Στην
υπόθεση της απρεπούς, της – ουσιαστικά – παραβατικής συμπεριφοράς των
ποδοσφαιριστών, οι οποίοι φτάνουν στα άκρα, χάνουν τον σεβασμό για τον
αντίπαλο, βάζουν σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα συναδέλφων τους και
ρίχνουν, με τις δηλώσεις τους, περισσότερο δηλητήριο σε μυαλά που αυτή
την εποχή κυκλοφορούν πιο δηλητηριασμένα από ποτέ, η μπάλα έχει χαθεί.
Κοιτάζεις τη συμπεριφορά εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου πολλών εκ των ποδοσφαιριστών που έπαιξαν (;) στο Αρης – ΠΑΟΚ και πιάνεις τον εαυτό σου να μένει με τη θλίψη που του προκαλούν οι εικόνες και οι συνειρμοί. Ποδοσφαιριστές που παίζουν με το θυμικό των οπαδών, κι ειδικά των φανατικών, που πουλάνε φτηνό οπαδιλίκι, που μέσα στην αγωνία τους να κερδίσουν ένα συμβόλαιο ή να γλιτώσουν μια επίθεση οπαδών φτάνουν να γίνονται περίπου κάφροι.
Καταργείται το σύστημα αξιών του ποδοσφαίρου, του αθλητισμού με συμπεριφορές σαν αυτές αρκετών παικτών του συγκεκριμένου αγώνα, όπως και κάποιων προηγούμενων. Διότι είναι μια από τις βασικότερες των αρχών του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου ο σεβασμός προς τον αντίπαλο. Με λόγια και πράξεις.
Η συμπεριφορά καθενός εξ αυτών των ποδοσφαιριστών θα έπρεπε στη δεδομένη στιγμή να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των συλλόγων τους, της Εθνικής, της ΕΠΟ, όλων. Νομίζαμε ότι όσα έχει καταφέρει η Εθνική στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας ήταν ικανά για να εγγυηθούν ότι φύγαμε από την εποχή που οι ποδοσφαιριστές έφταναν στην Εθνική για να βγάλουν τους συλλογικούς τσαμπουκάδες τους, που λειτουργούν διαλυτικά. Ζούσαμε με την ψευδαίσθηση ότι οι νεότερες γενιές έχουν πιο υγιή αντίληψη, υψηλότερη μόρφωση, καλύτερη εκπαίδευση, και τελικά καλύτερη ανατροφή. Μέχρι να έρθουν όλα όσα βλέπουμε στη διάρκεια των τελευταίων 3-4 αγωνιστικών, παραδείγματα που μπαίνουν το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα χειρότερο από το άλλο, για να μας δείξουν την εικόνα που δεν θέλαμε να δούμε: στο ποδόσφαιρο συμβαίνει ότι ακριβώς στο πεζοδρόμιο της ελληνικής ζωής αυτή την εποχή. Διότι οι ποδοσφαιριστές δεν ζουν αθλητικά. Ζουν ελληνικά.
Εχουμε όλοι ένα μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό που είδαμε στο «Βικελλίδης», για όσα βλέπουμε ή δεν βλέπουμε στην Superleague αυτή την εποχή. Δεν φταίει μόνο το ίδιο το ποδόσφαιρο. Εχει μεγάλη ευθύνη και η κοινωνία του ποδοσφαίρου. Και φυσικά τα media, που ενθαρρύνουν, σε σημείο να παρουσιάζουν ως ήρωες, όλους αυτούς που υποδύονται τους παίκτες – οπαδούς, ή που δεν καυτηριάζουν τη στάση ποδοσφαιρικής ζωής των παικτών που δυσφημούν το άθλημα και το πρωτάθλημα με τα θέατρα, τις καθυστερήσεις, τα «1 ημίχρονο, 2 τελικό» παιχνίδια τους.
Χρόνια τώρα ζούσα με την αντίληψη ότι οι ποδοσφαιριστές είναι οι μόνοι που μπορούν να στηρίξουν στην πλάτη τους την ελπίδα μας για την αλλαγή στο ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και πόνταρα πολλά πάνω στην γενιά του 2004 και τις επόμενες. Μέχρι να δω όλα αυτά, του τελευταίου καιρού, που με βοηθούν να συνειδητοποιήσω πόσο έξω πέσαμε όσοι πήγαμε να πιστέψουμε ότι οι ποδοσφαιριστές μπορούν να είναι η εξαίρεση στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
ΥΓ. Η εικόνα δεν είναι (ακόμη) ελληνική. Είναι μια προβολή από το ελληνικό μέλλον. Παίκτες που «τιμούν τη φανέλα», που «την πονάνε την ομάδα», που «είναι αρρωστάκια, οπαδοί»...
Κοιτάζεις τη συμπεριφορά εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου πολλών εκ των ποδοσφαιριστών που έπαιξαν (;) στο Αρης – ΠΑΟΚ και πιάνεις τον εαυτό σου να μένει με τη θλίψη που του προκαλούν οι εικόνες και οι συνειρμοί. Ποδοσφαιριστές που παίζουν με το θυμικό των οπαδών, κι ειδικά των φανατικών, που πουλάνε φτηνό οπαδιλίκι, που μέσα στην αγωνία τους να κερδίσουν ένα συμβόλαιο ή να γλιτώσουν μια επίθεση οπαδών φτάνουν να γίνονται περίπου κάφροι.
Καταργείται το σύστημα αξιών του ποδοσφαίρου, του αθλητισμού με συμπεριφορές σαν αυτές αρκετών παικτών του συγκεκριμένου αγώνα, όπως και κάποιων προηγούμενων. Διότι είναι μια από τις βασικότερες των αρχών του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου ο σεβασμός προς τον αντίπαλο. Με λόγια και πράξεις.
Η συμπεριφορά καθενός εξ αυτών των ποδοσφαιριστών θα έπρεπε στη δεδομένη στιγμή να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των συλλόγων τους, της Εθνικής, της ΕΠΟ, όλων. Νομίζαμε ότι όσα έχει καταφέρει η Εθνική στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας ήταν ικανά για να εγγυηθούν ότι φύγαμε από την εποχή που οι ποδοσφαιριστές έφταναν στην Εθνική για να βγάλουν τους συλλογικούς τσαμπουκάδες τους, που λειτουργούν διαλυτικά. Ζούσαμε με την ψευδαίσθηση ότι οι νεότερες γενιές έχουν πιο υγιή αντίληψη, υψηλότερη μόρφωση, καλύτερη εκπαίδευση, και τελικά καλύτερη ανατροφή. Μέχρι να έρθουν όλα όσα βλέπουμε στη διάρκεια των τελευταίων 3-4 αγωνιστικών, παραδείγματα που μπαίνουν το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα χειρότερο από το άλλο, για να μας δείξουν την εικόνα που δεν θέλαμε να δούμε: στο ποδόσφαιρο συμβαίνει ότι ακριβώς στο πεζοδρόμιο της ελληνικής ζωής αυτή την εποχή. Διότι οι ποδοσφαιριστές δεν ζουν αθλητικά. Ζουν ελληνικά.
Εχουμε όλοι ένα μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό που είδαμε στο «Βικελλίδης», για όσα βλέπουμε ή δεν βλέπουμε στην Superleague αυτή την εποχή. Δεν φταίει μόνο το ίδιο το ποδόσφαιρο. Εχει μεγάλη ευθύνη και η κοινωνία του ποδοσφαίρου. Και φυσικά τα media, που ενθαρρύνουν, σε σημείο να παρουσιάζουν ως ήρωες, όλους αυτούς που υποδύονται τους παίκτες – οπαδούς, ή που δεν καυτηριάζουν τη στάση ποδοσφαιρικής ζωής των παικτών που δυσφημούν το άθλημα και το πρωτάθλημα με τα θέατρα, τις καθυστερήσεις, τα «1 ημίχρονο, 2 τελικό» παιχνίδια τους.
Χρόνια τώρα ζούσα με την αντίληψη ότι οι ποδοσφαιριστές είναι οι μόνοι που μπορούν να στηρίξουν στην πλάτη τους την ελπίδα μας για την αλλαγή στο ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και πόνταρα πολλά πάνω στην γενιά του 2004 και τις επόμενες. Μέχρι να δω όλα αυτά, του τελευταίου καιρού, που με βοηθούν να συνειδητοποιήσω πόσο έξω πέσαμε όσοι πήγαμε να πιστέψουμε ότι οι ποδοσφαιριστές μπορούν να είναι η εξαίρεση στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
ΥΓ. Η εικόνα δεν είναι (ακόμη) ελληνική. Είναι μια προβολή από το ελληνικό μέλλον. Παίκτες που «τιμούν τη φανέλα», που «την πονάνε την ομάδα», που «είναι αρρωστάκια, οπαδοί»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου