Ο
Κλαούντιο Ρανιέρι, παραλαμβάνει μία πολύ βαριά κληρονομιά και όλοι
ελπίζουμε ότι θα την διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Παραλαμβάνει μία από τις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, μία από τις
16 καλύτερες ομάδες του κόσμου, η οποία αισθάνεται και όχι άδικα, ότι
της έπρεπε και κάτι παραπάνω. Δεν είναι μικρό βάρος, δεν είναι ελαφριά
φανέλα. Πλέον, η Ελλάδα δεν είναι η ομάδα που έκανε ένα θαύμα το 2004,
αλλά είναι η ομάδα των μεγάλων διοργανώσεων. Είναι πάντα εκεί και είναι
πάντα με μία διάκριση, με μία πρόκριση. Αυτή την Εθνική παραδίδει ο
Σάντος στον Ρανιέρι.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό που παραδίδει,
αυτός ο μυστήριος, παράξενος, αξιαγάπητος στα μάτια όλων όσων τον
ξέρουμε καλά, και απόμακρος για όλους τους Ελληνες, οι οποίοι αν και
τόσα χρόνια στην Ελλάδα, ούτε τον γνώρισαν καλά, ούτε τον αγάπησαν πολύ,
γιατί ο ίδιος ο Πορτογάλος δεν τους άφησε, μένοντας πάντα κλεισμένος
στον εαυτό του, είναι και κάτι ακόμη.
Ο Σάντος αφήνει στον Ρανιέρι, μία ομάδα, η
οποία «μεγάλωσε» πολύ σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο και κυρίως,
συσπείρωσε, μάζεψε ξανά όλους τους Ελληνες, γύρω της. Από τις σελίδες
στο facebook «να μην παίξει ο Κατσουράνης» που έφτιαχναν μέχρι πριν λίγες ημέρες οι Ελληνες, φτάσαμε στις σελίδες στο facebook «δεν πειράζει Φάνη…».
Αυτό είναι ένα σπουδαίο, ένα τεράστιο
κατόρθωμα αυτής της ομάδας, αυτής της παρέας των παιδιών. Είναι ακόμη
μεγαλύτερο και από την πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου.
Αυτή η συσπείρωση, αυτή η αγάπη, αυτή η θετική ενέργεια που φεύγει ΞΑΝΑ
από όλους τους Ελληνες προς αυτή την ομάδα, είναι ότι πιο σπουδαίο μας
χάρισε το Μουντιάλ της Βραζιλίας.
Και αυτή η Εθνική μεγάλωσε, διότι μαζί της
σε αυτό το τουρνουά «μεγάλωσαν» και ορισμένοι ποδοσφαιριστές της.
Σκεφτείτε τι πιστεύαμε για τους περισσότερους από τους Ελληνες παίκτες
πριν πάνε σε αυτό το τουρνουά και τι τώρα… Πόσο άλλαξε η γνώμη μας,
πόσο… ψήλωσαν αυτά τα παιδιά τις τελευταίες 17 ημέρες, από τις 12
Ιουνίου όταν άρχισε το Μουντιάλ, μέχρι σήμερα 30 Ιουνίου…
Πρώτος και καλύτερος ο Κώστας Μανωλάς.
Κανείς δεν θυμάται, δεν παρατηρεί, δεν προσέχει, ότι αυτό είναι το πρώτο
μεγάλο τουρνουά, αυτού του παιδιού. Κανείς καλά καλά δεν θυμάται ότι
μέχρι πριν ένα χρόνο δεν ήταν βασικός σε αυτή την ομάδα και σε αρκετές
περιπτώσεις δεν ήταν καν στις κλήσεις. Σήμερα ο «νέος» Κώστας και ο
«παλιός» Σωκράτης, είναι (νομίζω ότι δεν υπερβάλω στο ελάχιστο), ένα από
τα πέντε έξι καλύτερα κεντρικά αμυντικά δίδυμα στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Μαζί τους «μεγάλωσε» ο Κονέ και ο Λάζαρος
Χριστοδουλόπουλος, δύο παιδιά που πριν από την διοργάνωση έπαιζαν τον
άχαρο ρόλο «συμπληρώνω την 23άδα» και σήμερα είναι “οι βασικοί παίκτες
της επόμενης Εθνικής”. Μαζί τους «μεγάλωσε» ο Χολέμπας που μέχρι αυτό το
Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν «παίζει γιατί δεν έχουμε άλλον» και τώρα είναι
«ο καλύτερος παίκτης της ομάδας στα δύο υπέροχα ματς που έκανε η Ελλάδα
με Ακτή και Κόστα Ρίκα», αλλά και ο Μανιάτης που από ένα καλό
«εργαλείο», μετατράπηκε στο «δυναμό της ελληνικής μηχανής». Μαζί με
όλους αυτούς «μεγάλωσε» ο Σάμαρης που πλέον είναι «ο μικρός που έρχεται
για βασικός», αλλά και ο Φετφατζίδης που από «βάλε μέσα λίγο και τον
Γιαννάκη» που ήταν μέχρι πριν μερικούς μήνες, έγινε σήμερα «αν είχε
παίξει ο Φέτφα θα είχαμε περάσει και την Κόστα Ρίκα».
Μαζί με όλους αυτούς όμως «μεγάλωσαν» και
οι... παλιοί. Ο Παπασταθόπουλος και ο Τοροσίδης που είναι έτοιμοι να
διαδεχτούν, όχι αγωνιστικά, αλλά ως προσωπικότητες τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ, Γιώργο
Καραγκούνη που αποχαιρετά την Εθνική ομάδα, κλείνοντας με αυτόν τον
υπέροχο τρόπο το μεγαλύτερο κεφάλαιο Ελληνα ποδοσφαιριστή στην ιστορία
των Εθνικών ομάδων.
Ναι μας έλειψε, ο Μήτρογκολ, αλλά νομίζω,
για να μην γράψω ότι είμαι σίγουρος, ότι μας έλειψε από αυτήν την
διοργάνωση και μόνο. Σύντομα θα είναι ξανά κοντά μας, εκείνος ο
Μήτρογλου που μας έστειλε στο Παγκόσμιο Κύπελλο με τα δικά του γκολ και
τις δικές του υπέροχες εμφανίσεις. Δεν θα παίζει μονίμως στα μεγάλα
τουρνουά με έξι μήνες αποχή από τους αγώνες. Όπως μας έλειψε και ένας
καλός Καρνέζης. Θα τον βρούμε στον δρόμο, αν και αυτός βρει τον δρόμο
προς την ενδεκάδα σε κάποιο σύλλογο. Αυτό που έλειψε από τον Ορέστη ήταν
τα ματς και ήταν φανερό νομίζω... Κι’ αν δεν βρει ο Ορέστης τα ματς θα
τα βρει ο Γλύκος, ο Καπίνο…
Και κυρίως όλοι αυτοί μαζί, θα περάσουν
στην επόμενη φάση της Εθνικής ομάδας. Αυτή η μετάβαση έχει ήδη
ξεκινήσει. Στο Μουντιάλ του 2014 «μεγάλωσε» και η Ελλάδα. Πλέον από την
«Ελλάδα που έπαιζε μόνο άμυνα» έχουμε περάσει στην «Ελλάδα που
στηρίζεται στην άμυνα, αλλά ξέρει να παίζει και επίθεση». Σπουδαία
υπόθεση, μεγάλη κληρονομιά, πραγματική υπέρβαση. Διότι στην Βραζιλία δεν
γιορτάσαμε, δεν χαρήκαμε, την υπέρβαση της πρόκρισης στις 8 καλύτερες
ομάδες του κόσμου, αλλά νομίζω ότι τα επόμενα χρόνια θα γιορτάζουμε και
θα χαιρόμαστε την πραγματική αγωνιστική υπέρβαση μιας άλλης Εθνικής
Ελλάδας. Μιας Εθνικής που… γεννήθηκε εκεί, στα γήπεδα της Βραζιλίας και
έκανε τα πρώτα βήματά της, υπό τους ήχους της σάμπας. Και για αυτό δεν
μπορεί παρά να είναι η πιο αλέγρα Εθνική που είδαμε ποτέ.
Μια Εθνικής που για πρώτη φορά σε μία
μεγάλη διοργάνωση δεν αποκλείστηκε από έναν τρομερό φορ, από έναν
ταλαντούχο μέσο, αλλά από έναν σπουδαίο τερματοφύλακα. Αυτό από μόνο του
δείχνει πόσο άλλαξε αυτή η ομάδα μέσα σε 17 ημέρες.
Για αυτό επιμένω να γράφω ότι αυτή η
Εθνική είναι η καλύτερη που είδαμε ποτέ και ας μοιάζω ιερόσυλος, ακόμη
και προς τα παιδιά του 2004.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου