Πραγματικά ήταν
συγκλονιστική η προσπάθεια της εθνικής μας ομάδας στο Παγκόσμιο
κύπελλο. Κι αυτό μας έχει μείνει, τουλάχιστον τώρα που είναι ακόμη ζεστό
το πράγμα, κι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Γιατί τα παιδιά φάνηκαν να
φτάνουν στο όριο των δυνατοτήτων τους, αποδεικνύοντας μάλιστα μέσα στο
γήπεδο ότι αυτά τα όρια δεν είναι καθόλου μικρά.
Ωστόσο, όσο περνάει ο καιρός, ολοένα και περισσότερο θα σκεφτόμαστε το απλό, «πότε θα μας ξαναδοθεί η ευκαιρία να φτάσουμε στους 8 ενός Παγκοσμίου κυπέλλου»…Και μάλιστα πότε θα έχουμε την ευκαιρία να φτάσουμε στους 8, κερδίζοντας ένα αντίπαλο όπως η Κόστα Ρίκα, που κακά τα ψέματα ήταν στα μέτρα μας, τόσο αγωνιστικά, όσο και γενικότερα ως ποδοσφαιρική δύναμη. Κι έτσι θα στενοχωριόμαστε, που δεν κάναμε το βήμα παραπάνω, ενώ μπορούσαμε. Γιατί ήταν ξεκάθαρο ότι μπορούσαμε.
Όμως, από την άλλη, με λίγο πιο καθαρό μυαλό πρέπει να παραδεχθούμε κάτι: κατά βάθος έπρεπε να το περιμένουμε! Εννοώ τον αποκλεισμό υπό εξτρίμ συνθήκες όπως αυτές τις χθεσινές.
Κι έπρεπε να το περιμένουμε, γιατί πολύ απλά η εθνική μας όλα τα παιχνίδια της, τα πήγε στο πολύ εξτρίμ. Και όταν πας όλα τα παιχνίδια σου έτσι, δεν είναι δυνατόν να τα πάρεις όλα. Θα πρόκειται για θαύμα. Η ποδοσφαιρική λογική λέει πως κάπου θα την πατήσεις.
Με την Ιαπωνία παίζαμε με 10 παίκτες, σχεδόν επί μία ώρα, λόγω της αποβολής του Κατσουράνη, αλλά κρατήσαμε, ηρωϊκά στο φινάλε, το 0-0.
Με την Ακτή Ελεφαντόδοντος κερδίσαμε την πρόκριση με το πέναλτι στο 93’-και δεν ήταν κιόλας.
Τώρα με την Κόστα Ρίκα ισοφαρίσαμε στο 91’ κι ενώ οι αντίπαλοι έπαιξαν τελικά με 10 παίκτες, λόγω αποβολής, επί μία ώρα!
Όταν τα πας τα παιχνίδια τόσο οριακά και κρίνονται υπέρ σου στις καθυστερήσεις, δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα σου πάνε όλα καλά ως το τέλος. Λογικό ήταν που χάσαμε στα πέναλτι, αφού δεν αξιοποιήσαμε το ψυχολογικό αβαντάζ του 1-1 στο 91’ και την αριθμητική υπεροχή. Δυστυχώς έτσι είναι.
Εγώ δεν έχω δει στο Μουντιάλ αυτό καμία άλλη εθνική ομάδα να πηγαίνει έτσι στο όριο όλα τα κρίσιμα παιχνίδια της. Εμείς το κάναμε σε όλα τα ματς. Δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να μας βγει σε όλα. Ακόμη και στα πέναλτι.
Παρεμπιπτόντως, η αλλαγή του Μανιάτη ήταν η πιο άστοχη κίνηση του Σάντος σε όλο το Μουντιάλ. Τον καλύτερό σου (και πιο τρεχαλατζή) παίκτη στη διοργάνωση, δεν τον αλλάζεις, την στιγμή μάλιστα που είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο της παράτασης...
Ωστόσο, όσο περνάει ο καιρός, ολοένα και περισσότερο θα σκεφτόμαστε το απλό, «πότε θα μας ξαναδοθεί η ευκαιρία να φτάσουμε στους 8 ενός Παγκοσμίου κυπέλλου»…Και μάλιστα πότε θα έχουμε την ευκαιρία να φτάσουμε στους 8, κερδίζοντας ένα αντίπαλο όπως η Κόστα Ρίκα, που κακά τα ψέματα ήταν στα μέτρα μας, τόσο αγωνιστικά, όσο και γενικότερα ως ποδοσφαιρική δύναμη. Κι έτσι θα στενοχωριόμαστε, που δεν κάναμε το βήμα παραπάνω, ενώ μπορούσαμε. Γιατί ήταν ξεκάθαρο ότι μπορούσαμε.
Όμως, από την άλλη, με λίγο πιο καθαρό μυαλό πρέπει να παραδεχθούμε κάτι: κατά βάθος έπρεπε να το περιμένουμε! Εννοώ τον αποκλεισμό υπό εξτρίμ συνθήκες όπως αυτές τις χθεσινές.
Κι έπρεπε να το περιμένουμε, γιατί πολύ απλά η εθνική μας όλα τα παιχνίδια της, τα πήγε στο πολύ εξτρίμ. Και όταν πας όλα τα παιχνίδια σου έτσι, δεν είναι δυνατόν να τα πάρεις όλα. Θα πρόκειται για θαύμα. Η ποδοσφαιρική λογική λέει πως κάπου θα την πατήσεις.
Με την Ιαπωνία παίζαμε με 10 παίκτες, σχεδόν επί μία ώρα, λόγω της αποβολής του Κατσουράνη, αλλά κρατήσαμε, ηρωϊκά στο φινάλε, το 0-0.
Με την Ακτή Ελεφαντόδοντος κερδίσαμε την πρόκριση με το πέναλτι στο 93’-και δεν ήταν κιόλας.
Τώρα με την Κόστα Ρίκα ισοφαρίσαμε στο 91’ κι ενώ οι αντίπαλοι έπαιξαν τελικά με 10 παίκτες, λόγω αποβολής, επί μία ώρα!
Όταν τα πας τα παιχνίδια τόσο οριακά και κρίνονται υπέρ σου στις καθυστερήσεις, δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα σου πάνε όλα καλά ως το τέλος. Λογικό ήταν που χάσαμε στα πέναλτι, αφού δεν αξιοποιήσαμε το ψυχολογικό αβαντάζ του 1-1 στο 91’ και την αριθμητική υπεροχή. Δυστυχώς έτσι είναι.
Εγώ δεν έχω δει στο Μουντιάλ αυτό καμία άλλη εθνική ομάδα να πηγαίνει έτσι στο όριο όλα τα κρίσιμα παιχνίδια της. Εμείς το κάναμε σε όλα τα ματς. Δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να μας βγει σε όλα. Ακόμη και στα πέναλτι.
Παρεμπιπτόντως, η αλλαγή του Μανιάτη ήταν η πιο άστοχη κίνηση του Σάντος σε όλο το Μουντιάλ. Τον καλύτερό σου (και πιο τρεχαλατζή) παίκτη στη διοργάνωση, δεν τον αλλάζεις, την στιγμή μάλιστα που είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο της παράτασης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου