Ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Ολυμπιακού!!

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος κοιτάζει τη σημερινή Γιουνάιτεντ να εκτροχιάζεται και συλλογίζεται ποιο είναι το μεγαλύτερο “θέμα” για τον Ολυμπιακό τον Φεβρουάριο στο Champions League.   Φίλοι γύρω-γύρω, όταν με ρωτούν για τηλεοπτικά, συνήθως το ενδιαφέρον τους είναι τι θα γίνει, στα επόμενα χρόνια, με Τσάμπιονς Λιγκ, Μουντιάλ και EURO, Εθνική, τέτοια. Για Γιουρόπα Λιγκ, τόσον καιρό μόνο με ένα, τον Μάκη, θυμάμαι να το ‘φερε η κουβέντα. Ο παιδίατρός μου, διαβόητος σε Νέα Σμύρνη και περίχωρα, σεσημασμένος Γιουνάιτεντ, πιο παλαβός κι απ’ τους παλαβούς. «Νομίζω ότι αυτό (σ.σ. το Γιουρόπα Λιγκ) πρέπει να ξέρω σε ποια κανάλια θα παίζει».      Ηταν ήδη φανερό την ημέρα της κλήρωσης των νοκ-άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ, δηλαδή εδώ κι ένα μήνα, ότι για τον Ολυμπιακό το μη χείρον, με τους συγκεκριμένους υποψήφιους παρτενέρ που τον περιστοίχιζαν, ασφαλώς κυμαινόταν κάπου μεταξύ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπορούσια Ντόρτμουντ. Και οι μεν Γερμανοί, με το για πολλούς και διάφορους λόγους σωτήριο Winterpause, τη χειμερινή διακοπή, τουλάχιστον κάνουν την κούρα τους. Επουλώνουν πληγές. Οι Αγγλοι, με το ανελέητο καλεντάρι την ίδια ετούτη εποχή, δεν έχουν την αντίστοιχη πολυτέλεια. Εδώ, πληγές ανοίγουν. Η μία μετά την άλλη. Το κάθε κακό φέρνει και ένα χειρότερο.
     Ιστορικά ρεκόρ έχουν ξεφτιλιστεί. Ο όποιος φοβιτσιάρης παρελθουσών δεκαετιών, πλέον ξεθαρρεύει, πηγαίνει και χτυπάει, φεύγει. Φεύγει νικητής. Η Νιουκάσλ είχε να νικήσει εκεί, απ’ το 1972. Η Ουέστ Μπρομ, απ’ το 1978. Η Εβερτον, απ’ το 1992. Η Σουόνσι, από ποτέ! Μια αυτοκρατορία που καταρρέει; Πομπώδες. Αλλά, αυτό σίγουρα, ένα τρένο σε εκτροχιασμό. Και, αν τα υπόλοιπα δεν αρκούν, η μορφή του Σερ σε κάθε ματς. Η προθυμία της TV να τον δίνει, πλάνο στην κερκίδα, εντός ή εκτός έδρας, με το που έρχεται η στραβή. Ένα πλάνο-σιγουράκι. Δεν κάνει, ο γηραιός Σκωτσέζος, καλά. Δεν το ‘κανε, με τους επόμενους, ο Πεπ στην αγρανάπαυσή του. Δεν το κάνει, με τον Πεπ, ο Χάινκες.
     Σπίτι…δεν έχει, ο παππούς; ‘Η μήπως επιβεβαιώνεται πέραν πάσης αμφιβολίας ό,τι και παλαιότερα αιωρείτο; Ότι δεν σταματούσε, τόσα χρόνια, απλούστατα επειδή δεν τον ήθελε, αργόσχολο όλη μέρα μες στα πόδια της, η κυρα-Κάθι. Είναι τόσο αδρή η φιγούρα, για να μη παίζει τον ρόλο της στα δρώμενα. Προ ετών, τη Γιουνάιτεντ την είχε πάρει ο διάολος μια χρονιά, μόνο που ανακοίνωσε ο Σερ ότι επρόκειτο στο τέλος της σεζόν (πράγμα που, εν συνεχεία, αναθεώρησε) ν’ αποσυρθεί. Και θα περνούσαν οι εβδομάδες και οι μήνες βελούδινα, τώρα που στ’ αλήθεια αποσύρθηκε;
     Για να μη καταστροφολογούμε, η ευημερία της Γιουνάιτεντ δεν κρέμεται σε μια περίοδο η οποία ενδεχομένως θα περάσει δίχως να φτάσει στο Μάντσεστερ ούτ’ ένα τρόπαιο. Το κλαμπ είναι αρραγές, και με το τίποτα. Αυτοί όμως, όταν λένε τίποτα, εννοούν τίποτα (σε ασήμι, μεν) με κάποια μίνιμουμ (δε). Αν μη τι άλλο τριάδα στο πρωτάθλημα, αν μη τι άλλο προημιτελικοί στα πάσης φύσεως κύπελλα. Τα μίνιμουμ, για να ‘ναι οι χορηγοί ευχαριστημένοι. 
     Το θέμα του εξαιρετικής εντιμότητος Μόις είναι το ταλέντο, να ξοδεύει για να στρατολογεί. Μαθημένος, μια ολόκληρη ζωή σχεδόν, στην Εβερτον όπου το συν-πλην, αγορές-πωλήσεις, ήταν 800 χιλιάρικα τον χρόνο. Το ερωτηματικό εγείρεται, εύλογο. Οσο πιο καλός είσαι, καλός κ’ αγαθός που λένε, τόσο πολλαπλασιάζεται η πιθανότητα να σε καταπλακώσει το μέγεθος. Επί τη ευκαιρία τώρα, του έχουν φορτώσει άλλα δέκα. Για τις προπονητικές μεθόδους, για τους τραυματισμούς κ.λπ. Βρέθηκε πρόχειρος, παπάς. Να θάψουμε όσα προλαβαίνουμε.
     Και είναι προφανώς ειρωνικό ότι ο Μόις καλείται να επιδείξει ότι διαθέτει το ταλέντο των προσλήψεων, πότε; Ιανουάριο μήνα. Τα χρήματα, δεν μπαίνει θέμα, υπάρχουν. Αλλά ποιος top ποδοσφαιριστής, από εκείνους που τραντάζουν τους συσχετισμούς, Ιανουάριο μήνα είναι διαθέσιμος; Επίσης, ποιος top ποδοσφαιριστής θα επιλέξει, αυτόν τον Ιανουάριο, αυτή τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Ο Ντε Ρόσι που δεν είναι καν top, απλώς ανώτερος του Κλέβερλι, τις προάλλες είπε «θα είχα αυτοκτονήσει» εάν το καλοκαίρι άφηνε τη Ρόμα για τη Γιουνάιτεντ. Και την άνοιξη της Ρόμα θα έχανε, και τη βαρυχειμωνιά της Γιουνάιτεντ θα βίωνε. Πιο λογικό ακούγεται, στις συνθήκες, το αντίστροφο. Οι top της Γιουνάιτεντ, ενδεχομένως το καλοκαίρι, να επιλέξουν κάτι άλλο.
     Σε σχέση με τον Ολυμπιακό, τον Φεβρουάριο. Γενικώς, δεν είναι ωραίοι οι ραγιαδισμοί. Η ατμόσφαιρα, ότι ο πρωταθλητής είναι ξεγραμμένος. Αν την πρόκριση τον Δεκέμβριο την είχε πάρει, αντί του Ολυμπιακού, η Μπενφίκα, κι έπειτα η Μπενφίκα έπεφτε πάνω στη Γιουνάιτεντ, θα σκεπτόταν σήμερα κανείς πως η Μπενφίκα είναι κιόλας ξεγραμμένη; Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, γιατί να είναι; Δεν σκέφτηκε έτσι η Βασιλεία, όταν κάποτε έκανε τη ζημιά στη Γιουνάιτεντ. Σε δυνατή Γιουνάιτεντ. Τα περί μεγαθηρίων ανήκουν στην ποδοσφαιρογραφία του ’60 και του ’70.
     Το θέμα του Ολυμπιακού δεν είναι η Γιουνάιτεντ. Ούτε του ΠΑΟΚ, η Μπενφίκα. Αυτό που ο αρθρογράφος σας ταπεινά αντιλαμβάνεται ως θέμα, είναι η παράδοση που οι ελληνικοί σύλλογοι έχουν χτίσει, τα (αρκετά) τελευταία χρόνια, στα Κύπελλα Ευρώπης. Οταν οι όμιλοι τελειώνουν και τα νοκ-άουτ έρχονται, να τα κάνουμε θάλασσα. Πολύ υψηλότερα εμπόδια σε διαδικασία ομίλου, τα διαχειριζόμαστε καλύτερα απ’ όσο χαμηλότερα εμπόδια σε διαδικασία νοκ-άουτ. Μάνι-μάνι, έτσι πρόχειρα, μπορεί κανείς να θυμηθεί. Δυο ήττες απ’ τη Λεβάντε. Δυο ήττες απ’ τη Μπορντό. Αποκλεισμούς από Ουντινέζε και CSKA Μόσχας. Από Ρέιντζερς. Από Λανς. Δύο ήττες απ’ τη Σεντ-Ετιέν. Χετάφε, Βιγιαρεάλ, Παρί Σεν-Ζερμέν…προ Αλ Τζαζίρα. Κι όποτε, εντελώς σποραδικά και σπάνια, υπήρξε μία Ρούμπιν ή μία Ρόμα, αμέσως μετά ήλθε μία Μεταλίστ και μία Σταντάρ.
     Ανάθεμα κι αν έχω καταλάβει, πολύ περισσότερο να έχω καταλήξει, γιατί αυτό συμβαίνει…
Πηγή: gazzetta.gr