Πρωτοπήγα στο Φόρουμ για να
περιγράψω αγώνα της Ολύμπια Μιλάνο το 1988, όταν έπαιζαν ακόμη μπάσκετ ο
Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Μενεγκίν, ο Ντ’Αντόνι και ο Μάκαντου. Εχω και
φωτογραφία, αλλά δεν την ανεβάζω, γιατί θα επέμβουν από κοινού η
αστυνομία της μόδας και η αστυνομία της κόμμωσης.
Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει έκτοτε στο μεγάλο, αλλά παλαιικό και δυσοίωνο Παλέ που θα στεγάσει το φάιναλ-φορ του 2014. Το πρώτο πράγμα που έμαθα να σέβομαι –όπως και στο Γιαντ Ελιάου και στη Χάλα Πιονίρ και στο Παλάου Μπλαουγράνα- είναι η κατηφόρα του.
Εχω δει να ταπεινώνονται σε αυτή την πόλη ομάδες ισάξιες με τον σημερινό Ολυμπιακό, φιλόδοξες, αντάξιες της κορυφογραμμής που στολίζει τον ορίζοντα του Μιλάνου.
Ο Άρης του ’86 ηττήθηκε με τόσο μεγάλη διαφορά (49-83, όχι στο Φόρουμ αλλά στο μικρό Παλαμάζντα του Λαμπουνιάνο) ώστε ακόμη και σήμερα μερικοί καχύποπτοι μιλούν για …πουλημένο ματς. Φαινόταν αδιανόητο να ανατραπεί το +31 της Θεσσαλονίκης και να αλλάξει σε τέτοιο δραματικό βαθμό η εικόνα, αλλά δεν ήταν.Συμβαίνει, όπως βλέπετε, και στις καλύτερες οικογένειες.
Ο Παναθηναϊκός του ’98 έχασε μια πρόκριση σε τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα μολονότι είχε μαξιλάρι 19 πόντων από το πρώτο ματς. Hττήθηκε με 86-61, αλλά μερικές εβδομάδες αργότερα αποκαθήλωσε τον πρωταθλητή Ευρώπης του 1997 Ολυμπιακό από τον εγχώριο θρόνο. Αντίθετα με όσα πιστεύουν κάποιοι νεώτεροι, δεν ήταν ο Ομπράντοβιτς αυτός που δρομολόγησε το τέλος της "κόκκινης" εποχής.
Εάν ο Άρης νικήθηκε από τον Μάκαντου, ο Παναθηναϊκός έχασε από τον Σιγάλα. Και ο Ολυμπιακός του 2014, ο Ολυμπιακός των δύο ευρωπαϊκών τίτλων, από τον Μπρούνο Τσερέλα.
Οσοι άκουσαν την ανταπόκρισή μου από το Μιλάνο στην «Ωρα των Πρωταθλητών» της Nova, μισή ώρα πριν το τζάμπολ, θα κατάλαβαν ότι είχα μυριστεί τον λίβα που ερχόταν για να κάψει τα σπαρτά. «Ας είμαστε επιφυλακτικοί», είπα. «Δεν κερδίζει κανείς εύκολα σε αυτό το γήπεδο. Είναι σαν το Αλεξάνδρειο, κρύβει φαντάσματα και δράκους σε κάθε σκοτεινή γωνιά». Δεν περίμενα, βέβαια, τέτοια πανωλεθρία. Αυτή δεν μπορούσε να την προβλέψει ούτε ο Ντίνο Μενεγκίν.
Καθόμουν σε απόσταση 10 μέτρων από τον Γιώργο Μπαρτζώκα και τον είδα να κάνει γκριμάτσες που δεν ήξερα ότι περιλαμβάνονται στο ρεπερτόριό του. Ο πάγκος του Ολυμπιακού θύμιζε νεκρώσιμη ακολουθία και τα αποδυτήριά του, τα ίδια όπου κάποτε έκλαψαν τη δική τους μοίρα ο Γκάλης με τον Γιαννάκη, μνημόσυνο.
Το αμάρτημα του χθεσινού Ολυμπιακού ήταν ίδιο με αυτό που πριόνισε τα θεμέλια εκείνου του Άρη. Το εξήγησε, δίχως μαλλιά στη γλώσσα, ο Χρήστος Μαρμαρινός: «Επαρση», είπε. «Και εφησυχασμός».
Ασυγχώρητα ολισθήματα, απέναντι σε έναν αντίπαλο που πολλαπλασίασε τον δείκτη της ποιότητας με τις πρόσφατες μετεγγραφές του. «Μάλλον την υποτιμήσαμε λίγο την Ολύμπια», ομολόγησε και ο Γιώργος Πρίντεζης.
Ο εκρηκτικός σέντερ Λαουάλ έκανε τον Ντάνστον να μοιάζει πολύ λίγος, στα χνάρια που χάραξε πριν από μήνες ο Τζαουάι της Γαλατασαράι. Ο Ντάνιελ Χάκετ ήταν το ιδανικό αντίδοτο για τον Βασίλη Σπανούλη, ένας γκαρντ γρήγορος, ψηλός, έξυπνος, σπουδαίος στην προσωπική άμυνα, αλλά και σκόρερ που δεν μπορεί να αγνοηθεί: αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο σημερινός Παναθηναϊκός.
Στα ψώνια του Δεκεμβρίου, ο σινιόρε Αρμάνι και ο Λούκα Μπάνκι διέπρεψαν, μαθημένοι να διακρίνουν την ποιότητα στα ντεφιλέ του Μιλάνου. Στο μεταξύ, ο Ολυμπιακός πόνταρε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά σε παίκτη που εκ πρώτης όψεως μοιάζει ασύμβατος με τις συντεταγμένες της ομάδας. Ποιος θυμάται πια ότι στο περυσινό του ρόστερ υπήρχε το όνομα του Ντορόν Πέρκινς;
Η Ολύμπια πρωτοπάτησε το γκάζι στο αυτοκτονικό τρίλεπτο που βρήκε τον Ολυμπιακό να παίζει με Κατσίβελη, Σλούκα, Κόλλινς, Περπέρογλου και Ντάνστον. Η βουτιά ξεκίνησε στο 32-32 και δεν σταμάτησε ποτέ. Ανάμεσα στο 17ο και στο 36ο λεπτό, οι Ιταλοί πέτυχαν 44 πόντους και δέχθηκαν μόνο 10. Η κατηφόρα που λέγαμε.
Ομάδα που δέχεται σερί 44-10 δεν μπορεί να επικαλείται τη μεταφυσική ούτε την ατυχία ούτε τα γενέθλια που γιόρτασαν ο Λάνγκφορντ και οι φίλοι του ούτε, ξέρω γω, τη διαιτησία. Η εικόνα του Ολυμπιακού μου θύμισε τη συντριβή της Εθνικής από τους Σλοβένους στη Λιουμπλιάνα.
Να έφταιξαν και τότε, έπαρση και εφησυχασμός; Θυμίζω ότι είχε προηγηθεί νίκη επί του Ισπανού μπαμπούλα.
Όχι. Εάν υπάρχει ένα κοινό στοιχείο ανάμεσα στις δύο βραδιές, αυτό ήταν η έλλειψη ενέργειας και οίστρου στις τάξεις των ηττημένων.
Ξαφνικά και κάπως απροσδόκητα, ο βασανισμένος από λειψανδρία Ολυμπιακός μοιάζει κουρασμένος και χλωμός, ανήμπορος να παίξει δύο συνεχόμενους καλούς αγώνες. Και κλονισμένος από ψυχολογικά προβλήματα, που πριόνισαν την παροιμιώδη του αυτοπεποίθηση. Σαν Παναθηναϊκός του Νοεμβρίου.
Εάν του πάνε όλα στραβά στο επόμενο 10ήμερο, ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να ξεμείνει για τα καλά στην 3η θέση της ελληνικής Α1 και να βρεθεί πολύ μακριά από τη Μπαρτσελόνα (και ίσως τον Παναθηναϊκό) στην κούρσα για το αβαντάζ έδρας της Ευρωλίγκας.
Το 0-2 της Φενέρμπαχτσε είναι το μοναδικό καλό νέο των ημερών για τους «ερυθρόλευκους» του Πειραιά. Δεν είναι πια φόβητρο η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ούτε έχει στο σακούλι της πολύτιμα κουκιά. Φρόντισε να υποσκάψει τα θεμέλιά της, με το ρεσιτάλ της προηγούμενης Παρασκευής, ο ίδιος ο Ολυμπιακός.
Το παράδειγμά του ακολούθησαν χθες ο Κώστας Παπανικολάου και οι νέοι του συνοδοιπόροι. Την ερχόμενη εβδομάδα, τους περιμένει το Φάληρο. Ο καλύτερος σύμμαχος του Ολυμπιακού στις δύσκολες ώρες.
Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει έκτοτε στο μεγάλο, αλλά παλαιικό και δυσοίωνο Παλέ που θα στεγάσει το φάιναλ-φορ του 2014. Το πρώτο πράγμα που έμαθα να σέβομαι –όπως και στο Γιαντ Ελιάου και στη Χάλα Πιονίρ και στο Παλάου Μπλαουγράνα- είναι η κατηφόρα του.
Εχω δει να ταπεινώνονται σε αυτή την πόλη ομάδες ισάξιες με τον σημερινό Ολυμπιακό, φιλόδοξες, αντάξιες της κορυφογραμμής που στολίζει τον ορίζοντα του Μιλάνου.
Ο Άρης του ’86 ηττήθηκε με τόσο μεγάλη διαφορά (49-83, όχι στο Φόρουμ αλλά στο μικρό Παλαμάζντα του Λαμπουνιάνο) ώστε ακόμη και σήμερα μερικοί καχύποπτοι μιλούν για …πουλημένο ματς. Φαινόταν αδιανόητο να ανατραπεί το +31 της Θεσσαλονίκης και να αλλάξει σε τέτοιο δραματικό βαθμό η εικόνα, αλλά δεν ήταν.Συμβαίνει, όπως βλέπετε, και στις καλύτερες οικογένειες.
Ο Παναθηναϊκός του ’98 έχασε μια πρόκριση σε τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα μολονότι είχε μαξιλάρι 19 πόντων από το πρώτο ματς. Hττήθηκε με 86-61, αλλά μερικές εβδομάδες αργότερα αποκαθήλωσε τον πρωταθλητή Ευρώπης του 1997 Ολυμπιακό από τον εγχώριο θρόνο. Αντίθετα με όσα πιστεύουν κάποιοι νεώτεροι, δεν ήταν ο Ομπράντοβιτς αυτός που δρομολόγησε το τέλος της "κόκκινης" εποχής.
Εάν ο Άρης νικήθηκε από τον Μάκαντου, ο Παναθηναϊκός έχασε από τον Σιγάλα. Και ο Ολυμπιακός του 2014, ο Ολυμπιακός των δύο ευρωπαϊκών τίτλων, από τον Μπρούνο Τσερέλα.
Οσοι άκουσαν την ανταπόκρισή μου από το Μιλάνο στην «Ωρα των Πρωταθλητών» της Nova, μισή ώρα πριν το τζάμπολ, θα κατάλαβαν ότι είχα μυριστεί τον λίβα που ερχόταν για να κάψει τα σπαρτά. «Ας είμαστε επιφυλακτικοί», είπα. «Δεν κερδίζει κανείς εύκολα σε αυτό το γήπεδο. Είναι σαν το Αλεξάνδρειο, κρύβει φαντάσματα και δράκους σε κάθε σκοτεινή γωνιά». Δεν περίμενα, βέβαια, τέτοια πανωλεθρία. Αυτή δεν μπορούσε να την προβλέψει ούτε ο Ντίνο Μενεγκίν.
Καθόμουν σε απόσταση 10 μέτρων από τον Γιώργο Μπαρτζώκα και τον είδα να κάνει γκριμάτσες που δεν ήξερα ότι περιλαμβάνονται στο ρεπερτόριό του. Ο πάγκος του Ολυμπιακού θύμιζε νεκρώσιμη ακολουθία και τα αποδυτήριά του, τα ίδια όπου κάποτε έκλαψαν τη δική τους μοίρα ο Γκάλης με τον Γιαννάκη, μνημόσυνο.
Το αμάρτημα του χθεσινού Ολυμπιακού ήταν ίδιο με αυτό που πριόνισε τα θεμέλια εκείνου του Άρη. Το εξήγησε, δίχως μαλλιά στη γλώσσα, ο Χρήστος Μαρμαρινός: «Επαρση», είπε. «Και εφησυχασμός».
Ασυγχώρητα ολισθήματα, απέναντι σε έναν αντίπαλο που πολλαπλασίασε τον δείκτη της ποιότητας με τις πρόσφατες μετεγγραφές του. «Μάλλον την υποτιμήσαμε λίγο την Ολύμπια», ομολόγησε και ο Γιώργος Πρίντεζης.
Ο εκρηκτικός σέντερ Λαουάλ έκανε τον Ντάνστον να μοιάζει πολύ λίγος, στα χνάρια που χάραξε πριν από μήνες ο Τζαουάι της Γαλατασαράι. Ο Ντάνιελ Χάκετ ήταν το ιδανικό αντίδοτο για τον Βασίλη Σπανούλη, ένας γκαρντ γρήγορος, ψηλός, έξυπνος, σπουδαίος στην προσωπική άμυνα, αλλά και σκόρερ που δεν μπορεί να αγνοηθεί: αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο σημερινός Παναθηναϊκός.
Στα ψώνια του Δεκεμβρίου, ο σινιόρε Αρμάνι και ο Λούκα Μπάνκι διέπρεψαν, μαθημένοι να διακρίνουν την ποιότητα στα ντεφιλέ του Μιλάνου. Στο μεταξύ, ο Ολυμπιακός πόνταρε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά σε παίκτη που εκ πρώτης όψεως μοιάζει ασύμβατος με τις συντεταγμένες της ομάδας. Ποιος θυμάται πια ότι στο περυσινό του ρόστερ υπήρχε το όνομα του Ντορόν Πέρκινς;
Η Ολύμπια πρωτοπάτησε το γκάζι στο αυτοκτονικό τρίλεπτο που βρήκε τον Ολυμπιακό να παίζει με Κατσίβελη, Σλούκα, Κόλλινς, Περπέρογλου και Ντάνστον. Η βουτιά ξεκίνησε στο 32-32 και δεν σταμάτησε ποτέ. Ανάμεσα στο 17ο και στο 36ο λεπτό, οι Ιταλοί πέτυχαν 44 πόντους και δέχθηκαν μόνο 10. Η κατηφόρα που λέγαμε.
Ομάδα που δέχεται σερί 44-10 δεν μπορεί να επικαλείται τη μεταφυσική ούτε την ατυχία ούτε τα γενέθλια που γιόρτασαν ο Λάνγκφορντ και οι φίλοι του ούτε, ξέρω γω, τη διαιτησία. Η εικόνα του Ολυμπιακού μου θύμισε τη συντριβή της Εθνικής από τους Σλοβένους στη Λιουμπλιάνα.
Να έφταιξαν και τότε, έπαρση και εφησυχασμός; Θυμίζω ότι είχε προηγηθεί νίκη επί του Ισπανού μπαμπούλα.
Όχι. Εάν υπάρχει ένα κοινό στοιχείο ανάμεσα στις δύο βραδιές, αυτό ήταν η έλλειψη ενέργειας και οίστρου στις τάξεις των ηττημένων.
Ξαφνικά και κάπως απροσδόκητα, ο βασανισμένος από λειψανδρία Ολυμπιακός μοιάζει κουρασμένος και χλωμός, ανήμπορος να παίξει δύο συνεχόμενους καλούς αγώνες. Και κλονισμένος από ψυχολογικά προβλήματα, που πριόνισαν την παροιμιώδη του αυτοπεποίθηση. Σαν Παναθηναϊκός του Νοεμβρίου.
Εάν του πάνε όλα στραβά στο επόμενο 10ήμερο, ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να ξεμείνει για τα καλά στην 3η θέση της ελληνικής Α1 και να βρεθεί πολύ μακριά από τη Μπαρτσελόνα (και ίσως τον Παναθηναϊκό) στην κούρσα για το αβαντάζ έδρας της Ευρωλίγκας.
Το 0-2 της Φενέρμπαχτσε είναι το μοναδικό καλό νέο των ημερών για τους «ερυθρόλευκους» του Πειραιά. Δεν είναι πια φόβητρο η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ούτε έχει στο σακούλι της πολύτιμα κουκιά. Φρόντισε να υποσκάψει τα θεμέλιά της, με το ρεσιτάλ της προηγούμενης Παρασκευής, ο ίδιος ο Ολυμπιακός.
Το παράδειγμά του ακολούθησαν χθες ο Κώστας Παπανικολάου και οι νέοι του συνοδοιπόροι. Την ερχόμενη εβδομάδα, τους περιμένει το Φάληρο. Ο καλύτερος σύμμαχος του Ολυμπιακού στις δύσκολες ώρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου