Κόστα Ρίκα - Ελλάδα: Υπάρχει πέναλτι χωρίς ανατροπή;

Ο Κώστας Σωτηρόπουλος γράφει για το πως από πού κι ως που αποφασίζεται ο νικητής μίας αναμέτρησης όχι με κριτήριο την ποιότητα της ομάδας και των παικτών, αλλά με κριτήριο την ευστοχία;

Παίζεις 90’ για μία πρόκριση στους 16, στους 8, στα ημιτελικά, στον τελικό. Παίζεις για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Έχεις χύσει ένα τόνο ιδρώτα, έχεις χτυπηθεί και έχεις χτυπήσει δεκάδες φορές μέσα στο παιχνίδι. Έχεις κάνει ευκαιρίες, έχεις βάλει γκολ και έχεις δεχτεί. Το ματς πάει στην παράταση. Άλλα 30’ για να αποδείξεις πως είσαι ο καλύτερος. Ο χρόνος περνάει και δεν νικάς, μα και δεν χάνεις. Ώσπου φτάνουν τα πέναλτι.
Ένας αγώνας, μία πρόκριση, μία στιγμή που θα μείνει για πάντα γραμμένη στα βιβλία της ιστορίας κρίνεται από λίγα πέναλτι. Μισό λεπτό όμως.
Πέναλτι χωρίς ανατροπή υπάρχει; Αυτός δεν είναι ένας βασικός νόμος του ποδοσφαίρου; Από πού κι ως που αποφασίζεται ο νικητής μίας αναμέτρησης όχι με κριτήριο την ποιότητα της ομάδας και των παικτών, αλλά με κριτήριο την ευστοχία;
Έχετε δει κανέναν αγώνα μπασκετ να τελειώνει έπειτα από δύο- τρεις –τέσσερις ισόπαλες παρατάσεις στις βολές; Ή στο βόλεϊ αν οι πόντοι έχουν φτάσει στο 30-30, ενώ έπρεπε να τελειώσει το ματς στους 15, να αποφασίζεται ο νικητής από τους περισσότερους πρώτους χρόνους ή άσους μίας ομάδας; Δεν νομίζω. Ναι είναι τελείως διαφορετικά αθλήματα αλλά και πάλι. Στα πέναλτι;
Τα πέναλτι μετά το τέλος της παράτασης θα έπρεπε να καταργηθούν. Θα έπρεπε να υπήρχε νέα παράταση. Την διάρκειά του θα την αποφασίζαμε, εφόσον παιρνόταν η απόφαση για αυτή την αλλαγή. Όσον αφορά τους κουρασμένους παίκτες η λύση είναι απλή. Απεριόριστες αλλαγές. Εδώ παίζεται ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Από το να αποφασιστεί στα πέναλτι καλύτερα να αλλάξουμε τους κανόνες και μπορούν να γίνουν όσες αλλαγές χρειάζονται. Να παίξουν κι οι αναπληρωματικοί, να ξεκουραστούν και οι βασικοί.
Κι αν κι η δεύτερη παράταση λήξει χωρίς τέρματα; Τρίτη παράταση. Αλλαγές στις αλλαγές (είπαμε θα γίνουν απεριόριστες) και φτου κι από την αρχή. Έως ότου ο νικητής αναδειχθεί όχι από μία εκτέλεση πέναλτι μέσα από την μεγάλη περιοχή, αλλά από όσα θα συμβούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου. Με πρωταγωνιστές, ήρωες και μοιραίους όλους όσους έχουν μείνει εντός αγωνιστικού χώρου και όχι έναν εκτελεστή και έναν τερματοφύλακα.
Δεν γίνεται; Τα πενάλτι είναι μονόδρομος; Καλώς.
Συγχωρέστε με αλλά είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα πίνει το πικρό ποτήρι ενός αποκλεισμού από πέναλτι. Η ψυχρή αυτή διαδικασία διαφέρει όταν την παρακολουθείς ως εξωτερικός παρατηρητής, απ’ ότι όταν τη ζεις όντας άμεσα ενδιαφερόμενος. Ο αποκλεισμός στα πέναλτι πονάει περισσότερο από οτιδήποτε. Περισσότερο από ένα γκολ στο 95’ και περισσότερο από μία ξεγυρισμένη 4άρα. Γιατί στα πέναλτι πάντα θα αναρωτιέσαι. Αν είχα λίγο ακόμα χρόνο; Λίγο ακόμα ματς; Λίγο ακόμα ζωή;
Το υπέροχο ταξίδι της Εθνικής Ελλάδας λοιπόν τελείωσε στα πέναλτι. Για τον αποκλεισμό δεν ευθύνεται κανείς. Ούτε ο Φερνάντο Σάντος που πήρε τον Γκέκα στην αποστολή της ομάδας, ούτε ο Φάνης Γκέκας που εκτέλεσε το χαμένο πέναλτι, ούτε ο… Κώστας
Κατσουράνης. Αν «φταίει» κάποιος αυτό είναι το ποδόσφαιρο, ο βασιλιάς των σπορ που ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει.

Πηγή: gazzetta.gr