Παραμονές
της αναχώρησης της Εθνικής ομάδας για το μακρύ ταξίδι με τελικό
προορισμό την Βραζιλία, άκουγα τον Φερνάντο Σάντος να συλλογίζεται
σχετικά με την αγωνιστική κατάσταση των ποδοσφαιριστών του αλλά και την
εξέλιξη, την ωρίμανσή τους, ειδικά των νεότερων που μετέχουν σε αυτή την
αποστολή. Κι όσο άκουγα τον ομοσπονδιακό προπονητή τόσο περισσότερο
συνειδητοποιούσα πόσο πιο δυνατοί πνευματικά επιστρέφουν στην πατρίδα
για να προσφέρουν στην Εθνική αυτοί που παίζουν ποδόσφαιρο σε μεγαλύτερα
και καλύτερα του ελληνικού πρωταθλήματα.
Ακουγα τον Σάντος να μιλά για την πνευματική δύναμη αλλά και την βελτίωση της τακτικής αντίληψης του Καρνέζη. Να λέει ότι κοιμάται ήσυχος με τον Βύντρα, τον Μόρα, τον Τζιώλη, δηλαδή με ποδοσφαιριστές με σταθερή απόδοση βάσει των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών που διαθέτουν. Για την ωρίμανση και την εξέλιξη του Φετφατζίδη, και του Χριστοδουλόπουλου. Για τις αρετές που έβγαλε στο παιχνίδι του ο Κονέ. Για την ωριμότητα και το διαμορφωμένο μέταλλο του Τοροσίδη και του Σαμαρά. Κάθε αναφορά σε έναν ποδοσφαιριστή που παίζει μπάλα μακριά από την Ελλάδα ήταν μια καθαρή υπενθύμιση ότι σε όλα τα υπόλοιπα μέρη του πολιτισμένου ποδοσφαιρικά πλανήτη ο επαγγελματίας έχει λυμένα όλα τα ζητήματα και έχει το – για τα ελληνικά μυαλά – προνόμιο να δουλεύει απαλλαγμένος από κάθε τι τοξικό και να αφοσιώνεται, να συγκεντρώνεται στη δουλειά του και στην εξέλιξη του εαυτού του στο παιχνίδι.
Την ίδια ώρα που οι περισσότεροι εκ των “μεταναστών” μπήκαν στην Εθνική ομάδα καλοδουλεμένοι, σταθεροί σε απόδοση ή και βελτιωμένοι, οι ντόπιοι είναι στην συντριπτική πλειονότητά τους στάσιμοι ή και σε πορεία πτωτική. Εντός ομάδας υπάρχουν μια δυο εξαιρέσεις για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Κι εκτός ομάδας έμειναν ένα σωρό ντόπιοι ποδοσφαιριστές που είδαν την υπεραξία τους σε πτώση.
Προφανώς δεν είναι τυχαίο που η πλειοψηφία, δηλαδή οι 14 εκ των 23 της Εθνικής έπαιξαν φέτος ποδόσφαιρο στο εξωτερικό. Δεν συμβαίνει μόνο επειδή οι καλύτεροι φεύγουν από το ελληνικό και πηγαίνουν σε ένα πρωτάθλημα που πληρώνει καλύτερα και προσφέρει καλύτερες συνθήκες εργασίας και καλύτερες προοπτικές. Συμβαίνει και επειδή τα ξένα πρωταθλήματα βελτιώνουν, κατά κανόνα, τον ποδοσφαιριστή πολύ περισσότερο συγκριτικά με το ελληνικό, δεν τον αφήνουν να “βολευτεί”, τον κρατούν σε εγρήγορση, και την ίδια ώρα του δίνουν συνθήκες για να αφοσιωθεί στη δουλειά του και να μην ασχολείται καθόλου με το περιβάλλον της.
Εδώ και περίπου 15 χρόνια τα νεότερα μέλη της Εθνικής ακούν από τους μεγαλύτερους διαρκείς και έντονες προτροπές να περάσουν το συντομότερο τα σύνορα για να παίξουν ποδόσφαιρο σε πιο πολιτισμένα και πιο εκσυγχρονισμένα πρωταθλήματα. Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας οι “μετανάστες” χρειαζόταν να μιλούν πολύ περισσότερο από όσο σήμερα στους “ντόπιους” για να τους “ψήσουν”. Σήμερα δεν χρειάζονται καν λόγια. Είναι πλέον τόσα τα ζωντανά παραδείγματα εντός Εθνικής ομάδας, που πείθουν από μόνα τους. Γι' αυτό και το πιθανότερο είναι στην επόμενη συμμετοχή της Εθνικής σε μια μεγάλη διοργάνωση οι “ντόπιοι” όχι απλώς δεν θα συμπληρώνουν 11αδα αλλά ούτε καν 5αδα. Η αύξηση των μεταναστών από το Euro 2004 (8), το Euro 2008 (9), το Mundial 2010 (8) και το Euro 2012 (6) στο Mundial 2014 (14) δείχνει από μόνη της την τάση.
Ακουγα τον Σάντος να μιλά για την πνευματική δύναμη αλλά και την βελτίωση της τακτικής αντίληψης του Καρνέζη. Να λέει ότι κοιμάται ήσυχος με τον Βύντρα, τον Μόρα, τον Τζιώλη, δηλαδή με ποδοσφαιριστές με σταθερή απόδοση βάσει των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών που διαθέτουν. Για την ωρίμανση και την εξέλιξη του Φετφατζίδη, και του Χριστοδουλόπουλου. Για τις αρετές που έβγαλε στο παιχνίδι του ο Κονέ. Για την ωριμότητα και το διαμορφωμένο μέταλλο του Τοροσίδη και του Σαμαρά. Κάθε αναφορά σε έναν ποδοσφαιριστή που παίζει μπάλα μακριά από την Ελλάδα ήταν μια καθαρή υπενθύμιση ότι σε όλα τα υπόλοιπα μέρη του πολιτισμένου ποδοσφαιρικά πλανήτη ο επαγγελματίας έχει λυμένα όλα τα ζητήματα και έχει το – για τα ελληνικά μυαλά – προνόμιο να δουλεύει απαλλαγμένος από κάθε τι τοξικό και να αφοσιώνεται, να συγκεντρώνεται στη δουλειά του και στην εξέλιξη του εαυτού του στο παιχνίδι.
Την ίδια ώρα που οι περισσότεροι εκ των “μεταναστών” μπήκαν στην Εθνική ομάδα καλοδουλεμένοι, σταθεροί σε απόδοση ή και βελτιωμένοι, οι ντόπιοι είναι στην συντριπτική πλειονότητά τους στάσιμοι ή και σε πορεία πτωτική. Εντός ομάδας υπάρχουν μια δυο εξαιρέσεις για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Κι εκτός ομάδας έμειναν ένα σωρό ντόπιοι ποδοσφαιριστές που είδαν την υπεραξία τους σε πτώση.
Προφανώς δεν είναι τυχαίο που η πλειοψηφία, δηλαδή οι 14 εκ των 23 της Εθνικής έπαιξαν φέτος ποδόσφαιρο στο εξωτερικό. Δεν συμβαίνει μόνο επειδή οι καλύτεροι φεύγουν από το ελληνικό και πηγαίνουν σε ένα πρωτάθλημα που πληρώνει καλύτερα και προσφέρει καλύτερες συνθήκες εργασίας και καλύτερες προοπτικές. Συμβαίνει και επειδή τα ξένα πρωταθλήματα βελτιώνουν, κατά κανόνα, τον ποδοσφαιριστή πολύ περισσότερο συγκριτικά με το ελληνικό, δεν τον αφήνουν να “βολευτεί”, τον κρατούν σε εγρήγορση, και την ίδια ώρα του δίνουν συνθήκες για να αφοσιωθεί στη δουλειά του και να μην ασχολείται καθόλου με το περιβάλλον της.
Εδώ και περίπου 15 χρόνια τα νεότερα μέλη της Εθνικής ακούν από τους μεγαλύτερους διαρκείς και έντονες προτροπές να περάσουν το συντομότερο τα σύνορα για να παίξουν ποδόσφαιρο σε πιο πολιτισμένα και πιο εκσυγχρονισμένα πρωταθλήματα. Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας οι “μετανάστες” χρειαζόταν να μιλούν πολύ περισσότερο από όσο σήμερα στους “ντόπιους” για να τους “ψήσουν”. Σήμερα δεν χρειάζονται καν λόγια. Είναι πλέον τόσα τα ζωντανά παραδείγματα εντός Εθνικής ομάδας, που πείθουν από μόνα τους. Γι' αυτό και το πιθανότερο είναι στην επόμενη συμμετοχή της Εθνικής σε μια μεγάλη διοργάνωση οι “ντόπιοι” όχι απλώς δεν θα συμπληρώνουν 11αδα αλλά ούτε καν 5αδα. Η αύξηση των μεταναστών από το Euro 2004 (8), το Euro 2008 (9), το Mundial 2010 (8) και το Euro 2012 (6) στο Mundial 2014 (14) δείχνει από μόνη της την τάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου