Το ποιοι ήταν όμως εκείνοι οι μπέμπηδες που κατάφεραν όλα τα παραπάνω, ο υπόλοιπος ποδοσφαιρικός κόσμος θα το μάθαινε μέσα από ένα άρθρο στην εφημερίδα «As» που δημοσιεύτηκε στις 14 Νοεμβρίου του 1983. Ο συντάκτης του κειμένου, Χούλιο Θέσαρ Ιγκλέσιας, προφανώς επηρεασμένος από τη γαμψή μύτη του πολύ αδύνατου επιθετικού που τον είχε ξετρελάνει με τα γκολ του, θα έδινε στο άρθρο έναν τίτλο που θα έμενε για πάντα χαραγμένος στην καρδιά και στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης. «Amancio y la Quinta del Buitre» (σ.σ.: «Ο Αμάνθιο και η Πεντάδα του Γύπα») ονόμασε εκείνη την παρέα των Εμίλιο Μπουτραγκένιο (σ.σ.: ο Γύπας), Μανόλο Σαντσίς, Ράφαελ Μαρτίν Βάθκεθ, Μίτσελ και Μιγκέλ Παρδέθα.
Από εκείνο το άρθρο και μετά, σταδιακά ένας ένας από δαύτους άρχισαν να προωθούνται στους Ανδρες από τον τότε προπονητή, Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Στις 4 του Δεκέμβρη κόντρα στη Μούρθιο στο «Κοντομίνα», θα έδινε το χρίσμα στους 18χρονους Σαντσίς, Μαρτίν Βάθκεθ, με τον πρώτο μάλιστα να συνδυάζει το ντεμπούτο του με το γκολ της νίκης. Στις 31 Δεκεμβρίου θα ακολουθούσε ο Παρδέθα και στις 5 Φεβρουαρίου του 1984 ο Μπουτραγκένιο, ο οποίος μάλιστα θα έβαζε και δύο γκολ στην Κάδιθ. Τελευταίος, αλλά όχι καταϊδρωμένος θα προβιβαζόταν ο Μίτσελ στις 2 Σεπτεμβρίου του 1984. Βέβαιαο ο νυν τεχνικός του Ολυμπιακού είχε παίξει από τις 11 Απριλίου του 1982, σε μία αγωνιστική που οι επαγγελματίες της Πριμέρα είχαν απεργήσει, οπότε όλες οι ομάδες είχαν παίξει με πιτσιρικάδες και έτσι δεν μέτρησε σαν επίσημο ντεμπούτο.
Το φοβερό στοιχείο με εκείνη την περίφημη πεντάδα ήταν πως ποτέ τους δεν ξεκίνησαν ταυτόχρονα στην 11άδα σε αγώνα πρωταθλήματος! Για την ακρίβεια βρέθηκαν μαζί όλοι τους στο τερέν για οκτώ λεπτά σε ένα ματς με την Εσπανιόλ (1986), για 13 κόντρα στη Μπαρτσελόνα (1987), ενώ η μοναδική φορά που ξεκίνησαν και οι πέντε ήταν σε έναν ημιτελικό Κυπέλλου κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Πάντως υπήρξε μία φορά στη λίγκα που βρέθηκαν ταυτόχρονα στην έναρξη αγώνα, αλλά αυτό συνέβη επειδή ο Παρδέθα είχε πάρει μεταγραφή στη Σαραγόσα και ήταν αντίπαλος των υπολοίπων (σ.σ.: η βασική φώτο).
Εκείνη η «Quinta» έκανε σπουδαία πράγματα. Ο Μπουτραγκένιο (με τη Ρεάλ 463 ματς, 171 γκολ) ήταν ένας πανέξυπνος σέντερ φορ που ήξερε να βρίσκεται στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή και να σκοράρει πανέμορφα γκολ. Ο Σαντσίς (για πάντα στη Ρεάλ 524 ματς, 33 γκολ) ήταν κεντρικός αμυντικός (λίμπερο) και αμυντικός μέσος με εξαιρετική πάσα και απίστευτο νεύρο, δύναμη, τσαμπουκά και μία καριέρα που κράτησε έως το 2001 (21 τίτλοι)! Ο Μαρτίν Βάθκεθ (με τη Ρεάλ 252 συμμ., 42 γκολ) ήταν ο αριστεροπόδαρος μεσοεπιθετικός με το τρομερό σουτ και την έφεση στο γκολ και τις ασίστ. Ο Μίτσελ (με τη Ρεάλ 554 ματς, 128 γκολ) που έπαιζε δεξιά ως εξτρέμ ή ακόμα και στο κέντρο, ήταν μάλλον η ψυχή και είχε το καλύτερο άγγιγμα της μπάλας από όλους της παρέας. Ο Παρδέθα (με τη Ρεάλ 28 αγώνες, 5 γκολ) ήταν ένας μέτριος εξτρέμ ή 2ος επιθετικός που όμως δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει και έμεινε λίγο μαζί τους, αλλά αρκετά ώστε να συνθέσει την «πεντάδα».
Το πιο φανταχτερό που πέτυχαν ουσιαστικά οι τέσσερις εξ αυτών (μαζί κυρίως με τον Ούγκο Σάντσες και τον Ράφαελ Γκορδίγιο), ήταν οι πέντε διαδοχικές κατακτήσεις του πρωταθλήματος (1985-'90) και μάλιστα μετά από ισάριθμα χρόνια μακριά από την μεγάλη κούπα. Ειδικά η τελευταία με τον Τζον Τόσακ στον πάγκο, είχε επιτευχθεί με ρεκόρ επίτευξης γκολ (107) όλων των εποχών στην Ισπανία, τα οποία θα ξεπερνούσε η ομάδα του Ζοσέ Μουρίνιο πρόπερσι με 121 τέρματα. Επίσης θα πετύχαινε ένα νταμπλ (1985) και θα έπαιρνε δύο σερί φορές το Κύπελο UEFA (1985, 1986). Ωστόσο, εκείνη η τεράστια ομάδα δεν θα έφτανε ποτέ στο τρόπαιο του Πρωταθλητριών. Για τρεις σερί φορές έφτασε μέχρι τα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκε αντίστοιχα από τις Μπάγερν (1986-'87), Αϊντχόφεν (1987-'88), Μίλαν (1988-'89), με την ομαδάρα του Αρίγκο Σάκι να την αποκλείει και την επόμενη χρονιά στη φάση των «16».
Το καλοκαίρι του 1990 ο Μαρτίν Βάθκεθ θα αποχωρούσε για την Τορίνο και θα έμπαινε τέλος σε μία απίστευτη ιστορική εποχή για τη Ρεάλ, Μπουτραγκένιο και Μίτσελ θα κρατούσαν έως το 1995, όταν και μαζί θα έφευγαν για τη μεξικανική Ατλέτικο Σελάγια. Ο Σαντσίς όμως θα παρέμενε εκεί έως το τέλος της καριέρας του το 2001. Εκείνος θα έφτανε (δις) να σηκώσει την κούπα με τα μεγάλα αυτιά (1998, 2000), το οποίο θα το αφιέρωνε σε εκείνη την παλιοπαρέα. «Μετά τον τελικό του Αμστερνταμ το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να τους πάρω έναν έναν τηλέφωνο. Τους είπα πως αυτή η κούπα ήταν και δικιά τους!»
Η ομάδα του ρεκόρ τη σεζόν 1989-'90
Μπούγιο
Τσέντο Σαντσίς Ρουγκέρι Γκορδίγιο
Σούστερ Ιέρο
Μίτσελ Μαρτίν Βάθκεθ
Ούγκο Σάντσες Μπουτραγκένιο
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου