άλλους, τόσο το καλύτερο θα είναι για την ομάδα. Διότι δεν είναι μόνο ζήτημα το να πάρει ανάσες ο Τζιόλης ή ο Κατσουράνης ή ο Βίτορ, αλλά είναι και ζήτημα να πάρει ματς στα πόδια του και ο Κατσικάς ή ο όποιος Κατσικάς θα παίξει στο κέντρο της άμυνας όταν κάποιος από τους δύο απουσιάσει ή ξεκουραστεί...

Πηγή: gazzetta.gr