«Θα
ήθελα να δω την ομάδα μου να παίζει σαν ομάδα. Να παίζει πιο γρήγορα.
Δεν μου αρέσει να μην έχουμε ρυθμό. Η Φινλανδία κλείνει τους χώρους και
αν παίξουμε αργά, θα έχουμε πρόβλημα». Διαβάζοντας τα λόγια του
Κλαούντιο Ρανιέρι στη συνέντευξη Τύπου πριν το ματς με την Φινλανδία, η
τελική 11άδα αδίκως προκάλεσε τόσο μεγάλη εντύπωση. Σε αντίθεση με το
παιχνίδι με τη Ρουμανία, το πρώτο του Ιταλού στον πάγκο, η Εθνική
παρουσιάστηκε σαφώς πιο διαβασμένη, πιο ορεξάτη και πιο «ομάδα»,
ανεξαρτήτως με το αν κάποιες από τις επιλογές τελικά δεν ανταποκρίθηκαν
όσο θα ήθελε.
Ο Καρέλης, στα αριστερά (παρότι το γκολ μπήκε από την πλευρά του), έκανε πάρα πολλή δουλειά μπροστά από τον captain Τοροσίδη, που κατάπιε χιλιόμετρα, αλλά δεν μπορεί να είναι το ίδιο αποδοτικός στην ανάποδη πλευρά. Η επιλογή Μαυρία αντί για τον μπαρουτοκαπνισμένο Σαλπιγγίδη, επίσης, είχε λογική. Σαφέστατα, είχε και ρίσκο. Ο πρώην εξτρέμ του Παναθηναϊκού δεν έχει παιχνίδια, αλλά στο διάστημα που τον είδε ο Ρανιέρι θεώρησε ότι ακόμα και έτσι τα αγωνιστικά του στοιχεία ταιριάζουν περισσότερο στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, ενώ είχε εικόνα και από την εμφάνισή του με την Ελπίδων. Κατόπιν εορτής, μπορούμε να πούμε ότι πιθανόν ο Σαλπιγγίδης θα πρόσφερε περισσότερα. Κατόπιν εορτής...
Στο πρώτο ματς, όλοι έπεσαν πάνω στον Ομοσπονδιακό προπονητή επειδή προτίμησε τον ντεφορμέ Μήτρογλου, αντί του Κλάους. Υπήρξε μέχρι και διαρροή του ΠΑΟΚ. Ο Αθανασιάδης πήρε θέση στην κορυφή της επίθεσης. Ο Ταχτσίδης, ένας ποδοσφαιριστής με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και μπολιασμένος πλέον για τα καλά σε μια διαφορετική νοοτροπία στον άξονα, μαζί με τον Σάμαρη, της μεγάλης μεταγραφής και της μεγάλης προοπτικής.
Προφανώς, ο Ιταλός δεν ανακάλυψε την Αμερική. Έδειξε όμως ότι αυτή τη φορά, το έψαξε περισσότερο. «Διάβασε» καλύτερα τον αντίπαλο και την κατάσταση των παικτών του. Βρήκε ταχύτητα στην επίθεση και δεν φοβήθηκε να ρίξει στα βαθιά ποδοσφαιριστές όπως ο Μαυρίας και ο Καρέλης, παρότι γνώριζε ότι σε περίπτωση ήττας θα βρισκόταν για τα καλά με την πλάτη στον τοίχο. Δούλεψε στα πλεονεκτήματα του αντιπάλου και ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς με το γύρισμα σε τρεις κεντρικούς αμυντικούς, ήταν μια τακτική που του έδωσε ασφάλεια, χωρίς να να του στοιχίσει σε ανάπτυξη, η οποία συνδυάστηκε και με φρεσκάρισμα στην επίθεση.
Η Εθνική δεν έπαιξε μπαλάρα, αλλά έβγαλε στο γήπεδο περισσότερη δουλειά από την πρεμιέρα. Είχε αρχή, μέση και τέλος. Συνοχή, τσαμπουκά και ομαδικό πνεύμα. Είχε αμυντικό και επιθετικό πλάνο, παρότι δεν βγήκαν όλα τα ρίσκα στις επιλογές της 11άδας. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε τις απουσίες. Εύκολα θα μπορούσε να σταθεί κανείς στις εναλλακτικές που είχε. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο Ιταλός να δώσει θέση βασικού σε ένα «κανονικό» αριστερό μπακ, όπως ο Σταφυλίδης που πρέπει επιτέλους να πάρει την ευκαιρία του. Δεν έχει νόημα να στεκόμαστε εκεί τη δεδομένη στιγμή.
Με μια πιο ψύχραιμη ματιά, η «γαλανόλευκη» είχε μεν αδυναμίες, αλλά δεδομένης της όλης κατάστασης η οποία περικυκλώνει την νέα εποχή του Ρανιέρι, το ματς απέναντι στην Φινλανδία ήταν μια «φρέσκια» αρχή. Συλλογικά συμφέροντα και διαρροές ανάλογα με την χρησιμοποίηση των παικτών, περίεργη εμπλοκή ατζέντηδων, τριγμοί στους κόλπους της Ομοσπονδίας. Κάθε αρχή και δύσκολη. Πρέπει όμως να καταλάβουμε αυτό ακριβώς. Ότι είναι αρχή. Ο Ρανιέρι έχει μεγάλη εμπειρία, η φιλοσοφία του μπορεί να αναδείξει το νέο αίμα της ομάδας, αλλά όπως δήλωσε και ο ίδιος... δεν είναι μάγος. Ούτε πρέπει από την αρχή να τον εμπλέκουμε με οπαδικές λογικές και συμφέροντα. Θα κριθεί σε βάθος χρόνου, αρκεί να του τον δώσουμε και να δούμε που θα οδηγήσει το καράβι, παρότι το ματς με την Βόρειο Ιρλανδία είναι κρισιμότατο, όπως ήρθαν τα πράγματα.
Κυρίως, πρέπει να επιλέξουμε τι θέλουμε. Παράπονα με τους «παλιούς και ντεφορμέ», παράπονα με τους «νέους και άπειρους», παράπονα με τον Κλάους, παράπονα με τον Μήτρογλου, παράπονα με τον Γκέκα που έχασε το πέναλτι στο Μουντιάλ, παράπονα χωρίς τον Γκέκα που σπάει τα κοντέρ στην Τουρκία. Ας αφήσουμε τη μετάβαση να πάρει το δρόμο της και κρίνουμε μετά, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά ότι τα περιθώρια δεν στένεψαν. Η ισορροπία χρειάζεται χρόνο, καθαρό μυαλό και αποφυγή των βιαστικών συμπερασμάτων. Και οι δύο αγώνες είναι πολύ μικρό δείγμα....
Ο Καρέλης, στα αριστερά (παρότι το γκολ μπήκε από την πλευρά του), έκανε πάρα πολλή δουλειά μπροστά από τον captain Τοροσίδη, που κατάπιε χιλιόμετρα, αλλά δεν μπορεί να είναι το ίδιο αποδοτικός στην ανάποδη πλευρά. Η επιλογή Μαυρία αντί για τον μπαρουτοκαπνισμένο Σαλπιγγίδη, επίσης, είχε λογική. Σαφέστατα, είχε και ρίσκο. Ο πρώην εξτρέμ του Παναθηναϊκού δεν έχει παιχνίδια, αλλά στο διάστημα που τον είδε ο Ρανιέρι θεώρησε ότι ακόμα και έτσι τα αγωνιστικά του στοιχεία ταιριάζουν περισσότερο στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, ενώ είχε εικόνα και από την εμφάνισή του με την Ελπίδων. Κατόπιν εορτής, μπορούμε να πούμε ότι πιθανόν ο Σαλπιγγίδης θα πρόσφερε περισσότερα. Κατόπιν εορτής...
Στο πρώτο ματς, όλοι έπεσαν πάνω στον Ομοσπονδιακό προπονητή επειδή προτίμησε τον ντεφορμέ Μήτρογλου, αντί του Κλάους. Υπήρξε μέχρι και διαρροή του ΠΑΟΚ. Ο Αθανασιάδης πήρε θέση στην κορυφή της επίθεσης. Ο Ταχτσίδης, ένας ποδοσφαιριστής με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και μπολιασμένος πλέον για τα καλά σε μια διαφορετική νοοτροπία στον άξονα, μαζί με τον Σάμαρη, της μεγάλης μεταγραφής και της μεγάλης προοπτικής.
Προφανώς, ο Ιταλός δεν ανακάλυψε την Αμερική. Έδειξε όμως ότι αυτή τη φορά, το έψαξε περισσότερο. «Διάβασε» καλύτερα τον αντίπαλο και την κατάσταση των παικτών του. Βρήκε ταχύτητα στην επίθεση και δεν φοβήθηκε να ρίξει στα βαθιά ποδοσφαιριστές όπως ο Μαυρίας και ο Καρέλης, παρότι γνώριζε ότι σε περίπτωση ήττας θα βρισκόταν για τα καλά με την πλάτη στον τοίχο. Δούλεψε στα πλεονεκτήματα του αντιπάλου και ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς με το γύρισμα σε τρεις κεντρικούς αμυντικούς, ήταν μια τακτική που του έδωσε ασφάλεια, χωρίς να να του στοιχίσει σε ανάπτυξη, η οποία συνδυάστηκε και με φρεσκάρισμα στην επίθεση.
Η Εθνική δεν έπαιξε μπαλάρα, αλλά έβγαλε στο γήπεδο περισσότερη δουλειά από την πρεμιέρα. Είχε αρχή, μέση και τέλος. Συνοχή, τσαμπουκά και ομαδικό πνεύμα. Είχε αμυντικό και επιθετικό πλάνο, παρότι δεν βγήκαν όλα τα ρίσκα στις επιλογές της 11άδας. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε τις απουσίες. Εύκολα θα μπορούσε να σταθεί κανείς στις εναλλακτικές που είχε. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο Ιταλός να δώσει θέση βασικού σε ένα «κανονικό» αριστερό μπακ, όπως ο Σταφυλίδης που πρέπει επιτέλους να πάρει την ευκαιρία του. Δεν έχει νόημα να στεκόμαστε εκεί τη δεδομένη στιγμή.
Με μια πιο ψύχραιμη ματιά, η «γαλανόλευκη» είχε μεν αδυναμίες, αλλά δεδομένης της όλης κατάστασης η οποία περικυκλώνει την νέα εποχή του Ρανιέρι, το ματς απέναντι στην Φινλανδία ήταν μια «φρέσκια» αρχή. Συλλογικά συμφέροντα και διαρροές ανάλογα με την χρησιμοποίηση των παικτών, περίεργη εμπλοκή ατζέντηδων, τριγμοί στους κόλπους της Ομοσπονδίας. Κάθε αρχή και δύσκολη. Πρέπει όμως να καταλάβουμε αυτό ακριβώς. Ότι είναι αρχή. Ο Ρανιέρι έχει μεγάλη εμπειρία, η φιλοσοφία του μπορεί να αναδείξει το νέο αίμα της ομάδας, αλλά όπως δήλωσε και ο ίδιος... δεν είναι μάγος. Ούτε πρέπει από την αρχή να τον εμπλέκουμε με οπαδικές λογικές και συμφέροντα. Θα κριθεί σε βάθος χρόνου, αρκεί να του τον δώσουμε και να δούμε που θα οδηγήσει το καράβι, παρότι το ματς με την Βόρειο Ιρλανδία είναι κρισιμότατο, όπως ήρθαν τα πράγματα.
Κυρίως, πρέπει να επιλέξουμε τι θέλουμε. Παράπονα με τους «παλιούς και ντεφορμέ», παράπονα με τους «νέους και άπειρους», παράπονα με τον Κλάους, παράπονα με τον Μήτρογλου, παράπονα με τον Γκέκα που έχασε το πέναλτι στο Μουντιάλ, παράπονα χωρίς τον Γκέκα που σπάει τα κοντέρ στην Τουρκία. Ας αφήσουμε τη μετάβαση να πάρει το δρόμο της και κρίνουμε μετά, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά ότι τα περιθώρια δεν στένεψαν. Η ισορροπία χρειάζεται χρόνο, καθαρό μυαλό και αποφυγή των βιαστικών συμπερασμάτων. Και οι δύο αγώνες είναι πολύ μικρό δείγμα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου