Θα ήταν υποκριτικό να γράψω,
ότι είμαι ο μεγαλύτερος φαν της Εθνικής. Βρέθηκα στο ΟΑΚΑ, και
πανηγύρισα το γκολ πρόκρισης του Μαχλά, που μας έστειλε στο πρώτο
Μουντιάλ, έβλεπα τα περισσότερα παιχνίδια της, χαιρόμουν σε επιτυχίες,
αλλά μέχρι εκεί. Δεν στεναχωριόμουν στις αποτυχίες, ούτε τα έβαφα μαύρα.Ίσως να μην τρελαινόμουν με το παιχνίδι που έπαιζε. Ίσως να είχα αρρωστημένη νοοτροπία, καθώς με ενδιέφερε να σκοράρει περισσότερο ο Αναστόπουλος από τον Σαραβάκο. Ίσως, ήμουν πιο μικρός και ανώριμος…
Χάρηκα στο έπος της Πορτογαλίας, αλλά δεν είχα τότε τον χρόνο να πανηγυρίσω και να βγω στους δρόμους. Έγραφα τα παιχνίδια της Εθνικής για το Sportime και φυσικά η πίεση ήταν τεράστια για να κλείσει η εφημερίδα. Οπότε, που χρόνος για χαβαλέ και σημαίες…
Αυτά παλιά. Το ματς με την Κόστα Ρίκα το έζησα από το πρώτο ως και το τελευταίο λεπτό. Έζησα την προσπάθεια των παικτών, την αγωνία του προπονητή και «έσκασα» στο χαμένο πέναλτι του Γκέκα. Ήταν μοναδική ευκαιρία για την χώρα μας, να προκριθεί στα προημιτελικά του Μουντιάλ. ΜΟΝΑΔΙΚΗ.
Σε όλους αξίζουν αμέτρητα μπράβο και αυτό που κατάφεραν οι μάγκες με τα μπλε, ήταν να κερδίσουν ακόμα περισσότερους φίλους. Ο υπογράφων σίγουρα είναι ένας από αυτούς. Που βλέπει πια την Εθνική με άλλο μάτι. Και ειλικρινά, δεν με χάλασε που έπαιξε ο Κατσουράνης (που στο διάστημα που αγωνίστηκε ήταν από τους καλύτερους), ούτε με νοιάζει αν μιλάει με τον Μανιάτη. Στην Εθνική είναι όλοι για έναν και ένας για όλους.
Και για να τα λέμε όλα, μετά τον αποκλεισμό, στεναχωρήθηκα και για το «αντίο» του Καραγκούνη. Ποιος να μου το έλεγε, ότι θα το έγραφα αυτό. Θα έβαζα στοίχημα το σπίτι μου και σήμερα θα έψαχνα να βρω μέρος να κοιμηθώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου