Εχουν
πλάκα όταν για ψύλλου πήδημα και δι’ ασήμαντον αφορμήν αρχίζουν να
τσακώνονται οι οπαδοί των μεγάλων ομάδων, όπου κι αν εκτείνεται ο
τσακωμός τους: με συνθήματα στο γήπεδο (αν και σπανίζουν πλέον τα
συναπαντήματα τους, λόγω της απαγόρευσης των μετακινήσεων) ή με
διαλόγους απείρου κάλλους στις κάθε λογής αθλητικές ιστοσελίδες και στα
Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης!
Το debate ανάμεσα στους Παναθηναϊκούς και στους Αρειανούς άρχισε στις αρχές τoυ millennium και μάλιστα όχι σε κάποιο πάνελ, αλλά μπροστά στον καθρέφτη τους ένθεν και ένθεν!
Κάθρέφτη, καθρεφτάκι μου ποιος είναι πιο όμορφος, εγώ ή αυτός;
Πριν από δέκα χρόνια, λοιπόν, ήταν ολοφάνερο πως οι «πράσινοι» άφηναν πίσω τους τον αιώνιο αντίπαλο, Ολυμπιακό και επιδίδονταν πλεόν στο σαφάρι της κατάρριψης όλων των ρεκόρ της παλιάς κίτρινης αυτοκρατορίας. Η κουβέντα για τις δυναστείες, για τους χαλίφηδες στη θέση των χαλίφηδων, για τον βασιλιά που πέθανε και για το «ζήτω» στο νέο βασιλιά ήταν και παραμένουν ένα αγαπημένο και πολύ δημοφιλές θέμα σε ολόκληρο τον πλανήτη και τέτοιοι καυγάδες κατάντησαν ρουτίνα, οπότε δεν συνιστούν έκπληξη...
Θυμάμαι ότι σε ένα αφιέρωμα στο All Star Basket ενόψει του μεταξύ τους αγώνα, είχα βάλει τον τίτλο «ο Αυτοκράτορας και ο Παντοκράτορας». Η αντιδιαστολή είχε ως έρεισμα τον παλιό αυτάρεσκο τίτλο του Αρεως (για να μην παρεκκλίνω από τη γραμματικώς ορθή χρήση της γενικής που επέβαλαν ο αείμνηστος /Φαίδων Ματθαίου και ο Γιάννης Ιωαννίδης) τον οποίο μάλιστα πλήρωσε με δικαστικούς μπελάδες ο Μάκης Δενδρινός όταν έκανε λόγο για «μια αυτοκρατορία μέσα κι έξω από τα γήπεδα» και την ιμπεριαλιστική τακτική του Παναθηναϊκού, που ήδη είχε καταρρίψει πλείστα όσα από τα μεγάλα ρεκόρ των Θεσσαλονικέων και συν τοις άλλοις κραδαίνει τους έξι ευρωπαϊκούς θριάμβους του!
Ο (πρωταθλητής το 1992) ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να γίνει χαλίφης στη θέση του συμπολίτη του, διότι του βγήκε χωρίς φλας ο Ολυμπιακός! Ενώ ο (τότε αντιπρόεδρος του «Δικεφάλου του Βορρά» και μετέπειτα πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ) Βασίλης Οικονομίδης ξεροστάλιαζε κάτω από το μπαλκόνι του «Ξανθού» πότε στην πολυκατοικία της οδού 25ης Μαρτίου και πότε στα διπλανά (και με του Ιβκοβιτς επίσης) εξοχικά τους στη Σήβηρη της Χαλκιδικής, τον πρόλαβε ο Σωκράτης Κόκκαλης μέσω των... Βαρδινογιάννηδων!
Α, ναι, αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που δεν έχει αναδειχθεί πολύ: η γνωριμία και το κονέ του Ιωαννίδη με τον Κόκκαλη και με τον Σαλονίκη έγιναν σε μια κοσμική δεξίωση, όπου έτυχε να παρευρίσκονται και οι τρεις, στο σπίτι της Αμαλίας Βαρδινογιάννη, κόρης του Νίκου Βαρδινογιάννη, ο οποίος δημιούργησε τον μεγάλο επιχειρηματικό όμιλο της οικογένειας!
Τον Αρη με τον Ολυμπιακό τους ενώνει ο Γιάννης Ιωαννίδης, ενώ τον Αρη με τον Παναθηναϊκό τους συνδέει ο Νίκος Γκάλης! Και τους τρεις πάλι τους συνδέει ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αλλά σε αντίθεση με τους άλλους δυο, οι οποίοι έκαναν διαδρομή εξπρές και μάλιστα προηγήθηκαν κιόλας ο «Δράκος» περνούσε από ενδιάμεσους σταθμούς: πήγε από τον Αρη στον Παναθηναϊκό το 1995 μέσω Πανιωνίου και κατέληξε το 2008 χρόνια στον Ολυμπιακό, σε μια συμφωνία που έμενε στοιχειωμένη επί 25 χρόνια!
Τους ίδιους ενδιάμεσους σταθμούς είχε και ο Λευτέρης Σούμποτιτς, ο οποίος επίσης έκανε καριέρα (ως παίκτης και προπονητής) και στις τρεις ομάδες, αλλά υπερέχει έναντι των άλλων, διότι ελόγου του πέρασε και από τον ΠΑΟΚ!
Σοβαρολογώ σε αυτό, που έγραψα πιο πάνω για τη στοιχειωμενη υπόθεση: έναν χρόνο πριν από τη μεταγραφή (του Γιαννάκη στον Αρη), η οποία άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ, ο Ιωνικός Νικαίας είχε συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό μάλιστα οι «ερυθρόλευκοι» είχαν ειδοποιήσει τον Αρη Ραφτόπουλο να διαλέξει έναν άλλο αριθμό φανέλας, διότι θα έδιναν το «Νο 6» στον «Μαυροκέφαλο», όπως φώναζαν τον Παναγιώτη οι συμπαίκτες του. Η μεταγραφή χάλασε την τελευταία στιγμή και το ίδιο ναυάγιο συνέβη τόσο με τον Παναθηναϊκό, όσο και με την ΑΕΚ, μάλιστα σε εκείνες τις πολύκροτες υποθέσεις ανακατεύτηκαν εξωκοινοβουλευτικώς και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και ο Δημήτρης Μελισσανίδης με τον Τέρη Παναγίδη.
Πριν από τον Γιαννάκη, ο Αρης είχε κλέψει από τον Παναθηναϊκό και τον Δημήτρη Κοκολάκη, σε μια υπόθεση που έμοιαζε με αστυνομικό θρίλερ: ήταν καλοκαίρι του 1982 στα Γαιέννα, όπου διεξαγόταν το Πρωτάθλημα Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας και μέσα στα άγρια μεσάνυχτα ο Ιωαννίδης έκανε ντου στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου έμεναν (ως παίκτες της ομάδας της Αστυνομίας) ο Κοκολάκης και ο Γκούμας. Ο «Ξανθός» πέταξε πάνω στο κρεβάτι μια τσάντα αλά Καρνέζη (από το τηλεοπτικό σίριαλ με τον Θάνο Λειβαδίτη) που είχε μέσα δυο εκατομμύρια δραχμές σε δεσμίδες με χιλιάρικα και «έψησε» τον «Τζιμάρα» να αφήσει τον Παναθηναϊκό και να ανέβει στη Θεσσαλονίκη!
Τα λεφτά τα μέτρησε ο Γκούμας και ο αστικός μύθος αναφέρει ότι κράτησε κιόλας μια δεσμίδα για τον κόπο του!
Τα γράφω όλα αυτά διότι αποτελούν ένα κομμάτι της ιστορικής μνήμης του ελληνικού μπάσκετ, αλλά και τα θεμέλια στο σκηνικό του αυριανού τελικού του Κυπέλλου, στον οποίο ο Παναθηναϊκός και ο Αρης θα αναμετρηθούν για πέμπτη φορά στα χρονικά του θεσμού. Παρεμπιπτόντως οι «πράσινοι» έχουν επιβάλει πλέον ένα καθεστώς απόλυτης και εντυπωσιακής υπεροχής στις αναμετρήσεις τους με τους «κίτρινους» στο πρωτάθλημα της Α1, καθώς από το 2002 και πέρα σε σύνολο 32 αγώνων έχουν να επιδείξουν 30 νίκες και μόλις δύο ήττες! Ανάμεσα στις δύο νίκες του Αρη (με 87-83 στις 12 Μαρτίου του 2002 και με 82-75 στις 24 Φεβρουαρίου του 2008) ο Παναθηναϊκός έτρεξε ένα σερί 16-0, το οποίο έχει ήδη ισοφαρίσει (με συνολική διαφορά 234 πόντων), μετά το πέρασμα του από το «Nick Gallis Hall» στις 24 του περασμένου Νοεμβρίου. Στα έξι χρόνια που πέρασαν από την τελευταία επικράτηση του στο πρωτάθλημα, η οποία έχει πλέον αποκτήσει μουσειακό χαρακτήρα, ο Αρης έμεινε με την ικανοποίηση μιας νίκης που σημειώθηκε ακριβώς πριν από τρία χρόνια!
Πράγματι στις 9 Φεβρουαρίου του 2011, στον επαναληπτικό ημιτελικό του Κυπέλλου, ο Αρης με προπονητή τον Σαρόν Ντρούκερ επιβλήθηκε με 74-70 (Ταπούτος 21, Χατζηβρέττας 13, Μπορόβνιακ 12- Διαμαντίδης 16, Μπατίστ 12, Τσαρτσαρής 12), σε ένα ματς που σημαδεύτηκε από τον καυγά του Ταπούτου με τον Διαμαντίδη, με αφορμή ένα σπρώξιμο του αρχηγού του Παναθηναϊκού στον Σλούκα! Η ήττα δεν είχε κανένα κόστος για τους «πράσινους» οι οποίοι είχαν την κάβα των 29 πόντων 987-58) από τον πρώτο αγώνα στο ΟΑΚΑ, ενώ από τους παίκτες που είχαν αγωνισθεί σε αυτό το ματς στον μεν Παναθηναϊκό βρίσκονται ο Διαμαντίδης και οι επανακάμψαντες το καλοκαίρι Φώτσης και Μπατίστ, στον δε Αρη παραμένει μόνο ο Μποχωρίδης.
Το γαϊτανάκι των δυο ομάδων στο Κύπελλο άρχισε να στήνεται στις 16 Μαίου του 1978, όταν στο πλαίσιο της προημιτελικής φάσης, ο Παναθηναϊκός επιβλήθηκε με 93-77 και από τότε μέχρι σήμερα έχουν αναμετρηθεί συνολικά 16 φορές, με σκορ 9-6 υπέρ των «πρασίνων». Ενα από αυτά τα ματς δεν έγινε ποτέ, διότι ο Παναθηναϊκός μολονότι είχε νικήσει στον πρώτο ημιτελικό (26 Μαρτίου 1989) με 92-89, έναν μήνα αργότερα (25 Απριλίου) δεν ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη για τη ρεβάνς, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον ορισμό του διαιτητή και νυν επικεφαλής της ΚΕΔ, Στέλιου Συμεωνίδη! Οι «πράσινοι» μηδενίστηκαν και ο Αρης αναδείχτηκε νικητής στα χαρτιά με 20-0 και προκρίθηκε στον τελικό στον οποίο επικράτησε του ΠΑΟΚ.
Τέσσερα χρόνια αργότερα ήταν πάλι Φεβρουάριος (του 1993) και μάλιστα ανήμερα των ερωτευμένων, όταν ο Γκάλης επέστρεψε στο Αλεξάνδρειο φορώντας τη φανέλα του Παναθηναϊκού, αλλά η υπόθεση της φυγής ή μάλλον του διωγμού του ήταν πολύ νωπή για να ξεχαστεί ή να περάσει στο ντούκου. Οπως έχει συμβεί και σε σχεδόν όλες τις ανάλογες περιπτώσεις στην Ελλάδα (και σε αντίθεση με την ανατριχίλα που κυριάρχησε στην πρόσφατη επιστροφή του Πιρς και του Γκαρνέτ στη Βοστώνη) ο Γκάλης δεν αποδοκιμάστηκε απλώς, αλλά καθυβρίστηκε, μάλιστα οι θεατές έβαλαν στο στόμα τους ακόμη και την πεθαμένη μάνα του! «Νιώθω ντροπή και αηδία. Αυτοί δεν σέβονται τίποτε» είπε λακωνικά στη λήξη του κολασμένου αγώνα, ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα ο πρόεδρος του Αρη Θεόφιλος Μητρούδης (ο οποίος το καλοκαίρι του είχε δείξει την πόρτα της εξόδου) σχολίασε: «Ο Γκάλης δεν ξέρει να χάνει. Τον νοιάζουν μόνο τα λεφτά και τίποτε άλλο. Εάν του βάλεις κηροζίνη πετάει, εάν τον αφήσεις αδειανό, δεν μπορεί να κουνηθεί»! Επί δύο ώρες ο κόσμος φώναζε «Γκάλη βαζέλα, βγάλε τη φανέλα» και μέσα σε αυτό το σκηνικό ο Αρης καθοδηγούμενος από τον Ρόι Τάρπλεϊ (20π.) και τον Παναγιώτη Γιαννάκη (17π.) νίκησε με 63-56 τον Παναθηναϊκό για τον οποίο ο «γκάνγκστερ» κόλλησε στους 13π., ο Σοκ έβαλε 14, ενώ πήγε στράφι το triple double figure του Βράνκοβιτς (13π., 14ρ., 10τ.)!
Το πρώτο κόμπιασμα ο Γκάλης το είχε νιώσει τρεις μήνες νωρίτερα στη Γλυφάδα: Σάββατο, 21 Νοεμβρίου του 1992, ανήμερα των Εισοδίων της Θεοτόκου βρέθηκε για πρώτη φορά απέναντι στην ομάδα της καρδιάς του, τη σκότωσε μπροστά σε 400 φιλάθλους της που τον αντιμετώπισαν με ουδέτερο τρόπο και μετά έβαλε τα κλάματα! Εκείνο το βράδυ πέτυχε 26 πόντους, μοίρασε 11 ασίστ , οδήγησε τον Παναθηναϊκό στη νίκη με 82-70, γνώρισε την αποθέωση από τον κόσμο και αφού πρώτα εμφανίστηκε με δάκρυα στα μάτια μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ, εν συνεχεία βαλάντωσε στο κλάμα μέσα στα αποδυτήρια.
Βρήκα στο αρχείο μου τις δηλώσεις του μετά τον αγώνα και είναι όντως συγκλονιστικές. Ιδού μια αποστροφή: «Αυτό ήταν το πιο περίεργο παιχνίδι της ζωής μου. Δεν έκλεισα μάτι όλη την προηγούμενη νύχτα από την υπερένταση και για πρώτη φορά ένιωσα να έχω τρακ. Οταν μπήκα στο γήπεδο και κοίταξα στους πάγκους είπα στον εαυτό μου ‘’τι γυρεύεις εσύ εδώ, ρε Γκάλη;’’ Στο πρώτο σουτ που έκανα στην προθέρμανση η μπάλα δεν έφτασε καν στο στεφάνι και κατάλαβα ότι πρώτα απ’ όλα έπρεπε να νικήσω τον εαυτό μου. Με τον κόσμο του αρη που ήταν σήμερα εδώ, έχουμε περάσει πολλά μαζί και δεν ξεχνάμε το παρελθόν. Αρης και Γκάλης είναι Ιστορία, αλλά τώρα η Ιστορία είναι Παναθηναϊκός και Γκάλης.
Αυτό το ιδιότυπο (μπασκετικό) Ιψενικό τρίγωνο της Ιστορίας είχε ως ενδιάμεσο σταθμό το τελευταίο ματς του Γκάλη με τη φανέλα του Αρη απέναντι στον Παναθηναϊκό. Στις 4 Μαρτίου του 1992 στο Αλεξάνδρειο ο Νικ με μια χαλαρή τριανταπεντάρα είχε οδηγήσει την ομάδα του στη νίκη με 100-81 και γνώρισε την απόλυτη αποθέωση από την «κίτρινη φυλή», διότι τρεις μέρες νωρίτερα στο Μετς (Παγκράτι-Αρης) είχε αναρριχηθεί στην πρώτη θέση των σκόρερς όλων των εποχών με 11.047 πόντους, έναντι 11.030 του Βασίλη Γκούμα. Το σύνθημα που δονούσε εκείνο το βράδυ το Αλεξάνδρειο ήταν το «Γκάλης ο ένας, στον κόσμο άλλος κανένας», αλλά κανείς δεν φανταζόταν, ούτε μπορούσε να υποπτευθεί τι θα συνέβαινε την επόμενη φορά που θα βρίσκονταν αντιμέτωπες οι δυο ομάδες...
Το debate ανάμεσα στους Παναθηναϊκούς και στους Αρειανούς άρχισε στις αρχές τoυ millennium και μάλιστα όχι σε κάποιο πάνελ, αλλά μπροστά στον καθρέφτη τους ένθεν και ένθεν!
Κάθρέφτη, καθρεφτάκι μου ποιος είναι πιο όμορφος, εγώ ή αυτός;
Πριν από δέκα χρόνια, λοιπόν, ήταν ολοφάνερο πως οι «πράσινοι» άφηναν πίσω τους τον αιώνιο αντίπαλο, Ολυμπιακό και επιδίδονταν πλεόν στο σαφάρι της κατάρριψης όλων των ρεκόρ της παλιάς κίτρινης αυτοκρατορίας. Η κουβέντα για τις δυναστείες, για τους χαλίφηδες στη θέση των χαλίφηδων, για τον βασιλιά που πέθανε και για το «ζήτω» στο νέο βασιλιά ήταν και παραμένουν ένα αγαπημένο και πολύ δημοφιλές θέμα σε ολόκληρο τον πλανήτη και τέτοιοι καυγάδες κατάντησαν ρουτίνα, οπότε δεν συνιστούν έκπληξη...
Θυμάμαι ότι σε ένα αφιέρωμα στο All Star Basket ενόψει του μεταξύ τους αγώνα, είχα βάλει τον τίτλο «ο Αυτοκράτορας και ο Παντοκράτορας». Η αντιδιαστολή είχε ως έρεισμα τον παλιό αυτάρεσκο τίτλο του Αρεως (για να μην παρεκκλίνω από τη γραμματικώς ορθή χρήση της γενικής που επέβαλαν ο αείμνηστος /Φαίδων Ματθαίου και ο Γιάννης Ιωαννίδης) τον οποίο μάλιστα πλήρωσε με δικαστικούς μπελάδες ο Μάκης Δενδρινός όταν έκανε λόγο για «μια αυτοκρατορία μέσα κι έξω από τα γήπεδα» και την ιμπεριαλιστική τακτική του Παναθηναϊκού, που ήδη είχε καταρρίψει πλείστα όσα από τα μεγάλα ρεκόρ των Θεσσαλονικέων και συν τοις άλλοις κραδαίνει τους έξι ευρωπαϊκούς θριάμβους του!
Ο (πρωταθλητής το 1992) ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να γίνει χαλίφης στη θέση του συμπολίτη του, διότι του βγήκε χωρίς φλας ο Ολυμπιακός! Ενώ ο (τότε αντιπρόεδρος του «Δικεφάλου του Βορρά» και μετέπειτα πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ) Βασίλης Οικονομίδης ξεροστάλιαζε κάτω από το μπαλκόνι του «Ξανθού» πότε στην πολυκατοικία της οδού 25ης Μαρτίου και πότε στα διπλανά (και με του Ιβκοβιτς επίσης) εξοχικά τους στη Σήβηρη της Χαλκιδικής, τον πρόλαβε ο Σωκράτης Κόκκαλης μέσω των... Βαρδινογιάννηδων!
Α, ναι, αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που δεν έχει αναδειχθεί πολύ: η γνωριμία και το κονέ του Ιωαννίδη με τον Κόκκαλη και με τον Σαλονίκη έγιναν σε μια κοσμική δεξίωση, όπου έτυχε να παρευρίσκονται και οι τρεις, στο σπίτι της Αμαλίας Βαρδινογιάννη, κόρης του Νίκου Βαρδινογιάννη, ο οποίος δημιούργησε τον μεγάλο επιχειρηματικό όμιλο της οικογένειας!
Τον Αρη με τον Ολυμπιακό τους ενώνει ο Γιάννης Ιωαννίδης, ενώ τον Αρη με τον Παναθηναϊκό τους συνδέει ο Νίκος Γκάλης! Και τους τρεις πάλι τους συνδέει ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αλλά σε αντίθεση με τους άλλους δυο, οι οποίοι έκαναν διαδρομή εξπρές και μάλιστα προηγήθηκαν κιόλας ο «Δράκος» περνούσε από ενδιάμεσους σταθμούς: πήγε από τον Αρη στον Παναθηναϊκό το 1995 μέσω Πανιωνίου και κατέληξε το 2008 χρόνια στον Ολυμπιακό, σε μια συμφωνία που έμενε στοιχειωμένη επί 25 χρόνια!
Τους ίδιους ενδιάμεσους σταθμούς είχε και ο Λευτέρης Σούμποτιτς, ο οποίος επίσης έκανε καριέρα (ως παίκτης και προπονητής) και στις τρεις ομάδες, αλλά υπερέχει έναντι των άλλων, διότι ελόγου του πέρασε και από τον ΠΑΟΚ!
Σοβαρολογώ σε αυτό, που έγραψα πιο πάνω για τη στοιχειωμενη υπόθεση: έναν χρόνο πριν από τη μεταγραφή (του Γιαννάκη στον Αρη), η οποία άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ, ο Ιωνικός Νικαίας είχε συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό μάλιστα οι «ερυθρόλευκοι» είχαν ειδοποιήσει τον Αρη Ραφτόπουλο να διαλέξει έναν άλλο αριθμό φανέλας, διότι θα έδιναν το «Νο 6» στον «Μαυροκέφαλο», όπως φώναζαν τον Παναγιώτη οι συμπαίκτες του. Η μεταγραφή χάλασε την τελευταία στιγμή και το ίδιο ναυάγιο συνέβη τόσο με τον Παναθηναϊκό, όσο και με την ΑΕΚ, μάλιστα σε εκείνες τις πολύκροτες υποθέσεις ανακατεύτηκαν εξωκοινοβουλευτικώς και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και ο Δημήτρης Μελισσανίδης με τον Τέρη Παναγίδη.
Πριν από τον Γιαννάκη, ο Αρης είχε κλέψει από τον Παναθηναϊκό και τον Δημήτρη Κοκολάκη, σε μια υπόθεση που έμοιαζε με αστυνομικό θρίλερ: ήταν καλοκαίρι του 1982 στα Γαιέννα, όπου διεξαγόταν το Πρωτάθλημα Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας και μέσα στα άγρια μεσάνυχτα ο Ιωαννίδης έκανε ντου στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου έμεναν (ως παίκτες της ομάδας της Αστυνομίας) ο Κοκολάκης και ο Γκούμας. Ο «Ξανθός» πέταξε πάνω στο κρεβάτι μια τσάντα αλά Καρνέζη (από το τηλεοπτικό σίριαλ με τον Θάνο Λειβαδίτη) που είχε μέσα δυο εκατομμύρια δραχμές σε δεσμίδες με χιλιάρικα και «έψησε» τον «Τζιμάρα» να αφήσει τον Παναθηναϊκό και να ανέβει στη Θεσσαλονίκη!
Τα λεφτά τα μέτρησε ο Γκούμας και ο αστικός μύθος αναφέρει ότι κράτησε κιόλας μια δεσμίδα για τον κόπο του!
Τα γράφω όλα αυτά διότι αποτελούν ένα κομμάτι της ιστορικής μνήμης του ελληνικού μπάσκετ, αλλά και τα θεμέλια στο σκηνικό του αυριανού τελικού του Κυπέλλου, στον οποίο ο Παναθηναϊκός και ο Αρης θα αναμετρηθούν για πέμπτη φορά στα χρονικά του θεσμού. Παρεμπιπτόντως οι «πράσινοι» έχουν επιβάλει πλέον ένα καθεστώς απόλυτης και εντυπωσιακής υπεροχής στις αναμετρήσεις τους με τους «κίτρινους» στο πρωτάθλημα της Α1, καθώς από το 2002 και πέρα σε σύνολο 32 αγώνων έχουν να επιδείξουν 30 νίκες και μόλις δύο ήττες! Ανάμεσα στις δύο νίκες του Αρη (με 87-83 στις 12 Μαρτίου του 2002 και με 82-75 στις 24 Φεβρουαρίου του 2008) ο Παναθηναϊκός έτρεξε ένα σερί 16-0, το οποίο έχει ήδη ισοφαρίσει (με συνολική διαφορά 234 πόντων), μετά το πέρασμα του από το «Nick Gallis Hall» στις 24 του περασμένου Νοεμβρίου. Στα έξι χρόνια που πέρασαν από την τελευταία επικράτηση του στο πρωτάθλημα, η οποία έχει πλέον αποκτήσει μουσειακό χαρακτήρα, ο Αρης έμεινε με την ικανοποίηση μιας νίκης που σημειώθηκε ακριβώς πριν από τρία χρόνια!
Πράγματι στις 9 Φεβρουαρίου του 2011, στον επαναληπτικό ημιτελικό του Κυπέλλου, ο Αρης με προπονητή τον Σαρόν Ντρούκερ επιβλήθηκε με 74-70 (Ταπούτος 21, Χατζηβρέττας 13, Μπορόβνιακ 12- Διαμαντίδης 16, Μπατίστ 12, Τσαρτσαρής 12), σε ένα ματς που σημαδεύτηκε από τον καυγά του Ταπούτου με τον Διαμαντίδη, με αφορμή ένα σπρώξιμο του αρχηγού του Παναθηναϊκού στον Σλούκα! Η ήττα δεν είχε κανένα κόστος για τους «πράσινους» οι οποίοι είχαν την κάβα των 29 πόντων 987-58) από τον πρώτο αγώνα στο ΟΑΚΑ, ενώ από τους παίκτες που είχαν αγωνισθεί σε αυτό το ματς στον μεν Παναθηναϊκό βρίσκονται ο Διαμαντίδης και οι επανακάμψαντες το καλοκαίρι Φώτσης και Μπατίστ, στον δε Αρη παραμένει μόνο ο Μποχωρίδης.
Το γαϊτανάκι των δυο ομάδων στο Κύπελλο άρχισε να στήνεται στις 16 Μαίου του 1978, όταν στο πλαίσιο της προημιτελικής φάσης, ο Παναθηναϊκός επιβλήθηκε με 93-77 και από τότε μέχρι σήμερα έχουν αναμετρηθεί συνολικά 16 φορές, με σκορ 9-6 υπέρ των «πρασίνων». Ενα από αυτά τα ματς δεν έγινε ποτέ, διότι ο Παναθηναϊκός μολονότι είχε νικήσει στον πρώτο ημιτελικό (26 Μαρτίου 1989) με 92-89, έναν μήνα αργότερα (25 Απριλίου) δεν ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη για τη ρεβάνς, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον ορισμό του διαιτητή και νυν επικεφαλής της ΚΕΔ, Στέλιου Συμεωνίδη! Οι «πράσινοι» μηδενίστηκαν και ο Αρης αναδείχτηκε νικητής στα χαρτιά με 20-0 και προκρίθηκε στον τελικό στον οποίο επικράτησε του ΠΑΟΚ.
Τέσσερα χρόνια αργότερα ήταν πάλι Φεβρουάριος (του 1993) και μάλιστα ανήμερα των ερωτευμένων, όταν ο Γκάλης επέστρεψε στο Αλεξάνδρειο φορώντας τη φανέλα του Παναθηναϊκού, αλλά η υπόθεση της φυγής ή μάλλον του διωγμού του ήταν πολύ νωπή για να ξεχαστεί ή να περάσει στο ντούκου. Οπως έχει συμβεί και σε σχεδόν όλες τις ανάλογες περιπτώσεις στην Ελλάδα (και σε αντίθεση με την ανατριχίλα που κυριάρχησε στην πρόσφατη επιστροφή του Πιρς και του Γκαρνέτ στη Βοστώνη) ο Γκάλης δεν αποδοκιμάστηκε απλώς, αλλά καθυβρίστηκε, μάλιστα οι θεατές έβαλαν στο στόμα τους ακόμη και την πεθαμένη μάνα του! «Νιώθω ντροπή και αηδία. Αυτοί δεν σέβονται τίποτε» είπε λακωνικά στη λήξη του κολασμένου αγώνα, ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα ο πρόεδρος του Αρη Θεόφιλος Μητρούδης (ο οποίος το καλοκαίρι του είχε δείξει την πόρτα της εξόδου) σχολίασε: «Ο Γκάλης δεν ξέρει να χάνει. Τον νοιάζουν μόνο τα λεφτά και τίποτε άλλο. Εάν του βάλεις κηροζίνη πετάει, εάν τον αφήσεις αδειανό, δεν μπορεί να κουνηθεί»! Επί δύο ώρες ο κόσμος φώναζε «Γκάλη βαζέλα, βγάλε τη φανέλα» και μέσα σε αυτό το σκηνικό ο Αρης καθοδηγούμενος από τον Ρόι Τάρπλεϊ (20π.) και τον Παναγιώτη Γιαννάκη (17π.) νίκησε με 63-56 τον Παναθηναϊκό για τον οποίο ο «γκάνγκστερ» κόλλησε στους 13π., ο Σοκ έβαλε 14, ενώ πήγε στράφι το triple double figure του Βράνκοβιτς (13π., 14ρ., 10τ.)!
Το πρώτο κόμπιασμα ο Γκάλης το είχε νιώσει τρεις μήνες νωρίτερα στη Γλυφάδα: Σάββατο, 21 Νοεμβρίου του 1992, ανήμερα των Εισοδίων της Θεοτόκου βρέθηκε για πρώτη φορά απέναντι στην ομάδα της καρδιάς του, τη σκότωσε μπροστά σε 400 φιλάθλους της που τον αντιμετώπισαν με ουδέτερο τρόπο και μετά έβαλε τα κλάματα! Εκείνο το βράδυ πέτυχε 26 πόντους, μοίρασε 11 ασίστ , οδήγησε τον Παναθηναϊκό στη νίκη με 82-70, γνώρισε την αποθέωση από τον κόσμο και αφού πρώτα εμφανίστηκε με δάκρυα στα μάτια μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ, εν συνεχεία βαλάντωσε στο κλάμα μέσα στα αποδυτήρια.
Βρήκα στο αρχείο μου τις δηλώσεις του μετά τον αγώνα και είναι όντως συγκλονιστικές. Ιδού μια αποστροφή: «Αυτό ήταν το πιο περίεργο παιχνίδι της ζωής μου. Δεν έκλεισα μάτι όλη την προηγούμενη νύχτα από την υπερένταση και για πρώτη φορά ένιωσα να έχω τρακ. Οταν μπήκα στο γήπεδο και κοίταξα στους πάγκους είπα στον εαυτό μου ‘’τι γυρεύεις εσύ εδώ, ρε Γκάλη;’’ Στο πρώτο σουτ που έκανα στην προθέρμανση η μπάλα δεν έφτασε καν στο στεφάνι και κατάλαβα ότι πρώτα απ’ όλα έπρεπε να νικήσω τον εαυτό μου. Με τον κόσμο του αρη που ήταν σήμερα εδώ, έχουμε περάσει πολλά μαζί και δεν ξεχνάμε το παρελθόν. Αρης και Γκάλης είναι Ιστορία, αλλά τώρα η Ιστορία είναι Παναθηναϊκός και Γκάλης.
Αυτό το ιδιότυπο (μπασκετικό) Ιψενικό τρίγωνο της Ιστορίας είχε ως ενδιάμεσο σταθμό το τελευταίο ματς του Γκάλη με τη φανέλα του Αρη απέναντι στον Παναθηναϊκό. Στις 4 Μαρτίου του 1992 στο Αλεξάνδρειο ο Νικ με μια χαλαρή τριανταπεντάρα είχε οδηγήσει την ομάδα του στη νίκη με 100-81 και γνώρισε την απόλυτη αποθέωση από την «κίτρινη φυλή», διότι τρεις μέρες νωρίτερα στο Μετς (Παγκράτι-Αρης) είχε αναρριχηθεί στην πρώτη θέση των σκόρερς όλων των εποχών με 11.047 πόντους, έναντι 11.030 του Βασίλη Γκούμα. Το σύνθημα που δονούσε εκείνο το βράδυ το Αλεξάνδρειο ήταν το «Γκάλης ο ένας, στον κόσμο άλλος κανένας», αλλά κανείς δεν φανταζόταν, ούτε μπορούσε να υποπτευθεί τι θα συνέβαινε την επόμενη φορά που θα βρίσκονταν αντιμέτωπες οι δυο ομάδες...
-
ΥΓ: Αυτά προς το παρόν. Οσο για τους προηγούμενους τέσσερις τελικούς
που έχουν παίξει οι αυριανοί φιναλίστ, επιφυλάσσομαι να τους αναψηλαφήσω
σε μερικές ώρες από τώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου